Η μεγαλύτερη αλλαγή, που γνώρισε ποτέ ο κόσμος συντελέσθηκε στο ξύλο του σταυρού. Από την ώρα, που πάνω στο Γολγοθά ποτίσθηκε με το αίμα του αναμαρτήτου Θεανθρώπου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ο σταυρός, το πιο απαίσιο βασανιστικό ξύλο, η πιο αυθεντική έκφρασι της αμαρτίας, μετασχηματίσθηκε σε ιερό σύμβολο, έγινε η έκφρασι της αγιότητος, η ευλογία του Θεού. Από τότε ο σταυρός διακρίνει τους ανθρώπους με Χριστό από τους χωρίς Χριστό. Οι του Χριστού είνε άνθρωποι του σταυρού. Η ζωή τους όλη διαγράφει το σημείο του σταυρού, καθώς καθημερινά το γήϊνο θέλημά τους διασταυρώνεται με το θέλημα του Θεού κι η ψυχή τους, όσο κι αν πονά και ματώνει, σκύβει υποτακτικά για να πη «γενηθήτω το θέλημά σου».
Σ’ αυτήν την υποταγή βρίσκουν την ειρήνη και την πληρότητα καθώς έχουν «κοινωνία των παθημάτων» (Φιλ. 3: 10) του Χριστού, βιώνουν την μακαριότητα, διότι δια των παθημάτων «μεταλαμβάνουν της αγιότητος αυτού» (Εβρ. 12: 10). Κρύβει το πιο γλυκό μυστικό της χριστιανικής ζωής ο σταυρός. Είνε αυτός το μηχάνημα, που μας χάρισε ο Θεός, για να μετασχηματίζη τον πόνον μας σε χαρά, την πικρία σε γλυκύτητα, το μίσος σε αγάπη, την εκδικητικότητα σε συγχώρησι, την αγανάκτησι σε ανοχή, την απελπισία σε ελπίδα, το σκοτάδι σε φως, την κόλασι σε παράδεισο. Έτσι στα δυό του χέρια, που σαν φτερούγες απλωμένες αγκαλιάζουν την οικουμένη, βρίσκουν ανάπαυσι και τα πιο πικρά δάκρυα, κουρνιάζουν και οι σκληρότεροι πόνοι. Πάνω στο σώμα του, που ενώνει τον ουρανό με την γην αντιφεγγίζει το φως της αναστάσεως και διαλύει τον σκοτεινό φόβο του θανάτου. Στην καρδιά του αναβλύζει πηγή ζωής και νάμα ζείδωρο, το αίμα του Χριστού, που αναγεννά και μεταμορφώνει. Ας θεωρεί αδυναμία την αγάπη και ανοησία τη θυσία ο μακράν του Χριστού κόσμος. Ας αποφαίνεται πικρόχολα ότι «δεν μπορείς να ζήσης με το σταυρό στο χέρι». Σεμνά και δυναμικά η Εκκλησία αντιπαραθέτει τα ανά τους αιώνες πιστά παιδιά της, που με το σταυρό στο χέρι και στην καρδιά, λυτρωμένα και ζωογονούμενα με του Χριστού το αίμα, φωτισμένα και καθοδηγούμενα από τα μαθήματα του Ευαγγελίου, αναδείχθηκαν οι νικηταί της ζωής. Σ’ αυτά τα παιδιά της, αλλά και στον κόσμο όλο κάθε Σεπτέμβριο – πρώτο μήνα του εκκλησιαστικού έτους – προβάλλει η Εκκλησία τον τίμιο σταυρό. Είνε υπόμνησι ότι δια του σταυρού προσφέρεται η άφεσι των αμαρτιών, που εξαφανίζει από την καρδιά την πικρία της αμαρτίας. Είνε ενίσχυσι, για να μένουμε άγρυπνοι και ανυποχώρητοι στα θελήματα του παλαιού ανθρώπου. Είνε διαβεβαίωσι ότι «τοις αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν». Ποιος πόνος και πιά ασθένεια, ποια θλίψι και ποια δοκιμασία μπορεί να καταβάλη τον πιστό, που γνωρίζει ότι όλα αυτά δεν είνε άγνωστα στο Θεό, τον οποίον αγαπά και για του οποίου την αγάπη είνε βέβαιος;Αλλά και ποια ανθρώπινη κακία, επιβουλή ή συκοφαντία μπορεί να τον ξεγελάση για να ανταποδώση το κακό; Τα μεταβάλλει όλα ο μετασχηματιστής του σταυρού και τα καθιστά αφορμές πνευματικών πτήσεων και αγαπητικών περιπτύξεων προς τον Εσταυρωμένο Κύριο, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει». Και γίνεται ο σταυρός το άγιο σκαλί, όπου υψώνονται οι πιστοί για να πάρουν και να δώσουν το φίλημα του ουρανού, για να αναπαυθούν και να ανανεωθούν στην αγκαλιά του ουρανίου Πατέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου