Ο λόγος δώρο αποκλειστικό του Θεού στον άνθρωπο, που τον
κατέστησε κυβερνήτη και άρχοντα του σύμπαντος, υπέστη και αυτός τις συνέπειες
της πτώσεως. Μαζί με τα άλλα θεϊκά στοιχεία της προσωπικότητος φθείρεται και η
λειτουργία του λόγου· η σκέψη του ανθρώπου, οδηγός για την γνώση και την
αλήθεια, εκτρέπεται σε δρόμους απωλείας και η γλώσσα του, μέσο συνεννοήσεως και
συνδέσμου, γίνεται όργανο διασπάσεως και συγχύσεως. Καταντά άλογος και άλαλος ο
πεσμένος άνθρωπος και η Βαβέλ περνά στην ιστορία ως σύμβολο της αποτυχίας και
της διαιρέσεως της ανθρώπινης κοινωνίας. Αιώνες πολλούς αργότερα, όταν η εξαχρείωση και εξαθλίωση έχουν φθάσει σε
οριακά επίπεδα, έρχεται ο Μονογενής Υιός και Λόγος – σημειώστε το όνομα – του
Θεού, για να ενώσει τα διεστώτα, να αποκαταστήσει την σαλευμένη ειρήνη και να
ανασυγκροτήσει την διαλυμένη κοινωνία. Με τον ζωογόνο λόγο του ανασταίνει την
συνείδηση του πεσμένου ανθρώπου. Με το θάνατο και την ανάστασή του αφθαρτίζει
την φύση του, την καθιστά καινή κτίση μέσα στην Εκκλησία του, όπου ο ίδιος
προσφέρεται ακατάπαυστα ως άσαρκος λόγος (αγία Γραφή) και ως ένσαρκος λόγος
(μυστήριο Θείας κοινωνίας).
Αλλά
με μορφή που σχετίζεται άμεσα με τον λόγο εμφανίζεται και το τρίτο πρόσωπο της
αγίας Τριάδος, το Άγιο Πνεύμα, και το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία. Κατά την
Πεντηκοστή, την γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας, οι πύρινες γλώσσες αισθητοποιούν
την ορατή παρουσία του Αγίου Πνεύματος, που επιφοιτά στους αγίους Αποστόλους,
τους πρώτους συνεργάτες του Θεού για την επανασύνδεση της ανθρωπότητος με τον
Λόγο, για την αναδόμηση και ανασύσταση της κοινωνίας. Τους φωτίζει και τους
καθιστά, αυτούς τους ταπεινούς αλιείς, κήρυκες που καλούν τα έθνη στην ενότητα.
Κι ενώ η σύγχυση των γλωσσών στην Βαβέλ κατεργάσθηκε την αφωνία, «προς τιμωρίαν
των ανθρώπων», ο διαμερισμός των πυρίνων γλωσσών φέρνει την συμφωνία «προς
σωτηρίαν ψυχών».
Αυτό το μήνυμα της συμφωνίας, ομονοίας και ενότητος, που
δωρίζει στον κόσμο ο λόγος του Θεού και η χάρις του Αγίου Πνεύματος είναι το
πιο ποθητό και το πιο αναγκαίο για την εποχή μας. Για τον σημερινό άνθρωπο, που
μιλά πολλές γλώσσες, αλλά καμία δεν αγγίζει την καρδιά του, διότι αγνοεί την
γλώσσα της αγάπης, που λέγει πολλά αλλά είναι ανίκανος να διαλέγεται, διότι
καταφρονεί την αυθεντία του Λόγου, που χειρίζεται με άνεση τα πλήκτρα των
ηλεκτρονικών υπολογιστών, αλλά αδυνατεί να νιώσει την ζεστασιά της ανθρώπινης
επικοινωνίας, διότι ξέχασε την ανθρωπιά του. Για τον άνθρωπο, που επέτυχε
απίθανες επιδόσεις στο πεδίο της γνώσεως και στο τομέα της επιστήμης, που
κομπάζει αλλά και τρομάζει για τα καταπληκτικά επιτεύγματα των παρεμβάσεών του
στην βιογενετική και σπαρταρά κάτω από τον βραχνά της μοναξιάς και της
ανασφάλειάς του, επιτακτική είναι η ανάγκη της επανασυνδέσεώς του με τον λόγο
του Θεού και με το πυρ του Αγίου Πνεύματος.
Αυτό καλείται να προσφέρει σήμερα η Εκκλησία στην
ανθρωπότητα. Να ευαγγελισθεί και να δώσει τον λόγο της στον κόσμο. Να
επανευαγγελισθεί και να ανανεώσει την χάρη του αγίου Πνεύματος στα μέλη της.
Διότι η Πεντηκοστή δεν είναι μία ετήσια γιορτή. Είναι η καθημερινή ζωή και
πράξη της Εκκλησίας, η απαραίτητη και αναντικατάστατη προσφορά της στον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου