Αντίπας ο Άγιος Ιερομάρτυς
έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δομετιανού, του κατά τα έτη 81 – 96
βασιλεύσαντος, σύγχρονος ων των Αγίων Αποστόλων. Υπήρχε δηλαδή κατά την εποχήν
εκείνην κατά την οποίαν ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος
ήτο εξόριστος εις την Πάτμον, καθώς περί τούτου ο ίδιος ο Θεολόγος γράφει εις
την Αποκάλυψιν, μάρτυρα πιστόν ονομάζων τον Αντίπαν.
Διότι ούτω γράφει, ως εκ προσώπου του Χριστού λέγοντος προς τον Άγγελον της εν Περγάμω Εκκλησίας· «Και εν ταις ημέραις αις Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, ος απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο σατανάς κατοικεί» (Αποκάλ. β:13). Ούτος λοιπόν ο μακάριος εχειροτονήθη υπό των Αγίων Αποστόλων Επίσκοπος Περγάμου, πολύ δε πρεσβύτης κατά την ηλικίαν συνελήφθη υπό των εν Περγάμω αθέων ειδωλολατρών, διότι φανέντες προς αυτούς οι παρ’ αυτών λατρευόμενοι δαίμονες, τους είπον, ότι δεν δύνανται να κατοικώσιν εις τον τόπον εκείνον, ούτε να δέχωνται τας προσφερομένας προς αυτούς θυσίας, επειδή τους διώκει εκείθεν ο Αντίπας. Ωδηγήθη λοιπόν ο Άγιος εις τον ηγεμόνα, ούτος δε προσεπάθει να πείση αυτόν να αρνηθή τον Χριστόν λέγων, ότι τα αρχαιότερα είναι και τιμιώτερα και ότι κατά συνέπειαν, η μεν των ειδωλολατρών θρησκεία, ως παλαιά και ως αυξηθείσα δια μέσου των αιώνων, είναι τιμιωτέρα, η δε των Χριστιανών Πίστις, ως λαβούσα την αρχήν της κατά τα τελευταία έτη και γενομένη αποδεκτή παρ’ ολίγων τινών, είναι και ατιμοτέρα. Εις τούτον δε τον λόγον απεκρίθη ο Άγιος προσφυέστατα, φέρων προς απόδειξιν την ιστορίαν του Κάϊν. Διότι, είπε, καθώς ο αδελφοκτόνος Κάϊν εμισήθη από όλους τους μετά ταύτα ανθρώπους και πάντες τον αποστρέφονται αν και αυτός είναι αρχαιότερος κατά τους χρόνους από όλους τους μεταγενεστέρους, τοιουτοτρόπως και η ασέβεια των ειδωλολατρών είναι μισητή εις τους μεταγενεστέρους Χριστιανούς, αν και είναι κατά τους χρόνους αρχαιοτέρα. Τούτον τον λόγον ακούσας ο ηγεμών και οι ειδωλολάτραι ωργίσθησαν σφόδρα και έρριψαν τον Άγιον εντός χαλκίνου πεπυρακτωμένου βοός, εν αυτώ δε ευρισκόμενος ο Άγιος προσηύχετο προς τον Θεόν και εδοξολόγει την μεγάλην Αυτού δύναμιν, ευχαριστών, διότι ηξιώθη να πάθη δια την αγάπην Του. Μεταξύ δε των άλλων τα οποία προσηύχετο, εζήτησε και από τον Θεόν την χάριν, όπως πας ο ενθυμούμενος και επικαλούμενος το όνομά του ελευθερούται εκ των συνεχόντων αυτόν ασθενειών και παθών, μάλιστα δε εκ του ανυποφόρου πόνου των οδόντων· ηυχήθη ακόμη να λάβωσιν ούτοι συγχώρησιν από των αμαρτιών των, έτι δε να εύρωσιν εξιλασμόν παρά Θεού εν τη ημέρα της Κρίσεως όσοι εορτάζουν την μνήμην του. Επιτυχών λοιπόν της αιτήσεως ταύτης παρά Κυρίου, εξεδήμησε προς Αυτόν· το δε Άγιον αυτού Λείψανον ενεταφιάσθη εντός της Εκκλησίας της Περγάμου, όπου και αναβλύζει μύρα και ιατρείας πάντοτε. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον σεπτόν Ναόν του Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, παρά τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία.
Διότι ούτω γράφει, ως εκ προσώπου του Χριστού λέγοντος προς τον Άγγελον της εν Περγάμω Εκκλησίας· «Και εν ταις ημέραις αις Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, ος απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο σατανάς κατοικεί» (Αποκάλ. β:13). Ούτος λοιπόν ο μακάριος εχειροτονήθη υπό των Αγίων Αποστόλων Επίσκοπος Περγάμου, πολύ δε πρεσβύτης κατά την ηλικίαν συνελήφθη υπό των εν Περγάμω αθέων ειδωλολατρών, διότι φανέντες προς αυτούς οι παρ’ αυτών λατρευόμενοι δαίμονες, τους είπον, ότι δεν δύνανται να κατοικώσιν εις τον τόπον εκείνον, ούτε να δέχωνται τας προσφερομένας προς αυτούς θυσίας, επειδή τους διώκει εκείθεν ο Αντίπας. Ωδηγήθη λοιπόν ο Άγιος εις τον ηγεμόνα, ούτος δε προσεπάθει να πείση αυτόν να αρνηθή τον Χριστόν λέγων, ότι τα αρχαιότερα είναι και τιμιώτερα και ότι κατά συνέπειαν, η μεν των ειδωλολατρών θρησκεία, ως παλαιά και ως αυξηθείσα δια μέσου των αιώνων, είναι τιμιωτέρα, η δε των Χριστιανών Πίστις, ως λαβούσα την αρχήν της κατά τα τελευταία έτη και γενομένη αποδεκτή παρ’ ολίγων τινών, είναι και ατιμοτέρα. Εις τούτον δε τον λόγον απεκρίθη ο Άγιος προσφυέστατα, φέρων προς απόδειξιν την ιστορίαν του Κάϊν. Διότι, είπε, καθώς ο αδελφοκτόνος Κάϊν εμισήθη από όλους τους μετά ταύτα ανθρώπους και πάντες τον αποστρέφονται αν και αυτός είναι αρχαιότερος κατά τους χρόνους από όλους τους μεταγενεστέρους, τοιουτοτρόπως και η ασέβεια των ειδωλολατρών είναι μισητή εις τους μεταγενεστέρους Χριστιανούς, αν και είναι κατά τους χρόνους αρχαιοτέρα. Τούτον τον λόγον ακούσας ο ηγεμών και οι ειδωλολάτραι ωργίσθησαν σφόδρα και έρριψαν τον Άγιον εντός χαλκίνου πεπυρακτωμένου βοός, εν αυτώ δε ευρισκόμενος ο Άγιος προσηύχετο προς τον Θεόν και εδοξολόγει την μεγάλην Αυτού δύναμιν, ευχαριστών, διότι ηξιώθη να πάθη δια την αγάπην Του. Μεταξύ δε των άλλων τα οποία προσηύχετο, εζήτησε και από τον Θεόν την χάριν, όπως πας ο ενθυμούμενος και επικαλούμενος το όνομά του ελευθερούται εκ των συνεχόντων αυτόν ασθενειών και παθών, μάλιστα δε εκ του ανυποφόρου πόνου των οδόντων· ηυχήθη ακόμη να λάβωσιν ούτοι συγχώρησιν από των αμαρτιών των, έτι δε να εύρωσιν εξιλασμόν παρά Θεού εν τη ημέρα της Κρίσεως όσοι εορτάζουν την μνήμην του. Επιτυχών λοιπόν της αιτήσεως ταύτης παρά Κυρίου, εξεδήμησε προς Αυτόν· το δε Άγιον αυτού Λείψανον ενεταφιάσθη εντός της Εκκλησίας της Περγάμου, όπου και αναβλύζει μύρα και ιατρείας πάντοτε. Τελείται δε η αυτού Σύναξις εις τον σεπτόν Ναόν του Αγίου και πανευφήμου Αποστόλου και Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, παρά τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου