Δεινή και ολέθρια κατάσταση
η συνήθεια. Ιδίως όταν αυτή η συνήθεια επέρχεται ύπουλα και ενυπάρχει ανεπαίσθητα
στα θέματα της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και στην πνευματική ζωή, τότε η συνήθεια
διενεργεί την ακηδία, εγκαθιδρύει την αμεριμνησία, γεννά την αναισθησία η οποία
με την σειρά της αναγεννά την σκλήρυνση καρδίας και επιφέρει τελικώς την πώρωση
και την αποστασία. Δεν είναι λοιπόν «μικρόν το κακό» ούτε περιφρονητέα η
πνευματική αυτή νόσος.
Συνηθίσαμε κάποιες απλές,
μικρές και επαναληπτικές Προσευχές. Ας γνωρίζουμε όμως ότι ακόμη και αυτή η πολύ
μικρή, μοναστική επίκληση και νηπτική Ευχή του Ιησού: «Κύριε, Ιησού, Χριστέ,
ελέησόν με» είναι πλουσιοτάτη σε θεολογικές έννοιες και έχουν γραφτεί ολόκληρα
βιβλία για αυτήν. Κάποιοι πιστοί, θεωρούν τις προσευχές αυτές «στερεότυπες» και
«περιοδικές», όπως αυτές της περιόδου της Αγίας Εορτής του Πάσχα. Μία από αυτές
είναι και η πολύ γνωστή, τριπλά αποδιδόμενη Προσευχή: «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…»
η οποία επέχει θέση κεντρική και λέγεται αμέσως μετά το Αναστάσιμο Κοντάκιο,
τον Οίκο και το Συναξάριο της Αγίας Κυριακής του Πάσχα.
Πρίν την ερμηνεύσουμε στην
αγάπη σας, θα πρέπει προκαταρκτικώς να τονίσουμε ότι αυτή η Προσευχή δεν είναι
καθόλου απλή, αλλά περίπλοκη και άκρως Ομολογιακή, καθότι περιέχει διδάγματα
βαθύτατα θεολογικά, απαγγέλλει δόγματα ουσιαστικά, επιφέρει τον Αγιοπνευματικό
μας φωτισμό και παρέχει επιπρόσθετο πλουτισμό Ορθοδόξου Θεολογίας. Δεν θα ήταν
καθόλου υπερβολή να χαρακτηριστεί η Προσευχή αυτή, το «Πιστεύω» της Εορτής
της Αναστάσεως, το «Σύμβολον Πίστεως του Πάσχα!» Τέλος, η ερμηνεία αυτή δεν
είναι καθόλου εξαντλητική, εφ΄ όλης της ύλης, αλλά σύντομη και περιληπτική.
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ
θεασάμενοι…»
Εδώ, ο όρος «θεασάμενοι»
δεν έχει την απλή και συνηθισμένη έννοια του ρήματος «ορώ», βλέπω και του
παθητικού ρήματος “τεθέαμαι”, έχω δει. Δεν είμαστε απαθείς και δεν στεκόμαστε
αμέτοχοι στο ίδιο έργο θεατές επί κάποιας «θεατρικής σκηνής.» Η Θεία Λειτουργία
δεν είναι «Ορατόριο» ούτε παράσταση θεατρική ή κινηματογραφική. Δεν είναι καν σύναξη
λατρευτική και συμβολική δοξολογία Θεού. Είναι Θεουργική Αναδρομή και
Θαυματουργική Αναβίωση των υψίστων γεγονότων της ζωής του Χριστού και των Αγίων.
Είναι βίωση τελετουργική,
εμπειρία συλλογική και γεύση Αγιοπνευματική, κυριότατα εκκλησιαστική, «εν
εκκλησία οσίων», εν συναγωγή κλήρου και λαού. Ψάλλουμε μετά δέους: «Σήμερον
κρεμάται…» μπροστά στα μάτια μας, επί των ημερών μας και όχι χρονολογικώς: «τω
καιρώ εκείνω…» Ο Εορτασμός της Αναστάσεως του Χριστού δεν είναι ανάμνηση
επετειολογική. «Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι…» σημαίνει λοιπόν: «Αφού βιώσαμε σήμερα,
αφού ζήσαμε ιδίοις όμμασιν και αφού γευτήκαμε με την χάρι και τον φωτισμό του
Αγίου Πνεύματος, το γεγονός της Αγίας Αναστάσεως, τότε ας…»
«Προσκυνήσωμεν Ἅγιον,
Κύριον, Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον.»
