Ανδρών επιφανών πάσα γη τάφος -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς, Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

«Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας, κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγο ελεύθερο αέρα, κάποιος που μπορεί να μη τον ξαναδείτε παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του, Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό ΜΟΝΑΧΑ.

θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά.
Θ” αφήσω αδέλφια, συγγενείς, τη μάνα, τον πατέρα
μες στα λαγκάδια πέρα και τις βουνοπλαγιές.

Ψάχνοντας για την λευτεριά, θα’ χω παρέα μόνη
κατάλευκο το χιόνι, βουνά και ρεματιές.
Τώρα κι αν είναι χειμωνιά, θα” ρθει το καλοκαίρι
τη λευτεριά να φέρει σε πόλεις και χωριά.

Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια
να βρω τα σκαλοπάτια που παν στη λευτεριά.
Τα σκαλοπάτια θ’ ανεβώ, θα μπω σ’ ένα παλάτι
το ξέρω, θα’ ναι απάτη, δε θα’ ναι αληθινό.

Μες στο παλάτι θα γυρνώ, ώσπου να βρω τον θρόνο
βασίλισσα μια μόνο θα κάθεται σ’ αυτόν.
Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου
και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ.

Γειά σας παλιοί συμμαθηταί. Τα τελευταία λόγια τα γράφω σήμερα για σας. Κι όποιος θελήσει για να βρει ένα χαμένο αδελφό, ένα παλιό του φίλο, ας πάρει μιαν ανηφοριά ας πάρει μονοπάτια να βρει τα σκαλοπάτια που παν στη Λευτεριά. Με την ελευθερία μαζί, μπορεί να βρει και μένα. Αν ζω, θα μ΄ βρει εκεί.»

Επέλεξα λίαν ενσυνειδήτως να παραθέσω εν είδει προιμίου το παρόν ποίημα του αγωνιστού της Ε.Ο.Κ.Α, εξαιτίας και συνεπεία της άρτι απελθούσης Μαύρης Επετείου, των Ιμίων την 3^1η Ιανουαρίου εν έτει 1996, όπου θυσιάσθηκαν, τρεις έλληνες ήρωες, όταν κατερρίφθη το ελικόπτερο, υπό τουρκικών πυρών, εις το οποίο επέβαιναν  τρία μέλη του πληρώματος, ο υποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ο υποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος και ο αρχικελευστής Έκτορας Γιαλοψός, με αποτέλεσμα το πλήρωμα να χάσει την ζωή του.

Κατά την περίοδο εκείνη, η Ελλάς και η Τουρκία ήσαν πολύ εγγύς σε πολεμική σύρραξη ένεκεν της κλιμακώσεως της αντιπαραθέσεως με  αποτέλεσμα, να αποφευχθεί η περαιτέρω κρίση, δια της παραχρήμα καταλυτικής παρεμβάσεως των Η.Π.Α, πλην όμως οι χειρισμοί της Ελλαδικής κυβερνήσεως είχαν προκαλέσει την μήνη της κοινής γνώμης καθώς και οι φαιδρές δικαιολογίες τών τότε ιθυνόντων πολιτικών, του Υπουργού Εξωτερικών κ. Πάγκαλου, και Υπουργού Εθνικής Αμύνης κ. Αρσένη.

Η συντεταγμένη απόπειρα της τότε πολιτικής ηγεσίας να υποβαθμίσει το γεγονός και να παρασιωπήσει την αλήθεια, η οποία αναπόδραστα, αποδεικνύετο ερειδόμενη εν πρώτοις σε σωρεία απτών αποχρώσεων ενδείξεων, ότι η πτώσις εν τέλει δεν οφείλετο σε ατύχημα αλλά υπήρξε κατάρριψη υπό του στρατού της Τουρκικής Πλευράς.

Εν πάση περιπτώσει, η πολιτική τότε κρίση, τραυμάτισε ανεπανόρθωτα, την μεταπολιτευτική Ελλάδα, η οποία χειρίστηκε αδέξια και εν αμηχανία το πλέον κρίσιμο εθνικό ζήτημα μετά το 1987, όθεν επαπειλούταν πλέον άμεσα πολεμική σύρραξη με την Τουρκία.

Η αντικειμενικότητα των γεγονότων θα προσεγγισθεί όταν αφιστάμεθα από την νωπότητα του γεγονότος, και πλέον απέχουμε συναισθηματικά αλλά και ουσιαστικά προκειμένου να αποδειχθεί πλέον η αλήθεια καίτοι, τα ζωτικά αντανακλαστικά του κόσμου, δεν εξαπατώνται περί της κατάρριψης του επιμάχου ελικοπτέρου από τουρκικά πυρά, απορρίπτοντας ευθέως το αφήγημα περί της κακοκαιρίας το οποίο ουδόλως συνάδει με την κοινή λογική.

Εντούτοις όμως πέραν από την ιστορική διάσταση του γεγονότος και την άμεση απόπειρα διαστρεβλώσεως των γεγονότων από την τότε κυβέρνηση, εν προκειμένω, πλέον 24 χρόνια μετά, ουδεμία μνεία γίνεται εκ των Μ.Μ.Ε και ουδεμία αναφορά δια το γεγονός, απαξιώντας κατά αυτόν τον αισχρό τρόπο την θυσία των ανθρώπων αυτών δια την προάσπιση της εθνικής μας ελευθερίας και την περιφρούρηση της εθνικής μας κυριαρχίας, διότι σκοτώθηκαν κατά την εκτέλεση του καθήκοντος τελούντες προφανώς εν διατεταγμένη υπηρεσία, κατά την κρίσιμη εκείνη στιγμή όπου όλος ο μηχανισμός των ενόπλων δυνάμεων ευρίσκετο εις ετοιμότητα ίνα αντιμετωπίσει αυτόχρημα, οιοδήποτε επίβουλο εξωτερικό κίνδυνο.

Η περιφρόνηση αυτή προς τις ψυχές των τριών αξιωματικών αμαυρώνει και προσβάλλει  βαναύσως την μνήμη τους,  καλλιεργώντας λίαν σκοπίμως την λήθη προς το παρελθόν με απώτερο σκοπό να προαχθεί ράγδην και βαθμηδόν η αποεθνικοποίηση, η καθολική και άρδην εθνική αποδόμηση, η οριστική κατάργηση του όρου του έθνους και της πατρίδας εις το συλλογικό υποσυνείδητο με επαχθές αποτέλεσμα να μας επιβληθεί, δια της τεθλασμένης, ο όρος του ουδέτερου δήθεν απλώς «πολίτη του κόσμου εντός μίας χώρας», αναπόφευκτα δηλαδή «μέλος» μίας ανοικτής δήθεν κοινωνίας εις τα πλαίσια της εγκαθιδρυθησομένης παγκοσμιοποιήσεως και της επελαυνούσης Νέας Τάξης πραγμάτων.

Η εκρίζωση του έθνους και της Πίστης μας από την καρδιά μας συνεπάγεται κατ’ ουσίαν συλλογική λοβοτομή, την δημιουργία μιας άμορφης υδαρής πνευματικά ευνουχισμένης μάζας, η οποία είναι παντελώς ευεπίφορη προς παντός είδους χειραγώγηση υπό την επήρεια και την καθοδήγηση των υπερ-εθνικών κοσμοεξουσιατών.

Εξ όλων των ανωτέρων λοιπών λόγων, η άσβεστος διατήρηση της μνήμης,  συνιστά πηγή και θύλακα αντίστασης προς την λαίλαπα του ολοκληρωτισμού και του επιμελώς μεθοδευμένου ισοπεδωτισμού προς όλους τους συνεκτικούς αρμούς της κοινωνίας οι οποίοι θεμελιώνουν στέρεα αρχές και αξίες δια την βελτίωση της κοινωνίας.

Ως εκ τούτου λοιπόν, το ίδιο το σύστημα μας αντιμετωπίζει ως χθαμαλά άτομα, ανυπόληπτα, τα οποία απλώς καθοιονδήποτε τρόπο, κατορθώνουμε και επιβιώνουμε, όντας εν τοις πράγμασι, αδιάφορο περί των αναγκών μας, ιδωμένοι ως έναν μαζικό πτωχοποιημένο χυλό, ανεπίδεκτο διαλεκτικής συζήτησης, απλώς, διαχειρίσιμο και απολύτως πατερναλιστικά ελεγχόμενο.

Ο πόλεμος κατά του Ελληνισμού και η συνακόλουθη οιονεί ποινικοποίηση της ελευθερίας του λόγου, της Εκκλησίας και εν γένει της τηρήσεως της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας αποκρύπτοντας βιωματικά γεγονότα της διαχρονικής ζώσης παραδόσεώς μας, κατατείνουν κατ’ ουσίαν, ασεβώς εις τον να μη ασχολούμαστε και μην διαμορφώνουμε ορθές προτυπώσεις με αξίες και ιδανικά.

Εις τον αντίποδα, εφόσον πρόκειται δια ήρωες και δη Έλληνες, ουδείς ασχολείται, εάν επρόκειτο δια αλλοδαπούς θα κινητοποιούταν το σύμπαν, με εκδηλώσεις, συλλαλητήρια, διαμαρτυρίες δια τα δικαιώματά τους, την καταπολέμηση του ρατσισμού, την πάταξη του φασισμού και των δήθεν συλλήβδην εθνικιστών με την προσφιλή προς όλους μας πλέον ρητορική.

Το ανησυχητικό είναι ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει κατά το σύστημα συλλογική μνήμη και υγιή πρότυπα διότι θα ανανήψει από το εθνομηδενιστικό λήθαργο και θα συνειδητοποιήσει τον απατηλό πολιτικό προσανατολισμό εις τον οποίο σκοπίμως έχει περιαχθεί και υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αντιδράσει προς την σωστή αυτή τη φορά κατεύθυνση ίνα εξυπηρετήσει το συμφέρον του.

Η θυσία για την Πατρίδα, για την σημαία, για την θρησκεία για τα ιδανικά, η αυταπάρνηση του εγώ δια την κοινωνία χάριν του έθνους, ουδένα συγκινούν, τα θεωρούν παρωχημένα και ακραία, σε αντιδιαστολή  με ό,τι σχετίζεται με τους αλλοδαπούς και τα ατομικά δικαιώματα.

Η κατάσταση έχει εκτραχηλιστεί πλήρως επικρατεί πλήρης παρακμιακή αποσύνθεση, η κοινωνία καθίσταται σε παράκρουση και η επιβληθείσα υποδόρια σύγχυση ενδημεί αμετακίνητη.

Ο λυσσώδης πόλεμος κατά του έθνους, δηλαδή το αβυσσαλέο μίσος των εξω-εθνικών μηχανισμών του συστήματος, τα οποία δια των μισθάρνων, τελούντων εν διατεταγμένη υπηρεσία έμμισθων οργάνων τους , καλλιεργούν εις τους Έλληνες, το μίσος και την έχθρα εξ οικείων, ήτοι κατά της ίδιας της πατρίδας τους και του πολιτισμού τους παραχαράσσοντας την ιστορία και κατασυκοφαντώντας όσους Έλληνες θυσιάσθηκαν δια την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία, τούτο δε συντηρείται μεθοδευμένα μέσω πακτωλών χρημάτων τα οποία διοχετεύονται δια την πλήρη υποτέλεια των Ελλήνων και των εποικισμό τους από στρατευμένους επήλυδες.

Η Ελλάδα βρίθει από προδότες και από πρόθυμους ευήθεις οι οποίοι είναι διατεθειμένοι έναντι τριάκοντα αργυρίων να απεμπολήσουν τα πάντα, δεδομένου ότι έχουν υποστεί ανιάτως την φαιά προπαγάνδα του συστήματος, η οποία καλλιεργεί την ηττοπάθεια, την μηδενισμό και συγχρόνως το μίσος κατά την ελληνικής σημαίας και των προγόνων μας, δημιουργώντας εν κατακλείδι, ανθρώπους ανερμάτιστους, δίχως εθνική και θρησκευτική συνείδηση, ανήμπορους να αποκτήσουν επίγνωση αυτοπροσδιορισμού και αγάπης δια το έθνος τους, δηλαδή αναγνώρισης εν άλλοις λόγοις της θυσίας των προγόνων τους και συνείδηση της αδηρίτου συνέχεια τους εις το μέλλον.

Οι κίνδυνοι αφανισμού μας ελλοχεύουν, μοναδική εναπομείνασα ελπίδα η Πίστη μας εις τον Χριστό,  άρα  νυν εν παντί και πάντοτε και υπέρ πάντων ο αγών.

        Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

         Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω