Εξ ύπνου Εγερθήναι -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος

Η ύπουλη επιβολή της πολιτικής ορθότητας συνιστά μία νεοπαγή μορφή ολοκληρωτισμού της πολιτικής σκέψης των πολιτών διότι κατ’ ουσίαν ερείδεται σε λογικοφανή ορθολογιστικά συμπεράσματα, αφαιρώντας όμως εις την πραγματικότητα, την αιτιώδη αλληλουχία των γεγονότων τα οποία άγουν εις την εξαγωγή ενός ορθού συμπεράσματος.

Η εν λόγω ορθότητα επιβάλλεται από ορισμένα Διευθυντήρια της προσφυούς παγκοσμιοποιήσεως και της ανθρωπολογικής Νέας Τάξης πραγμάτων την οποία προάγουν ορισμένα υπερεθνικά διευθυντήρια με απώτερο σκοπό να ασκήσουν πλύση εγκεφάλου, εις τις μάζες προκειμένου να τις ποδηγετήσουν συγκεκριμένα προς ορισμένη κατεύθυνση σκέψεως.

Οικουμενισμός: Το βδέλυγμα της ερημώσεως

Λόγος στούς Δώδεκα Ἀποστόλους (Ἁγίου Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου)

Αδελφοί και πατέρες, ιδού τα εμφορώτατα κλήματα της αγίας και αθάνατης και αποτελούσης την αρχή της ζωής αμπέλου, που είναι ο ίδιος ο Χριστός) «Εγώ είμαι», λέγει, «η άμπε­λος, εσείς τα κλήματα». Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) οι φίλοι του Θεού Λόγου και Σωτήρα μας . «Εσείς είστε φίλοι μου», λέγει, «εάν πράττετε όσα εγώ σας παραγγέλλω. Δεν σας λέγω πλέον δούλους, διότι ο δούλος δεν γνωρίζει τι πράττει ο Κύριός του».

Εγώ όμως «έχω ονομάσει εσάς φίλους, διότι εκείνα τα οποία άκουσα από τον Πατέρα μου, σας τα γνωστοποίησα». Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) οι Απόστο­λοι και οι κήρυκες της αλήθειας. «Εγώ είμαι», λέγει, «η (απόλυτη) αλή­θεια» και καθώς «με έχει αποστείλει» ο Πατήρ «να κηρύξω την άφεση (συγχώρηση) σε εκείνους που είναι αιχμάλωτοι (της αμαρτίας) και (να χαρίσω) την ανάβλεψη (το φως) σε εκείνους που είναι τυφλοί (από το σκοτισμό των παθών και των αδυναμιών τους)», κατά τον ίδιο τρόπο και εγώ αποστέλλω εσάς με σκοπό να θερα­πεύετε «κάθε ασθένεια και κάθε αδιαθεσία», και (όλα) εκείνα τα οποία ακούσατε (κατ’ ιδίαν) στους ιδιαίτερους χώρους προσευχής από εμένα, «να τα κηρύξετε από τα δώματα (ώστε να τα ακούσουν και να τα μάθουν όλοι)».Ιδού (ποίοι, κατά τους λόγους του Κυρίου, μπορούν να γίνουν και να είναι) οι αλιείς των ανθρώπων».

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ -- Orthodox Hymns

Λέγει δε και ο Βρυέννιος Ιωσήφ: «Τις Μήτηρ του Θεού των Πατέρων εφάνη ποτέ; Τις άμα και πλάστην και πλάσμα συνέλαβε; Τις δε και συλλαβούσα Υιόν και κυήσασα και τεκούσα το είναι Παρθένον ουκ απεβάλετο; Προ της συλλήψεως Παρθένος· εν τη συλλήψει Παρθένος· εν τη κυήσει Παρθένος· εν τω τίκτειν Παρθένος· και μετά το τεκείν ωσαύτως Παρθένος και αεί Αειπάρθενος· η γαρ εν τω της ζωής αυτής παντί χρόνω και οράσει και γεύσει και ακοή και αφή και οσφρήσει και νω και διανοία και δόξη και φαντασία και αισθήσει και, ενί λόγω, πάσαις δυνάμεσι και ψυχικαίς και σωματικαίς άβατον λογισμοίς ρυπαροίς εαυτήν όλην τηρήσασα, εικότως αν Αειπάρθενος λέγοιτο.

Τη Λ΄ (30η) Ιουνίου, η Σύναξις των Αγίων ενδόξων και πανευφήμων ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ των ΔΩΔΕΚΑ, και δήλωσις που και πως έκαστος αυτών εκήρυξε και ετελειώθη.

Τω Λόγω Κυρίου οι ουρανοί εστερεώθησαν, και τω Πνεύματι του στόματος αυτού πάσα η δύναμις αυτών (Ψαλμ. λβ:6). Ταύτα ο μακαριώτατος Δαβίδ, υπό του Αγίου Πνεύματος ενηχούμενος, τρανώς εδογμάτισεν. Λέγων δηλαδή ότι η Αγία Τριάς είναι των όλων δημιουργός. Αύτη είναι η προάναρχος αρχή, η εν τρισί προσώποις μία θεότης, η πάντων βασιλεύουσα, η οποία εφιλοξενήθη επί της γης εις την δρυν του Μαμβρή υπό του προπάτορος Αβραάμ, χωρίς να αφήση τα ουράνια· προεμήνυε δε με την φιλοξενίαν ταύτην την δια σαρκός του Θεού Λόγου επιφάνειαν, και τους σήμερον εορταζομένους Αγίους Αποστόλους, επειδή είπεν εις τον Αβραάμ· «Και ευλογηθήσονται εν τω σπέρματί σου πάντα τα έθνη της γης» (Γεν. κβ: 18) και πάλιν· «Και βασιλείς εκ σου εξελεύσονται» (Γεν. ιζ: 6).

Εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε δια γραφίδος είτε δια παραδόσεως

Αποκηρύσσομεν τα φιλενωτικά συνθήματα και φιλενωτικάς τάσεις και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων Σύλλογος, αι επτά άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι, και αι τοπικαί τοιαύται, έχοντες επί κεφαλής τον ακρογωνιαίον Λίθον Χριστόν, τον Θεόν ημών, και εν γένει εμμένομεν εις όσα η Ορθόδοξος ημών Πίστις διδάσκει είτε δια γραφίδος είτε δια παραδόσεως, αποκρούοντες την «Ένωσιν» ή «Ενότητα», όπως την αποκαλούν εσχάτως οι φιλενωτικοί παπόδουλοι οικουμενιστές.

Eφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος»: Σήμερα το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν έχει σχέσιν με το Οικ. Πατριαρχείον του 1848.

Σήμερον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον μετά των Αρχιεπισκόπων και των Επισκόπων κηρύσσει την καταφρόνησιν των Ιερών Κανόνων και την ένωσιν των εκκλησιών εις επίπεδον προκαθημένων εκκλησιών.

Εάν το Συντονιστικόν Κέντρον της Ορθοδοξίας, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν επρωταγωνίστει εις την νόθευσιν της Πίστεως και του Ορθοδόξου φρονήματος έπρεπε να συγκαλέση ειδικήν Σύνοδον δια να καθαιρέση τους Οικουμενιστάς Ιεράρχας. Αλλά πώς να το πράξη, όταν το ίδιο το Συντονιστικόν κέντρον της Ορθοδοξίας εξισώνει την Μίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν, την Ορθόδοξον με τον Παπισμόν, τον Προτεσταντισμόν και τον Αγγλικανισμόν, δηλαδή με την πλάνην – την αίρεσιν. Αλλά σήμερον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον δεν έχει σχέσιν με το Οικ. Πατριαρχείον του 1848. Τότε συνεκλήθη Πανορθόδοξος Σύνοδος, η οποία απεκάλυψε και κατήγγειλε την Οικουμενιστικήν Κίνησιν ως υπονομεύουσαν την Ορθοδοξίαν. Σήμερον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον υπερασπίζεται την Οικουμενιστικήν Κίνησιν και δια Ορθοδόξων Αρχιεπισκόπων και Επισκόπων αποκηρύσσει το Σύμβολον της Πίστεως διδάσκον ότι δεν διδάσκει μόνον η Ορθοδοξία την Αλήθειαν, αλλά και η κανονική Εκκλησία του Βατικανού και ο Αρχηγός του, αφού εκτός από Ανώτατος Άρχων είναι και κανονικός Επίσκοπος. Σήμερον το Οικουμενικόν Πατριαρχείον μετά των Αρχιεπισκόπων και των Επισκόπων κηρύσσει την καταφρόνησιν των Ιερών Κανόνων και την ένωσιν των εκκλησιών εις επίπεδον προκαθημένων εκκλησιών. Αντιθέτως το Οικουμενικόν Πατριαρχείον του 1848 συνεκάλεσε Πανορθόδοξον Σύνοδον, η οποία διεκήρυξε:

«Η γαρ Πίστις ημών, αδελφοί, ουκ εξ ανθρώπων ουδέ δι΄ ανθρώπου, αλλά δι΄ αποκαλύψεως Ιησού Χριστού, ην εκήρυξαν οι θείοι Απόστολοι, εκράτυναν αι ιεραί Οικουμενικαί Σύνοδοι, παρέδωκαν εκ διαδοχής οι μέγιστοι σοφοί Διδάσκαλοι της Οικουμένης, και επεκύρωσαν τα εκχυθέντα αίματα των αγίων Μαρτύρων»….

Η ευθύνη του Λαού έναντι των μελλοντικών γενεών -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Η έντονη οικουμενιστική δραστηριότητα των τελευταίων ετών έχει ανησυχήσει τους Ορθοδόξους χριστιανούς, που θέλουν να μείνουν πιστοί στη διδασκαλία του Χριστού, των Αποστόλων και των Πατέρων της Εκκλησίας. Γιατί το κύριο γνώρισμα της Ορθοδοξίας είναι η σταθερότητα στην Πίστι (Θεσ. Β΄ 2: 15), η οποία μάς παραδόθηκε άπαξ (Ιούδα 3) και η οποία ορίζεται από την Αγία Γραφή και τους Ιερούς Κανόνες των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Ως γνωστό, οι οικουμενιστές ποδοπατούν τους Ιερούς Κανόνες, υιοθετώντας έτσι το παπικό μοντέλο της συνεχούς ανανεώσεως και των μεταρρυθμίσεων, των οποίων έχει τάχα ανάγκη η Εκκλησία. Αυτά διδάσκει η Δευτέρα Σύνοδος του Βατικανού και αναφέρει ο Πάπας στη γνωστή Εγκύκλιό του με τίτλο «That they may be one” (παρ. 16, 82). Για να δικαιολογήσει τις πολλές αιρέσεις του, ο Πάπας ισχυρίζεται (παρ. 17) ότι οι μεταρρυθμίσεις αυτές γίνονται κάτω από το φως της Αποστολικής Παραδόσεως. Ο ισχυρισμός αυτός είναι όμως ψευδής, αφού οι Απόστολοι μάς δίδαξαν σταθερότητα στην άπαξ παραδοθείσα Πίστη.
-------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἀγαπητέ μου ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Κωνσταντῖνε, σ' εὐχαριστῶ θερμῶς πού ξεθάβεις τά παλαιά καί ξεχασμένα (καί ἀπό ἐμένα τόν ἴδιον!) κείμενά μου. Πρέπει νά εἶναι περίπου 20 ἐτῶν αὐτό τό κείμενον. Βλέπω ὅτι τότε ἐχρησιμοποίουν τόν ὅρον «ὀρθόδοξοι οἰκουμενισταί», τόν ὁποῖον μερικοί χρησιμοποιοῦν ἀκόμη καί τώρα. Νομίζω ὅτι ὁ ὅρος εἶναι ἐσφαλμένος, γιά τήν ἀκρίβειαν, εἶναι ἀντιφατικός! Ὁ Οἰκουμενιστής δέν εἶναι Ὀρθόδοξος καί ὁ Ὀρθόδοξος δέν δύναται ταυτοχρόνος νά εἶναι Οἰκουμενιστής! Ὁ ὀρθός ὅρος εἶναι «οἱ ἐξ Ὀρθοδόξων Οἰκουμενισταί», τόν ὁποῖον ἔχω ἰδῇ κάπου καί ὁ ὁποῖος σημαίνει ὅτι ἡ ἀφετηρία των ἦτο ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλ' εἰς τήν πορείαν ἐξέπεσαν εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.
-----------------
"Ορθόδοξος Τύπος "  αρ. φ. 1224   --   23 Μαΐου 1997

«Ο φύλαξ της Ορθοδοξίας είναι το σώμα της Εκκλησίας, ο ευσεβής λαός του Κυρίου».

