Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀπαγορευμένου -- Τοῦ Μιχαήλ Ε. Μιχαηλίδη (†)

Ἄν δέν ὑπάρχει Θεός, τότε τῆς ἠθικῆς τά φράγµατα γκρεµίζονται καί κυβερνᾶ ἡ ἐλευθερία τοῦ ἀπαγορευµένου. Ὁ θάνατος τοῦ Θεοῦ, πού εἶχε στοχεύσει ὁ ἀθεϊσµός, προκάλεσε τή ψυχορραγία τοῦ ἀνθρώπου. Ἔρηµος πιά ὁ ὑπαρξιακός χῶρος ἀπ᾽ τοῦ Θεοῦ τήν παρουσία, ἔγινε “σπήλαιον ληστῶν”! Ἡ ἀνθρώπινη προσωπικότητα δέχεται ἀδιάκοπα τ᾽ ἀνελέητα χτυπήµατα τοῦ ἀµοραλιστικοῦ ἀθεϊσµοῦ. Τί τραγικό! Ὁ ἄνθρωπος θέλησε τό “πᾶν”, καί βρῆκε τό “µηδέν”! Ἀναζήτησε τό ἄπειρο κι ἀντίκρυσε τό χάος. Ὁ ἀγνωστικισµός τόν ὡδήγησε στό µηδενισµό (Nihilismus). Ἀλλ᾽ ὅποιος κι ἄν εἶναι ὁ µηδενισµός - ἠθικός, µεταφυσικός, γνωσιολογικός - εἶναι ἀντιφατικός, διότι, ἄν τίποτε δέν ὑπάρχει καί καµιά ἀλήθεια δέν εἶναι δυνατή, τότε καί ὁ µηδενισµός δέν εἶναι τίποτ᾽ ἄλλο..παρά ἕνα ψέµα, πού συνθλίβει καί καταπιέζει.
Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχασε τό Θεό, ἔχασε καί τήν ἀγάπη.Τό µῖσος εἶναι τό µόνο ὅπλο πού τοῦ ἀπόµεινε. Ἡ πώρωση τῆς συνείδησης καί ἡ τύφλωση τῆς ψυχῆς,νεκρώνουν κάθε Χριστιανικό καί ἠθικό ἴχνος. Τοῦτο τόν ἀµοραλισµό τόν ἀντικρύζουµε στήν ἐποχή µας µέ τήν πιό προκλητική του µορφή. (Τόν περιγράφει θαυµάσια ἡ Σοφ. Σολ. στό Β΄κεφάλαιο). Ἄλλωστε ἡ Σοδοµική ἐποχή µας κηρύττει τήν “ἐλευθερία τοῦ ἀπαγορευµένου”, σ᾽ ὅλο τόν κόσµο καί σ᾽ ὅλες τίς µορφές της. Μιά “ἐλευθερία τοῦ ἀπαγορευµένου”, νοµοθετηµένη καί κατοχυρωµένη µέ τούς γνωστούς καί “περίφηµους” “ρατσιστικούς” νόµους! Ἡ τοξίνωση τῆς ψυχῆς ἀπό τ᾽ ἀφιόνι τοῦ ἀθεϊσµοῦ, θά δηµιουργεῖ γιά πάντα πράξεις παράλογες, ἀκατανόητες, ἀπάνθρωπες, βέβηλες, ἔξαλλες, φριχτές, ἀντικοινωνικές, ἀντιπνευµατικές, ἀντιχριστιανικές. Τίς πιό ἀπίστευτες! Πόσο ἐκφραστικός ὁ ψαλµικός στίχος: “Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε µαταιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;” (Ψαλµ. 4,3). Μή παρασυρόµαστε. Δέν ὑπάρχει ἐλευθερία στίς ἀπαγορεύσεις τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἐντολῶν Του. “Τῇ ἐλευθερίᾳ ᾗ Χριστός ἡµᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε καί µή πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε” (Γαλ. Ε΄ 1). Μονάχα ὁ Χριστός ἐλευθερώνει, σώζει καί µεταµορφώνει.