Εορτάζομεν Χριστούγεννα -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Καθηγητού ΑΠΘ

Θαύμα εξαίσιο και μυστήριο παράδοξο για τη ζωή μας, η ενανθρώπηση του Θεού. Κατάπληκτος ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφωνεί: «Τι είπω και τι λαλήσω;…  Εκούσια ο Θεός ντύνεται το δικό μου σώμα, για να χωρέσω εγώ τον δικό του Λόγο και παίρνοντας τη δική μου σάρκα μού δίνει το Πνεύμα του, για να με διασώσει» (Λόγος εις την γενέθλιον ημέραν του Σωτήρος, PG 56, 388).  Aλλά τι είναι ο Θεός και πως γίνεται άνθρωπος; Πως χωρά στην πεπερασμένη ανθρώπινη ύπαρξη ο Λόγος του Θεού; «Παραπληκτίσωμεν εις τα του Θεού μυστήρια ερευνώντες», λέει ο Θεολόγος Γρηγόριος. Η μόνη ασφαλής διέξοδος, όπως τονίζουν οι πατέρες, είναι να πλησιάζουμε το μυστήριο της αγίας Τριάδος με τη φώτιση του αγίου Πνεύματος, με το θείο λόγο και με μυστηριακή ζωή. Για να κατανοήσουμε το νόημα των Χριστουγέννων, μας χρειάζεται Πνεύμα άγιο. Και σ΄ αυτό ακριβώς έρχεται να μας βοηθήσει ως μάνα φιλόστοργη η αγία Εκκλησία του Χριστού.

Οικουμενισμός το βδέλυγμα της ερημώσεως

Λόγος εις τα άγια Θεοφάνεια του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Μετά την Γέννησιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όπως ηκούσατε εις τα Χριστούγεννα, όταν ενεπαίχθη ο Ηρώδης από τους Μάγους, έστειλε και κατέσφαξε δεκατέσσαρας χιλιάδας βρέφη μικρά από δύο ετών και κάτω. Μεταξύ των παιδίων εκείνων έλαχε και ο τίμιος Πρόδρομος βρέφος μικρόν εις τας χείρας της μητρός του Ελισάβετ. Και όταν έμελλε να τον κατασφάξουν, εσχίσθη το όρος και επέρασεν αντίπερα η Ελισάβετ με τον Πρόδρομον. Άγγελος δε Κυρίου τον επήρεν εις την έρημον, και τον ανέθρεψεν εκεί, έως ου ηνδρώθη, και έφθασεν εις ηλικίαν τριάκοντα χρόνων και μηνών τριών. Η τροφή του δεν ήτο εις την έρημον ει μη μέλι άγριον και βλαστάρια από των δένδρων της ερήμου.

Απολυτίκιον Θεοφανείων

Τη ΣΤ΄ (6η) Ιανουαρίου, τα ΑΓΙΑ ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.

Θεοφάνεια τα Άγια του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν σήμερον εν πάσαις ταις αγίαις του Θεού Εκκλησίαις, την αγρυπνίαν τελούντες αφ’ εσπέρας. Επειδή, αφού παρήλθον τα τριάκοντα έτη της ηλικίας του, ηθέλησεν ο Κύριος να φανερωθή εις τους ανθρώπους, ότι είναι Θεός εν σώματι, και όταν ο Κύριος εβαπτίζετο από τον Ιωάννην, εμαρτυρήθη άνωθεν από τον Θεόν και Πατέρα με την φωνήν και την επέλευσιν του Αγίου Πνεύματος, ότι είναι Υιός γνήσιος και ομοούσιος αυτού, έκτοτε λοιπόν εγνωρίσθη εις όλους δια των θαυμάτων και της υψηλής του διδασκαλίας, ότι αυτός είναι βεβαίως ο Θεός των πατέρων ημών ο δια των Προφητών φανερώς κηρυττόμενος. Ήλθε δε εις το Βάπτισμα δι’ αιτίαν τοιαύτην.

