Ή «ἐγκυρότης» τῶν μυστηρίων ἐντός τῆς αἱρέσεως ἰσχύει μόνον διά τούς ἔχοντας ἄγνοιαν -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητού Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Μήν διαστρέφετε αὐθαιρέτως τίς θέσεις τῶν ἄλλων. Δέν ὑπάρχει κανείς ἀπό τούς ἀποτειχισμένους πού νά ἰσχυρίζεται ὅτι ἡ αἵρεσις δῆθεν σώζει, ὅτι ὁ μασόνος «ἀρχιερεύς» εἶναι δῆθεν φορεύς Θείας Χάριτος, ὅτι ὅλα τά μυστήρια πού τελεῖ εἶναι δῆθεν «ἔγκυρα» κ.λπ. Κατά τά τελευταῖα 6-7 χρόνια, ἔχουμε ἐπισημάνει χιλιάδες φορές ὅτι, κατά τήν διδασκαλίαν τῶν Ἁγίων, γι’ αὐτούς πού γνωρίζουν ὅτι εὑρίσκονται εἰς αἵρεσιν καί, παρά ταῦτα, κοινωνοῦν ἐν γνώσει των μέ αὐτήν, αὐτοί ὄχι μόνον δέν λαμβάνουν «ἔγκυρα μυστήρια», δηλαδή Χριστόν πού σώζει, ἀλλά τοὐναντίον λαμβάνουν Χριστόν πού καταδικάζει! «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς Εἰκόνας, Ἀνάθεμα γ´» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, Ἐκδ. Φῶς, σελ. 161). Εἰς αὐτό τό χωρίον, ἄς προσέξουμε τό «ἐν γνώσει». Ὅσοι κοινωνοῦν μέ τούς Οἰκουμενιστάς καί τούς ἄλλους αἱρετικούς, κεκριμένους καί μή κεκριμένους, ΕΝ ΓΝΩΣΕΙ των ὅτι αὐτοί εἶναι αἱρετικοί, ἡ τοιαύτη κοινωνία εἶναι εἰς κρῖμα καί κατάκριμα, κατά τό Εὐαγγελικόν «ὁ γνούς καί μή ποιήσας δαρήσεται πολλάς», ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ σπεύδοντες πρός Θείαν Κοινωνίαν χωρίς μετάνοιαν καί χωρίς ἐξομολόγησιν. Συνεπῶς, ἡ «ἐγκυρότης» τῶν μυστηρίων ἐντός τῆς αἱρέσεως ἰσχύει μόνον διά τούς ἔχοντας ἄγνοιαν, εἴτε ἐπειδή εἶναι παιδία ἤ ἄτομα μή δυνάμενα ν' ἀντιληφθοῦν τί συμβαίνει σήμερα στήν Ἐκκλησίαν, εἴτε ἐπειδή δέν ἔτυχε νά πληροφορηθοῦν γιά τήν αἵρεσιν καί πιστεύουν βαθειά ὅτι εὑρίσκονται εἰς Ὀρθόδοξον ἔδαφος. Αὐτά τά ἄτομα λαμβάνουν εὐλογίαν, κατά τό Εὐαγγελικόν «ὁ μή γνούς καί μή ποιήσας δαρήσεται ὀλίγας». Ὁ Θεός οὐ πάντας χειροτονεῖ, ἀλλά διά πάντων ἐνεργεῖ, λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος.
------------------------------------
ioanna ioakimidou είπε...

Του Κου Πανταζή

Με την φράση του αυτή, «ο Θεός ου πάντας χειροτονεί, αλλά δια πάντων ενεργεί, δια το σωθήναι τον λαόν», ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κάνει έναν σαφέστατο και πασιφανέστατο διαχωρισμό μεταξύ δύο ειδών χειροτονιών:
α) τις χειροτονίες οι οποίες γίνονται πραγματικά σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, δηλαδή με την υπαρκτή, υποστατή και θαυματουργική επιλογή του Αγίου Πνεύματος και
β) τις χειροτονίες οι οποίες δεν είναι καθόλου εκ Θεού αλλά εκ θελήματος ανθρώπου πονηρού, πωρωμένου και διεφθαρμένου στον βίο, όχι στην Πίστη.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και στις δύο περιπτώσεις όμως, αναφέρεται αποκλειστικά σε ομάδες εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας του Χριστού, μέλη του Ενός Σώματος του Χριστού.
Ενεργεί διά μέσου όλων ο Θεός, αξίων και αναξίων ιερέων (Ορθοδόξων εννοείται), για την σωτηρία του λαού. Εάν ο ιερέας δεν είναι Ορθόδοξος ή εάν μνημονεύει επίσκοπο αιρετικό, τότε δεν έχουμε «σωτηρία του λαού» αλλά απώλεια του λαού.
Ο πιστός λαός διαλέγει με κάθε ευθύνη ποιός θα τον εκπροσωπήσει ενώπιον του θυσιαστηρίου και ερευνά (υποτίθεται) λεπτομερώς και υπευθύνως την Πίστη, το δόγμα του ιερέως και ιδίως ποιόν επίσκοπο θα μνημονεύσει αυτός ο ιερέας, έστω και εάν ο λειτουργός ιερέας έχει ορθόδοξο φρόνημα.
Οι πιστοί δεν μπορούν να κάθονται και να λέγουν ότι «δεν τους ενδιαφέρει τί πιστεύει ο λειτουργών ιερέας» ή ότι «κατά βάθος διαφωνούν με τον ιερέα» διότι ασχέτως τούτων,
πάλι ενώνονται με τον αιρετικό οικουμενιστή επίσκοπο,
τον αποδέχονται ως «κανονικό» ενώ είναι Ψευδεπίσκοπος με όλη την σημασία της λέξεως και όχι συμβολικά (Αγία Πρωτοδευτέρα Αποστολική Σύνοδος)
και υποτάσσονται στην αίρεσή του.

ολόκληρο το άρθρο εδώ:http://www.wallingoff.com/what-is/%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%83-%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%bf%cf%84%ce%bf%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1-%ce%b4%ce%b9%ce%b1-%cf%80%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/

Μεγάλου Βασιλείου, «ΠΡΟΣ ΙΤΑΛΟΥΣ ΚΑΙ ΓΑΛΛΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΥΣΕΩΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ»
«….Παρασύρονται τῶν ἀκεραιοτέρων αἱ ἀκοαί· εἰς συνήθειαν λοιπὸν ἦλθον τῆς αἱρετικῆς δυσσεβείας. Συνεκτρέφεται τὰ νήπια τῆς Ἐκκλησίας τοῖς λόγοις τῆς ἀσεβείας. Τί γὰρ καὶ ποιήσωσι; Βαπτίσματα παρ' ἐκείνων, προπομπαὶ τῶν ἐξοδευόντων, ἐπισκέψεις τῶν ἀσθενούντων, παράκλησις τῶν λυπουμένων, βοήθεια τῶν καταπονουμένων, ἀντιλήψεις παντοδαπαί, μυστηρίων κοινωνίαι· ἃ πάντα δι' ἐκείνων ἐπιτελούμενα σύνδεσμος γίνεται τοῖς λαοῖς τῆς πρὸς αὐτοὺς ὁμονοίας· ὥστε μικροῦ χρόνου προελθόντος, μηδ' εἰ γένοιτό τις ἄδεια, ἐλπίδα λοιπὸν εἶναι τοὺς ὑπὸ τῆς χρονίας ἀπάτης κατασχεθέντας πάλιν πρὸς τὴν ἐπίγνωσιν τῆς ἀληθείας ἀνακληθῆναι….» (Σε ελεύθερη μετάφραση)
«…Παρασύρονται τα αυτιά των ευσεβών. Αρχίζουν να συνηθίζουν την αιρετική κακοδοξία. Μεγαλώνουν τα νήπια της Εκκλησίας με λόγους ασεβείς, αιρετικούς. Διότι και τι θα μπορούσαν να κάνουν; Τα Βαπτίσματα γίνονται από τους αιρετικούς, οι κηδείες επίσης, οι επισκέψεις των ασθενών είναι δική τους αρμοδιότητα καθώς και η παρηγοριά των ευρισκομένων σε θλίψη. Η βοήθεια σε όσους καταπονούνται, και τελικά η κοινωνία μέσα από όλα τα μυστήρια. Αυτά όλα, επιτελούμενα από τους αιρετικούς, γίνονται για τους λαούς σύνδεσμος ομονοίας με αυτούς (τους αιρετικούς). Ώστε περνώντας, μικρό χρονικό διάστημα, μην τυχόν και δεν δοθεί η δυνατότητα σ’ αυτούς που κατελήφθησαν από την απάτη της αιρέσεως, να ξαναβρούν τον σωστό δρόμο της πίστεως…»
Για το διάστημα του Αρειανισμού ο Μέγας Βασίλειος παρουσιάζει την κατάσταση με μελανά χρώματα. Γιατί δεν ξεχωρίζει τα παιδιά ως "αθώα και εν αγνοία"?
Στην δική μας περίπτωση των 100 χρόνων αιρέσεων (καταδικασμένων στο σύνολό τους από συνόδους), τί άραγε ισχύει?
"κατελήφθησαν από την απάτη της αιρέσεως"λέει ο Άγιος.Μήπως είναι για συναισθηματικούς προσωπικούς μας λόγους που θέλουμε επιείκεια απο τον Θεό?
το "δέν ἔτυχε νά πληροφορηθοῦν γιά τήν αἵρεσιν καί πιστεύουν βαθειά ὅτι εὑρίσκονται εἰς Ὀρθόδοξον ἔδαφος" δεν πρέπει νομίζω να το λέμε.Στην Ορθοδοξία δεν υπάρχει το τυχαίο. Ίσως ο Θεός επέτρεψε για κάποιον να μην μάθει, γιατί δεν θ' ακολουθούσε τον σωστό δρόμο, από μέγα έλεος (για να έχει μικρότερη τιμωρία). Αλλιώς θεωρούμε τον Θεό άδικο, που άλλοι τυχαίνει να μαθαίνουν την αλήθεια και σώζονται κι άλλοι όχι και χάνονται...
----------------------------------
Ιωακειμίδου Ιωάννα είπε...

Εαν δεν πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το τί γίνεται με τους εν αγνοία κοινωνούντες, τότε σίγουρα δεν πρέπει να πάρουμε καθόλου θέση.
Αν είναι ιεροσυλία ο "υποβιβασμός της ιερωσύνης" (αιρετικών ιεραρχών) πόσο μάλλον βλασφημία είναι να αναγνωρίζεις Χάριν και κύρος/ενέργεια Μυστηρίων εκεί που πολεμάται ο Χριστός.
Θα συμφωνήσω ότι δεν μας πέφτει λόγος πού θέλει ο Θεός να ενεργήσει τα θαύματά του, ποιόν θέλει να σώσει, να καθαγιάσει.
Όμως διαφωνώ ότι γίνεται κατ' οικονομίαν στο νέο ημερολόγιο με την αιτιολογία ότι δεν έχει γίνει ακόμα σύνοδος.
Για ποιόν λόγο θα μπορούσε να γίνεται δεν ξέρω,μόνο ο Θεός ξέρει. Ίσως για λόγους που ούτε καν μπορούμε να διανοηθούμε, όχι όμως λόγω συνόδου που πιθανότατα να μην γίνει ποτέ, πάνω σ' αυτό έχουν πάρει θέση θεολόγοι, ο καθείς ας ακούει αυτόν που εμπιστεύεται.
Όσο καταστρεπτικό είναι να πεις το καλό κακό, άλλο τόσο ,κι ακόμα περισσότερο, είναι να πεις το κακό καλό (αυτό είναι και η συνηθέστερη διαβολή του πονηρού, ν' ονομάζει καλά τα κακά). Κατά την Πίστη μας είναι προτιμότερο ν' απέχεις/ν' αρνηθείς κάτι για να προστατέψεις την ψυχή σου παρά να συμμετέχεις/να το δεχτείς με κίνδυνο να την χάσεις.
Ποιό είναι το όφελος? Η απομάκρυνση των Χριστιανών από τον βλαπτικό οικουμενισμό.

Πάντως εγώ βλέπω ότι ενώ ο Χριστιανός πρέπει να είναι σ' ετοιμότητα γνωρίζοντας ότι ο διάβολος «ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ» , αυτός αντίθετα τα βρίσκει όλα αθώα εως αποδείξεως του αντιθέτου! Δυστυχώς όμως όταν αποδεικνύεται η αλήθεια είναι πλέον αργά. Θα είμαστε ήδη στο στομάχι του λέοντα!
-------------------------------------------
ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ είπε...

καταθέτω εντίμως τα κάτωθι,
(Επειδή αυτό διάλεξα να κάνω) εχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να εξηγώ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ σε 100ντάδες περί οικουμενισμού και η αδιαφορία των είναι ανείπωτη.
''δεν είναι δική μου δουλειά''
''η εκκλησία μενει άσπιλη ασχέτως των αιρετικών επισκόπων''
''ναι ετσι είναι αλλα δεν φεύγουμε από την εκκλησία''
Μάλιστα ένας νεαρός από τους λεγόμενους συντηρητικούς του νέου μου ειπε το αλήστου μνήμης
''μην μου λές άλλα ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ''
κλπ κλπ κλπ

Αρα δεν είναι εν αγνοία
αλλά εν αδιαφορία και εν απιστία