Όχι των Ποντίων στην πρόσκληση Ερντογάν

Με ένα ομόφωνο «ΟΧΙ» απαντούν οι απανταχού Πόντιοι στην πρόσκληση την οποία απηύθυνε χθες ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν να προσέλθουν οι ορθόδοξοι χριστιανοί τον Δεκαπενταύγουστο στη λειτουργία της Παναγίας Σουμελά στην Τραπεζούντα. Ο κ. Ερντογάν, κατά τα χθεσινά εγκαίνια της Ιεράς Μονής, μετά την ολοκλήρωση των εργασιών αναστήλωσης οι οποίες διήρκεσαν μια πενταετία, δήλωσε πως «φέτος οι ορθόδοξοι πολίτες μας θα μπορέσουν να τελέσουν λειτουργία στις 15 Αυγούστου στην Παναγία Σουμελά τις οποίες δεν μπορούσαν λόγω των έργων».

Ωστόσο, σύσσωμα τα ποντιακά σωματεία και οι ομοσπονδίες δηλώνουν πως δεν πρόκειται να αποδεχθούν την «πρόσκληση» καθώς τη θεωρούν ελιγμό προκειμένου να διασκεδαστούν οι δυσμενείς εντυπώσεις από τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΛΟΓΟΥ

Εις την εύρεσιν του τιμίου λειψάνου του Αγίου ενδόξου Αποστόλου Πρωτομάρτυρος Αρχιδιακόνου ΣΤΕΦΑΝΟΥ.                                                           

Μετά το λιθάσαι τον Άγιον Πρωτομάρτυρα Στέφανον διωγμός πολύς επί την Εκκλησίαν  την εν Ιεροσολύμοις εγένετο εν εκείνη τη ημέρα και πάντες διεσπάρησαν κατά τας χώρας της Ιουδαίας και Σαμαρείας, πλην των Αποστόλων· συνεκομίσαντο δε τον Άγιον Πρωτομάρτυρα Στέφανον άνδρες ευλαβείς και ποιήσαντες γλωσσόκομον πέρσινον, κατέθεντο αυτόν εκ δεξιών του θυσιαστηρίου της αγίας Σιών, γράψαντες και τίτλον εβραϊκοίς γράμμασι χιμήλ, από συριακής γλώσσης· και εποίησαν κοπετόν μέγαν απ’ αυτόν· και τύπτοντες τα στήθη αυτών υπέστρεφον εις Ιερουσαλήμ.

ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

Τη Β΄ (2α) Αυγούστου, η ανακομιδή του λειψάνου του Αγίου Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου ΣΤΕΦΑΝΟΥ.

Στέφανος ο Πρωτομάρτυς και Αρχιδιάκονος εγένετο ο πρώτος της των Χριστιανών πίστεως Μάρτυς υπό των Ιουδαίων λιθοβοληθείς και τελειωθείς. Αφ’ ου δε παρήλθον τριακόσια τέσσαρα έτη από του μαρτυρίου του και αφ’ ου ετελειώθησαν δια του μαρτυρίου πολλοί Χριστιανοί, η ειρήνη διεδέχθη την ταραχήν, και η οικουμένη απελάμβανεν ελευθερίαν και ησυχίαν· και όλαι μεν αι φυλακαί εκενώθησαν εκ των φυλακισμένων Χριστιανών, όλα δε τα βασανιστήρια των τυράννων κατέπαυσαν, βασιλεύσαντος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, του χριστιανικωτάτου και πρώτου βασιλέως των Ορθοδόξων, τότε δ΄εφανερώθη και ο πολύτιμος θησαυρός, ήτοι το πανίερον λείψανον του Πρωτομάρτυρος και Αρχιδιακόνου Στεφάνου ούτω πως.

Η Κοίμησις της Θεοτόκου -- του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Μία των γλυκυτέρων και συμπαθεστέρων εορτών του χριστιανικού κόσμου είναι και η Κοίμησις της υπεραγίας Θεοτόκου, ην σήμερον εορτάζει η Εκκλησία. Ευθύς από των πρώτων μ.Χ. αιώνων, έξοχος υπήρξεν η τιμή και ευλάβεια, ην απένεμον οι χριστιανοί προς την Παρθένον Μαρίαν. Αλλ’ η σημερινή εορτή είναι η κατ’ εξοχήν μνήμη της Θεοτόκου, άτε την Κοίμησιν Αυτής υπόθεσιν έχουσα.

Η Κοίμησις αύτη συνέβη, κατά την ευσεβή παράδοσιν, τη 15 Αυγούστου, αλλά προϊόντος του χρόνου, συν τη καλλιεργεία και αναπτύξει του χριστιανικού πνεύματος, ετάχθη η προηγουμένη της ημέρας ταύτης δεκατετραήμερος εγκράτεια, προς τιμήν της υπεράγνου Θεομήτορος και αυτή γινομένη. Αγομένης της νηστείας ταύτης, ψάλλονται εν τοις ιεροίς ναοίς εναλλάξ καθ’ εκάστην, οι δύο μελωδικώτατοι Παρακλητικοί Κανόνες, η Μεγάλη λεγομένη παράκλησις και η Μικρά. 

Θείαι προειδοποιήσεις δια τους αιρετικούς

Η Αγία Γραφή ομιλεί δια τας αιρέσεις, που επιδιώνουν να νοθεύσουν τον αιώνιον Λόγον του Θεού. Εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (Ζ: 15) αναφέρει «Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες». Το δε βιβλίον των Πράξεων (Κ: 29-30) προβλέπει ότι «Εισελεύσονται μετά την άφιξίν μου λύκοι βαρείς εις υμάς μη φειδόμενοι του ποιμνίου· και εξ υμών αυτών αναστήσονται άνδρες λαλούντες διεστραμμένα του αποσπάν τους μαθητάς οπίσω αυτών». Εις την Δευτέραν Επιστολήν του Πέτρου (Β: 1) αναφέρεται: «Και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας». Δια τους αιρετικούς ομιλεί και ο Απόστολος Παύλος εις την προς Τίτον επιστολήν του (Γ: 10-11): «Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει ων αυτοκατάκριτος». Ο Μέγας Βασίλειος προσεύχεται ιδιαιτέρως δια τας «επαναστάσεις των αιρέσεων» και δια την επιστροφήν των «πεπλανημένων». «Κύριε, παύσον τα σχίσματα των Εκκλησιών· σβέσον τα φρυάγματα των Εθνών· τας των αιρέσεων επαναστάσεις ταχέως κατάλυσον, τη δυνάμει του Αγίου σου Πνεύματος. Τους πεπλανημένους επανάγαγε, και σύναψον τη Αγία σου Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» (Από την Θείαν Λειτουργίαν του Μ. Βασιλείου).

H IΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Συνέβη τότε, στα χρόνια της επίγειας δράσεως του Σωτήρος Χριστού, αλλά η ακτινοβολία της, όπως άλλωστε και όλων των γεγονότων της θείας Οικονομίας, διασχίζει τους αιώνες και φθάνει ως τις μέρες μας, στο εδώ και τώρα. Σαν τον φυσικό ήλιο, που δημιουργήθηκε τότε, στην αρχή του κόσμου, αλλά έκτοτε φωτίζει και ζωογονεί την πλάση, έτσι η Μεταμόρφωση του Κυρίου (6 Αυγούστου) διαχέει το φως της διαχρονικά και πανανθρώπινα. Μέσα σε τούτο το υπερκόσμιο, το άκτιστο φως αποκαλύπτεται η δόξα του τριαδικού Θεού·

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΜΑΚΚΑΒΑΙΟΥΣ – Αγίου ΙΩΑΝΝΟΥ του ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ.

Άπαντας ουν εγκωμιάσαι τους Αγίους Μάρτυρας ου δυνατόν μια γλώττη, αλλά καν μυρία στόματα έχωμεν και γλώττας τοσαύτας, λειπόμεθα των εγκωμίων· και ταυτό πάσχω προς τα κατορθώματα των Επτά Μαρτύρων ορών, οίον αν ει φιλοχρήματος άνθρωπος, επιστάς πηγή ρεούση χρυσόν επτά στόματα εχούση, πάσαν μεν αυτήν εξαντλήσαι επιχειρείη, μετά δε τον πολύν και άφατον πόνον το πλέον αφείς απολείπεται. Τι ουν; Επειδή τα κατ’ αξίαν εισενεγκείν ου δυνάμεθα, σιγήσομεν; Ουδαμώς. Μάρτυρες γαρ εισιν οι τα δώρα δεχόμενοι, και τον εαυτών Δεσπότην μιμούνται εν τη κρίσει της τοιαύτης φιλοτιμίας. Πως δε εκείνος ποιεί; Όταν τις προσενέγκη δώρα, ου τω μεγέθει του προσενεχθέντος, αλλά τη προθυμία του προσενέγκαντος προσέχων μετρεί την αντίδοσιν.

Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου του Φώτη Κόντογλου

«Ἐπὶ σοί Χαίρει, Κεχαριτωμένη. πᾶσα ἡ κτίσις»

«Ὡς ἐμψύχῳ Θεοῦ κιβωτῷ ψαυέτω μηδαμῶς χεὶρ ἀμυήτων. χείλη δὲ πιστῶν τῇ Θεοτόκῳ ἀσιγήτως φωνὴν τοῦ ἀγγέλου ἀναμέλποντα, ἐν ἀγαλλιάσει βοάτω: Ὄντως ἀνωτέρα πάντων ὑπάρχεις, Παρθένε ἁγνή». «Ἐσένα ποὺ εἶσαι ζωντανὴ κιβωτὸς τοῦ Θεοῦ, ἂς μὴ σὲ ἀγγίζει ὁλότελα χέρι ἄπιστο, ἀλλὰ χείλια πιστὰ ἂς ψάλλουνε δίχως νὰ σωπάσουνε τὴ φωνὴ τοῦ ἀγγέλου (ὁ ὑμνωδὸς θέλει νὰ πεῖ τὴ φωνὴ τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, ποὺ εἶπε «εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ») κι ἂς κράζουνε: «Ἀληθινά, εἶσαι ἀνώτερη ἀπ’ ὅλα Παρθένε ἁγνή».

Ἀλλοίμονο! Ἀμύητοι, ἄπιστοι, ἀκατάνυχτοι, εἴμαστε οἱ πιὸ πολλοὶ σήμερα, τώρα ποὺ ἔπρεπε νὰ προσπέσουμε μὲ δάκρυα καυτερὰ στὴν Παναγία καὶ νὰ ποῦμε μαζὶ μὲ τὸ Θεόδωρο Δούκα τὸ Λάσκαρη, ποὺ σύνθεσε μὲ συντριμένη καρδιὰ τὸν παρακλητικὸ κανόνα:

«Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου με ζάλαι ὥσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε». «Σὰν τὰ μελίσσια ποὺ τριγυρίζουνε γύρω στὴν κερήθρα, ἔτσι κ’ ἐμένα μὲ ζώσανε οἱ ζαλάδες τῆς ζωῆς καὶ πέσανε ἀπάνω στὴν καρδιά μου καὶ τὴν κατατρυπᾶνε μὲ τὶς φαρμακερὲς σαγίτες τους.