Του μακαριστού γέροντα Χρυσοστόμου Σπύρου

…Ποία υπήρξεν η στάσις των Ορθοδόξων έναντι της παναιρέσεως του Οικουμενισμού; Ενταύθα η έκπληξις ανακόπτει τον λόγον και η λύπη επιβραδύνει την σκέψιν. Τα γενόμενα είναι άξια θρήνου μάλλον ή διηγήσεως. Τα γνωρίζετε κάλλιον παντός άλλου! Είναι αναντίρρητον ότι, και μία μόνον απλή σύγκρισις της συγχρόνου εκκλησιαστικής καταστάσεως και της του παρελθόντος τοιαύτης, δημιουργεί βαρυτάτην κατάθλιψιν εις τον αληθή εραστήν της Ορθοδοξίας.
------------------
Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ὁ π. Χρυσόστομος ἠξιώθη διωγμοῦ ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς, ὅπερ ἀποτελεῖ ἰσχυράν ἔνδειξιν ὅτι ἦτο ἀληθινός δοῦλος τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος προεφήτευσεν ἀψευδῶς ὅτι «εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν»(Ἰω. 15:20). Διό καί ὁ Σατανᾶς τόν μισεῖ καί μετά θάνατον, ὅπως προκύπτει ἀπό τά πικρόχολα ἄρθρα καί σχόλια τῶν τυφλῶν ὀργάνων του.

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς : θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου

… Διά νά μήν συμμετέχη στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει ἕνας καί μοναδικός τρόπος ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδεδομένος, ἡ ἀποτείχισις. Οἱ  Ἀντιοικουμενιστές ὅμως δυστυχῶς  ἔχουν ἐφεύρει σήμερα καί ἄλλον τρόπο, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι δύνασαι νά μήν συμμετέχης στήν αἵρεσι, ἐνῶ εἶσαι ἐνσωματωμένος ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχης Ὀρθόδοξο φρόνημα.  Πρόκειται δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια γιά τήν  θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου, τήν ὁποία πολλάκις ἔχουμε ἐπισημάνει.
----------------------------------

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἀπολύτως ὀρθή εἶναι αὐτή ἡ ἐπισήμανσις τοῦ π. Ε.Τ. Πρόκειται διά τήν πεμπτουσίαν τῶν αἱρέσεων τοῦ «Δυνητισμοῦ» καί τοῦ «Ἀχρικαιρισμοῦ», τίς ὁποῖες ἐκήρυξεν ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος μέ τά κείμενά του, ὅπως «διαμαρτυρίες ναί, σχίσματα ὄχι», «ὁ κανών εἶναι δυνητικός»! Ἔτσι, διέστρεψεν ὁ δυστυχής τήν Ἁγίαν Γραφήν καί τήν Ἱεράν Παράδοσιν καί ἐκράτησεν πολλές ψυχές εἰς τήν θανάσιμον κοινωνίαν μέ τήν αἵρεσιν. Ἐνῷ, ἄν ἀπό τήν δεκαετίαν τοῦ 1960 ἐδίδασκε τήν Ὀρθόδοξον στάσιν, τότε πιθανώτατα θά τόν ἐμιμοῦντο καί πολλοί ἄλλοι καί ἴσως σήμερα νά μήν εἶχε ἐπικρατήσει ὁ Οἰκουμενισμός. Ἄν καί τό «ἀντίπαλον δέος» (οἱ Π/Ηται) εἶχαν ὀλίγην σύνεσιν καί ταπείνωσιν καί ἦσαν ἡνωμένοι, ἀποφεύγοντες τίς διάφορες «γοχικές πλάνες» (π. Θεοδώρητος) καί τόν πειρασμόν τῶν ἐπισκοποιήσεων, τότε τά ἀποτελέσματα νά ἦσαν ἀκόμη καλύτερα. Γιά τό σημερινόν ἐκκλησιαστικόν χάος εἴμεθα ὅλοι ὑπεύθυνοι καί ὀφείλουμε νά κλάψουμε πικρῶς γι' αὐτό τό χάλι. Χάριν παραδείγματος, τό μένος τοῦ π. Ε.Τ. κατά τοῦ π. ἑ. εἶναι ἐντελῶς ἀδικαιολόγητον καί τόν ὠθεῖ πρός αἱρετικές θέσεις.

Του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου

–Κύριε, είναι πολύ οδυνηρός ο τρόπος, που διαλέγεις μερικές φορές, για να μας επισκεφθείς, κι εμείς είμαστε τόσο αφιλόξενοι για το Πνεύμα σου το Άγιο! Εσύ, που ζητάς τη συντροφιά μας, άναψε μέσα μας τη φωτιά της δικής σου αναζήτησης! Πυρπόλησε την καρδιά μας με την αγάπη σου, φλόγισέ την με την παρουσία σου και μάθε μας να ξεχύνουμε την ψυχή μας μπροστά σου όχι μόνο όταν οι θλίψεις μας συντρίβουν, αλλά πάντοτε, καθώς η λαχτάρα της συνάντησής σου και η αγωνία της σωτηρίας μας θα κάμπτει τα γόνατά μας.

ΔΙΑ ΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ -- Τοῦ αειμνήστου Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου

Εἶναι θαυμαστό τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Ἀποτελεῖ τό ἔξοχο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καί τήν τελειότητα ἀνάμεσα στόν σύμπαντα ὑλικό κόσμο. Ἡ ἀνθρώπινη ἐξοχότητά του βρίσκεται στά μοναδικά πνευματικά του χαρίσματα τῆς ἀθάνατης ψυχῆς του. Τίποτε δέ μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τή συνείδηση, τό λογικό καί τήν ἐλευθερία του. Μονάχα ὁ ἄνθρωπος χαρακτηρίζεται γιά τό ἦθος καί την πνευματική του ζωή. Καί το μέν ἦθος εἶναι ὁ σταθερός τρόπος ἠθικῆς συμπεριφορᾶς. Ἕνας τρόπος πού ἀναφέρεται στό σύνολο τῶν βουλητικῶν καί συναισθηματικῶν ἐκδηλώσεων τῆς προσωπικότητάς του. Εἶναι, κατά κάποιο τρόπο, ὁ χαρακτήρας τοῦ ἀνθρώπου. Ἄμεση σχέση μέ τό ἀνθρώπινο ἦθος ἔχει ἡ πνευματική, ἡ ἐσωτερική ζωή, σάν ἔκφραση τῆς θρησκευτικῆς εὐσέβειας. Εἰδικότερα στόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό, ἡ πνευματικότητα —ὅπως ἔχει διαμορφωθεῖ— ἐκφράστηκε καί βιώθηκε στήν ὀρθόδοξη παράδοση καί ζωή. Εἶναι ἡ ζωή τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου. Ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα εἶναι Ὀρθοδοξία καί ὀρθοπραξία. Εἶναι θεῖος ἔρωτας.

Στὴ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ --- Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης

«Σαλπίστε τήν πρωτομηνιά μέ τή σάλπιγγα», λέει ὁ Δαβίδ, «τή χαρμόσυνη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς σας» (Ψαλ. 80, 4), καί οἱ διαταγές τῆς θεόπνευστης διδασκαλίας εἶναι ὁπωσδήποτε νόμος γιά ὅσους ἀκοῦνε. Ἐπειδή λοιπόν ἦλθε ἡ χαρμόσυνη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς μας, ἄς ἐφαρμόσω κι ἐγώ τό νόμο κι ἄς γίνω σαλπιγκτής τῆς ἱερῆς ἡμέρας. Ἡ σάλπιγγα τοῦ νόμου, ὅπως ὑποδεικνύει νά ἐννοήσομε ὁ Ἀπόστολος, εἶναι ὁ λόγος. Γιατί λέει ὅτι δέν πρέπει ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγας νά γίνεται ἀσαφής (Α´ Κορ 14, 7 ἑ), ἀλλά οἱ φθόγγοι νά εἶναι εὐδιάκριτοι, γιά νά εἶναι σαφεῖς σ᾿ ὅσους ἀκοῦνε.

 Ἄς ἀφήσομε λοιπόν κι ἐμεῖς, ἀδελφοί, κάποια λαμπρή ἠχώ πού ν᾿ ἀκουστεῖ μακριά καί πού δέν εἶναι καθόλου κατώτερη ἀπό τόν ἦχο τῆς κεράτινης σάλπιγγας. Γιατί κι ὁ Νόμος πού προδιαγράφει τήν ἀλήθεια μέ τούς τύπους τῆς σκιᾶς, νομοθέτησε τόν ἦχο τῶν σαλπίγγων κατά τήν ἡμέρα τῆς σκηνοπηγίας (Λευιτ. 23, 24). Καί τό θέμα τῆς ἑορτῆς αὐτῆς εἶναι τό μυστήριο τῆς ἀληθινῆς σκηνοπηγίας. Σ᾿ αὐτήν συμπηγνύεται τό ἀνθρώπινο σκήνωμα ἐκείνου πού γιά χάρη μας φόρεσε τό ἀνθρώπινο σχῆμα.

Της κοσμικής πρωτοχρονιάς τ’ ανάθεμα! --- Του αποτειχισθέντος θεολόγου, Νικολάου Πανταζή

Ενώ οι Ορθόδοξοι ζούμε μέσα στον κόσμο, δεν γινόμαστε κόσμος. Δεν κάνουμε “όπως όλος ο κόσμος κάνει…” Ο άθεος κόσμος αποδεικνύεται άκοσμος στο Αγιοπνευματικό διάκοσμο της Ορθοδοξίας.

 Όταν οι Ορθόδοξοι ξεπέφτουμε στην διαπλοκή της επάρατης κοσμικοποιήσεως, μόνοι μας επιφέρουμε επάνω μας το ευαγγελικό ανάθεμα, “όντες αυτοκατάκριτοι.” (Τιτ. 3, 11).
------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Κατά τήν γνώμην μου, τό ἄρθρον εἶναι ἀριστούργημα, ἐκτός ἀπό ἕν μόνον σημεῖον, τό ὁποῖον χρήζει περαιτέρω διευκρινίσεως. Γράφει ὁ κ. Πανταζῆς:

«Οι ηγέτες και φορείς της διδασκαλίας της “εγκυρότητος μυστηρίων των αιρετικών,” ενώ τα θεωρούν “έγκυρα”, αρνούνται όμως οι ίδιοι να τα λαμβάνουν από “θολές πηγές”. Διδάσκουν πως η δογματική θολότητα αυτή δεν είναι αρκετή να φθάσει στην ακυρότητα. Η θολότητα, λένε, προξενεί μολυσματικότητα και η αιρετικότητα, κατ’ οικονομίαν όμως προξενεί σωτηρία! Η αίρεση σώζει! Άκουσον, άκουσον! Φρίξον Ήλιε! Στέναξον η γή, η ού τίκτουσα πλέον ομολογητές διδασκαλίας Αγιοπατερικής. Άκου να δεις: Η αίρεση ΣΩΖΕΙ. Πού φτάσαμε! Πώς τόσο πολύ ξεπέσαμε από το πρωτινό μας ύψος!»

Ὅποιος τά ἰσχυρίζεται αὐτά, ἔτσι ὅπως τά περιγράφει ὁ κ. Πανταζῆς, εἶναι ἀντι-πατερικός, καί ἄρα ἀξιοκατάκριτος! Τό ἐρώτημα εἶναι: Ὑπάρχει κανείς ἀπό τούς ἀποτειχισμένους πού νά ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ αἵρεσις σώζει; Ἀλοίμονον! «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς Εἰκόνας, Ἀνάθεμα γ´» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, Ἐκδ. Φῶς, σελ. 161). Εἰς αὐτό τό χωρίον, ἄς προσέξουμε τό «ἐν γνώσει». Ὅσοι κοινωνοῦν μέ τούς Οἰκουμενιστάς, ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ των ὅτι αὐτοί εἶναι αἱρετικοί, ὄχι μόνον δέν μεταλαμβάνουν ἐγκύρων μυστηρίων, δηλαδή δέν λαμβάνουν εὐλογίαν καί σωτηρίαν, ἀλλά ἡ τοιαύτη κοινωνία εἶναι εἰς κρῖμα καί κατάκριμα, ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ σπεύδοντες πρός Θείαν Κοινωνίαν χωρίς μετάνοιαν καί χωρίς ἐξομολόγησιν. Συνεπῶς, ἡ «ἐγκυρότης» τῶν μυστηρίων ἐντός τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἰσχύει μόνον διά τούς ἔχοντας ἄγνοιαν, εἴτε ἐπειδή εἶναι παιδία ἤ ἄτομα μή δυνάμενα ν' ἀντιληφθοῦν τί συμβαίνει σήμερα στήν Ἐκκλησίαν, εἴτε ἐπειδή δέν ἔτυχε νά πληροφορηθοῦν γιά τήν αἵρεσιν καί πιστεύουν βαθειά ὅτι εὑρίσκονται εἰς Ὀρθόδοξον ἔδαφος. Αὐτά τά ἄτομα λαμβάνουν εὐλογίαν. Ἡ θέσις αὐτή βασίζεται εἰς προσωπικά βιώματα τοῦ γράφοντος (μέχρι τά 42 μου), ἀλλά μᾶς τήν ἐδίδαξαν καί πολλοί θεολόγοι Πατέρες τοῦ Πατρίου, ὅπως ὁ ἀείμνηστος λόγιος Ἱερομόναχος π. Θεοδώρητος (Μαῦρος), καθότι αὐτά διδάσκει καί τό ἱερόν Εὐαγγέλιον: «ἐκεῖνος δὲ ὁ δοῦλος, ὁ γνοὺς τὸ θέλημα τοῦ κυρίου ἑαυτοῦ καὶ μὴ ἑτοιμάσας μηδὲ ποιήσας πρὸς τὸ θέλημα αὐτοῦ, δαρήσεται πολλάς· ὁ δὲ μὴ γνούς, ποιήσας δὲ ἄξια πληγῶν, δαρήσεται ὀλίγας. παντὶ δὲ ᾧ ἐδὸθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ᾿ αὐτοῦ, καὶ ᾧ παρέθεντο πολύ, περισσὸτερον αἰτήσουσιν αὐτὸν (Λουκᾶ 12:47-48). Αὐτήν τήν θέσιν προβάλλει καί ὁ Ἅγιος Νικόδημος εἰς τάς ὑποσημειώσεις τοῦ Γ' Ἀποστολικοῦ Κανόνος. Ἡ Χάρις θά χαθῇ παντελῶς ἀπό τούς Ν/Ητας ἄν γίνῃ ἀληθῶς Πανορθόδοξος Σύνοδος καί καθαιρέσῃ τούς κληρικούς των. Ἐξ ὅσων γνωρίζω, δέν ὑπάρχει Ἁγιοπατερική διδασκαλία ὅτι ὅσοι Ὀρθόδοξοι κληρικοί κοινωνοῦν μέ ΜΗ καθῃρημένους αἱρετικούς ἐπισκόπους τελοῦν μυστήρια πού εἶναι γιά ὅλους τούς προσερχομένους ἄμοιρα τῆς Θείας Χάριτος. Ἄν γίνῃ ἡ ἀπαραίτητος αὐτή διάκρισις, τό ἄρθρον εἶναι ἐξαιρετικόν καί πρέπει νά διαβασθῇ ἀπό ὅλους τούς Ὀρθοδόξους πού κοινωνοῦν ἀκόμη, ἀμέσως ἤ ἐμμέσως, μέ τούς Οἰκουμενιστάς.