Ενόψει του Μεγάλης Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου
μας, εφέτος, άνευ του «Ορθόδοξου»
εορτασμού της Αναστάσεως του Θεανθρώπου και της
συνακολούθου Αναστάσεώς μας δια
της ζώσας συμμετοχής μας εις την Θεία Ευχαριστία και άνευ της αυτοπρόσωπης
παράστασής μας εις τον Επιτάφιο, δημιουργείται μία εύλογη απορία κατόπιν των
τελευταίων εξελίξεων των διαβουλεύσεων κατ’ ουσίαν Εκκλησίας και Πολιτείας.
Τι άραγε άλλαξε ενόψει
του Πάσχα και θα διεξαχθεί η Θεία Ευχαριστία κεκλεισμένων των Θυρών με
δυνατότητα αναπαραγωγής εκ των μέσων μαζικής επικοινωνίας, ενώ απαγορεύθηκε
ρητώς διαρκούσης της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Εκ παραλλήλου με το ως
άνω ρητορικό ερώτημα, η δικαιολογημένη αγανάκτηση του ποιμνίου έγκειται εις το
ότι δεν εκπροσωπήθηκε η Εκκλησία προσηκόντως, με σθένος και δυναμική φωνή προς
προάσπιση των κεκτημένων της, έναντι εις την ιδεολογική τρομοκρατία της
Πολιτείας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η πεποίθηση ότι η Εκκλησία καθίσταται
ένας περιθωριακός θεσμός, (παρά την ρητή πρόβλεψη του Συντάγματος, άρθρο 3 περί
κρατούσας θρησκείας, αλλά και του προιμίου) ο οποίος επιλαμβάνεται άνευρα και
αμιγώς συμβολικά τα «εκκοσμικευμένα» θρησκευτικά καθήκοντα των πολιτών, εν
είδει μίας ανούσιας και απολιθωμένης φολκλορικής συνάθροισης πιστών.
Εν άλλοις λόγοις,
παρασιωπάται εντέχνως, δια του δημοσίου διαλόγου, το πρόσωπο της διττής φύσεως
του Θεανθρώπου, ο οποίος ήρε τις
αμαρτίες ημών, εκουσίως Σταυρώθηκε και Ανεστήθη υπέρ ημών την Τρίτη ημέρα κατά
τας Γραφάς, χαράσσοντας απλοχερώς τον οδοδείκτη της καταλύσεως του θανάτου δια
το θάνατο δια του Σταυρικού του μαρτυρίου, ένεκεν της υπερεκχειλιζούσης αγάπης
προς ημάς, τον αμαρτωλό άνθρωπο.
Το μείζον δεν είναι η
προσκόλληση εις το γράμμα της Θεολογικής επιστήμης, χωρίς όμως συγχρόνως να
απομειώνω την αξία της, απλώς, φρονώ ότι η πίστη καθίσταται βιωματική, καθότι
πάμπολλοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, γνωρίζουν και τηρούν απαρασαλεύτως επί τη
πράξει τις εντολές του Θεού, αποδεικνύοντας πανηγυρικά την αγάπη του προς αυτόν.
Συνελόντι ειπείν, καλή
είναι η Θεολογική επιστήμη εις τα πλαίσια της συστηματικής του μελετώμενου
αντικειμένου- επιστητού, εις το μέτρο που αποτελεί επικουρικό εχέγγυο εγκύρου
ερμηνείας και τρόπον τινά, ορθολογιστικής μεταδόσεως της γνώσεως, η οποία όμως
ουδόλως αντικαθιστά την πίστη, αλλά ούτε και υποσκάπτει τα θεμέλια της άλογης
και νοερώς ακατάληπτης παρεμβάσεως του Θεού εις την θνησιγενή και φθαρτή
καθημερινότητα της κτιστής φύσεώς μας.
Ας ανανήφουμε, μη
φειδόμενοι Πίστεως και ατελεύτητης αγωνιστικότητας.
Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου