Εγκύκλιος 1950 -- ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΥΛΑΒΕΣΤΑΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ Γ. Ο. Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ

π. Νικόλαος Δημαράς

February 9 at 10:59 AM ·

Εγκύκλιος 1950
Αρ. Εγκυκλίου :13

Εν Αθήναις τή 26 Μαΐου 1950

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΥΛΑΒΕΣΤΑΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΚΑΘ ΗΜΑΣ ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ Γ. Ο. Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Χάρις υμίν καί Ειρήνη παρά Θεού παρ ημών δ ευχή καί Ευλογία.

Η Ιερά Σύνοδος τής καθ ημάς Αγιωτάτης Εκκλησίας λαβούσα υπ όψιν πληροφορίας καθ άς τινές τών ευλαβεστάτων Ιερέων ημών αμελούσι καί τήν εκπλήρωσιν τών καθηκόντων αυτών βάσει τών Ιερών Κανόνων καί τής υφ ημών δοθείσης ομολογίας κατά τό Σωτήριον έτος 1935, προαγόμεθα όπως υπομνήσωμεν πάσιν αυτοίς τά ακόλουθα.
--------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 14 Φεβρουαρίου 2020 - 3:23 μ.μ. «Το μεγάλο ανέκδοτο του λαοπλάνου Χ. Καβουρίδη είναι το αντι-Πατερικό "δυνάμει σχισματικοί"»

Ἐσύ ξύπνα! Τό «δυνάμει καί ἐνεργείᾳ» τό βρίσκεις στούς Ἁγίους Κολλυβᾶδες καί στό ἱερόν Πηδάλιον (βλ. ὑποσημειώσεις εἰς τόν Γ' Ἀποστολοικόν Κανόνα).

Κατά τό Σωτήριον έτος 1935 εκηρύξαμεν τήν Εκκλησίαν τών Καινοτόμων Νεοημερολογιτών Σχισματικήν· επαναλαμβάνομεν καί αύθις τήν τοιαύτην διακήρυξιν καί κατά συνέπειαν εντελλόμεθα τήν εφαρμογήν τού Α Κανόνος τού Μεγάλου Βασιλείου δεδομένου ότι τά υπό τών Νεοημερολογιτών τελούμενα Μυστήρια, ως σχισματικών όντων τούτων, στερούνται τής Αγιαστικής χάριτος.
Ωσαύτως ουδένα Νεοημερολογίτην δέον νά δέχεσθε εις τούς Κόλπους τής καθ ημάς Αγιωτάτης Εκκλησίας καί κατά συνέπειαν νά εξυπηρετείτε τούτον, άνευ προηγουμένης ομολογίας δι ής νά καταδικάζη ούτος τήν καινοτομίαν τών Νεοημερολογιτών καί νά κηρύσση τήν Εκκλησίαν τούτων σχισματικήν. Προκειμένου δέ περί βαπτισθέντων υπό τών καινοτόμων νά Μυρώνωνται διά Αγίου Μύρου ορθοδόξου προελεύσεως, τό οποίον ευρίσκεται εν αφθονία παρ ημίν. Επί ταύτη δέ τή ευκαιρία απευθύνομεν πρός πάντας τούς Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, υστάτην έκκλησιν καλούντες αυτούς Πατρικώς, όπως προσέλθωσιν εις Ένωσιν μεθ ημών, ήν επιβάλλει τό συμφέρον τού Ιερού υπέρ τής Πατρώας ευσεβείας ημών αγώνος καί αποτελεί τόν διακαή πόθον πάντων ημών.

