ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΓΝΩΣΙΑ -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν Αθηνών.

Η αυτογνωσία έχει αναγνωρισθή από καιρό σαν το πιο δύσκολο εγχείρημα του ανθρώπου στην περιοχή της κατακτήσεως της πνευματικής ωριμότητος. Είναι αλήθεια, που δεν μπορεί να αμφισβητηθή, ότι όσο πιο πολύ γνωρίζει το άτομο τον εαυτό του, υπό ορισμένους φυσικά όρους, τόσο περισσότερο ωριμάζει ψυχολογικά και πνευματικά. Κάθε πράξη και εμπειρία αυτογνωσίας είναι ένα βήμα προς την ολοκλήρωση της ωριμότητος.

«Τῶν ἀσκητῶν τὸ καύχημα Ἰωάννην τιμήσωμεν»

Η Δ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ τῶν Νηστειῶν εἶναι ἀφιερωμένη σὲ μία μεγάλη ἀσκητικὴ μορφή, σὲ ἕνα μεγάλο θεολόγο τῆς Ἐκκλησίας μας, στὸν ἅγιο Ἰωάννη τὸν συγγραφέα τοῦ περίφημου ψυχωφελοῦς βιβλίου «Κλῖμαξ». Οἱ ἅγιοι Πατέρες ὅρισαν νὰ τιμᾶμε καὶ νὰ θυμούμαστε μεγάλες πατερικὲς καὶ ἀσκητικὲς μορφὲς ἀπὸ τὸ ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, γιὰ νὰ γίνουμε μιμητὲς στὸ δικό τους ἀγώνα, αὐτὴ τὴν ἱερὴ καὶ κατανυκτικὴ περίοδο. Ἐκεῖνο ποὺ διακρίνει τοὺς ἁγίους μας εἶναι ἡ ἰσχυρὴ θέλησή τους νὰ ὑπερβοῦν τὸν πτωτικὸ κόσμο.

Κάθε Πέμπτη ο ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Ἐξοχικὴ Λαμπρή (1890) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης -- Ευχαριστούμε τον αδελφό μας Σπύρο για την αποστολή του παρόντος

Καλὰ τὸ ἔλεγεν ὁ μπαρμπα-Μηλιός, ὅτι τὸ ἔτος ἐκεῖνο ἐκινδύνευον νὰ μείνουν οἱ ἄνθρωποι οἱ χριστιανοί, οἱ ξωμερίτες, τὴν ἡμέραν τοῦ Πάσχα, ἀλειτούργητοι.
Καὶ οὐδέποτε πρόρρησις ἔφθασε τόσον ἐγγὺς νὰ πληρωθῇ, ὅσον αὐτή· διότι δὶς ἐκινδύνευσε νὰ ἐπαληθεύσῃ, ἀλλ᾽ εὐτυχῶς ὁ Θεὸς ἔδωκε καλὴν φώτισιν εἰς τοὺς ἁρμοδίους καὶ οἱ πτωχοὶ χωρικοί, οἱ γεωργοποιμένες τοῦ μέρους ἐκείνου, ἠξιώθησαν καὶ αὐτοὶ νὰ ἀκούσωσι τὸν καλὸν λόγον καὶ νὰ φάγωσι καὶ αὐτοὶ τὸ κόκκινο αὐγό.
Ὅλα αὐτὰ διότι τὸ μὲν ταχύπλουν, αὐτὸ τὸ προκομμένον πλοῖον, τὸ ὁποῖον ἐκτελεῖ δῆθεν τὴν συγκοινωνίαν μεταξὺ τῶν ἀτυχῶν νήσων καὶ τῆς ἀπέναντι ἀξένου ἀκτῆς, σχεδὸν τακτικῶς δὶς τοῦ ἔτους, ἤτοι κατὰ τὶς δύο ἀλλαξοκαιριές, τὸ φθινόπωρον καὶ τὸ ἔαρ, βυθίζεται, καὶ συνήθως χάνεται αὔτανδρον· εἶτα γίνεται νέα δημοπρασία, καὶ εὑρίσκεται τολμητίας τις πτωχὸς κυβερνήτης, ὅστις δὲν σωφρονίζεται ἀπὸ τὸ πάθημα τοῦ προκατόχου του, ἀναλαμβάνων ἑκάστοτε τὸ κινδυνωδέστατον ἔργον· καὶ τὴν φορὰν ταύτην, τὸ ταχύπλουν, λήγοντος τοῦ Μαρτίου, τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ τοῦ χειμῶνος γενομένου, εἶχε βυθισθῆ· ὁ δὲ παπα-Βαγγέλης, ὁ ἐφημέριος ἅμα καὶ ἡγούμενος καὶ μόνος ἀδελφὸς τοῦ μονυδρίου τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, ἔχων κατ᾽ εὔνοιαν τοῦ ἐπισκόπου καὶ τὸ ἀξίωμα τοῦ ἐξάρχου καὶ πνευματικοῦ τῶν ἀπέναντι χωρίων, καίτοι γέρων ἤδη, ἔπλεε τετράκις τοῦ ἔτους, ἤτοι κατὰ πᾶσαν τεσσαρακοστήν, εἰς τὰς ἀντικρὺ ἐκτεινομένας ἀκτάς, ὅπως ἐξομολογήσῃ καὶ καταρτίσῃ πνευματικῶς τοὺς δυστυχεῖς ἐκείνους δουλοπαροίκους, τοὺς «κουκκουβίνους ἢ κουκκοσκιάχτες», ὅπως τοὺς ὠνόμαζον, σπεύδων, κατὰ τὴν Μ. Τεσσαρακοστήν, νὰ ἐπιστρέψῃ ἐγκαίρως εἰς τὴν μονήν του ὅπως ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα· ἀλλὰ κατ᾽ ἐκεῖνο τὸ ἔτος, τὸ ταχύπλουν εἶχε βυθισθῆ, ὡς εἴπομεν, ἡ συγκοινωνία ἐκόπη ἐπί τινας ἡμέρας, καὶ οὕτως ὁ παπα-Βαγγέλης ἔμεινεν ἀκουσίως, ἠναγκασμένος νὰ ἑορτάσῃ τὸ Πάσχα πέραν τῆς πολυκυμάντου καὶ βορειοπλήκτου θαλάσσης, τὸ δὲ μικρὸν ποίμνιόν του, οἱ γείτονες τοῦ Ἁγ. Ἀθανασίου, οἱ χωρικοὶ τῶν Καλυβιῶν, ἐκινδύνευον νὰ μείνωσιν ἀλειτούργητοι.

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΟΡΓΟΫΠΗΚΟΟΥ

Η Θεία Κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου --- Σχόλιο του πατέρα Ιλαρίωνα

Είμαι 89 ετών ιερέας. Κατά τη διάρκεια της ιερατικής μου διακονίας κοινώνησα πολύ κόσμο και με σοβαρές μεταδιδόμενες ασθένειες.Τον καιρό που το έιτζ (AIDS) ήταν στο αποκορύφωμά του, μια Κυριακή ήλθε ένας νέος στο Ιερό και μου είπε: πάτερ έχω έιτζ και θέλω να κοινωνήσω, έφερα και κουταλάκι. Εγώ του είπα, φύλαξε το κουταλάκι και να πάς να σταθείς τελευταίος στη σειρά και θα σε κοινωνήσω όπως τους άλλους.Έτσι έγινε και εγώ κατέλυσα το περίσευμα της Θείας Κοινωνίας και όπως βλέπετε όχι μόνο δεν έπαθα τίποτα, άλλά ζω και πλησιάζω τα 90 με καθαρό νου και διαύγεια πνεύματος.

Αυτός ο θόρυβος που γίνεται τώρα με τον κορονοϊό είναι αποτάλεσμα άγνοιας και απιστίας το λιγότερο που θα πω.
Η Θεία Κοινωνία είναι το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, είναι η τροφή της ψυχής για να ζήσει, σύμφωνα με τον ίδιο τον Κύριο. Διαβάστε το έκτο κεφάλαιο του κατά Ιωάννου για να καταλάβετε την αλήθεια. Όσοι δε κοινωνούν έχουν ψυχή νεκρή όχι ζωντανή, γιατί από ζωντανό οργανισμό όταν λείψει η τροφή πεθαίνει δεν είναι έτσι;

Ύμνοι Τριωδίου "Της μετανοίας άνοιξόν μοι..." - Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Καρέα

Τη Β΄ (2α) Απριλίου, ο Όσιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ, ο εν τω κόλπω της Νικομηδείας ασκήσας εν έτει ασμ΄ (1240), εν ειρήνη τελειούται.

Γρηγόριος, ο Θεοφόρος Πατήρ ημών, κατήγετο από τα μέρη της Βιθυνίας· οι γονείς του ήσαν ευσεβείς και περιφανείς, ευγενείς μεν κατά το γένος, ευγενέστεροι δε κατά την γνώμην και την αρετήν. Ανατραφείς δε ούτος από τοιούτους γονείς, δεν επρόσεχεν εις τα παιχνίδια των παιδίων, εις τα οποία χαίρεται η νεότης, αλλ’ είχεν ως απασχόλησίν του διαρκή τους θείους λόγους των Γραφών. Όμως δεν εστάθη έως εδώ, αλλά ηθέλησε να μάθη και τα Ελληνικά μαθήματα και να προτιμήση εκ τούτων ό,τι εύρη καθαρόν από κακίαν.

Όχι αυτή τη χρονιά....

«ΧΑΙΡΕ, ΝΥΜΦΗ ΑΝΥΜΦΕΥΤΕ»  --  Τοῦ κ. Δ. Κουτσουλέλου, Ἐπιτ. Ἐπόπτου Δημ. Ἐκπαιδεύσεως

Χιλιάδες πιστοὶ γεμίζουν καὶ ἐφέτος τὶς Ἐκκλησίες μας, στὶς πολιτεῖες καὶ στὰ χωριά, παρακολουθώντας τὶς κατανυκτικὲς ὧρες τῶν Χαιρετισμῶν καὶ στολίζοντας, μέσα στὴ γαλήνια ἀτμόσφαιρα, μ᾽ ἄνθινα στεφάνια τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Χαρμόσυνες καὶ εἰρηνοφόρες ἀντηχοῦν οἱ καμπάνες, ἐπάνω ἀπ᾽ τὶς στεριὲς καὶ τὶς θάλασσες. Οἱ ἦχοι τους, πρᾶοι καὶ θριαμβευτικοί, γεμίζουν τὸ μυρωμένο ἀέρα μὲ γλυκὲς νότες ἀπ᾽ τὴ λύρα τῆς Ἑλληνικῆς Πατρίδος καὶ διαλαλοῦν, ὅτι, ὅσο πλούσια φυτρώνει ἡ δάφνη στὸ ἑλληνικὸ χῶμα καὶ ὅσο μυριόχρωμοι στολίζονται οἱ κάμποι καὶ τὰ πουλιά, μὲ τὰ ἑωθινά τους, ὑμνοῦν τὸν Δημιουργό, θεία θ᾽ ἀκούεται πάντα ἡ μελωδία τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἦχοι δοξαστικοί, ποὺ διαλύουν τὰ σύννεφα τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀρνήσεως καὶ τῆς ἀμφιβολίας τῶν καταλυτικῶν καιρῶν μας. Ἡ Παναγία, πνευματικὸ κόσμημα τοῦ Χριστιανισμοῦ, αἰώνιο σύμβολο ἁγιοσύνης καὶ ἁγνότητος, μητρικῆς ἀγάπης καὶ πόνου, συγκλονίζει κάθε χριστιανικὴ καὶ ἑλληνικὴ ψυχή. Οἱ ὕμνοι Της διαπνέονται ἀπὸ γνησιότατη θρησκευτικὴ κατάνυξη, ἀντάξια τῆς θείας Μορφῆς Της. Παρθένα Θεομάνα, εἶναι τὸ ἀσάλευτο στήριγμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ σ᾽ ὅλες τὶς καταπτώσεις καὶ στοὺς πολλοὺς κλυδωνισμούς του, ἡ εὐλογία καὶ ἡ σκέπη, ἡ ἐγκαρδίωση καὶ ὁ ὁραματισμός, ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα γιὰ τὴν ἀνάταση καὶ τὴ νίκη. Ἡ λατρεία τῶν Ἑλλήνων στὴ Θεοτόκο εἶναι πάντα συνυφασμένη μὲ τὴν ἐθνικὴ ὕπαρξή τους. Στὴν πονεμένη Μάνα τοῦ Θεοῦ βρῆκαν τὴν ἀπόλυτη ταύτισή τους, γιὰ νὰ ἐκφράσουν, στὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, τὶς δοκιμασίες καὶ τὶς πικρίες, τὴν καρτερία καὶ τὴν ἐλπίδα. Ὁ Χριστιανικὸς Ἑλληνισμὸς ὕμνησε, μὲ θερμὸ πάθος, τὴ Μητέρα τοῦ Λυτρωτῆ, ὑψώνοντάς την πολιοῦχο στὴ Βασιλίδα τῶν πόλεων, Ὑπέρμαχο Στρατηγό, καὶ ψέλνοντας τὰ νικητήρια στὴν Ἁγία Σοφία, τὸν Παρθενώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν ἔπεσε ἡ Πόλη καὶ σκλαβώθηκε τὸ Γένος, ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, βαθύτατα πονεμένος, πικραμένος καὶ βασανισμένος, στὴν Παρθένο, τὴν πονεμένη Μάνα τοῦ Θεοῦ, στήριξε τὴν καρτερία καὶ τὴν πίστη του. Στὸ ὄνομά Της, κάτω ἀπ᾽ τοὺς θόλους ὅλων τῶν Ἐκκλησιῶν, οἱ σκλάβοι Ἕλληνες ἀποδόθηκαν στὸν ὑπέρτατο ἀγώνα γιὰ τὴν ἐθνικὴ λύτρωση, τὴν ἀνάσταση καὶ τὴ νίκη. Οἱ λογοτέχνες μας, ἔκθαμβοι μπροστὰ στὸ πνευματικὸ κάλλος τῆς Παναγίας καὶ πλημμυρισμένοι ἀπὸ βαθειὰ συγκίνηση, τραγουδοῦν καὶ ψέλνουν τὴ Μάνα τῆς Ρωμιοσύνης, ἐκφράζοντας τὴ βαθύτερη ψυχικὴ δύναμή τους. Μιὰ ἐκλεκτὴ πεζογραφία καὶ μιὰ γοητευτικὴ ποίηση ὑμνοῦν καὶ δοξάζουν, μὲ θεῖο λυρισμό, τὴ Θεοτόκο, ἰδανικὸ στήριγμα στὶς ἀνθρώπινες δοκιμασίες καὶ ἰσχυρὸ φῶς στὰ ψυχικὰ σκοτάδια τῆς ζωῆς. Ἡ λατρεία μας σ᾽ Ἐσένα, Παρθένε Ἄχραντε, συνυφασμένη μὲ τὴν ἐθνικὴ ὕπαρξή μας, εἶναι ἁγνὴ καὶ ὑψώνεται θυμίαμα σεβασμοῦ καὶ εὐγνωμοσύνης. Σὺ μᾶς παραστέκεις, μᾶς εὐλογεῖς καὶ μᾶς κραταιώνεις. Κάτω ἀπ᾽ τὴ στοργικὴ φροντίδα Σου, πορευόμαστε μέσα στὶς δοκιμασίες τῶν καιρῶν μας. Ἡ γλυκιὰ Μορφή Σου μᾶς δυναμώνει καὶ μᾶς ὑπενθυμίζει τὸ χρέος μας: νὰ ζοῦμε ἔντονα το πνεῦμα τῶν πατέρων μας, μὲ τὴν ἀπαρασάλευτη πίστη μας, κεντρικὴ καὶ ζωοδότρα δύναμη σ᾽ ὅλη τὴν παράδοσή μας καὶ ν᾽ ἀκοῦμε τὸ τραγούδι τοῦ ποιητῆ μας:

«Σκέπη τοῦ κόσμου πιὸ πλατειά ἀπ᾽ τὸν κόσμο στὸ σκοτάδι,               
πύρινε στύλε ὁδηγητὴ καὶ τῆς ψυχῆς λιμάνι                                                
καὶ ποταμέ, ποὺ μᾶς κυλᾶς τὸ μέλι και τὸ γάλα.                                            
Ἁγνὸ βιβλίο καὶ ζωντανό, ποὺ τὄχει σφραγισμένο τὸ Πνεῦμα,                    
Ρόδο Ἀμάραντο, πύρινε θρόνε, χαῖρε»

ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ -- Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής γράφει στόν «Πνευματικόν Νόμον» του ὅτι:

«Μή νομίζης ὅτι κάθε θλίψη ἔρχεται στούς ἀνθρώπους ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού εὐαρεστοῦν τόν Θεόν, καί ὅμως ἔχουν θλίψεις. Γιατί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή “θά διωχθοῦν οἱ ἄνομοι καί οἱ ἀπόγονοι τῶν ἀσεβῶν θά ἐξολοθρευθοῦν” (Ψαλμ. ΛΣΤ´ 28)». ᾽Επίσης γράφει τό Εὐαγγέλιον: « Ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζοῦν μέ εὐσέβεια στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, θά ὑποστοῦν διωγμούς» (Β´ Τιμ. Γ´ 12). Γι᾽ αὐτό ἄς μή παραπονιόμαστε γιά τίς θλίψεις, πού μᾶς ἔρχονται.

