Δεν είναι δηλαδή η Ορθοδοξία απλώς μία θρησκευτική
τελετουργία ή θρησκευτική γνωσιολογία και θρησκευτικός στοχασμός. Στην
Ορθοδοξία συντελείται η προσωπική κοινωνία και συνάντηση του πιστού με τον Θεό,
ο Οποίος στις σχέσεις Του με τον άνθρωπο δεν είναι μόνο Θεός , αλλά Θεάνθρωπος.
Και η συνάντηση και κοινωνία του πιστού με τον Θεάνθρωπο συντελείται με την
βιωματική ένταξή του στο Σώμα του Χριστού, την Αγία Εκκλησία Του και την μέθεξη
της Θείας Χάριτος με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Χωρίς την βιωματική αυτή ένταξη
είναι αδύνατη η λύτρωση, η αναγέννηση και τελείωση του ανθρώπου. Η Ορθοδοξία ως
καθαρώς πνευματική βασιλεία του Χριστού έχουσα αποκλειστικό σκοπό την
πνευματική αναγέννηση, απολύτρωση και θέωση του ανθρώπου, αποτελεί την μοναδική
δυνατότητα για την διαμόρφωση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων και συνεπώς
κοινοτήτων με ανθρώπινο πρόσωπο, όπως απέδειξε με την δισχιλιετή προσφορά Της
στην ανθρωπότητα.
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
Ότι το Πνεύμα όπερ εφάνη σήμερον εις τους Αποστόλους δεν ήτο η υπόστασις
του Πνεύματος, αλλ’ η Χάρις των τριών Προσώπων, και ότι άλλο χάρις και άλλο
υπόστασις.
Και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου και ήρξαντο λαλείν
ετέραις γλώσσαις, καθώς το Πνεύμα εδίδου αυτοίς αποφθέγγεσθαι. (Πράξ. β: 4).
Μεγαλόδωρος
ο παντελεήμων και αναλλοίωτος Θεός, χαρίζει όχι μόνον εκείνο το οποίον θέλει
υποσχεθή, αλλά και ακόμη περισσότερον. Και όχι μόνον εις τους φίλους του, αλλ’ ακόμη
και εις τους εχθρούς του, επειδή ο ίδιος είπεν· «Ο ουρανός και η γη
παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι» (Ματθ. κδ: 35). Υπεσχέθη εις
τον Δαβίδ ότι από το γένος του θα γεννηθή ο Μεσσίας· παροργίζει ο Δαβίδ τον
Θεόν βαρέως και μεθ’ όλον τούτο ο Θεός δεν παρέβη την υπόσχεσίν του. Υπεσχέθη
εις τον Ισραηλιτικόν λαόν να τους δώση Νόμον θεόγραφον, αν και αυτοί
υποσχεθώσιν, ότι θα τον φυλάξωσι. Κατεφρόνησαν εκείνοι την υπόσχεσιν, αλλ’ ο
Θεός δεν ηθέτησεν εκείνο το οποίον τους υπεσχέθη.
Τη Η΄ (8η) Ιουνίου, η ανακομιδή του λειψάνου του αγίου Μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου του Στρατηλάτου.
Θεόδωρος
ο Στρατηλάτης, ο άγιος Μεγαλομάρτυς, ήκμασε κατά τους χρόνους Λικινίου του
βασιλέως, εν έτει τκ΄ (320). Κατήγετο από τα Ευχάϊτα, τα εν τη Γαλατία, κατώκει
δε εις την Ηράκλειαν την εν τω Ευξείνω Πόντω. Ήτο δε ωραίος κατά τον σωματικόν
χαρακτήρα, αλλ’ ωραιότερος κατά την ψυχήν και εστολισμένος με λόγον, γνώσιν και
σοφίαν, διό τινες ωνόμαζον αυτόν βρυορρήτορα.
Επιστολή του Οσίου Θεοδοσίου του κοινοβιάρχου. Προς τον Μονοφυσίτην Βασιλέα της Κων/πόλεως Αναστάσιο.
Επειδή μας εμήνυσες να κάμωμεν ένα από τα δύο ταύτα, ήτοι
ή να συμφωνήσωμεν εις την Μονοφυσιτών γνώμην, ή μένοντες εις τα ορθά των
Πατέρων Δόγματα, να λάβωμεν βίαιον θάνατον, γίνωσκε ότι προτιμώμεν τον θάνατον
και όχι μόνον ημείς δεν παρεκκλίνομεν ποσώς από την αλήθειαν, αλλά και όσους
άλλους παρασύρατε και γίνουν ομόφρονές σας, ημείς αναθεματίζομεν, και εάν
χειροτονήσετέ τινα από τους Μονοφυσίτας ημείς δεν τον δεχόμεθα. Μη γένοιτο,
Χριστέ Βασιλεύ, να παραιτηθώμεν από την Ορθοδοξίαν έστω και μικρόν τι, αλλά καν
τους Αγίους τούτους Τόπους ίδωμεν εις το πυρ παραδεδομένους, καν άλλο τι
πάθωμεν, δεν αλλάσσομεν γνώμην, καν εις λεπτά τεμάχια τα σώματά μας ελεεινώς αν
κατακόψωσιν, αλλά τας Αγίας τέσσαρας
Συνόδους πιστεύομεν, από τας οποίας η πρώτη των τιη΄(318) Πατέρων έγινε κατά
του Αρείου, εις την Νίκαιαν, τον οποίον αναθεμάτισαν, ότι τον Υιόν του Θεού
εδογμάτιζεν ο δυσσεβής της του Πατρός ουσίας αλλότριον. Η Δευτέρα κατά
Μακεδονίου, όστις εβλασφήμει εις το Πνεύμα το Άγιον. Η Τρίτη κατά Νεστορίου
συνηθροίσθη εις Έφεσον, όστις εφλυάρει κατά της οικονομίας του Χριστού μας
μιαρά και άτοπα, η δε Τετάρτη των χλ’(630) θεοφόρων Πατέρων εις την Χαλκηδόνα,
οι οποίοι ομοφρονούντες με τους άλλους, αφώρισαν τον Ευτυχή και Νεστόριον, και
μακράν της Εκκλησίας εδίωξαν και εκράτυναν την Αποστολικήν Πίστιν, δογματίζοντες
ξένους της Εκκλησίας Χριστού τους αλλοτριόφρονας. Από ταύτην λοιπόν την
Ορθόδοξον Πίστιν δεν παρεκκλίνομεν ούτε προδίδομεν (άπαγε!) την ευσέβειαν, έστω
και αν πρόκειται να μας δώσετε μυρίους θανάτους. Η δε ειρήνη του Θεού η πάντα
νουν υπερέχουσα να είναι φύλαξ και οδηγός του κράτους σου.
Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, εορτάζει την μνήμην του την 11ην
Ιανουαρίου.
(Οι λυκοποιμένες οικουμενιστές Πατριάρχαι, Αρχιεπίσκοποι, Επίσκοποι και λοιποί Κληρικοί και τινες
λαϊκοί θεολόγοι, υπέγραψαν το 1990 - 91 στο Σαμπεζύ την Συμφωνία με τους
Μονοφυσίτες, ομολογούντες ότι οι Ορθόδοξοι Πατέρες της Αγίας Τετάρτης
Οικουμενικής Συνόδου έκαναν λάθος!!!).
ΛΟΓΟΣ ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΝ
«Απεκρίθη αυτοίς ο Ιησούς και είπεν· η εμή διδαχή ουκ
έστιν εμή, αλλά του πέμψαντός με. Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω»
(Ιωάν. ζ: 16 – 17)
Υπομονή, εάν αμφιβάλλη ο άνθρωπος και απιστή δια πράγματα τα οποία ούτε
ακούει συχνά ούτε βλέπει. Αλλά να ακούη καθ’ εκάστην από εν θεϊκόν στόμα
ουράνιον διδασκαλίαν, να βλέπη έργα παράδοξα και πάλιν να απιστή; Τούτο δεν
είναι ίδιον της ανθρωπίνης φύσεως, αλλ’ ίδιον ενός αναισθήτου και αψύχου λίθου,
όστις ούτε βλέπει ούτε ακούει. Τοιούτοι δε είναι οι λιθοκάρδιοι Ιουδαίοι, οι
οποίοι βλέποντες τον ουράνιον Διδάσκαλον εν τω μέσω του Ιερού διδάσκοντα και
λέγοντα· «Εάν τις διψά, ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. ζ: 37), σχίζονται
όλοι οι όχλοι από τον φθόνον, από την τύφλωσιν και ερχόμενοι προς τους
αρχιερείς και Φαρισαίους, διαβάλλουσι τον Χριστόν ως παραβάτην του Νόμου.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ -- ΟΜΙΛΙΑ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ
Ήχος εκ
του ουρανού κατέρχεται και γλώσσαι ωσεί πυρός διαμερίζονται· αι γλώσσαι
κάθηνται επί ένα έκαστον των Μαθητών, οι δε Μαθηταί πληρούνται Πνεύματος Αγίου.
Εμφανίζει δε το Πνεύμα το Άγιον την ενέργειαν Αυτού δια της πολυγλώσσου ομιλίας
των Μαθητών, η οποία προεξένησε θάμβος και έκστασιν εις τους ακούοντας και
προσείλκυσεν εξ αυτών πολλούς προς την εις Χριστόν πίστιν. Ταύτα εκήρυξε
σήμερον η αναγνωσθείσα Πράξις των Αποστόλων. Ταύτα δε, ως παραστατικά της
καταβάσεως του Παναγίου Πνεύματος, αναβιβάζουν τον νουν ημών εις τα ύψη εκείνα,
εκ των οποίων Αυτό κατήλθε και υπερυψούσιν έως του θρόνου της μεγαλωσύνης εν
τοις υψηλοίς (Εβρ. α: 3). Εκεί λοιπόν αναβιβάζω τον νουν μου και κλίνω μετ’
ευλαβείας τα γόνατα, ανοίγω δε τους οφθαλμούς της Πίστεως.