Προσκαλούντες δέ υμάς, αίρωμεν τά εξ υπαιτιότητος ημών δημιουργηθέντα σκάνδαλα καί πρός τούτο ανακαλούμεν καί αποκηρύσσωμεν πάν ό,τι από τού έτους 1937 έως σήμερον εγράφη καί ελέχθη υφ ημών, διά κηρυγμάτων, διασαφήσεων δημοσιευμάτων καί εγκυκλίων, απάδον καί αντιστρατευόμενον πρός τάς Αρχάς τής Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας τού Χριστού καί τού υφ ημών διεξαγομένου Ιερού Αγώνος υπέρ τής Ορθοδοξίας ούτινος τό κήρυγμα περιλαμβάνεται εν τή εκδοθείση εγκυκλίω υπό τής Ιεράς Συνόδου κατά τό έτος 1935 άνευ ουδεμιάς προσθήκης καί αφαιρέσεως καί αυτόν ακόμη τόν επιστημονικόν όρον «Δυνάμει καί ενεργεία».

Ταύτα πάντα δηλούμεν δι υστάτην φοράν, χάριν τών σκανδαλισθέντων Χριστιανών ών επιθυμούμεν τήν ψυχικήν σωτηρίαν καί επ ευκαιρία διακηρύσσομεν ότι πάντες ημείς δέον νά φυλάσσωμεν τήν υφ ημών δοθείσαν ομολογίαν εν έτει 1935 ακεραίαν μέχρι τέλους τής ζωής ημών επικαλούμενοι τό έλεος τού Θεού διά πάσαν παρέκκλισιν.
Στώμεν όθεν καλώς.

Μετ Ευχών Διαπύρων
Η Ιερά Σύνοδος
Ο Πρόεδρος Τά Μέλη
Ο πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Ο Κυκλάδων Γερμανός
Ο Χριστιανουπόλεως Χριστόφορος
Ο Διαυλείας Πολύκαρπος

Καταδίκη τού Οικουμενισμού 1998
ΣΥΝΟΔΙΚΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ
τής αιρέσεως τού Οικουμενισμού
Αθήναι, 29-9-1998

Τοίς λέγουσιν ότι η Μία αγία καθολική καί αποστολική Εκκλησία, υπάρχουσα ως Εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς, καί καταστάσα σώμα Χριστού κατά τήν επιδημίαν τού Αγίου Πνεύματος κατά τήν Αγίαν Πεντηκοστήν, εξέλιπεν εκ τού κόσμου, ως κατατμηθείσα εις πολλούς κλάδους, έκαστος τών οποίων κατέχει μέρος τής αποκαλυφθείσης αληθείας καί χάριν μυστηρίων, καθ΄ά οι καινοφανείς οικουμενισταί διδάσκουσι, δι ο καί πρέπει αύτη νά επανιδρυθή εκ νέου εξ ημών τών ανθρώπων, διά τής συνενώσεως πάντων τών κλάδων εις ενιαίον δένδρον, ήτοι διά τής αφομοιώσεως εις έν όλον πασών τών αιρέσεων καί σχισμάτων μετά τής αληθούς Ορθοδόξου Εκκλησίας, εν συνεχεία δέ καί πασών αυτών μετά τών άλλων θρησκειών, πρός απαρτισμόν μιάς πανθρησκείας, η οποία ούτω θ αποτελεί τήν «εκκλησίαν» τού Αντιχρίστου.

Ανάθεμα

Ιωακείμ τώ Γ, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, Μελετίω Μεταξάκη, καί Χρυσοστόμω Παπαδοπούλω, τοίς πρωτεργάταις τών κακοδοξιών τού Οικουμενισμού,

Ανάθεμα

Τοίς φρυαξαμένοις συνεδρίοις κατά τής Ορθοδόξου πίστεως εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 1923 καί εν Αγίω Όρει, εν έτει 1930

Ανάθεμα

Τοίς λέγουσι ότι ο Χριστός είχε δύο αγιότητας, θείαν τε καί ανθρωπίνην, καί ότι προέκοπτε η ανθρωπίνη αγιότης Αυτού,

Ανάθεμα

Τοίς αγωνισαμένοις υπέρ τής Ορθοδόξου Πίστεως Ιερεμία τώ Τρανώ, Σιλβέστρω Αλεξανδρείας, Σωφρονίω Ιεροσολύμων καί πάσι τοίς λοιποίς τοίς μετασχούσι ταίς Πανορθοδόξοις Συνόδοις εν έτεσιν 1583, 1587 καί 1593, αι οποίαι κατεδίκασαν τήν ημερολογιακήν καινοτομίαν καί απέκοψαν από τό σώμα τής Εκκλησίας, τούς δεχθέντας καί δεχθησομένους ταύτην,

Αιωνία η μνήμη

Ανθίμω τώ Οικουμενικώ Πατριάρχη καί τοίς μετασχούσι τής εν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τού έτους 1848

Αιωνία η μνήμη

Πάσι τοίς αγωνισαμένοις, έργοις καί λόγοις, υπέρ τής Ορθοδόξου πίστεως καί κατά τών καινοτομιών τού νέου Καλενδαρίου καί τής αιρέσεως τού Οικουμενισμού,

Αιωνία η μνήμη

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ο Αθηνών ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ο Θεσσαλονίκης ΜΑΞΙΜΟΣ

Ο ΑχαΐαςΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ

Ο Οινόης ΜΑΤΘΑΙΟΣ

Ο Χίου ΣΤΕΦΑΝΟΣ

Ο Αχαρνών ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Ο Ευρίπου ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ

Ο Αμερικής ΠΑΥΛΟΣ

·       Stan Silver Αν δεν κάνω λάθος, οι χειροτονίες των Γ.Ο.Χ. είναι από την εκκλησία των Ρώσων της Διασποράς, η οποία είχε πλήρη κοινωνία με την σχισματική εκκλησία των οικουμενιστών νεοημερολογιτών. Υπάρχει κάποια εξήγηση παρακαλώ;

§  Νικόλαος Δημαράς Τα έχω εξηγήσει στο παρελθόν με σοβαρά στοιχεία μέσα από βιβλία και περιοδικά των Ρώσσων της Διασποράς και σημαντικές αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων. Πρέπει να Σε παραπέμψω σε σχετικές μελέτες και δημοσιεύσεις, αλλά τώρα ετοιμάζομαι για την Θεία Λειτουργία των Τριών Ιεραρχών. Αύριο ίσως, αν γυρίσω έγκαιρα από την διακονία μου... Ειρήνευε αδελφέ μου. Ο Κύριος μαζί Σου.

·       Νικόλαος Δημαράς Ἔχω ἀναρτήσει τὶς σχετικὲς διευκρινίσεις καὶ συμπληρώσεις καὶ στὴν τελευταία σχετικὴ ἀνάρτηση, (Βασικὲς θέσεις καὶ θεολογικὲς ἀρχές), ποὺ ἔχει γίνει ἀποδεκτὴ ἀπὸ πλῆθος σκεπτομένων καὶ προβληματιζομένων ἀδελφῶν καὶ ἀπὸ πολλοὺς καλοὺς θεολόγους καὶ πανεπιστημιακοὺς μάλιστα καθηγητές. Στὴν συνέχεια, λοιπόν, τοῦ κειμένου πού δὲν δημοσίευσες, γράφω, ὅτι τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικὰ μετὰ τὸ Σαμπεζύ, τὴν ἕνωση τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Ἀντιοχείας μὲ τοὺς Μονοφυσίτες, τὰ οὐνιτικὰ συλλείτουργα καὶ τὴν ἕνωση τοῦ Μπάλαμπαντ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων-ἄρση ἀκοινωνησίας τό 1965.

Τὴν δὲ ἐπιστολὴ "Στεφάνῳ ἀναγνώστῃ καὶ τοῖς σὺν αὐτῶ", τὴν ἑρμηνεύω μέσα στὰ πλαίσια αὐτά, ἀναφορικὰ μὲ τὴν διαδοχή μας ἀπὸ τοὺς Ρώσσους τῆς Διασπορᾶς, ἀπὸ τοὺς ὁποίους πήραμε τὴν διαδοχὴ καὶ εἶχαν μέχρι τότε κοινωνία μὲ τὶς ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, ἀλλά τηρῶντας πάντα κριτική στάση καί μή λειτουργῶντας ποτέ μέ τό Νέο Ἡμερολόγιο.

Δηλ. τί λέγω, ὅτι κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες δὲν ἐξέτασε τὰ πράγματα ἔτσι, γιατί θὰ χανόταν ἡ χάρις, ἐπειδὴ κοινώνησαν καὶ οἱ Δυτικοὶ μὲ τοὺς Ἀνατολικοὺς τὸν καιρὸ τῆς Εἰκονομαχίας καὶ διὰ τῆς ἀλληλλούχου συλλειτουργήσεως θὰ χανόταν ἡ χάρις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἂν ὑπῆρχε δηλ. αὐτόματη ἀπώλεια χάριτος. Καὶ πουθενὰ δὲν θὰ βρισκόταν. Ἀλλὰ οὔτε ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, καὶ προφανῶς οὔτε ὁ Μέγας Ὁμολογητὴς, ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἐξέτασαν ἔτσι τὰ πράγματα, καὶ δι' αὐτῶν κατὰ πάντας.

Ἡ θέση τῆς Ἐκκλησίας, μὲ βάση τὴν ἐκτεταμένη ἔρευνα καὶ τὸ μνημειῶδες κείμενο τῆς ἑνώσεως εἶναι, ὅτι δὲν ἀναγνωρίζουμε ἱερωσύνη στοὺς αἱρετικούς.

Σὲ τουλάχιστον δέκα συνεχόμενα ἑπόμενα τεύχη, ἀπὸ τὸ 2004 ἤδη καὶ μετά, ἐξήγησα, ὅτι συντάσσομαι μὲ τὴν θέση τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (στήν ἑρμηνεία του στὸν 68ο Ἀποστολικὸ Κανόνα), ὅτι οἱ Εἰκονομάχοι -(καὶ ὅλοι οἱ αἱρετικοὶ γενικὰ)- καὶ πρὸ Συνοδικῆς Διαγνώμης ἦσαν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, καὶ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ χειροτονηθοῦν, ὅπως ἔχω δημοσιεύσει ἐπανειλημμένως σὲ ὅλες τὶς δημοσιεύσεις καὶ ἀναρτήσεις ποὺ ἔχω κάνει.

Αὐτὸ συμβαίνει, ὅταν ἔχουμε θεσμική, πασίδηλη, συνοδικὴ διακήρυξη αἱρέσεως καὶ ἕνωση μὲ τοὺς αἱρετικοὺς (ὅπου ἔχουμε κατὰ τοὺς α΄ καὶ β΄ Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς ἔκπτωση ἀπὸ τὴν Ἱερωσύνη).

Γιὰ μεμονωμένους αἱρετικούς, ποὺ πρὸς καιρὸν κηρύσσουν αἵρεση, ἔχω γράψει πάλι ἐπανειλημμένως, ὅτι χρειάζεται Σύνοδος γιὰ νὰ καθαιρεθεῖ ὁ κηρύσσων αἱρετικά.

Στὴν περίπτωση τῆς θεσμικῆς, πασίδηλης, συνοδικῆς ἀλλοιώσεως τῆς Πίστεως καὶ τῆς Παραδόσεως, ἡ Σύνοδος θὰ ἔχει διαπιστωτικὸ χαρακτῆρα, ὅπως τονίζουν οἱ μέγιστοι τῶν ἁγίων Διονύσιος Ἀρεοπαγίτης, Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων, ἀλλὰ καὶ τὸ μνημειῶδες κοινὸ κείμενο τῆς Θεαρέστου Ἑνώσεως μετὰ τῶν λίαν ἀγαπητῶν μας ἀδελφῶν της Ἱερᾶς Μονῆς Κυπριανοῦ.

Ἡ Σύνοδος ὁριοθετεῖ τὴν Πίστιν καὶ ἡ Ἐκκλησία αὐτοπροστατεύεται μὲ τὴν ἀπόφαση ποὺ λαμβάνει, ὅταν καὶ ἂν συγκληθεῖ.

Γιατί, ἂν ὑπάρχει μολυσμὸς ἀπὸ τὴν αἵρεση, ὅπως διδάσκουν ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, τότε, τί χάρη παίρνουν οἱ κοινωνοῦντες ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ δὴ ἐν συνειδήσει, μετὰ ἀπὸ μίαν ἐκατονταετίαν παρρησιασμένης Οἰκουμενιστικῆς αἱρέσεως καὶ ἑνωτικῶν πράξεων μετὰ τῶν Λατίνων καὶ τῶν Μονοφυστιτῶν; (π. Νικόλαος Δημαρᾶς).

·       Νικόλαος Δημαράς Προσδιόρισα τὴν βασικὴ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν μεμονωμένο αἱρετικὸ καὶ στὴν θεσμική, συνοδικὴ διαχρονικὴ καὶ πασίδηλη ἀλλοίωση τῆς πίστεως ἀλλά καὶ τὴν Ἐκκλησιοποίηση τῆς αἱρέσεως, ἀφοῦ αὐτὸ ἔγινε ἀπὸ ὁλόκληρες τοπικὲς Ἐκκλησίες καὶ γιὰ αὐτὸ, παραλείποντας νὰ ἀναφέρεις τὴν ἐπὶ τρεῖς σελίδες συνέχεια τοῦ συγκεκριμένου τεύχους τῶν “Ἁγίων Κολλυβάδων”, πού ἐπικαλεῖσαι, Σοῦ φαίνονται, ὅτι ἀντιδογμάτιζα στὰ προηγούμενα....

Αὐτὴ ἡ ἀνωτέρω λίαν ἀναγκαία καί ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ συμπλήρωση, πού παρέλειψες νὰ ἀναφέρεις, εἶναι ἀποφασιστική καὶ λίαν καθοριστική.

Καὶ οἱ ἀναγκαῖες διευκρινίσεις-συμπληρώσεις ἐπιβάλλονταν ἀπὸ τὶς κατακλυσμιαῖες ἐξελίξεις μὲ τὴν ἐπελθοῦσα χιονοστιβάδα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ποὺ συνέτριψε τὰ πάντα.

Ὁ αἱρετικὸς δὲν ἐνεργεῖ καὶ οὔτε μπορεῖ νὰ ἐνεργεῖ ἐν ὀνόματι τῆς Ἐκκλησίας. Βρίσκεται σὲ διάσταση καὶ μὲ τὴν στρατευομένην καὶ τὴν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.

Πρᾶγμα, ποὺ δὲν ἰσχύει στὴν περίπτωση τῆς προσωπικῆς ἁμαρτίας.

Γιαυτὸ καὶ τονίζω ὅτι, ὅπως καὶ μὲ τοὺς Λατίνους, τὸ ἴδιο συνέβη καὶ μὲ τὴν αἵρεση τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὶς ἑνώσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους καὶ Μονοφυσίτες.

Ἡ συσσώρευση ὅλων τῶν αἱρετικῶν πράξεων δηλώσεων, οὐνιτικῶν συλλείτουργων, συμπροσευχῶν μὲ ἀλλοθρήσκους, ἄρση ἀναθεμάτων-ἀκοινωνησίας καὶ ἡ συνεχόμενη πορεία πρὸς τὴν καταστροφὴ, νεκροποιοῦν τοὺς Οἰκουμενιστὲς-Λατινόφρονες.

Πότε μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ, πώς χάθηκε ἡ χάρις στοὺς Λατίνους καὶ μετὰ ἀπὸ ποιὰ Σύνοδο;

Τοῦ 867, τοῦ 878-79, τοῦ 1009, τοῦ 1014, τοῦ 1053;

Ἔγιναν ἐννέα τουλάχιστον Σύνοδοι, (στήν ἱστορική ἀνάλυση καί ἔρευνα πού κάναμε, βρήκαμε 19!!!), γιὰ νὰ καταδικάσουν τὸν Παπισμό.

Ἡ συνείδηση τοῦ λαοῦ τοὺς κατεδίκασε, αὐτὸς ὁ ὀρθόδοξος λαὸς, ὁ ὑπερασπιστής τῆς πίστεως, εἶναι ποὺ τοὺς θεώρησε ἀποβλήτους τῆς Ἐκκλησίας.

Αὐτὸς ὁ λαὸς θεωρεῖ καὶ σήμερα καὶ τοὺς Λατινόφρονες καὶ τοὺς Οἰκουμενιστὲς ἐκτὸς Ἐκκλησίας, κατὰ τὴν Σύνοδο τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τοῦ 1848.

Οἱ ἑνώσεις μὲ τοὺς αἱρετικοὺς Λατίνους καὶ τοὺς Μονοφυσίτες ὁδηγοῦν ἀναμφισβήτητα σὲ ἔκπτωση ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη κατὰ τοὺς α΄ καὶ β΄ Ἱερούς Κανόνες τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. (π. Νικόλαος Δημαρᾶς)

• π. Νικόλαος Δημαράς -Οὐδεὶς ἀμφιβάλλει, ὅτι ἡ ὁλοένα καὶ αὐξανόμενη ἀποστασία, (ἡ ὁποία μάλιστα ἐπικυρώθηκε πρόσφατα καὶ συνοδικῶς στὸ Κολυμπάρι), ἀπομακρύνει ὅλο καὶ περισσότερο τούς Οἰκουμενιστὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία.
  
  Εἶναι σωστὸς ὁ παραλληλισμὸς τῆς ἀποστασίας τῶν ἐπισήμων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν μὲ τὴν ἀποστασία τῆς πάλαι ποτὲ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ἀλλὰ εἴδατε πόσες Σύνοδοι ἔγιναν καὶ καταδίκασαν μία-μία καὶ ὅλες μαζὶ τὶς αἱρέσεις τῶν Παπικῶν. Ὅμως, τυπικῶς, οἱ Παπικοὶ ἀποκόπηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τὸ 1054 μὲ τὸ Ἀνάθεμα, ποὺ ἔκαναν ἐναντίον τῶν Ὀρθοδόξων κληρικῶν. Αὐτὸ τὸ Ἀνάθεμα, (ποὺ γύρισε ἐναντίον τους), τοὺς ἐξοστράκισε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἀσχέτως ἂν καμμία Οἰκουμενικὴ Σύνοδος δὲν τὸ ἐκφώνησε ἐναντίον τους ὀνομαστικά.
  
  Διότι ὁ ἐξωεκκλησιασμὸς γίνεται μὲ δύο τρόπους:
  
  α. Εἴτε μὲ ἀποκήρυξη/ἀπόσχιση (ὅπως στὴν περίπτωση τῶν Παπικῶν),
  
  β. εἴτε μὲ καταδίκη / ἀφορισμό, ὅπως στὴν περίπτωση τῶν παλαιότερων αἱρετικῶν (Ἀρειανοφρόνων, Νεστοριανῶν, Μονοφυσιτῶν, Μονοθελητῶν, Εἰκονομάχων).
  
  Ἐπιβάλλεται, λοιπόν, νὰ γίνει μία Μεγάλη Σύνοδος τῶν πραγματικῶν Ὀρθοδόξων, γιὰ νὰ ἀναθεματίσει τοὺς Οἰκουμενιστὲς καταληψίες τῶν ἐπισκοπικῶν θρόνων. Μετὰ δὲν θὰ ὑπάρχει καμμία διαφωνία μεταξύ μας. (Νικόλαος Μάνης)
  
  -Δηλ. Μέχρι τὸ 1054 οἱ Παπικοὶ ἦσαν οὐσιαστικὰ ἀποκομμένοι ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ὅπως καὶ Σὺ ὁμολογεῖς. Ἀπέμενε καὶ ἡ τυπικὴ ἀποκοπή τους, πού ἦταν ἡ σύνταξη τῆς ληξιαρχικῆς πράξεως θανάτου.
  
  Αὐτὸ τονίζουμε καὶ 'μεῖς, ὅτι οὐσιαστικὰ οἱ αἱρετικοὶ εἶναι νεκροί. Δὲν μποροῦν νὰ ἐνεργοῦν ἐν ὀνόματι τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, γιατί βλασφημοῦν τὸ Πανάγιον Πνεῦμα. Αὐτὸ μᾶς διδάσκουν οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες οἱ ἐπὶ Βέκκου τοῦ Λατινόφρονος Μαρτυρήσαντες. Αὐτὸ μας διδάσκει ὁ Μέγιστος τῶν Θεολόγων Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ἀναφορικὰ μὲ τοὺς Εἰκονομάχους, πρὸ τῆς τελείας κατακρίσεώς τους ἀπὸ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικὴν Σύνοδον:
  
  Ἡ ὑποσημείωση στὸν γ΄ Ἀποστολικό, πού ἀπαιτεῖ τὸ δεύτερο πρόσωπο, γιὰ νὰ ἐνεργοποιήσει τὴν ποινὴ τοῦ κανόνα, νὰ ἐπέλθει δηλ. ἡ ἔννομη συνέπεια τοῦ Ἱεροῦ Κανόνος, ἀναφέρεται σὲ μεμονωμένους ἐπισκόπους, πού κατ' ἐξοχὴν διαπράττουν Κανονικὲς Παραβάσεις καὶ ὄχι σὲ θέματα πίστεως!
  
  Ἀκόμη καὶ στὴν περίπτωση, πού κάποιος μεμονωμένος ἐπίσκοπος δέχεται τὸ βάπτισμα τῶν αἱρετικῶν, πρέπει νὰ καταδικασθεῖ ἀπὸ σύνοδο. Εἶναι καὶ αὐτὴ κανονικὴ παράβαση, ἔστω καὶ ἂν ἀφορᾶ θέμα πίστεως. Ἀλλὰ καὶ ἂν εἶναι παράβαση περὶ τὴν πίστη, ἐπειδὴ πρόκειται γιὰ μεμονωμένο ἐπίσκοπο, ἀπαιτεῖται δίκη καὶ καταδίκη ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, γιά νά προστατευθεῖ τό σῶμα τῶν πιστῶν, γνωστοποιῶντας τήν κηρυσσόμενη αἵρεση.
  
  Δὲν εἶναι, ὅμως, ἔτσι τὰ πράγματα, ὅταν ἔχουμε θεσμικὴ ἐκτροπή, ἀνατροπὴ τῆς παραδόσεως τῆς ἀδιαίρετης ἐκκλησίας μὲ συνοδικὲς ἀποφάσεις ἢ ἕνωση μὲ αἱρετικούς, μετὰ ἀπὸ συνοδικὲς ἀποφάσεις! Δηλ. Ἐκκλησιποίηση τῆς αἱρέσεως.
  
  αἱρέσεως. αἱρέσεως.
  
  Στὸν 68ο Ἀποστολικὸ Ἱερό Κανόνα ξεκαθαρίζει αὐτὴ τὴν θέση του ὁ Ἅγιος Νικόδημος καὶ συμφωνεῖ ἡ σύμπασα ἡ Ἐκκλησία:
  
  Καὶ πρὸ συνοδικῆς διαγνώμης, οἱ αἱρετικοὶ δηλ. πού δὲν ἔχουν καταδικασθεῖ, βρίσκονται ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Καὶ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ χειροτονηθοῦν ἐξ ἀρχῆς, ὅταν προσέρχονται στὴν Ἐκκλησία.
  
  Γιατί δὲν τὸ ἔκανε αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον;
  
  Ἀπαντᾶ ὁ κοινὸς διδάσκαλος, Μέγας Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης:
  
  Διὰ τὸ πλῆθος τῶν ἐπιπολλαζόντων Εἰκονομάχων. Τοὺς δέχθηκε ἡ Ζ΄ Οἰκουμενικὴ μὲ ὁμολογία καὶ ἀποκήρυξη τῆς αἱρέσεως καὶ σύνταξη μὲ τὴν Ὀρθοδοξία. ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...