Ο Οικουμενισμός είναι τρομακτική Παναίρεσις του καιρού μας η πιο σατανική και επικίνδυνη. Απειλεί όχι μονάχα την Αγία Ορθοδοξία, αλλά και την Αθάνατη Ελλάδα. Γι΄ αυτό πρέπει όλοι μας να γρηγορήσωμε. Καθήκον όλων μας είναι να αρνηθούμε την ειδωλολατρία, που εισάγει ο Οικουμενισμός. Να περιφρουρήσωμε την Ορθοδοξία.                  

Σε τέτοιες κρίσιμες ώρες τον Αγώνα τον παίρνει στα χέρια του ο Ορθόδοξος Λαός. Αυτός είναι ο φύλακας της Ορθοδοξίας, καθώς και η εγκύκλιος του 1848 των αγίων Πατριαρχών της Ανατολής υπογραμμίζει: «Ο φύλαξ της Ορθοδοξίας είναι το σώμα της Εκκλησίας, ο ευσεβής λαός του Κυρίου». 

Γκεμπελικές μεθοδεύσεις -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Η Συνταγματική έννομη Τάξη έχει καταλυθεί, οι θεσμοί έχουν διαβρωθεί εκ βάθρων και τα Μ.Μ.Ε έχουν αυτοαναγορευθεί ως ισοδύναμη εξουσία με την νομοθετική και εκτελεστική, εξοστρακίζοντας ευθέως την Δικαστική εξουσία.

Τούτο καθίσταται σαφές, εξαιτίας και συνεπεία της άμεσης επιρροής και επιδράσεως της απολύτως κηδεμονευόμενης πληροφόρησης, (έντυπης και ηλεκτρονικής), υπό την επίφαση της αναδείξεως της αλήθειας.

Η είδηση κατασκευάζεται, αλλοιώνεται, διαστρεβλώνεται, παραχαράσσεται, προβαλλόμενη εις τα πλαίσια των πολιτικών συμφερόντων του εκάστοτε επιχειρηματία ιδιοκτήτη του εκάστοτε μέσου.

Ἀπειλαὶ καὶ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν ἔχουν ἠθικοὺς φραγμοὺς ἀρνοῦνται τὶς ἀπειλὲς ποὺ περιέχονται στὰ ἱερὰ κείμενα καὶ ἀναφέρονται στοὺς ἁμαρτωλούς, ἐνῷ τὶς ἀγαθὲς ὑποσχέσεις ποὺ δίνει ὁ Θεὸς στοὺς πιστοὺς καὶ ἐναρέτους τὶς ἀπορρίπτουν, γιατί τὶς θεωροῦν φανταστικὲς καὶ ἔξω ἀπὸ κάθε λογική. Ἐπιθυμοῦν μία ζωή μὲ ἀπόλυτη ἐλευθερία, χωρὶς περιορισμούς, καὶ καλλιεργοῦν τὴν ἰδέα ὅτι ἡ ζωή τους θὰ διαρκέσει πολὺ καὶ θὰ τοὺς ἐξασφαλίσει τὴν ποθούμενη εὐτυχία. Γι’ αὐτὸ δραστηριοποιοῦνται ἐναγωνίως, ἀλλὰ τὴν ὥρα ποὺ νομίζουν ὅτι πετυχαίνουν τὸ σκοπό τους, ὅλα ἀνατρέπονται καὶ μένουν μὲ ἄδεια χέρια. Εἶναι ἀξιολύπητοι. Καὶ ἡ δυστυχία τους μεγαλώνει καθὼς δὲν πιστεύουν στὴν αἰώνια ζωή.