Τώρα τρέχουν στις αγκάλες του Πατερούλη τους Πάπα του πραγματικού ενόχου των συμφορών τους!...

Η «Εκκλησία» της Σερβίας εμφανίζει πλέον την πλήρη παράδοσή της στην αίρεση του Οικουμενισμού.                                                                                                 

Οι οικουμενιστές της Σερβίας, ακολουθώντας τις μεθόδους παλαιών αιρετικών, συνεργάζονται και με τις πολιτικές εξουσίες για την επίτευξη του κοινού στόχου τής εξουδετέρωσης των αγωνιστών Ορθοδόξων κληρικών. Θύματα τού ανηλεούς διωγμού των Σέρβων οικουμενιστών είναι πάλι ο Επίσκοπος Ράσκας, Πριζρένης, Κοσσόβου και Μετοχίων Αρτέμιος τον οποίον καθαίρεσαν, καθώς και κληρικοί και μοναχοί που παραμένουν στο πλευρό του. Αυτή ήταν επί πολλά έτη η επιθυμία των Αλβανών του Κοσσόβου αλλά και των Σέρβων οικουμενιστών. Οι πρώτοι τον αντιμετώπιζαν ως ισχυρό εμπόδιο στα σχέδιά τους, οι οικουμενιστές τον έβλεπαν ως εμπόδιο στην «αγαπητική» υποταγή τους στον Πάπα και την Ευρώπη. Η Σερβική Εκκλησία διώκεται ένδοθεν. Τα πνευματικά τέκνα τού μεγάλου αντιπαπικού και αντιοικουμενιστή  Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς  τη μια μέρα αναγνωρίζουν επισήμως την αγιότητα του Γέροντός τους και την επομένη καθαιρούν  τον πνευματικό τους αδελφό Αρτέμιο, το μόνο συνεχιστή της διδασκαλίας του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς !  Η Σερβική εκκλησία μετατρέπεται σε οικουμενιστικό θέατρο του παραλόγου. Πολλοί Σέρβοι Επίσκοποι και κληρικοί  λησμόνησαν τα βάσανα που πέρασε η πατρίδα τους και τώρα τρέχουν στις αγκάλες του Πατερούλη τους Πάπα του πραγματικού ενόχου των συμφορών τους!...
--------------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὁ Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ οὐδέποτε συνεχώρησαν εἰς τόν Ρασκοπρεσρένης Ἀρτέμιον, ὁ ὁποῖος πρό ἀρκετῶν ἐτῶν ἔγραψε πρός τήν Σερβικήν Σύνοδον: «ΟΥΔΕΙΣ ὑπάρχει σήμερα εἰς τόν κόσμον πού νά ἔχῃ βλάψει περισσότερον τήν φήμην τοῦ Οἰκ. Πατριαρχείου ὅσον ὁ ΙΔΙΟΣ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, μαζί μέ τά μέλη τῆς Ἱεραρχίας του, μέ τίς οἰκουμενικές δραστηριότητες καί δηλώσεις τους, οἱ ὁποῖες εἶναι γνωστές παγκοσμίως» (τά κεφαλαῖα τοῦ Ἀρτεμίου).

Ἕνα σχόλιο πού δέν μπορεῖ νά περιμένει.... (ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΩΣ από τον κ. Δημήτριο Κάτσουρα,Θεολόγο)

Μέχρις ἐδῶ καί μή παρέκει!

 τοῦ κ. Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

 Ἐπειδή ἤδη ξεπεράστηκαν τά ἐσκαμμένα, ἦλθε ἡ ὥρα καί ἡ στιγμή νά ἀνακοινώσει καί ὁ ὀρθόδοξος Ἑλληνικός λαός τίς Ἀποφάσεις του, τίς ὁποῖες ὀφείλουν ὅλοι νά τίς ἀκούσουν μέ προσοχή καί κυρίως νά τίς σεβασθοῦν. Διότι, βάσει τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος, οἱ ἐξουσίες πηγάζουν ἀπό τόν λαό καί ἀσκοῦνται ἐν ὀνόματι τοῦ λαοῦ!

Προλαβαίνοντας δέ τίς τυχόν ἐπικλήσεις τῆς ἐκτάκτου συγκυρίας, ἐπισημαίνουμε ὅτι τό Σύνταγμα προβλέπει σέ ἀνάλογες περιπτώσεις μόνον λελογισμένους περιορισμούς, ὄχι ὅμως κατάργηση καί καταπάτηση θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τῶν πολιτῶν, ὅπως εἶναι ἡ θρησκευτική ἐλευθερία καί εἰδικότερα ἡ ἐλεύθερη ἄσκηση τῆς λατρείας.

Λοιπόν, ἀποδοκιμάζουμε διαρρήδην τίς ἀπαράδεκτες δηλώσεις καί ἀπορρίπτουμε τίς σχετικές Ἀποφάσεις τῶν κυβερνώντων περί ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΩΣ κάθε λατρευτικῆς ἐκδηλώσεως καί ἱεροπραξίας στούς ὀρθοδόξους Ναούς καί μάλιστα ἐν ὄψει τῶν ἁγίων ἡμερῶν τοῦ Πάσχα.

π. Θεόδωρος Ζήσης: «Νέα χοροεσπερίδα του Διαβόλου το Συνέδριο του Π.Σ.Ε.»

Δεν προλάβαμε να χαρούμε και να επαινέσουμε την απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας τον Οκτώβριο του 2004, με την οποία απέτρεψαν οι συνοδικοί αρχιερείς τον αρχιεπίσκοπο να πραγματοποιήσει επίσκεψη στο Βατικανό, και ευρισκόμαστε τώρα σε χειρότερη πτώση, και έφοδο και επίσκεψη περισσοτέρων δαιμόνων. Αφού σαρώσαμε και ετοιμάσαμε τον οίκο μας για την υποδοχή του πάπα, το ακάθαρτο πνεύμα επιστρέφει, «πορεύεται και παραλαμβάνει μεθ΄ εαυτού έτερα πνεύματα πονηρότερα εαυτού και εισελθόντα κατοικεί εκεί, και γίνεται τα έσχατα χείρονα των πρώτων». Αναφερόμαστε στην πρωτοφανή και πρωτάκουστη πάλι απόφαση του αρχιεπισκόπου, που ελήφθη εν κρυπτώ και παραβύστω, εν αγνοία της πλειονότητος των επισκόπων, να προσκαλέσουμε και να συνδιοργανώσουμε τον επόμενο μήνα, τον Μάϊο πάλι, με το «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» διεθνές ιεραποστολικό συνέδριο στο οποίο θα συγκεντρωθούν όλες οι προτεσταντικές αιρέσεις και παραφυάδες, πολλές από τις οποίες ασκούν προσηλυτισμό εις βάρος των Ορθοδόξων, για να παρακακέσουμε από κοινού – άκουσον, άκουσον – το Άγιο Πνεύμα να έλθει και να μας αγιάσει, να ευλογήσει τις ιεραποστολικές προσπάθειες των Προτεσταντών εναντίον των Ορθοδόξων.  

(Ο.Τ. 1596)

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Πολλοί εὐσεβοφανεῖς ἐπικρίνουν ἐκείνους πού διαφωνοῦν μέ τούς μεγαλόσχημους οἰκουμενιστές, γιατί, λένε, δέν ταιριάζει οἱ μικροί καί ἀμαθεῖς νά μή δείχνουν τόν προσήκοντα σεβασμό σέ ἐξέχοντα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας. Θεωροῦν ἀσέβεια ἕνας ἁπλός ἱερέας, ἕνας μοναχός ἤ ἕνας θεολόγος νά κρίνει τίς πράξεις τῶν Μητροπολιτῶν, τῶν Ἀρχιεπισκόπων καί τῶν Πατριαρχῶν. Μόνο νά ἐπαινεῖ ἐπιτρέπεται. Ποτέ νά διαφωνεῖ καί μάλιστα δημοσίως. Οἱ ἱερεῖς καί οἱ μοναχοί πρέπει νά εἶναι πειθήνια ὄργανα τῶν προϊσταμένων τους, τῶν «ἡγουμένων» τους. Νά καθησυχάζουν τή συνείδησή τους ἀποδεχόμενοι τό «ἔχουν γνῶσιν οἱ φύλακες» καί ἄς ἀποδεικνύουν τά γεγονότα τό ἀντίθετο. Συνηθίζουν ἐπίσης οἱ ἀδελφοί αὐτοί νά χαρακτηρίζουν τούς ζηλωτές ὡς φανατικούς, στενόμυαλους, ἀδιάκριτους, ἀδιάλλακτους καί προβληματικούς.