ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ -- ΑΘΩΝΙΚΑ ΑΝΘΗ

Χρειάζεται κατά καιρούς κάποια αιτία, μία νέα ιδέα, ένα σύνθημα μοντέρνο, δια να φανερωθή ο εσωτερικός, ο κρυπτός κόσμος των ιδεών μας, αι πεποιθήσεις μας, η πίστις μας. Χρειάζεται μία πνευματικής φύσεως λυδία λίθος, δια να δοκιμάση τι έχομεν μέσα εις τας καρδίας μας, ως ανεκδήλωτον σύστημα ιδεών, ως σύγχυσιν, ως κενόν, ως άρνησιν ή ως πίστιν. Από την άποψιν αυτήν αντιλαμβάνεται κανείς την σκοπιμότητα του Αποστόλου Παύλου λέγοντος: «Δει και αιρέσεις είναι εν υμίν, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται», άρα και οι αδόκιμοι…   
                                                                     

Σήμερον εις τον χώρον της ορθοδόξου Ελλάδος, ως νέα ιδέα, ως λυδία λίθος, που κάμνει να «αποκαλύπτωνται εκ πολλών καρδιών οι διαλογισμοί», είναι ο οικουμενισμός. Έστι δε «οικουμενισμός», εις την μοντέρναν φιλοσοφικοθρησκευτικήν εκδοχήν του, υπέρβασις των τεθειμένων θρησκευτικών, φιλοσοφικών, παραδοσικακών ορίων και σύνθεσις θρησκειών, φιλοσοφιών, παραδόσεων, εις μίαν ενότητα. Λοιπόν, αυτή η «θαυμασία» ιδέα του «συγκερασμού», της «οικουμενικότητος», έχει κατακτήσει όλον τον κόσμον, επομένως και εις μεγάλην κλίμακα τον εξ απυθμένου μωρίας και αφιλοτιμίας πάσχοντα λαόν μας. Και δια μεν τους μη έχοντας τον πλούτον της Χάριτος της Ορθοδόξου Πίστεως και Θεολογίας, το πράγμα παίρνει άλλην σημασίαν. Οι λαοί ζητούν, ως μη έχοντες. Και στενάζουν, δια να εύρουν την λύτρωσιν. Δια τούτο, κάθε νέα ιδέα, υποσχομένη λύτρωσιν, τους ενθουσιάζει και τους κατακτά. Και θα έλεγε κανείς, ότι ευρίσκονται εις την ορθήν οδόν, έστω και αν αποδέχωνται κατά διαδοχήν κάθε είδους πλάνην…                                                                                                                                              

Αλλά ημείς, οι τόσον σκανδαλωδώς ευνοηθέντες υπό του Θεού, τι ζητούμεν μέσα εις τας αγοράς των ιδεών; Να πάρωμεν τι; Φιλοσοφίαν; Εδανείσαμεν. Καλλιτεχνίαν; Έσχομεν άφθονον. «Φιλοσοφούμεν μετ’  ευτελείας και φιλοκαλούμεν άνευ μαλακίας». Θρησκείαν; Ολόκληρον βιούμεν την αποκεκαλυμμένην Αλήθειαν, ορθοδόξως ερμηνευθείσαν, ήτις διαποτίζει όλην την ψυχοπνευματικήν μας υπόστασιν. Είμεθα πλήρεις, αυτάρκεις, κεκορασμένοι από φως, από χαράν, από πίστιν, από ελπίδα, από αγάπην, από μεταφυσικήν βεβαιότητα. Ούτε ο νους μας μετεωρίζεται πέραν από τα πάμφωτα και ατέρμονα όριά του, ούτε η καρδία μας αισθάνεται ένδειαν, ως ηνωμένη με τον Κύριον Ιησούν Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον και Αναστάντα…

Ο Οικουμενισμός αποτελεί ένα κοκτέιλ, συντεθειμένον από τας πλέον παραδόξους θρησκευτικάς δοξασίας και τας πλέον εκκεντρικάς φιλοσοφίας. Είναι ένας θρησκευτικός και φιλοσοφικός συγκρητισμός. Είναι μία σαθρά στέγη, όπου στεγάζει ό,τι ημπορεί κανείς να διανοηθή, ως θρησκειολογίαν και φιλοσοφίαν. Ένα μόνον δεν είναι: α λ ή θ ε ι α. Είναι ένα δυσθεώρητον ψεύδος, αλλ’  ωραίον ψεύδος, όπου θέτει εις δοκιμασίαν τας συνειδήσεις, τας πεπειθήσεις, την πίστιν. Είναι ένα γοητευτικόν μηδέν, όπου λαμβάνει υπόστασιν υπαρξιακήν εις την ψυχήν εκείνων, οίτινες δεν έζησαν την πληρότητα της Ορθοδοξίας και δεν εύρον «ανάπαυσιν ταις ψυχαίς αυτών»…                                                                                                       

Ο οικουμενισμός έχει δαιμονικήν διάρθρωσιν. Υποστηρίζει ότι ουδαμού υπάρχει αλήθεια. Υπόσχεται ότι με την μωσαϊκήν του σύνθεσιν θα δώση λύσιν εις όλα τα προβλήματα του ανθρώπου. Αποτελεί το μέσον μιας νέας θεωρήσεως της ζωής. Είναι άθεος μέσα εις την πολυθεϊαν του. Είναι ασεβής εν τη αποδοχή του υπό την στέγην του όλων των ασεβών. Παντού βλέπει κλάσματα αληθείας, κλάσματα ενός τεθραυσμένου καθρέπτου, τα οποία φιλοδοξεί να ενώση. Δεν παραδέχεται προσωπικόν Θεόν. Αρνείται να δεχθή αυθεντικά, θεόπνευστα δόγματα. Δεν πιστεύει εις αποκεκαλυμμένην αλήθειαν. Δεν υπάρχει μία αλήθεια, αλλά πολλαί, μερικαί, ατελείς. Ο οικουμενισμός δεν κάμνει διακρίσεις. Δεν στενοχωρείται δια την ποικιλίαν ιδεών. Διαλέγετε και παίρνετε. Δεν υπάρχουν αυθεντικά κριτήρια θρησκείας, φιλοσοφίας, τέχνης, ηθικής. Όλα είναι δεκτά και συγχωρημένα. Η αρνητική στάσις του εις πάσαν αλήθειαν, ως απόλυτον τον οδηγεί εις πάσαν ελευθερίαν. Ηθικόν είναι ό,τι επιθυμείς. Αληθές είναι ό,τι φρονείς. Καλόν ό,τι αισθάνεσαι. Ο οικουμενισμός λοιπόν αποτελεί μίαν νέαν έκδοσιν του παλαιού μηδενισμού. Δεν πιστεύει εις τίποτε και δεν απορρίπτει τίποτε. Είναι ένα τέρας, όπου αφομοιώνει τα πάντα…                                                                       

Δια τον «οικουμενισμόν» δεν υπάρχουν πατρίδες. Δεν υπάρχουν θρησκείαι. Υπάρχει ένας αόριστος Θεός, που αποδέχεται εξ ίσου την λατρείαν εντός του Παρθενώνος, εντός όλων των χριστιανικών ναών, μέσα εις τας παγόδας και τα τεμένη, εις τας μασωνικάς στοάς, τας συναγωγάς και τα μαυσωλεία των κομμουνιστών. Μέτρον πάσης αξίας ο άνθρωπος, με όλας τας κακίας και όλας τας αρετάς του. Ο «οικουμενισμός» συνθέτει ανέτως όλας τας γνωστάς μορφάς φιλοσοφίας. Τίποτε δεν είναι δι’  αυτόν παράδοξον, ψευδές, αληθές, δίκαιον, άδικον. Καμμία αξιολόγησις δεν είναι δυνατή. Είναι ο αντίχριστος της εποχής μας, όπου εις τους κόλπους του συνενώνει ευχαρίστως όλους τους λαούς, όλας τας φιλοσοφικάς θεωρίας, όλας τας αιρέσεις, όλας τας θρησκείας. Ένα μόνον αρνείται. Το Ορθόδοξον Δόγμα. Αυτό τον πληγώνει, αυτό δεν ανέχεται, διότι ως πατήρ του ψεύδους, μάχεται την μόνην εν τω κόσμω αλήθειαν. Και απόδειξις, ότι ουδείς βιών με συνέπειαν το Ορθόδοξον Χριστιανικόν Δόγμα, ευρίσκεται μέσα εις τους κόλπους του Αντιχρίστου, όπου εμφανίζεται με το αθώον και υψηλόν όνομα του «Οικουμενισμού».                                                                                                   

Οι «Οικουμενισταί» είναί πως γελοία υποκείμενα, δυστυχείς, οιηματίαι, φαντασιόπληκτοι, αβαθείς, προκαλούντες πότε τον οίκτον και πότε πικρόν γέλωτα εις τους ορθοδόξους χριστιανούς. Επιδεικνύουν πολυμάθειαν, ενώ είναι επιπόλαιοι και αντιφατικοί. Σεμνύνονται δια τον «οικουμενισμόν» των, που τον θεωρούν ως απόδειξιν της ευρύτητος και της σοφίας των. Εστερημένοι από αληθώς υψηλήν ορθόδοξον βίωσιν, αισθάνονται (παραισθάνονται) εαυτούς ελευθέρους, διότι δεν πιστεύουν εις το «στενόν δόγμα» της Ορθοδοξίας. Η άνευ όρων ανυποταξία των εις τον Χριστιανισμόν αποτελεί δι’  αυτούς πηγήν ψευδοχαράς, ότι είναι μεγάλοι και ελεύθεροι. Και αν κανείς τους ερωτήση, πως συμβαίνει ένας ανερμάτιστος «οικουμενιστής», εκ φύσεως ηλίθιος, να γίνεται αιφνιδίως μέγας και ελεύθερος, μόνον και μόνον διότι δεν έχει τίποτε μέσα του, διο και αποδέχεται τα πάντα; Αυτοί σας κοιτούν εν αμηχανία, διαπορούντες δια την … στρυφνότητα της ερωτήσεως! Αυτό συμβαίνει και με τους ιδίους αδογματιστάς, όταν επαναλαμβάνουν το Καζαντζάκειον, «δεν πιστεύω τίποτε, δεν ελπίζω τίποτε, είμαι ελεύθερος», και δηλώνουν υπερηφάνως ότι αγαπούν τον Καζαντζάκην, αλλ’  αγαπούν και τον… Χριστόν, είναι χριστιανοί! Και όταν τους είπη κανείς ότι ο Καζαντζάκης ύβρισε τον Χριστόν και ότι δεν επίστευεν εις την θεότητά Του, πως συμβιβάζουν τα ασυμβίβαστα; ακούτε ορμαθόν μωριών, αι οποίαι τέρπουν ου μετρίως τους ακούοντας…                                                                                                                                                                       

Η «οικουμενική ιδέα», ως άλλη τις πάγκαλος Θεά, λατρεύεται εις τον σημερινόν κόσμον, εις όλα τα στρώματα της κοινωνίας και εις όλην την ιεραρχίαν των εν τη πολιτεία αξιωμάτων. Και αυτό είναι η μεγαλυτέρα απόδειξις του μηδενισμού της εποχής μας. Ο άνθρωπος είναι ασθενές πλάσμα. Το περιβάλλον του ασκεί αποφασιστικήν επίδρασιν επί της φιλοσοφικής του συγκροτήσεως. Και μέσα εις τον σύγχρονον κυκεώνα ιδεών, φιλοσοφιών, θρησκευτικών ρευμάτων, πως θα αντιδράση; Ποίος του έδωκεν εφόδια ορθοδόξου πίστεως, πότε εύρε την ευκαιρίαν να γνωρίση τον Θεόν του, να δυνηθή να μεταπλασθή εις ηθικήν προσωπικότητα; Μόνον οι ολίγοι κρατούν την πίστιν και συντηρούν τας ορθοδόξους παραδόσεις. Οι πολλοί είναι ναυαγοί. Και η ευθύνη βαρύνει την Εκκλησίαν και εις αυτήν πίπτει ο ρόλος της σωτηρίας των ναυαγών και της διαφυλάξεως των κινδυνευόντων…                                                                                                                                                       

Δεν εμφανιζόμεθα ως προφήται. Αλλά δεν χρειάζεται περισσότερον από μίαν προσεκτικήν εμβάθυνσιν εις τας πεποιθήσεις του σημερινού κόσμου, δια να διαπιστωθή ο μηδενισμός του. Αλλ’ εάν ο μηδενισμός των ούτως ή άλλως πλανωμένων εις τα ερέβη ψευδών θρησκειών και φιλοσοφιών οδηγή εις την εύρεσιν ίσως της Ορθοδοξίας, όμως ο μηδενισμός ημών των Ορθοδόξων, υπό την «οικουμενικήν» μορφήν των, αποτελεί την ασφαλεστέραν εγγύησιν, ότι διαλυόμεθα ως Ορθόδοξον Έθνος…  Κατά κόρον έχει υποστηριχθή ότι, εάν επεβιώσαμεν ως φυλή, τούτο οφείλομεν εις την συνοχήν μας εν τη Ορθοδοξία. Τούτο είναι μαθηματικώς εξακριβωμένον. Επομένως, ο ασφαλέστερος τρόπος δια να απολέσωμεν την εθνικήν μας φυσιογνωμίαν, την πνευματικήν και εθνικήν μας υπόστασιν είναι ο καλλιεργούμενος «οικουμενισμός», όστις κάμνει θραύσιν εις τον καλυτέρας τύχης άξιον Τόπον μας.                                                                                                                 

Τα θεμέλια της Πατρίδος μας τρίζουν. Ουδείς δύναται να την σώση, εκτός από την αγίαν Ορθοδοξίαν μας, της οποίας η ευρύτης εκτείνεται πολύ μακρότερον των φαντασιώσεων των «οικουμενιστών». Οι οποίοι εις το βάθος των είναι μηδενισταί, άρα ουδέν το πραγματικόν έχουν, ουδέν ανθρώπινον, ουδέν θείον. Μόνον η Ορθοδοξία αποτελεί ύπαρξιν και καλύπτει πάσας τας αξίας, ανθρωπίνας και θείας. Είναι θεανθρωπίνη…