Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΘΕΩΣΙΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Το άγιον Πάσχα παρήλθεν, ως εορτή, ως υπομνηματισμός λειτουργικός και βιωματικός, ως «Λαμπροφόρος ημέρα». Αλλά το φως του ακόμη μας περιλάμπει και φωταγωγεί τον νουν μας. διότι το άγιον Πάσχα δεν διαυγάζει την ύπαρξίν μας μόνον οσάκις εορτάζεται. Μας φωταγωγεί εις ολόκληρον την ζωήν μας. Το άγιον Πάσχα δεν είναι μόνον μίαν φοράν κατ’ έτος «εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων». Εάν ο Χριστός είναι «μεθ’ ημών πάσας τας ημέρας της ζωής ημών», άρα Πάσχα έχομεν δι’ όλου του βίου μας. Η ζωή μας είναι μία συνεχιζομένη «εορτή εορτών», διότι το φως της Αναστάσεως εισέρχεται εις όλας τας λεπτομερείας της ζωής μας. Δεν εισερχόμεθα μόνον εντός του φωτός της Αναστάσεως, αλλά εισέρχεται αυτό το φως εις ολόκληρον τον άνθρωπον. Γινόμεθα  ένα φως.

ΑΝΑΣΤΗΘΙ ΚΥΡΙΕ Ο ΘΕΟΣ ΜΟΥ - ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του εν Μαγνησία μαρτυρήσαντος εν έτει αψοστ΄ (1776) σφοδρώς τυφθέντος και τελειωθέντος.

Νικόλαος ο γενναίος Μάρτυς του Χριστού κατώκει μετά του πατρός αυτού, Χατζή Κανέλλου ονομαζομένου, εις την κωμόπολιν την τουρκιστί καλουμένην Γιαγιά Κιοϊ, εις την οποίαν είχε την κατοικίαν και καθέδραν του ο περίφημος κατά την εποχήν εκείνην αγάς Καρά Οσμάνογλους. Επειδή δε ο πατήρ του Αγίου ήτο επιστάτης και διοικητής εις τα ποίμνια και προάστια, ήτοι τα αγροκτήματα, του αγά τούτου, είχεν επομένως και μεγάλην επιρροήν και εκτίμησιν από τους εκεί Τούρκους.

Τὰ δάκρυα -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη, θεολόγου

Ἰσόβιοι συνοδοιπόροι τῆς ζωῆς εἶναι τά δάκρυα. Συνοδοιπόροι, πού - ὅ,τι κι ἄν συµβαίνει- ἀνακουφίζουν καί ξαλαφρώνουν τήν ἀνθρώπινη ψυχή. Πόσο µεγάλη, ἀπέραντη καί ἀκατανόητη ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ! Μυστικά καί ἀόρατα συναισθήµατα µποροῦν νά προκαλέσουν ἀσυναίσθητα καί ἀστραπιαῖα, τούς δακρυγόνους ἀδένες. Ὁπότε ἀκολουθοῦν καί οἱ καταρράκτες τῶν δακρύων. Ἕνα καί µόνο φευγαλέο συναίσθηµα, ἤ µιά ἰσχυρή ἀνάµνηση προσωπικοῦ γεγονότος, εἶναι δυνατό νά δηµιουργήσει συγκλονισµό ψυχῆς. Ἐάν, µάλιστα, ἡ συγκίνηση εἶναι ἰσχυρή, τότε καί τά δάκρυα µεταβάλλονται καί γίνονται κλάµα. Τά δάκρυα εἶναι ἀνάλογα µέ τίς αἰτίες, πού τά προκαλοῦν. Ἔχουµε δάκρυα ἀγάπης, δάκρυα πένθους, δάκρυα ἀποχωρισµοῦ, δάκρυα χαρᾶς, δάκρυα τρυφερότητας, δάκρυα προσευχῆς, δάκρυα θείου ἔρωτα, δάκρυα Μετάνοιας καί Ἐξοµολόγησης... κ.ἄ.

Η γεμάτη θλίψη επιστολή του διωκόμενου Μητροπολίτη Κερκύρας Νεκταρίου στην Κεραμέως με νύξεις στην ιεραρχία

Επιστολή προς την Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Νίκη Κεραμέως απέστειλε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κερκύρας, Παξών και Διαποντίων Νήσων κ. Νεκτάριος, σε απάντηση δικής της επιστολής που εστάλη την Μεγάλη Πέμπτη 16 Απριλίου 2020, αναφορικά  με τις λιτανείες στο Ιερό προσκύνημα του Αγίου Σπυρίδωνος. Στην επιστολή τουο κ. Νεκτάριος αναφέρει τα εξής:
------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Σεμνή, σοβαρή καί ἀποστομωτική ἡ ἐπιστολή τοῦ κ. Νεκταρίου, ἀλλ' ἡ κ. Κεραμέως δέν νομίζω ὅτι συγκινεῖται ἀπό κάτι τέτοια, καθότι στόχος της εἶναι τά εὔσημα τῆς Τριμεροῦς Ἐπιτροπῆς, ἡ ὁποία, ὅπως ἐκαυχήθη ἡ ἴδια πρό μερικῶν ἑβδομάδων, τήν προσεκάλεσε νά συμμετάσχῃ στίς συνεδρίες της, καθώς φαίνεται ὡς προαγωγήν ἀπό τήν λέσχην Μπίλτερμπεργκ, τοὐτέστιν ν' ἀνέβη ὑψηλότερα εἰς τήν κλίμακα τῆς διεθνοῦς Μασονίας, ὡς ἀμοιβήν διά τήν ἐπιδεικτικήν περιφρόνησιν πού ἔχει δείξει πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΕ διά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, καθώς καί στά ἐπανειλημμένα αἰτήματα τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων δι' ἀκρόασιν. Οἱ κοσμοκράτορες Σατανισταί ἐκτιμοῦν ἰδιαιτέρως καί ἀμοίβουν τόν διωγμόν τῶν Χριστιανῶν ὑπό τῶν μαριονεττῶν των. Ὅλ' αὐτά πού συμβαίνουν ἐσχάτως γίνονται στά πλαίσια τῆς καταπολεμήσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ, πού ὑπεσχέθη τό 2018 ὁ Μητσοτάκης στό Ἰουδαϊκόν Συμβούλιον τῶν ΗΠΑ, διό καί προωθήθη εἰς τόν πρωθυπουργικόν θῶκον, ὡς χειρότερος καί αὐτοῦ τοῦ Τσίπρα!

ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΕΣΧΑΤΑ,ΜΗΝ ΑΡΝΗΘΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΑΣ(ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ 12-4-2020) -- π. Γεώργιος Αγγελακάκης

https://agiooros.org/viewtopic.php?f=43&t=15388

Ο Κύριος Εμφανίζεται Σε Μουσουλμάνο Από το Καζακστάν

Ο Κύριος πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. ...

Εργαζόμουν σε ένα κτήριο. Μια μέρα την ώρα της μεσημεριανής διακοπής, όπως πάντα, μελετούσα την Καινή Διαθήκη. Με πλησίασε μία κοπέλα και μου είπε την ιστορία της, πως δηλαδή γνώρισε τον Χριστό. Ήταν πιστή του Βούδα από την Καμπότζη. Κάθε Σάββατο οι προτεστάντες ετοίμαζαν τα διαβατήρια γι’ αυτούς τους Καμποτζιανούς που είχαν γίνει Προτεστάντες και ήθελαν να μεταναστεύσουν  στον Καναδά, κατόπιν διαλογής. Εκείνη δεν είχε αλλάξει την πίστη της, πήγαινε όμως στο χώρο που είχαν στήσει την εξέδρα τους οι Προτεστάντες και έδιναν τα διαβατήρια που είχαν ετοιμάσει για τους πιστούς τους, από περιέργεια να μάθει πόσοι από τους συγχωριανούς της θα έφευγαν. Ήθελε, όπως μου είπε, να φύγει για Καναδά αλλά δεν άλλαζε την πίστη της, αλλά και αν την άλλαζε, δεν είχε την κατάλληλη γνωριμία να μεσολαβήσει, να την βάλει στον κατάλογο για τον Καναδά. Μια νύχτα είδε στο όνειρό της έναν άνδρα με στολή κληρικού με γένια, ο οποίος της είπε: Μη στενοχωριέσαι που δεν έχεις κανένα να σε βοηθήσει να φύγεις για τον Καναδά, θα σε βοηθήσω εγώ. Ένα Σάββατο καθώς ήταν μαζεμένοι όλοι για την συνηθισμένη διανομή των διαβατηρίων, ο υπάλληλος από την εξέδρα έδειχνε  με τον δάκτυλό του αυτή την κοπέλα να ανέβει να πάρει το διαβατήριό της για τον Καναδά. Μερικοί από δίπλα της πήγαιναν για την εξέδρα αλλά ο υπάλληλος συνέχιζε να δείχνει αυτή. Τελικά ο υπάλληλος κατέβει από την εξέδρα την πλησίασε και της είπε ότι αυτή φωνάζει για να πάρει το διαβατήριο! Η κοπελιά, όπως μου είπε, δεν μπορούσε να καταλάβει τίποτε. Τελικά πήρε το διαβατήριο, ήρθε στο Μόντρεαλ και όταν είδε την Εικόνα του Χριστού, αναγνώρισε τον Κληρικό του ύπνου της και έγινε Χριστιανή!
-------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Συγκλονιστικές καί οἱ δύο ἱστορίες, τοῦ Μουσουλμάνου ἀπό τό Καζακστάν καί τῆς Βουδίστριας κοπέλλας ἀπό τήν Καμπότζη! Ζῇ Κύριος ὁ Θεός καί θέλει πάντας σωθῆναι!

Ἡ θεωρία τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἐν Χριστῷ ἀθανασίας!

«Γιατί εἶναι ἡ ζωή δύσκολη γιὰ τὸν ἄνθρωπο; Γιατί ὁ ἄνθρωπος ἐφεῦρε τὸν θάνατο καὶ τὸν ἐγκαθίδρυσε ἐντός του καὶ σὲ ὅλα τὰ ὄντα γύρω του. Ὁ δὲ θάνατος εἶναι µιὰ ἀστείρευτος πηγὴ ὅλων τῶν βασάνων καὶ τῶν θλίψεων. Ὅλα τὰ νεῦρα τοῦ θανάτου ξεκινοῦν ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, γιατί αὐτὸς εἶναι τὸ κύριο γάγγλιο τοῦ θανάτου. Εἰς τὴν πραγµατικότητα ὁ θάνατος εἶναι ἡ µόνη πικρία τῆς ζωῆς, ἡ µόνη πικρία τῆς ὕπαρξης. Ἐξ αὐτοῦ προέρχεται καὶ ὅλη ἡ τραγικότητα τῆς ζωῆς. Ἡ ἐπίγεια ζωή τοῦ ἀνθρώπου δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ µιὰ ἀδιάκοπος πάλη µὲ τὸν θάνατο - µὲ τοὺς προδρόµους του καὶ τοὺς συνοδούς του. Ἐδῶ ποτὲ δὲν ὑπάρχει ἀνακωχή. Ὁ θάνατος ἐπιτίθεται συνεχῶς κατὰ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἔξωθεν καὶ ἔσωθεν. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν κατάσταση ὑπάρχει µόνο µιὰ διέξοδος, µόνο µιὰ σωτηρία: Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ δι’ αὐτῆς νίκη ἐπὶ τοῦ θανάτου εἰς ὅλους τοὺς κόσµους. Ὅπως ὁ θάνατος εἶναι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν πικριῶν, εἶναι ἡ καθολικὴ πικρία, ἔτσι καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἶναι ἡ πηγὴ κάθε χαρᾶς, εἶναι ἡ καθολικὴ χαρά. Ἀρκεῖ νὰ ἀνοίξει ὁ ἄνθρωπος τοὺς πνευµατικοὺς ὀφθαλµούς του, καὶ τότε δὲν µπορεῖ παρὰ νὰ αἰσθανθεῖ καὶ νὰ δεῖ ὅτι ὁ Ἀναστὰς Κύριος εἶναι ὁ Μόνος ποὺ δίδει νόηµα καὶ χαρὰ ἀληθινὴ εἰς τὴν πικρὴ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τῆς γῆς. Αὐτὸς καὶ οὐδὲν ἄλλο καὶ οὐδείς ἄλλος»

(ἀπὸ τὸ βιβλίο του Aγίου   Ἰουστίνου Πόποβιτς ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΣ).