Η ζώσα Ορθόδοξη
παράδοσή μας και εν γένει η Χριστιανική Γραμματεία μας συνιστά την Κιβωτό του
Γένους μας, τόσο ιστορικά, επιστημονικά αλλά και πνευματικά.
Το ιδεοληπτικό Ελλαδικό
Κράτος, μιμούμενο εις το διηνεκές, αλλότρια εξ Εσπερίας δήθεν ιδεολογήματα,
ακροβατεί ως προς την διαμόρφωση
εθνικής συνείδησης, μεταφυτεύοντας πολιτισμικά πρότυπα απάδοντα με τον πυρήνα
της ταυτότητάς μας, εξοστρακίζοντας κατ’ ουσίαν την ιστορική συμβολή της
Ορθοδοξίας ως προς την σφυρηλάτηση της σύγχρονη αλλά και διαχρονικώς
πολιτισμικής μας ταυτότητας.
Σήμερον η διδαχή της
Ορθοδοξίας μας εν Ελλάδι, καθίσταται ανύπαρκτος, ήτοι των Πατέρων της
Εκκλησίας, των Ευαγγελίων, της σχέση Εκκλησίας και Πολιτείας, μολονότι τούτο
υπαγορεύεται εκ της Συνταγματικής Εννόμου Τάξεως, με αποτέλεσμα, η Εκκλησία εν
συνόλω να καθίσταται παντελώς παραγκωνισμένη, εις την συνείδηση των νέων, οι
οποίοι τελούντες και λίαν ευλόγως, εν συγχύσει, αγνοούν ανυπαιτίως τις ρίζες τους, στερούμενοι της δυνατότητας
να αντιτάξουν ως εναλλακτικό τρόπο ζωής αλλά και του νοείν, έναντι της
επιμελώς, άνωθεν, δρομολογουμένης παγκοσμιοποίησεως και Ισλαμοποιήσεως εν γένει
της Ευρώπης.
Η παράδοσή μας συνιστά
θεματοφύλακα της ταυτότητά μας και ανεξάντλητο φρούριο γνώσεων, πέραν από έναν συμπαγή πνευματικό φάρο, εις
τον οποίο ημείς, οι αμαρτωλοί κοσμικοί, δυνάμεθα οποτεδήποτε, να προσφύγουμε
αιτούμενοι την συγχώρεσή μας από τον Τριαδικό μας Θεό, προς ίαση της λαβωμένης
ψυχής μας αλλά και εν γένει εσωτερική ανάνηψη, προκειμένου να θωρακιστούμε
πνευματικά έναντι των καθημερινών προκλήσεων της θορυβώδους κοινωνίας.
Φρονώ ότι ιδίως την
κρίσιμη καμπή εις την οποία βιώνουμε, εις την μετα-μνημονιακή Ελλάδα, όπου
καταλύονται «θέσφατα», αμφισβητούνται ευθέως τα εθνικά μας σύνορα, αμφισβητείται
εν άλλοις λόγοις, εκ βάθρων η υπόστασή μας, καθίσταται ιδιαίτατα κρίσιμη, η
ενδοσκόπησή μας, να ιχνηλατήσουμε την διαδρομή των προγόνων μας προκειμένου και
ημείς ως γνήσιοι επίγονοι τους να υψώσουμε το ανάστημα μας δια να
περιφρουρήσουμε αυτοκλήτως την παρακαταθήκη των Πατέρων μας αλώβητη.
Ενόψει της κατανυκτικής
περιόδου την οποία διανύουμε ως Χριστιανοί, λόγω της νηστείας και της προσευχής
μας, διαρκούσης της Τεσσαρακοστής, μέχρι τον ακανθόσπαρτο δρόμο της Αναστάσεως,
είθε, συν Θεώ, αφενός να ανακαινιστούμε εσωτερικώς προασπίζοντας τα δίκαια του
έθνους μας ο καθείς σιωπηρώς εκ της ιδικής του πλευράς και εφ ετέρου δια της προσευχής να καταστούμε
άξιοι και ημείς να γευθούμε το ζείδωρο Φως της Αναστάσεως.
Εν κατακλείδι, καλώ
προσωπικό αγώνα τόσο πνευματικό αλλά και εθνικό μέχρι την τελική πνευματική και
ουσιαστική Νίκη.
Χαράλαμπος Β.
Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου