Η τραγική σημερινή κατάσταση της πατρίδας μας,
και ιδιαίτερα οι καθημερινές επιθέσεις στην Εθνική μας συνοχή, στην Ελληνική
Παιδεία και στην Ελληνική Οικογένεια, με έκαναν να αλλάξω γνώμη και να κάνω
πράξη τα λόγια του εθνικού μας ποιητή Κ. Παλαμά: «Όποιος στοχαστικός, σαν
γιαταγάνι τον στοχασμό του αντρίκεια ας τον βγάζει. Δεν φτάνει να λάμπει μόνο η
αλήθεια, πρέπει και να σφάζει»! Σκέφθηκα και στρατιωτικά, λόγω επαγγέλματος. Είπα,
η σιωπή, με στρατιωτικούς όρους, σημαίνει συνεχής άμυνα, η οποία μπορεί, κατά
το μείζον, να εξασφαλίσει το αήττητο. Το ζητούμενο όμως είναι η νίκη, η οποία
είναι καθαρά θέμα επίθεσης! Λαλήσωμεν λοιπόν, αφού «ομοίωμα επλάσθημεν του
Λόγου, αφού λαλεί εντός μας η θεία σκέψη, της ψυχής η άυλος ομιλία»! Ως ποντιακής
καταγωγής, έμαθα να σέβομαι το ράσο και ιδιαίτερα τους μεγαλόσχημους ιερείς και
ιεράρχες. Βλέποντας όμως την σημερινή Ελλάδα μας, με κάθε σεβασμό προς τους
τίτλους και τα πρόσωπα, τολμώ να απευθύνω κάποια ερωτήματα στον Μακαριώτατο
Αρχιεπίσκοπο και τους Σεβασμιότατους Μητροπολίτες της χώρας μας (πλην κάποιων
φωτεινών εξαιρέσεων): Έχετε αντιληφθεί ότι η ισοπέδωση των πάντων, η
πολτοποίηση των εθνικών συνειδήσεων, η υπονόμευση των θεσμών, η διάβρωση των
αξιών, η περιφρόνηση των αρετών, ο διασυρμός και ο εμπαιγμός των ελλήνων πολιτών,
ο χλευασμός της ηθικής, ο πολιτικός φενακισμός, ο αδίστακτος αμοραλισμός των
δημαγωγών και των επαγγελματιών του δήθεν προοδευτισμού και ο σύγχρονος
ισλαμικός εποικισμός καταστρέφουν την ελληνορθόδοξη πατρίδα μας;
-----------------------------------
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ο λόγος τούτος θυμίζει τις ελάχιστες βραχνιασμένες φωνές σύνεσης τα χρόνια της σταδιακής κατάπτωσης του ελληνόφωνου ανατολικού ρωμαίικου κράτους. Εκεί γύρω στα 1050 ως το 1453. Ισχνές φωνές αλλά ακόμη υγιείς, αδύναμες στην ισχύ του πλήθους σθεναρές σε κύματα αλλοτρίωσης και πνευματικής απονεύρωσης,φωνές απόγνωσης και ταυτόχρονα προειδοποίησης, στο ορυμαγδό του ιστορικού γίγνεσθαι των μεταπτώσεων και της οριστικής απώλειας, εδαφών, συνειδήσεων και αλλοτρίωσης.
-----------------------------------
Ο/Η Ανώνυμος είπε...
Ο λόγος τούτος θυμίζει τις ελάχιστες βραχνιασμένες φωνές σύνεσης τα χρόνια της σταδιακής κατάπτωσης του ελληνόφωνου ανατολικού ρωμαίικου κράτους. Εκεί γύρω στα 1050 ως το 1453. Ισχνές φωνές αλλά ακόμη υγιείς, αδύναμες στην ισχύ του πλήθους σθεναρές σε κύματα αλλοτρίωσης και πνευματικής απονεύρωσης,φωνές απόγνωσης και ταυτόχρονα προειδοποίησης, στο ορυμαγδό του ιστορικού γίγνεσθαι των μεταπτώσεων και της οριστικής απώλειας, εδαφών, συνειδήσεων και αλλοτρίωσης.