Ο τίτλος του άρθρου προέρχεται από ρήση πνευματικού - φευ, ορθόδοξου - γέροντα και διερωτώμαι : Είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι, που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο μοναχικό ιδεώδες και να λένε αυτά τα απίστευτα πράγματα; Και όμως, ναι, είναι δυνατόν! Αν δεν καταλαβαίνετε πόσο απαράδεκτο είναι αυτό το απόφθεγμα του, υποτίθεται, πνευματικού διδασκάλου, προσέξτε :
Ο ευλογημένος προτάσσει το "εκείνος που σε δημιούργησε", εννοώντας βεβαίως τον άγιο Θεό. Στη συνέχεια όμως συμπληρώνει το "χωρίς να σε ρωτήσει". Αλλά, τούτο εδώ, πώς προκύπτει; Μήπως ο Θεός έπρεπε να μας ρωτήσει πριν μας δημιουργήσει; Και ποιον θα ρωτούσε; Το ερώτημα, θα έλεγε κάποιος, είναι ρητορικό, αλλά, απαντώ, σε τόσο σοβαρά θέματα, ερωτήματα φύσεως ρητορικής δεν έχουν θέση.
-----------------------------
Κυπριανός Χριστοδουλίδης είπε...
Η ερώτηση έγινε γιά νά δοθεί η απάντηση από έναν άρρωστο «τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ», όπως διαβάζουμε. Καί η απάντηση ήταν «7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».
Ο παραλυτικός τών 38 ετών περίμενε υπομονετικά τόσα χρόνια, ώστε κάποιος νά τόν βοηθήσει « ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· », καί επί τόσα χρόνια, δέν βρέθηκε ούτε ένας. Καί όμως βρέθηκε ! Δέν τόν βοήθησε νά πέσει στό νερό, όπως γινόταν μέ τούς άλλους «κατακειμένους». Οι άλλοι ήταν βοηθοί άνθρωποι, ο Κύριος ήταν Θεός καί άνθρωπος ! Τόν θεράπευσε μόνο "λόγο ειπών", ενώ οι άλλοι διαγκωνίζονταν μεταξύ τους, γιά τό ποιός θά πέσει πρώτος στό νερό.
Όπως ο παραλυτικός τών 38 ετών έτσι κι εμείς, που σπάνια έως ποτέ, εδώ καί δύο χιλιάδες χρόνια, δέν σκεπτόμαστε ότι είμαστε παιδιά τού ποιήσαντος ημάς μέ τόν δημιουργικό Του λόγο. Πάσχουμε από αμνησία καί όταν μάς βρίσκει τό κακό, τότε θυμόμαστε νά τρέχουμε εδώ κι εκεί ζητώντας τό θαύμα ... κάποιος νά μάς ρίξει πρώτους στό νερό.
Οι καημένοι οι γιατροί κάνουν ότι μπορούν ... .
Προφανώς, ο δήθεν πνευματικός αγνοεί την εξ αγάπης δημιουργία. Όταν η αγάπη ( ο Θεός) δημιουργεί δεν υποβάλλει εις εαυτήν το ερώτημα : Να το κάνω αυτό ή να μη το κάνω. Όλα όσα δημιούργησε, ήταν όλα απόρροια της απερινόητης αγάπης, μέγιστη δε απόδειξη το "ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καὶ καθ᾿ ὁμοίωσιν" . Όταν όμως παρεμβαίνει η μιζέρια, τότε αρχίζουν να τίθενται τα μίζερης φύσεως ερωτήματα, όπως "εκείνος που μας δημιούργησε δεν μας ρώτησε". Και αυτό, υποτίθεται, έχει πνευματικό βάθος!
Το βλέπουμε, καθώς στη συνέχεια συμπληρώνει : "δεν μπορεί να σε σώσει, χωρίς να σε ρωτήσει". Δηλαδή, πάλι έχουμε να κάνουμε με ένα ερώτημα. Τούτο όμως είναι ερώτημα προς σωτηρία. Αλλά δεν είναι, είναι μια μεγαλειώδης απάτη. Διότι ο πνευματικός της απώλειας μας λέει ότι ο άγιος Θεός είναι εκείνος που μας ρωτά : Θέλεις να σωθείς ή δεν θέλεις; Αυτό δεν ισχύει, όπως δεν ίσχυσε στην περίπτωση της παραβολής του Ασώτου. Δεν ρώτησε ο Θεός τον Άσωτο αν θέλει να σωθεί, ο Άσωτος "εἰς ἑαυτὸν ἐλθὼν εἶπε ... ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου" . Ο άγιος Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, όχι όμως κατόπιν δικής του ερώτησης προς εμάς
Φαίνεται ότι οι άνθρωποι προ της θείας Ενανθρώπησης είχαν το βασανιστικό και αναπάντητο γι΄ αυτούς ερώτημα (: γιατί δεν μας ρώτησαν) προς τους θεούς, το θεό, ή εν πάση περιπτώσει προς κάποιο ανώτερο νου. Η μιζέρια τους ήταν το "ποιος μας ρώτησε;". Η ίδια κακομοιριά επαναλαμβάνεται ακόμη σήμερα., αλλά πλέον έχει την απάντηση . Αυτή όμως έχει δόλο. Διότι δεν απαντά στο ερώτημα. Αποκρίνεται με το "για να σωθείς". Δηλαδή, ο θεός μας έφτιαξε χωρίς τη δική μας γνώμη και αυτό είχε συνέπεια να χαλάσουμε. Αν μας ρωτούσε θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Λόγω όμως του χαλασμού, για τον οποίο βέβαια δεν ευθύνεται το ερώτημα - αυτό κρατήστε το - ερχόμαστε τώρα εμείς και του ζητάμε να μας σώσει. Και αντί να ζητάμε βοήθεια ομολογώντας το "ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν", μεταθέτουμε το ερώτημα στο θεό, ο οποίος τώρα μας ρωτά αν θέλουμε να μας σώσει, αν και δεν φταίμε σε τίποτα. Το "γιατί δεν μας ρώτησε" έχει την απάντηση "επειδή θέλουμε να σωθούμε". Αλλά δεν σώζεται κανείς.
Αυτά δεν είναι ανοησίες. Είναι κάτι σοβαρότερο, αφού πρόκειται περί αφανισμού ή σωτηρίας της έμμορφης και αθάνατης ψυχής. Σώζεται, αν και εφόσον, αναρωτηθεί τι θα ήταν προτιμότερο : Να βρίσκεται στην ανυπαρξία, στο τίποτα, ή να είναι δέκτης αυτού που έχει, αυτού που είναι. Διότι αυτό που έχει ο άνθρωπος και αυτό που είναι, δεν είναι άλλο από τη Ζωή. Η κακομοιριά προτιμά τον αφανισμό στην αιώνια κρίση, θέλει το τίποτα στην ατελεύτητη βάσανο, και διαρκώς επαναλαμβάνει με άλλοτε άλλο τρόπο, αλλά και σχήμα, το ερώτημα : Γιατί δεν μας ρώτησε αυτός που μας δημιούργησε;
Υστερόγραφο 15/01/2014
Επειδή η καινοτομία, όπως άλλωστε και κάθε αίρεση, προκαλεί διανοητικό βραχυκύκλωμα, έτσι ώστε αυτός που διαβάζει να μην καταλαβαίνει αυτά που διαβάζει - διότι είναι πέρα και έξω από όσα η καινοτομία, δηλαδή η αίρεση, διδάσκει - συνοψίζω :
Τι μας λέει με λίγα λόγια αυτό το "εκείνος που σε δημιούργησε χωρίς να σε ρωτήσει, δεν μπορεί να σε σώσει χωρίς να σε ρωτήσει"; Λοιπόν, μας λέει ότι ο θεός (τους) μας έπλασε για να χαλαστούμε - σημείωση, αν μας ρωτούσε, υποθέτουν, και κάθε νοήμων δεν θα είχε ουδένα λόγο να το αποκλείσει, αυτό δεν θα γινόταν - και τότε έρχεται να μας ρωτήσει αν θέλουμε, ή αν δεν θέλουμε, να μας σώσει. Και ακόμη πιο επεξηγηματικά : Ο θεός (τους) μας έπλασε για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του με την ερώτηση : "θέλετε ή δεν θέλετε να σας σώσω"; Μας έπλασε χωρίς να μας ρωτήσει και έρχεται να μας σώσει, αφού χαλάσαμε, κατόπιν δικής του ερώτησης προς τους χαλασμένους !
Αν αυτά έχουν ίχνος Ορθοδοξίας, αν έχουν ψήγματα θεολογίας, αν είναι δυνατόν να γίνουν δεκτά από την Εκκλησία, τότε πρέπει να δεχτούμε ότι στραβά αρμενίζαμε από τη Γέννηση του Κυρίου μέχρις ότου ανέτειλε το φως της καινοτομίας, δηλαδή της αίρεσης, μέσα στην οποία μας βούτηξαν από το 1924 και κάτι πιο πριν.
Βλ. ιστολόγιο "Κατάνυξη" http://katanixis.blogspot.gr/2014/01/2004.html και το σχόλιο από κάποιον με "όνομα" Σι.Δε.Νι : "Κύριε Κυπριανέ Χριστοδουλίδη , μπήκα στο ιστολόγιό σου και πήγα στην παραπομπή σου και ήθελα να σε ρωτήσω....καταλαβαίνει κανείς άλλος εκτός απο σενα τί γράφεις;"
Το "όνομα" Σι.Δε.Νι εκ των Σί-γμα, Δέ-λτα και Νι.
Ακόμη, διαβάστε κι αυτό για να δείτε πού μας πηγαίνουν :
http://kyprianoscy.blogspot.gr/2012/11/blog-post_7917.html
Ο Χριστός ερώτησε τον παράλυτο αν θέλει να γίνει καλά. Γιατί τον ερώτησε;
ΑπάντησηΔιαγραφή«Θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; 7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγὼ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. 8 λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. 9 καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει.» (Ιν. ε΄)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ερώτηση έγινε γιά νά δοθεί η απάντηση από έναν άρρωστο «τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ», όπως διαβάζουμε. Καί η απάντηση ήταν «7 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».
Ο παραλυτικός τών 38 ετών περίμενε υπομονετικά τόσα χρόνια, ώστε κάποιος νά τόν βοηθήσει « ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· », καί επί τόσα χρόνια, δέν βρέθηκε ούτε ένας. Καί όμως βρέθηκε ! Δέν τόν βοήθησε νά πέσει στό νερό, όπως γινόταν μέ τούς άλλους «κατακειμένους». Οι άλλοι ήταν βοηθοί άνθρωποι, ο Κύριος ήταν Θεός καί άνθρωπος ! Τόν θεράπευσε μόνο "λόγο ειπών", ενώ οι άλλοι διαγκωνίζονταν μεταξύ τους, γιά τό ποιός θά πέσει πρώτος στό νερό.
Όπως ο παραλυτικός τών 38 ετών έτσι κι εμείς, που σπάνια έως ποτέ, εδώ καί δύο χιλιάδες χρόνια, δέν σκεπτόμαστε ότι είμαστε παιδιά τού ποιήσαντος ημάς μέ τόν δημιουργικό Του λόγο. Πάσχουμε από αμνησία καί όταν μάς βρίσκει τό κακό, τότε θυμόμαστε νά τρέχουμε εδώ κι εκεί ζητώντας τό θαύμα ... κάποιος νά μάς ρίξει πρώτους στό νερό.
Οι καημένοι οι γιατροί κάνουν ότι μπορούν ... .