Εδώ υπάρχει ένα αδιαπραγμάτευτο
συνδετικό «τότε». Αφού βιώσαμε (εάν και εφ΄όσον ζήσαμε το Θεϊκό Γεγονός της
Αναστάσεως του Χριστού και δεν σταθήκαμε αμέτοχοι παραστάτες και άγευστοι
τυπικοί θεατές), τότε και μόνον τότε, ας προσκυνήσουμε τον Άγιο, Κύριο, Ιησού
μας. Εδώ ακριβώς έχουμε αποκάλυψη και «αποκωδικοποίηση» του Προφητικού,
Τριαδολογικού «Τρισαγίου Ύμνου!» Προσκυνούμε πλέον τον Χριστό ως Θεό, Κύριο
Παντοκράτορα, Παντοδύναμο, Σωτήρα Συνάναρχο και Συνδημιουργό. Πόσες άλλες υπέροχες
έννοιες Θεολογικές περικλείει αυτό το «προσκυνήσωμεν Ἅγιον, Κύριον, Ἰησοῦν…»
Αυτή η φράση όμως «τὸν
μόνον ἀναμάρτητον», τί σημασία έχει πως δένει στο όλο νόημα; Η φράση αυτή είναι
καθαρότατα Ομολογιακή, ως προς τον Καθαρότατο Σωτήρα και Ακήρατο Κύριο! Αποτελεί
την ολόψυχη, ολόκαρδη και συνειδητή αποδοχή της δηλώσεως και προκλήσεως του
Χριστού: «Τίς ἐξ ὑμῶν ἐλέγχει με περὶ ἁμαρτίας;» (Ιωάν. 8, 46).
Ποιός από σας μπορεί να τολμήσει και να ελέγξει Εμένα για κάποια αμαρτία; Αυτά
τα πολύ προκλητικά, ανακριτικά και ανατριχιαστικά λόγια, δεν τα είπε με πραότητα
αλλά με Θεαρχική Αυστηρότητα και Παντοκρατορική Δυναμικότητα! Τους έδειξε την
επερχόμενη Θεϊκή Οργή Του, “Θείω δακτύλω κατά πρόσωπον!” Αν ήταν ο Λόγος του
Θεού αμαρτωλός, δεν θα μπορούσε να αναστηθεί “εν τρισίν ημέρες!”
Σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη,
έχουμε χωρία τα οποία δηλώνουν ότι ο Θεός Πατέρας ανέστησε τον Χριστό, έχουμε άλλα
χωρία που λέγουν ότι το Άγιον Πνεύμα ανέστησε τον Χριστό και έχουμε επίσης τον Ίδιο
τον Χριστό να προκαλεί τους Θεοκτόνους Ιουδαίους και να λέγει ότι παρ’ όλον που
θα τον φονεύσουν, σε τρεις ημέρες Ο Ίδιος θα αναστήσει τον Εαυτό Του! Εάν δεν ήταν
Θεός και ήταν άνθρωπος αμαρτωλός, δεν θα ήταν ικανός να αναστήσει τον Εαυτό
Του. Δεν σταυρώθηκε για καμία «δική Του» αμαρτία αλλά σταυρώθηκε για τις δικές μας
αμαρτίες. Η Αγία Γραφή το λέγει και το υπογραμμίζει πολύ αυστηρά αυτό!
Στο «Πέμπτο Ευαγγέλιο» του
Προφήτου Ησαΐου, στο πασίγνωστο και άκρως αποκαλυπτικό 53ο Κεφάλαιο,
βλέπουμε ολοφάνερα με εικόνες ζωντανές και συνταρακτικές μία ειδική αναφορά
στην Σταύρωση και στα Θεία Πάθη.
«Οὐκ ἔστιν εἶδος Αὐτῷ οὐδὲ
δόξα· καὶ εἴδομεν Αὐτόν, καὶ οὐκ εἶχεν εἶδος οὐδὲ κάλλος… τὸ εἶδος Αὐτοῦ ἄτιμον
καὶ ἐκλεῖπον παρὰ πάντας τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων· ἄνθρωπος ἐν πληγῇ ὢν…. Οὗτος
τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καὶ περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται, καὶ ἡμεῖς ἐλογισάμεθα αὐτὸν εἶναι
ἐν πόνῳ καὶ ἐν πληγῇ ὑπὸ Θεοῦ καὶ ἐν κακώσει. Αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη διὰ τὰς ἁμαρτίας
ἡμῶν… Κύριος παρέδωκεν Αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν. Καὶ αὐτὸς διὰ τὸ κεκακῶσθαι οὐκ
ἀνοίγει τὸ στόμα αὐτοῦ· ὡς πρόβατον ἐπὶ σφαγὴν ἤχθη καὶ ὡς ἀμνὸς ἐναντίον τοῦ
κείροντος αὐτὸν ἄφωνος, οὕτως οὐκ ἀνοίγει τὸ στόμα… ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ
εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ.»
Αυτός κουβαλάει πάνω Του
τις δικές μας αμαρτίες και «περὶ ἡμῶν ὀδυνᾶται», υποφέρει εξ΄ αιτίας
μας. Και δεν μένει εκεί, το λέγει και το ξαναλέγει αρκετές φορές: «Αὐτὸς δὲ ἐτραυματίσθη
διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν!» Αυτός σταυρώνεται για τις δικές μας αμαρτίες. «Κύριος
παρέδωκεν Αὐτὸν ταῖς ἁμαρτίαις ἡμῶν.» Ο Κύριος τον παρέδωσε σε θάνατο για
τις δικές μας αμαρτίες, όχι για «δικές Του!» Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Δογματική
Θεολογία, ο Χριστός ήταν αναμάρτητος «εξ΄ άκρας συλλήψεως». Εμείς είμαστε οι
αμαρτωλοί, οι ανάξιοι και βρωμεροί. Εμείς έπρεπε να είχαμε σταυρωθεί. “Ὦ Τριὰς Θεέ μου, Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα, ἐλέησον τὸν Κόσμον.” Ολόκληρη η Αγία Τριάδα
συνήργησε στο Θείο Γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού και υμνώντας την Ανάσταση
του Χριστού, δοξολούμε την Αγία Τριάδα!
«Τὸν Σταυρόν Σου,
Χριστέ, προσκυνοῦμεν, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν.»
Εδώ ξεκάθαρα αναδιπλώνεται
μία πολύ μεγάλη Ορθόδοξη αλήθεια! Υπάρχει πάλι εδώ ένα σιωπηλό «πρωτίστως» και ένα
«έπειτα!» Τον Σταυρό Σου, Χριστέ, (πρωτίστως) προσκυνούμε και «έπειτα» την Αγίαν
Σου Ανάστασιν υμνούμε και δοξάζουμε. Πρώτα έρχεται στη ζωή μας ο Σταυρός, ο
Γολγοθάς και έπειτα ακολουθεί η Ανάσταση! Μην το ξεχνούμε αυτό!
Μην θέλουμε να φανούμε εμείς
κατά κάποιο τρόπο ανώτεροι από τον Κύριό μας και να ζούμε διαρκώς, μόνο την χαρά
της Αναστάσεως. Θέλεις ανάσταση, θέλεις σωτηρία; Ετοιμάσου, προετοιμάσου, σήκωσε
σταυρό, δίχως κανένα γογγυσμό, σήκωσε σταυρό πολλών θλίψεων και δοκιμασιών. “Διά
πολλῶν θλίψεων δεῖ εἰσελθεῖν ἡμᾶς εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ” (Πραξ.
14,22). «Δει» σημαίνει πρέπει. Πρέπει οπωσδήποτε, δεν γίνεται αλλιώς.
Ο Γολγοθάς των θλίψεων και
των διωγμών, είναι υποχρεωτικός. «Όστις θέλει οπίσω Μου ελθείν…» Δεν λέει
«μπροστά Μου…» αλλά «πίσω Μου!» Εμείς, πίσω Του, ακολουθούμε Αυτόν Ο Οποίος έγινε
για μας «Τύπος και Υπογραμμός» και χάραξε απαράβατη πορεία: «Από τον Γολγοθά
στην Ανάσταση!»
«Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν,
ἐκτός σου ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν.»
Εσύ και Μόνον Εσύ, είσαι ο
Αληθινός μας Θεός και εκτός από Εσένα δεν αναγνωρίζουμε κανέναν άλλον ως Θεό
και Πατέρα και Δημιουργό του Παντός. Οι Μασώνοι λατρεύουν τον Εωσφόρο ως «Μέγα
Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος.» Άλλα έθνη λατρεύουν τα είδωλα, άλλα τον Βούδα και άλλα
τον Μωάμεθ. Ο δικός μας Θεός, είναι ο Μόνος Αληθινός και μας το λύνει το θέμα
Αυτός, το ξεκαθαρίζει για πάντα: «Τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ἀργύριον καὶ χρυσίον,
ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων!» (Ψαλ. 113, 12) και το βροντοφωνάζει πάλι: «ὅτι
πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια!» (Ψαλμ. 95, 5).
Η φράση «τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν»
αποτελεί ομολογία Πίστεως! Δεν αναφέρεται σε μιαν απλή επίκληση, σε μία
προφορική ονομασία και μηχανική εκφορά του ονόματος «Κύριος». Δεν είναι εκεί
στην στείρα επανάληψη το θέμα. «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι
Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν…» (Ματθ. 7, 21). Αλλά έχει την εξής σημαντική έννοια: «το Όνομά Σου
ομολογούμε!» Ποιό όνομα; «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες
αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.»
(Ματθ. 28, 19). Ομολογούμε το Όνομα της Αγίας Τριάδος!
Ομολογούμε το Όνομα Ιησούς
Χριστός, Υιός του Θεού και Θεός Αληθινός! «Διὸ καὶ ὁ Θεὸς Αὐτὸν ὑπερύψωσε (εδώ
το «ὑπερύψωσε» σημαίνει εδόξασε, ύψωσε εν τω Σταυρώ αλλά και ανέστησε) καὶ ἐχαρίσατο
αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων
καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος Ἰησοῦς
Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός!» (Φιλιπ. 2, 9-11). «Τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν»,
Εσένα διά παντός ομολογούμε!
«Δεῦτε πάντες οἱ
πιστοί, προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν Ἀνάστασιν!»
Η αγία αυτή και Θεϊκή Πρόσκληση
δεν λέει απλά «δεῦτε πάντες», ελάτε όλοι γενικώς, αλλά ποιοί; «Δεῦτε πάντες οἱ
πιστοί!» Ποιοί όμως «πιστοί»; Όλοι ανεξαιρέτως; Αναμφισβήτητα όχι.
«Πιστοί» θέλουν να λέγονται και οι ψευδομάρτυρες του Ιεχωβά, όπως γράφουν στα
περιοδικά τους. «Πιστοί» θέλουν να λέγονται και οι αιρετικοί οικουμενιστές και όσοι
εχθροί του Θεού κοινωνούν μαζί τους, όπως κατακεραυνώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,
τον οποίον επικαλείται ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγοντας: «Ἐχθροὺς γὰρ
Θεοῦ ὀ Χρυσόστομος οὐ μόνον τοὺς αἱρετικοὺς, ἀλλὰ καὶ τοὺς
τοῖς τοιούτοις κοινωνούντας μεγάλη καὶ πολλὴ
τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο!» (P.G. 99, 1049Α).
«Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί!» Ποιοί λοιπόν πιστοί; Οι πραγματικά Ορθόδοξοι πιστοί οι
οποίοι δεν μόλυναν και δεν διέφθειραν την Πίστη, αλλά κράτησαν ανόθευτη την Ορθόδοξη
Ομολογία και την Ιερά Παράδοση. Δεν άλλαξαν τίποτε από όσα παρέλαβαν από τους
Αγίους και Θεοφόρους Πατέρες. Ποιοί είναι αυτοί; Είναι η Αληθινή Εκκλησία του
Χριστού. Είναι το μικρό ποίμνιο. Είναι αυτοί οι οποίοι προσκυνούν αφόβως δίχως
καμία δειλία τον Σταυρό του Χριστού και την Αγία Του Ανάσταση και δεν προσκυνούν
τον Καίσαρα ούτε την Εικόνα του Θηρίου. Είναι αυτοί οι οποίοι κρατούν τις
Εκκλησίες ανοιχτές και προσέρχονται με πίστη ακράδαντη στο Ποτήριον Ζωής «μετά
φόβου Θεού Πίστεως και αγάπης» και «προσερχώμεθα οὖν μετὰ παῤῥησίας τῷ θρόνῳ
τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν.» (Εβρ.
4, 16).
Είναι αυτοί οι οποίοι
ακολουθούν την Αποστολική και Αγιοπατερική Οδό, «την Οδό, την Αλήθεια και την
Ζωή» και δεν φοβούνται «μην κολλήσουν κάποια ασθένεια» από τον Αρχηγό της ζωής,
την Πηγή της Αθανασίας και Δοτήρα των αγαθών.
«Ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ
Σταυροῦ, χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.»
Ιδού και πάλι η χαρά του
Γολγοθά. Η χαρά έρχεται «διὰ τοῦ Σταυροῦ». Είναι η Αγία Χαρά του Χριστού! Η Αγία
Χαρά της Αναστάσεως! Η Χαρά της Θεοτόκου! “Χαράς Αιτία χαρίτωσον! Είναι η Χαρά
των Μυροφόρων, η Χαρά των Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων. Είναι η Χαρά του Μεγάλου
Νέφους Μαρτύρων. Είναι ο Χριστός, Η ΠΑΝΤΩΝ ΧΑΡΑ. “Χαρά μου!!!” βροντοφώναζε ο Άγιος
Σεραφείμ του Σαρώφ.
Χριστιανός Ορθόδοξος ο οποίος
δεν ζει, δεν γεύεται και δεν βιώνει την Χαρά της Αναστάσεως, δεν είναι Ορθόδοξος
Χριστιανός. Ο Ορθόδοξος πιστός ποτέ δεν βάζει την δική του, προσωπική λύπη, πάνω
από την Χαρά της Αναστάσεως. Ζούμε την Αγία, Αγιοπατερική Χαρμολύπη, με τους
ποικίλους, φοβερούς διωγμούς τους οποίους, κρίμασιν οις οίδεν Κύριος διαπερνούμε,
αλλ’ ομολογούμε τοις πάσι, ακόμη και σε αυτούς τους εχθρούς του Χριστού, την Χαρά
της Αναστάσεως. Λάμπει από χαρά Θεϊκή το πρόσωπό μας και η ψυχή, όταν μας
συλλαμβάνουν “ως κακούργους” και μας βάζουν στην φυλακή.
Πάλι όμως εδώ, κάτι πολύ
σημαντικό, πρέπει να ξεκαθαριστεί: «χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ»… Ποιόν κόσμο; Τον άθεο
και άπιστο κόσμο; Τον Οικουμενιστικό και Διαθρησκειακό κόσμο; Ασφαλώς όχι! Άπαγε
της βλασφημίας! Τον πιστό και πραγματικά Ορθόδοξο κόσμο. Τον περιούσιο και πιστό
Λαό του Θεού. «Κόσμος» θα πει κόσμημα, στολίδι. Το καύχημα του Θεού. Όπως ψάλλουμε
Θεοπρεπώς: «Σταυρός Πιστών το καύχημα.» Όχι μόνο εφαρμόζουμε ολοψύχως το «εν ταις θλίψεσιν χαίρετε»
αλλά και καυχόμαστε με καύχημα Κυρίου του Αναστάντος Χριστού του Θεού ημών:
«Καυχᾶσθαι ἐν ταῖς ἐκκλησίαις
τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ τῆς ὑπομονῆς ὑμῶν καὶ πίστεως ἐν πᾶσι τοῖς διωγμοῖς ὑμῶν καὶ
ταῖς θλίψεσιν αἷς ἀνέχεσθε, ἔνδειγμα τῆς δικαίας κρίσεως τοῦ Θεοῦ, εἰς τὸ
καταξιωθῆναι ὑμᾶς τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ὑπὲρ ἧς καὶ πάσχετε, εἴπερ δίκαιον
παρὰ Θεῷ ἀνταποδοῦναι τοῖς θλίβουσιν ὑμᾶς θλῖψιν καὶ ὑμῖν τοῖς θλιβομένοις ἄνεσιν
μεθ᾿ ἡμῶν ἐν τῇ ἀποκαλύψει τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἀπ᾿ οὐρανοῦ μετ᾿ ἀγγέλων δυνάμεως αὐτοῦ
ἐν πυρὶ φλογός, διδόντος ἐκδίκησιν τοῖς μὴ εἰδόσι Θεὸν καὶ τοῖς μὴ ὑπακούουσι τῷ
εὐαγγελίῳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἵτινες δίκην τίσουσιν ὄλεθρον αἰώνιον
ἀπὸ προσώπου τοῦ Κυρίου καὶ ἀπὸ τῆς δόξης τῆς ἰσχύος αὐτοῦ!» (Β Θεσ. 1, 4-9).
Και η μετάφραση: «Είναι τόσο
αξιόλογη και θαυμαστή η πίστη και η αγάπη σας, ώστε εμείς οι ίδιοι να
καυχώμαστε εν Κυρίω για την υπομονή σας και την πίστη σας στην διάρκεια όλων
των διωγμών και των θλίψεων, τις οποίες υπομένετε με αγία αντοχή. Είναι και αυτές
απόδειξη της δικαίας κρίσεως του Θεού ώστε να αξιωθείτε την βασιλεία του Θεού,
χάριν της οποίας και υποφέρετε. Είναι όντως θέμα της δικαιοσύνης του Θεού Ο Οποίος
θα ανταποδώσει θλίψεις σε εκείνους που σας θλίβουν, ενώ σε εσάς, οι οποίοι
θλίβεσθε, να ανταποδώσει χαρά και ανάπαυση μαζί με μάς, όταν θα φανερωθεί ο Κύριος
Ιησούς από τον ουρανό μαζί με τις αγγελικές δυνάμεις με φλόγα Θεϊκή και θα
ανταποδώσει την δίκαιη τιμωρία σε εκείνους που δεν θέλουν να πιστεύουν στον Θεό
και να υπακούουν στο Ευαγγέλιον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, οι οποίοι μάλιστα
θα δώσουν φρικτό λόγο και θα καταδικασθούν σε αιώνιο όλεθρον, στην κόλαση,
μακρυά από το Πρόσωπο του Κυρίου Ιησού και από την δόξα της Θεϊκής Του δυνάμεως!»
Χαιρόμαστε λοιπόν κατά την
διάρκεια όλων των διωγμών και των θλίψεων για να χαίρονται μαζί μας και οι Άγιοι
Απόστολοι, οι Άγιοι Πατέρες και οι Άγιοι Μάρτυρες. Δεν θρηνούμε πλέον τις αμαρτίες
μας. Διατρανώνει και κατακευρανώνει ο Μέγας Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, στον
Ανάστασιμο και λίαν Χαρμόσυνο, Κατηχητικό του Λόγο: «Μηδεὶς ὀδυρέσθω πταίσματα,
συγγνώμη γὰρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε, Μηδεὶς φοβείσθω θάνατον, ἠλευθέρωσε
γὰρ ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος!» Κανένας να μην φοβάται τον θάνατο, ΟΥΤΕ από
τον Κορονοϊό! Πάνω από την υγεία μας είναι η ορθή πίστη στον Θεό και η σωτηρία
της ψυχής μας!
«Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες
τὸν Κύριον, ὑμνοῦμεν τὴν Ἀνάστασιν αὐτοῦ· Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι’ ἡμᾶς, θανάτῳ
θάνατον ὤλεσεν.»
Θα ευλογούμε «διά παντός»,
πάντοτε και εν παντί τον Κύριό μας. Θα δοξάζουμε «αδιαλείπτως» ασταμάτητα τον
Χριστό και Τριαδικό μας Θεό. «Εν Εκκλησίαις ευλογείτε τον Θεόν!» (Ψαλμ. 67,
27). Θα συνεχίζουμε ακαταπαύστως, μέχρι Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού να
τελούμε τις Θείες Λειτουργίες, εις πείσμα των δαιμόνων και σκοτεινών δυνάμεων
οι οποίοι προσπαθούν να μας φιμώσουν, να μας περιορίσουν, να μας διαλύσουν και
να μας παραλύσουν με τον φόβο, την δειλία και τον πανικό. Ας αναστηθούμε και
μεις μαζί με τον Αναστάντα μας Χριστό: «Ψυχή μου ψυχή μου, ανάστα, τί
καθεύδεις; τό τέλος εγγίζει, καί μέλλεις θορυβείσθαι, ανάνηψον ούν, ίνα
φείσηταί σου Χριστός ο Θεός, ο πανταχού παρών, καί τά πάντα πληρών.»
Αυτός Ο Οποίος υπέμεινε
Σταυρό για μας (να και πάλι ο Γολγοθάς) και νίκησε τον θάνατο με τον Θάνατό
Του, Αυτός θα νικήσει διότι «εξήλθεν νικών, ίνα νικήσει!». Ο Αναστημένος μας
Χριστός είναι η Όντως Νίκη του Λαού του Θεού και η Πανένδοξη Πηγή κάθε νίκης, ο
Τρισένδοξος και Υπερυψούμενος Χορηγός κάθε θριάμβου. Η νυν Στρατευομένη επί γης
Εκκλησία του Χριστού θα καταστεί συντόμως Θριαμβεύουσα!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΧΑΡΑ ΜΟΥ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου