Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ: ΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΝ ΕΡΓΑΛΕΙΟΝ! -- Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Βασιλείου Ε. Βολουδάκη

Ενδέχεται το περιεχόμενο του άρθρου να μη συμπίπτει με τις απόψεις και θέσεις του Ιστολογίου

Μία ἄλλη διάστασις τῆς συγχρόνου πολιτικῆς ραδιουργίας μὲ θεολογικὸν προσωπεῖον

ΔΥΟ σπουδαῖες δημοσιεύσεις, ποὺ ἦρθαν πρόσφατα στὸ προσκήνιο μὲ θέμα τὸν Οἰκουμενισμό, μοῦ ἔδωσαν τὴν ἀφορμὴ νὰ διατυπώσω κάποιες σκέψεις μου, ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ θέμα αὐτό, σκέψεις ποὺ μὲ ἀπασχολοῦν ἀπὸ πολὺ καιρὸ καὶ μὲ προβληματίζουν. Οἱ δημοσιεύσεις, πού μοῦ ἔδωσαν τὸ ἔναυσμα, εἶναι: α) Ἡ «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», ποὺ δημοσιεύθηκε στὸν «Ὀρθόδοξον Τύπον» τῆς 29^ης Μαΐου 2009 (ἀριθ. φ. 1785) καὶ β) Τὸ τεῦχος «Ἐν Συνειδήσει», μὲ τίτλο «Οἰκουμενισμός, Ἱστορικὴ καὶ κριτικὴ προσέγγιση», ἔκτακτη ἔκδοση τῆς ῾Ι. Μ. Μεγάλου Μετεώρου, Ἰούνιος 2009. Στὴν «Ὁμολογία Πίστεως κατὰ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ» —τὴν ὁποία ἀνεπιφύλακτα προσυπογράφω— ἐπαναβεβαιώνεται μὲ σαφήνεια ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους πραγματοποιεῖται μόνο ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, καὶ διατρανώνεται ἡ ἀνόθευτη αὐθεντία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀβυσσαλέα διαφορά της ἀπὸ τὴν πολυδιάστατη αἵρεση τοῦ Παπισμοῦ, ἀκολούθως δέ, γίνεται κριτικὴ στὴν ἀντορθόδοξη τακτικὴ τῶν Οἰκουμενιστῶν.
---------------------------

ΧΑΡΙΛΑΟΣ είπε...

Κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος ο πατήρ Βασίλειος.Τον Οικουμενισμό, τον οποίον καταγγέλει ,τον υπηρετεί με το καλύτερο τρόπο διά του καταδικασμένου και αναθεματισμένου νεοημερολογιτισμού.

Νέο ημερολόγιο =Οικουμενισμός.Στουραΐτης Χαρίλαος.
-------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

π. Βασίλειος: «Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ διχάση τὴν Ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὴν ἑνώση μὲ αὐτό».

Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη Ἀλήθεια πού καταπατεῖται σήμερα σχεδόν ὑπό πάντων! Ἄν ἐξαιρέσουμε τίς ἀναφορές στόν π. Ἐπιφάνιον ὡς δῆθεν σύγχρονον Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας, τό ἄρθρον εἶναι ἀριστούργημα. Βεβαίως, ὅπως ὀρθῶς ἐπισημαίνει ὁ σχολιαστής Χαρίλαος, μᾶς χρειάζονται ἔργα καί ὄχι ἄλλα λόγια! Τόν «χαρτοπόλεμον» τόν ἔχουμε χορτάσει! Παρά ταῦτα, τέτοια κείμενα εἶναι χρήσιμα σέ ὅσους δέν γνωρίζουν τίποτε γιά τόν Οἰκουμενισμόν. Χάριν παραδείγματος, ὁ ὑποφαινόμενος ἔμαθα τά βασικά περί Οἰκουμενισμοῦ ἀπό τόν «Ὀρθόδοξον Τύπον» («ΟΤ») τό 1996. Κατόπιν, διβάζοντας τά βιβλία τοῦ π. Θεοδωρήτου, τά ὁποῖα εἶναι Ἁγιογραφικῶς καί Ἁγιοπατερικῶς τεκμηριωμένα, διεπίστωσα ὅτι ἡ γραμμή τοῦ «ΟΤ» (ἀχρικαιρισμός) εἶναι ἐσφαλμένη.

Αὐτὴν τὴν Ὁμολογία Πίστεως ὑπογράφουν καὶ προβάλλουν πρὸς ὑπογραφὴν ἔγκυρα ἐκκλησιαστικὰ πρόσωπα, ὅπως ὁ Καθηγούμενος τῆς ῾Ι. Μ. Ξηροποτάμου Ἀρχιμ. Ἰωσήφ, ὁ Ἀρχιμ. Μᾶρκος Μανώλης, οἱ Πανεπιστημιακοὶ καθηγηταὶ Πρωτοπρ. Γεώργιος Μεταλληνὸς καὶ Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης καὶ ὁ Ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος. Στὸ τεῦχος «Ἐν Συνειδήσει», ποὺ εἶναι καρπὸς τοῦ φλογεροῦ στὴν πίστη Καθηγουμένου τῆς ῾Ι. Μ. τοῦ Μεγάλου Μετεώρου, Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου, παρατίθεται μὲ πλούσιο φωτογραφικὸ ὑλικὸ ὅλο τὸ ἀξιοθρήνητο ἱστορικὸ τῆς Οἰκουμενιστικῆς Κινήσεως, περιλαμβάνονται δέ, ἐκτὸς τῶν δικῶν του ὁδηγητικῶν κειμένων καὶ ἐξαίρετα ἄρθρα, ἀφυπνιστικὰ τῶν ὀρθοδόξων συνειδήσεων, ἀγωνιστῶν καὶ διαπρεπῶν θεολόγων καὶ Ποιμένων, τοῦ Μητροπολίτου Γόρτυνος καὶΜεγαλοπόλεως κ. Ἱερεμία, τῶν Καθηγουμένων Ἀρχιμ. Γεωργίου Καψάνη καὶ Ἀρχιμ. Ἰωάσαφ Μακρῆ, τῶν Καθηγητῶν, Πρωτοπρ. Γεωργίου Μεταλληνοῦ καὶ κ. Δ. Τσελεγγίδη καὶ τοῦ Πρεσβ. Πέτρου Heers.

* * *

Ἂν ὡς ἔθνος ἐμεῖς οἱ νεοέλληνες εἴχαμε διατηρήσει τὴν Ὀρθόξοξη αὐτοσυνειδησία μας, θὰ εἴχαμε πρὸ πολλοῦ θεωρήσει θεολογικὰ λήξασα τὴ συζήτηση περὶ τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μὲ καταδίκη του χωρὶς ἐλαφρυντικά, μετὰ τὰ πασίγνωστα μνημειώδη κείμενα τῶν συγχρόνων ἐκκλησιαστικῶν Πατέρων μας, π. Ἰουστίνου Πόποβιτς καὶ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου. Μετὰ δὲ καὶ τὴν ἔκδοση τοῦ, μοναδικοῦ στὸ εἶδος του, βιβλίου τοῦ Μητροπολίτου Νικοπόλεως κ. Μελετίου «Ἡ Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος», ἔπρεπε τὸ θέμα νὰ εἶχε ἐνταφιασθεῖ!  Ὅταν μὲ ἀτράνταχτα ἱστορικὰ στοιχεῖα καὶ κείμενα ὁ ἅγιος Νικοπόλεως ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Πάπας μὲ τὴν συμπεριφορά του στὴν Πέμπτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὄχι μόνο δὲν ἀναγνωρίσθηκε ὡς ἀλάθητος ἀλλὰ καὶ κινδύνευσε νὰ ἀναθεματισθῆ, ποιὸς σοβαρὸς ἄνθρωπος ἐξακολουθεῖ νὰ πιστεύη ὅτι μπορεῖ νὰ γίνη θεολογικὸς Διάλογος μὲ τοὺς Παπικούς, ὅσο αὐτοὶ θεωροῦν τὸ ἀλάθητο τοῦ Πάπα ὡς τὴν οὐσία τῆς πίστεώς τους καὶ πηγὴ τῆς θεοπνευστίας τοῦ Παπισμοῦ; Τὸ βιβλίο αὐτὸ τοῦ ἁγίου Νικοπόλεως θὰ μποροῦσε κάλλιστα νὰ προταθῆ στοὺς Παπικοὺς ὡς πεποίθηση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καὶ ἐν ἀναμονῇ τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Βατικανοῦ νὰ ἀνεστέλλετο ὁποιοσδήποτε Διάλογος μεταξὺ Ἑλλάδος καὶ Ρώμης. Αὐτό, ὅμως, γιὰ νὰ γίνη, ἀπαιτεῖται Πίστη στὸν Θεό, Πίστη στὴν μετὰ θάνατον ζωή, ὑγιὲς Ὀρθόδοξο φρόνημα, ἔλλειψη σκοπιμοτήτων καὶ ὑπερνίκηση τοῦ φθόνου ἔναντι ἑνὸς συγχρόνου ἱεράρχου. Νὰ σημειώσω, γιὰ νὰ μὴ φανοῦν συκοφαντικὰ τὰ τελευταῖα λόγια μου, ὅτι τὸ ἀνωτέρω βιβλίο τοῦ Σεβασμιωτάτου Νικοπόλεως τὸ ἔχει βραβεύσει ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, ἐνῶ ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ οἱ θεολογικὲς Σχολὲς τῆς Πατρίδος μας, μέχρι σήμερα, ἀπαξιοῦν νὰ τὸ ἀξιολογήσουν!

* * *

Οἱ δικές μου σκέψεις στὸ ἄρθρο αὐτὸ γιὰ τὸ πρόβλημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ δὲν θὰ κινηθοῦν στὸν αὐστηρὸ χῶρο τῆς Θεολογίας, ἀφοῦ, ὅπως προανέφερα, στὸν χῶρο αὐτὸν ἔχουν κινηθεῖ πολλοὶ μέχρι σήμερα, ἔχει κινηθεῖ καὶ ἡ δική μου ἀδύναμη πένα κατὰ τὸ παρελθόν, ἀλλὰ ἔχουμε καὶ τὰ νεοδημοσιευθέντα λαμπρὰ κείμενα. Θὰ κινηθῶ στὸν χῶρο τῆς λογικῆς καὶ τοῦ ἱστορικοῦ ρεαλισμοῦ, ἀφοῦ ἐξ ἄλλου τὰ γεγονότα βοοῦν καὶ μαρτυροῦν ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς σήμερα δὲν ἔχει καμμιὰ σχέση μὲ τὴν θεολογία, ἀλλὰ εἶναι ἀποκλειστικὰ ἕνα ἔντεχνο ἐργαλεῖο τῆς πολιτικῆς τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Μιὰ ἄλλη διάσταση τῆς σύγχρονης πολιτικῆς ραδιουργίας μὲ θεολογικὸ προσωπεῖο! Εἶναι ὀφθαλμοφανὲς ὅτι αὐτὴ καθʼ ἑαυτὴν ἡ Οἰκουμενικὴ κίνηση, ὅπως ξεκίνησε, ἀναπτύχθηκε καὶ ἐνεργεῖ, ἀποτελεῖ μιὰ ἀντορθόδοξη παραφωνία, δεδομένου ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία κινήθηκε σὲ διάλογο μὲ τοὺς ἀπʼ αἰῶνος αἱρετικούς, μέχρι τὸ 1902 (ποὺ κάνει δειλὰ τὴν ἐμφάνισή του ὁ Οἰκουμενισμός, ἐπὶ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Ἰωακεὶμ Γ΄), ἀλλὰ πάντοτε τοὺς ἀντιμετώπιζε ἀντιρρητικὰ καὶ ἐλεγκτικά. Πρέπει κάποτε νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ Διάλογος (ὄχι σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο, γιατί ἐκεῖ ἰσχύουν ἄλλες προϋποθέσεις) τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς σὲ ὁποιοδήποτε ἐπίπεδο, ἐκτὸς τοῦ ἐλέγχου, δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα προόδου τοῦ πολιτισμοῦ μας, ἀλλὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπαιτήσεως τῆς ἀθεϊστικῆς νέας ἐποχῆς, ποὺ ἤδη —δείχνοντας τὸ ἀντιχριστιανικό της μένος— ἔχει ἀντικαταστήσει τὴν βασισμένη στὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ χρονολόγηση τῆς Ἱστορίας μὲ τὸν ὅρο «Before Common Era», γιὰ τὴν «πρὸ Χριστοῦ» ἐποχή, θεωρῶντας σὰν Common Era (=Κοινὴ Ἐποχή) τὴν ἐποχὴ τῆς αὐτοκρατορικῆς Ρώμης, ἀπὸ τὴν βασιλεία τοῦ Αὐγούστου, μέχρι τὸ 330! Οἱ Χριστιανοὶ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν ἦλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ συζητήση μὲ τὸ ψέμα. Ὁ Χριστὸς ἦλθε στὴ γῆ, γιὰ νὰ διχάση τὴν Ἀλήθεια ἀπὸ τὸ ψέμα καὶ ὄχι γιὰ νὰ τὴν ἑνώση μὲ αὐτό. Ἦλθε νὰ διχάση ὄχι μόνο τοὺς ἀληθινοὺς πιστοὺς ἀπὸ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ ἦλθε «διχᾶσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς» (Ματθ.10,35)! Κανένα σύγχρονο σαβουὰρ βὶβρ δὲν μπορεῖ νὰ ἀντικαταστήση τὴν Ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, οὔτε μπορεῖ νὰ γίνη δεκτὸς ἀπὸ τοὺς πιστοὺς κανένας ἀπʼ αὐτοὺς, ποὺ «φιγουράρουν» σὰν νὰ τελειοποίησαν τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἐπιδιώκοντας ἀντίθετα ἀπὸ τὸν Σαρκωθέντα Θεό μας, ὅπως, δυστυχῶς, κάποιοι σύγχρονοι Ἱεράρχες καὶ Πανεπιστημιακοὶ Καθηγητές, ποὺ ὑποστηρίζουν ὅτι διακονοῦν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐπιδιώκοντας τὴν παγκόσμια εἰρήνη μέσῳ τῆς συνεργασίας ὄχι μόνο μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ καὶ μὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες! Πρέπει νὰ ξεκαθαρίσουμε μέσα μας μιὰ γιὰ πάντα καὶ νὰ σαλπίσουμε πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν ὅτι καμμιὰ Σύνοδος καὶ καμμιὰ Θεολογικὴ Σχολὴ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀναγκάση νὰ γίνουμε παράφρονες, γιὰ νὰ υἱοθετήσουμε τὸν σχιζοφρενικὸ χριστιανισμό τους, οὔτε μποροῦν νὰ μᾶς ὑποδουλώσουν στὰ πολιτικά τους παιχνίδια, γιὰ νὰ γίνουμε —σύμφωνα μὲ τὶς ὑστερόβουλες ἐπαγγελίες τους— πιὸ πολιτισμένοι ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ ἑρμηνεία Της, ποὺ εἶναι ἡ Διδασκαλία καὶ ἡ βιοτὴ τῶν ἁγίων Ὁμολογητῶν Της! Ὅταν ὁ Χριστὸς βοᾶ «μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ.10,34), ποιὸς εἶναι τόσο θεομάχος νὰ ἰσχυρισθῆ ὅτι θὰ φέρη ὠφέλιμη εἰρήνη στὴ γῆ, ἑνώνοντας ὅλες τὶς δαιμονοσύστατες θρησκεῖες στὸ κοινὸ αὐτὸ ἔργο, παρεκτὸς αὐτοῦ, ποὺ δὲν πιστεύει σὲ τίποτα ἀλλὰ χρησιμοποιεῖ τὶς θρησκεῖες σὰν ἀναγκαῖα μέσα γιὰ τοὺς πολιτικούς του στόχους; Εἰρήνη στὴ γῆ, χωρὶς τὴν κοινὴ Πίστη στὸν Χριστό, θὰ φέρη φαινομενικὰ καὶ γιὰ πολὺ λίγο χρόνο μόνο ὁ Ἀντίχριστος. Αὐτὴν τὴν εἰρήνη ἐπιδιώκουν οἱ Ἱεράρχες μας καὶ οἱ θεολόγοι, ποὺ ἐκπροσωποῦν τὴν Ἐκκλησία μας στὰ διάφορα Συνέδρια; Ἢ μήπως ἀγνοοῦν τὴν Παναλήθεια: «Χωρὶς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»; Ὁ δικός μου λογισμὸς —καὶ τὸν ἐξομολογοῦμαι δημόσια— μοῦ ἔχει ἑδραιώσει τὴν πεποίθηση ὅτι, ἐκεῖνοι ποὺ κηρύσσουν πώς μέσῳ τῆς συνεργασίας ὅλων τῶν θρησκειῶν θὰ ἐπιτύχουν τὴν παγκόσμια εἰρήνη, εἴτε κληρικοὶ εἶναι, εἴτε λαϊκοὶ δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα! Ἁπλῶς ἐκτελοῦν ἐντολὲς καὶ σχέδια πολιτικῶν, παίζοντας τὸν ρόλο τους στὴν παγκόσμια πολιτικὴ σκηνή, ἐκμεταλλευόμενοι, μὲ τὸ ἀζημίωτο, τὴν ἐξειδίκευσή τους στὸν θρησκευτικὸ χῶρο, γιὰ νὰ ζοῦν πλουσιοπάροχα. Τὸ τεῦχος «Ἐν Συνειδήσει» τοῦ Μεγάλου Μετεώρου περιέχει πολλὰ ἱστορικὰ στοιχεῖα γιὰ τὴν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὰ ὁποῖα ἐνισχύουν τὸν λογισμό μου. Θέλω νὰ σταθῶ μόνο σὲ ἕνα. Στὸ πῶς ἔγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ὁ ἀξιοθρήνητος Ἀθηναγόρας, ἡ ἀρχὴ τῆς μεγάλης ἐκκλησιαστικῆς συμφορᾶς: Ἀποκλείσθηκαν ἀπὸ τὸν τότε Τοῦρκο Νομάρχη Κωνσταντινουπόλεως, μὲ διαταγὴ τῆς Ἀμερικῆς, ὅλοι οἱ ὑποψήφιοι Μητροπολίτες τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου, γιὰ νὰ ἐκλεγῆ Πατριάρχης ὁ Ἀμερικῆς Ἀθηναγόρας, γιὰ τοῦ ὁποίου τὴν ἐκλογὴ παραβιάσθηκε καὶ ὁ τεσκερὲς τοῦ 1923, ὁ ὁποῖος καθορίζει ὅτι ὅλοι οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχες πρέπει νὰ εἶναι Τοῦρκοι ὑπήκοοι. Ὁ Ἀθηναγόρας ἔφθασε στὴν Κωνσταντινούπολη μὲ τὸ προσωπικὸ ἀεροπλάνο τοῦ φίλου του Ἀμερικανοῦ Προέδρου Τρούμαν, ὥστε νὰ μὴ ὑπάρχη καμμιὰ ἀμφιβολία γιὰ τὴν διατεταγμένη ὑπηρεσία, ποὺ ἔπρεπε νὰ ἐκτελέση, ὑπηρετώντας τὴν Ἀμερικανικὴ πολιτική. Ὁ Ἀθηναγόρας, ἀνανεώνοντας συνεχῶς τὴν οἰκονομική του συνδρομὴ στὴ Μασωνικὴ Στοὰ (φωτοαντίγραφο μιᾶς ἀποδείξεως εἶχε δημοσιεύσει πρὸ ἐτῶν ὁ «Ὀρθόδοξος Τύπος»), προχώρησε, μὲ τὴν πνευματικὴ ἀδιακρισία τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ δὲν πιστεύει τίποτα, στὴ δημιουργία μιᾶς ἰδιότυπης θρησκείας —τὸν ἀποκληθέντα κατʼ εὐφημισμὸν Οἰκουμενισμὸ— ἡ ὁποία ἐκφράζει μόνο τοὺς κατὰ πνεῦμα συγγενεῖς τοῦ Φαναρίου καὶ ἐκείνους, πού, μὲ τὴν σύμπραξη τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς ἑκάστοτε δούλης της Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἀρμέγουν τὸν Κρατικὸ κορβανὰ καὶ τὸ ἱερὸ ἐκκλησιαστικὸ χρῆμα γιὰ τὰ ἄσκοπα ἕως προδοτικὰ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία «ἐκκλησιαστικὰ» Συνέδρια! Ἀξίζει νὰ γίνη κάποτε οἰκονομικὸς ἔλεγχος σὲ πολλὰ πρόσωπα, ποὺ ἐδῶ καὶ δεκαετίες χειρίζονται κατʼ ἀποκοπὴν —καὶ κατʼ ἀποκλειστικὴ ἐπιλογὴ τῶν πολιτικῶν— τὰ διεθνῆ ἐκκλησιαστικὰ θέματα, ἐνῶ, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, διατηροῦνται συστηματικὰ στὸ περιθώριο πρόσωπα μὲ βαθειὰ θεολογικὴ γνώση, ὀρθόδοξη πνευματικότητα καὶ ἱεραποστολικὴ ἀνιδιοτέλεια! Ἡ κατάσταση χειροτερεύει μέρα μὲ τὴν ἡμέρα. Ἡ Ἀμερικὴ καὶ ἡ Εὐρώπη ἐξακολουθοῦν νὰ περιβάλουν μὲ δόξες καὶ τιμὲς τοὺς Οἰκουμενικοὺς Πατριάρχες, ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὰ σχέδιά τους, ἐνῶ κάποιοι ἀφελεῖς ἰθαγενεῖς πιστεύουν ὅτι ἡ τιμὴ αὐτὴ εἶναι τιμὴ καὶ ἀναγνώριση τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἂς μᾶς εἰποῦν, λοιπόν, αὐτοὶ ποὺ ἰσχυρίζονται ὅτι βλέπουν: Πῶς ἔχει εἰσπράξει καὶ πῶς εἰσπράττει μέχρι σήμερα ἡ Ὀρθοδοξία μας αὐτὴν τὴν ἀναγνώριση, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς χρηματικὲς καὶ πολυποίκιλες «εἰσπράξεις» τῶν μονίμως ἐμπλεκομένων στὴν ἄθλια αὐτὴ ὑπόθεση, αὐτῶν ποὺ ἀναπαριστοῦν μὲ ἀκρίβεια τοὺς ἄθεους καὶ καταχραστὲς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους, σύμφωνα μὲ τοὺς ὁποίους ὁ Χριστὸς ἦταν ὁ μόνος ἀναρμόδιος νὰ ἐκφράζη τὸν Θεό! Ἆραγε, μποροῦν νὰ μᾶς ἀπαντήσουν, ποῦ βρίσκουν τὸ κουράγιο νὰ συνεχίζουν τὴν ἄθλια αὐτὴ οἰκουμενιστική τους τακτική, ἀφοῦ δὲν ἔχουν μὲ τὸ μέρος τους οὔτε ἕνα μεμαρτυρημένο στὴ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας σύγχρονο ἅγιο; Ὅλοι οἱ σύγχρονοι ἅγιοι Πατέρες μας ἦσαν ἀντίθετοι μὲ τὴν τακτικὴ καὶ τὴν πορεία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ποιὸς ἀπὸ τοὺς παλαιότερους ἢ τοὺς συγχρόνους συζητητὰς τῶν Συμβουλίων τῆς ἀνομίας μπορεῖ νὰ συγκριθῆ μὲ τὴν ἁγιότητα, τὸν μοναδικὸ θεολογικὸ καὶ θύραθεν πλοῦτο τοῦ μακαριστοῦ Πατρός μας Ἰουστίνου Πόποβιτς καὶ μὲ τὴν πολυποίκιλη προσωπικότητα, ἁγιότητα, ὀξυδέρκεια καὶ διαλεκτικὴ δεινότητα τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου; Ἡ ἀπάντηση εἶναι: Κανείς! Καὶ γιὰ νὰ μὴ μείνη μετέωρο τὸ ἐρώτημα, γιὰ τὸ ποῦ βρίσκουν τὸ κουράγιο νὰ ἐπιμένουν, ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει γιατί, ἁπλούστατα, οἱ ἐπιτελικοί, ποὺ καθορίζουν τὰ πάντα, δὲν πιστεύουν σὲ τίποτα. Μόνο στὰ ἐπίγεια ἀφεντικά τους!