Aἱ μεταμοσχεύσεις καὶ ἡ ἔσχατος συναλλαγὴ -- Toυ ιατρού κ. Κυπριανού Χριστοδουλίδη

Κύριε Διευθυντά,

Στὸ διαδικτυακὸ τόπο «ΑΚΤΙΝΕΣ» δημοσιεύθηκε (14/07/2009) ἐκτενὲς ἄρθρο τοῦ καθηγητῆ τῆςΘεολογικῆς κ. Γεωρ. Ἰ. Μαντζαρίδη (ΓΙΜ), ποὺ ἀφοροῦσε στὶς μεταμοσχεύσεις. Στὸ τέλος τοῦ ἄρθρου, ὁ κ. ΓΙΜ δίνει καὶ τὴν ὀρθόδοξη προσέγγιση τοῦ θέματος αὐτοῦ γιὰ νὰ καταλήξει γράφοντας: «Ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων δὲν περιορίζεται σὲ ἐξωτερικοὺς τύπους. Ὅπως ἡ ἀφαίρεση τῆς ζωῆς μπορεῖ νὰ συνιστᾶ πράξη κορυφαίας ἀγάπης (αὐτοθυσία), ἀλλὰ καὶ πράξη πλήρους αὐτοπεριορισμοῦ καὶ ἔσχατης ἀπογνώσεως (αὐτοκτονία), ἔτσι καὶ ἡ μεταμόσχευση ἱστῶν ἢ ὀργάνων ἀπὸ ἄνθρωπο σὲ ἄνθρωπο μπορεῖ νὰ εἶναι πράξη κορυφαίας ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ πράξη περιφρονήσεως τοῦ ἀνθρώπου ἢ ἔσχατης συναλλαγῆς. Μπορεῖ νὰ εἶναι νίκη ἐναντίον τοῦ θανάτου μὲ ἑκούσια ἀποδοχὴ τοῦ θανάτου, ἀλλὰ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πλήρης συμμόρφωση πρὸς τὴ θνητότητα μὲ ταυτόχρονο ἀφανισμὸ κάθε πνευματικοῦ στοιχείου. Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία δὲν μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὶς μεταμοσχεύσεις... ὡς κάποια μηχανιστικὴ διαδικασία. Μπορεῖ ὅμως νὰ τὶς δεχθεῖ ὡς πράξεις αὐτοπροσφορᾶς καὶ αὐτοθυσίας. Γι᾽ αὐτὸ δὲν ἀντιμετωπίζει τὴν προβληματικὴ τῶν μεταμοσχεύσεων μὲ προδιαγεγραμμένη περιπτωσιολογία, ἀλλὰ βλέπει τὶς διάφορες περιπτώσεις μὲ κριτήρια τὴν ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη καὶ τὸν σεβασμὸ τοῦ προσώπου».

Ἐγὼ θὰ συμπλήρωνα λέγοντας ὅτι ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων δὲν περιορίζεται στὴ διαπίστωση τῆς ἐγγενοῦς διπλῆς ὄψης, ποὺ αὐτὰ ἔχουν. Αὐτὸ τὸ ξέρουμε: «Πάντα δισσᾶ, ἓν κατέναντι τοῦ ἑνὸς καὶ οὐκ ἐποίησεν οὐδὲν ἐλλεῖπον». Ἀπὸ σκολιοὺς λογισμούς, ποὺ χωρίζουσιν ἀπὸ Θεοῦ, εἴμαστε πλήρεις. Καιρὸς τοῦ «εὐθείας ποιεῖτε τὰς τρίβους αὐτοῦ». Οἱ μεταμοσχεύσεις προϋποθέτουν τὸν ἰατρογενῆ θάνατο ἑνὸς ψυχορραγοῦντος καὶ ὅλα τὰ ὑπόλοιπα περὶ «οἰκονομίας» εἶναι ἐκ τοῦ πονηροῦ. Γιὰ ποιὰ αὐτοθυσία καὶ αὐτοπροσφορὰ μποροῦμε νὰ μιλοῦμε; «Αὕτη ἐστὶν ἡ ἐντολὴ ἡ ἐμή, ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς. Μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῆ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ». Τί λέει ἐδῶ; «Ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ, τῶν μαθητῶν, καὶ μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει». Μπορεῖ νὰ συγκριθεῖ ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν ἀγάπη, ποὺ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε; Καὶ πῶς εἶναι «φίλος» ἐκεῖνος, ποὺ οὔτε κὰν τὸν ξέρουμε καὶ ποὺ συχνὰ βρίσκεται στὴν ἄλλη ἄκρη τοῦ κόσμου; Πῶς εἶναι φίλος —ἀλλὰ καὶ ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ φίλος— ὅταν ὁ ἀσθενής, ποὺ ἐναγωνίως ζητεῖ τὸ μόσχευμα, παρακαλεῖ ἢ εὔχεται νὰ βρεθεῖ ἕνας ἄλλος στὴν κατάσταση «λίγο πρὶν ἀπ᾽ τὸ θάνατο», γιὰ νὰ τοῦ πάρουν τὰ ὄργανα οἱ γιατροὶ καὶ νὰ γίνει καλά; Πῶς εἶναι φίλος Χριστοῦ, ἐκεῖνος, ποὺ δέχεται τὸν ἰατρογενῆ (καὶ ἄρα πρόωρο) θάνατο ἑνὸς ἄλλου φίλου —συνηθέστατα δὲν εἶναι— γιὰ νὰ ζήσει αὐτός; Ὁ Χριστὸς ἀπευθύνει τὸν λόγο αὐτὸ τῆς ἀγάπης, ἀλλὰ καὶ τὴν ἴδια τὴν ἀγάπη, στοὺς μαθητές Του, ποὺ τοὺς ἀποκαλεῖ φίλους. Τί εἴδους φιλία καὶ ἀγάπη ἀπευθύνουμε ἐμεῖς κατὰ ἀγνώστων; Μᾶς ἀρκεῖ, φαίνεται, ἡ πλαστογραφημένη παπικὴ ἀγαπολογία καὶ ἡ ὁμοία μὲ αὐτὴν δική μας. Ἀλλὰ νομίζω, αὐτὴ εἶναι «τοξική» ἀγάπη, ὅπως ἦταν καὶ τὰ τοξικὰ ὁμόλογα τῶν τραπεζῶν, ποὺ γκρέμισαν τὴν ἐπίσης ψεύτικη οἰκονομία. Καιρὸς νὰ τὸ καταλάβουμε καὶ νὰ πάρουμε τὴν ἀπόφαση νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ πραγματικό τους ὄνομα. Οἱ αὐτοπροσφορὲς καὶ οἱ αὐτοθυσίες τῶν μεταμοσχεύσεων εἶναι ἄνευ περιεχομένου ἀγάπης καὶ ἐξυπηρετοῦν μόνο τὸ οἰκουμενιστικὸ ἰδεολόγημα τῆς πιὸ ἀπάνθρωπης «ἀγάπης» . Ποὺ δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ αὐτή, ποὺ ἔχει ὁ Μισόκαλος γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Τέλος, θὰ ἤθελα ἁπλῶς νὰ ἐπισημάνω ἕνα γεγονός, ποὺ συνετάραξε τὸ πανελλήνιο πρὶν ἀπὸ λίγα χρόνια. Ἀναφέρομαι στὴν περίπτωση τοῦ τότε ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου καὶ τὴν ἀπόφαση γιὰ μεταμόσχευση. Πολλοὶ θὰ παραπλανήθηκαν. Ἀλλὰ ὄχι, ὅσοι γνωρίζουν τὶς ἰατρικὲς λεπτομέρειες, οἱ ὁποῖες φανερώνουν ὅτι ἐκεῖνα ποὺ ἔγιναν, ἦταν ἕνα τέλεια σκηνοθετημένο διαφημιστικὸ τέχνασμα. Περισσότερα δὲν χρειάζονται. Οἱ κατὰ καιροὺς ξιφουλκοῦντες κατὰ τῶν μεταμοσχεύσεων εἰδικοὶ ἂς μείνουν στὴ σιωπή τους.

Κυπριανὸς Κ. Χριστοδουλίδης

ἰατρὸς

«Ο.Τ.» αριθ. φ. 1795