Υπεράγαθε
Δέσποινα Θεοτόκε, επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μη
καταισχύνης με από της προσδοκίας μου, η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της
γης. Τον βρασμόν της σαρκός μου κατάσβεσον. Τον εν τη ψυχή μου
αγριότατον κλύδωνα κατεύνασον. Τον πικρόν θυμόν καταπράϋνον. Τον τύφον
και την αλαζονείαν της ματαίας οιήσεως εκ του νοός μου αφάνισον. Τας
νυκτερινάς φαντασίας των πονηρών πνευμάτων και τας μεθημερινάς των ακαθάρτων
εννοιών προσβολάς εκ της καρδίας μου μείωσον. Παίδευσόν με την γλώσσαν
λαλείν τα συμφέροντα. Δίδαξον τους οφθαλμούς μου βλέπειν ορθώς της αρετής
την ευθύτητα. Τους πόδας μου τρέχειν ανυποσκελίστως ποίησον την μακαρίαν
οδόν των του Θεού εντολών. Τας χείρας μου αγιασθήναι παρασκεύασον, ίνα
αξίως αίρω αυτάς προς τον Ύψιστον. Κάθαρόν μου το στόμα, ίνα μετά
παρρησίας επικαλείται Πατέρα τον φοβερόν Θεόν και πανάγιον. Άνοιξόν μου τα
ώτα, ίνα ακούω αισθητώς και νοητώς τα υπέρ μέλι και κηρίον γλυκύτερα των αγίων
Γραφών λόγια, και βιώ κατ ‘ αυτά από σου κραταιούμενος. Δια γαρ σου, πανύμνητε
και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις αινούσα και ευλογούσα
Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την παναγίαν Τριάδα και ομοούσιον, πάντοτε, νυν
και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
------------------------------
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Εξαιρετικό !!!
-------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε... Δέν εἶμαι σίγουρος ἄν τό παρόν σχόλιόν μου εἶναι θεολογικῶς ὀρθόν, ἀλλά νομίζω ὅτι πρέπει νά τό γράψω, διά ν' ἀποφευχθῇ τυχόν πτῶσις εἰς τήν παπικήν αἵρεσιν τῆς «Μαριολατρείας». Ὅποιος ἀδελφός μπορεῖ ν' ἀποδείξῃ ὅτι εἶναι ἐσφαλμένον, τόν παρακαλῶ νά τό κάνῃ. Κατά τήν γνώμην μου, λοιπόν, ναί μέν ἡ δέησις αὐτή εἶναι ὡραιοτάτη, ἀλλά θά ἔπρεπε νά προηγῇται μία φράσις πού νά ἦτο παράκλησις πρός τήν Θεοτόκον νά μεσολαβήσῃ εἰς τόν Φιλάνθρωπον Παντοκράτορα Υἱόν της, ὡς Πρέσβειρά μας, ὥστε Αὐτός νά προβῇ εἰς ὅλ' αὐτά τά πνευματικά εὐεργετήματα πρός ἐμᾶς. Ὅπως ἀκριβῶς διαβάζουμε εἰς τήν εὐχήν «Ἄσπιλε, Ἀμόλυντε ... καί τόν Σόν Υἱόν καί ἡμῶν Δεσπότην καί Κύριον, τῇ μητρικῇ Σου παρρησίᾳ χρωμένη δυσώπησον, ἵνα ἀνοίξῃ κἀμοί τά φιλάνθρωπα σπλάχνα τῆς Αὐτοῦ ἀγαθότητος ...». Ἐνῷ, οἱ παρόμοιες μέ τίς ὡς ἄνω δεήσεις περιέχονται εἰς τήν ἑπομένην εὐχήν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν: «Καί δός ἡμῖν, Δέσποτα ...».
------------------------------
-------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Εξαιρετικό !!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέν εἶμαι σίγουρος ἄν τό παρόν σχόλιόν μου εἶναι θεολογικῶς ὀρθόν, ἀλλά νομίζω ὅτι πρέπει νά τό γράψω, διά ν' ἀποφευχθῇ τυχόν πτῶσις εἰς τήν παπικήν αἵρεσιν τῆς «Μαριολατρείας». Ὅποιος ἀδελφός μπορεῖ ν' ἀποδείξῃ ὅτι εἶναι ἐσφαλμένον, τόν παρακαλῶ νά τό κάνῃ. Κατά τήν γνώμην μου, λοιπόν, ναί μέν ἡ δέησις αὐτή εἶναι ὡραιοτάτη, ἀλλά θά ἔπρεπε νά προηγῇται μία φράσις πού νά ἦτο παράκλησις πρός τήν Θεοτόκον νά μεσολαβήσῃ εἰς τόν Φιλάνθρωπον Παντοκράτορα Υἱόν της, ὡς Πρέσβειρά μας, ὥστε Αὐτός νά προβῇ εἰς ὅλ' αὐτά τά πνευματικά εὐεργετήματα πρός ἐμᾶς. Ὅπως ἀκριβῶς διαβάζουμε εἰς τήν εὐχήν «Ἄσπιλε, Ἀμόλυντε ... καί τόν Σόν Υἱόν καί ἡμῶν Δεσπότην καί Κύριον, τῇ μητρικῇ Σου παρρησίᾳ χρωμένη δυσώπησον, ἵνα ἀνοίξῃ κἀμοί τά φιλάνθρωπα σπλάχνα τῆς Αὐτοῦ ἀγαθότητος ...». Ἐνῷ, οἱ παρόμοιες μέ τίς ὡς ἄνω δεήσεις περιέχονται εἰς τήν ἑπομένην εὐχήν τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν: «Καί δός ἡμῖν, Δέσποτα ...».
ΑπάντησηΔιαγραφή