Πειθήνιες και εύλαλες καθεστωτικές μαριονέτες -- Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

Οι ιλιγγιώδεις εξελίξεις με την νεοεκλεγείσα Πρόεδρο της Δημοκρατίας αλλά και τον τρόπο αναδείξεώς της μας βάζουν σε διάφορες σκέψεις αναφορικώς προς την πορεία της Πατρίδας μας την σημερινή κρίσιμη μεταβατική καμπή, όπου η Ελλάδα καθίσταται πανταχόθεν εκτεθειμένη ως προς την Τουρκία εν συνδυασμό προς την βραδυφλεγή βόμβα του οξέος ζητήματος του μεταναστευτικού το οποίο ενδημεί  ανεπίλυτο και βαίνει επιδεινούμενο δια το μέλλον.

Η ασκουμένη κριτική προς την κ. Πρόεδρο δεν είναι προσωπική αλλά ως προς την εν γένει πολιτική δράση της, ούσα παλαιόθεν, εν ενεργεία Δικαστής, το λέγω τούτο ασφαλώς όχι δια να στηλιτεύσω τις απόψεις αλλά ίνα καταδείξω αν και κατά πόσο, ιδίως την σημερινή χρονική συγκυρία, ένα πρόσωπο με αυτές τις αντιλήψεις προσιδιάζει εις την επωφελή δια τα εθνικά συμφέροντα πηδαλιούχηση της πατρίδας μας.

Η εν λόγω Δικαστής, προ της προτάσεώς της υπό του νυν πρωθυπουργού, δέον όπως υπομνήσω ότι, ήτο ανυπερθέτως επιλογή της απελθούσης κυβερνήσεως, εις την προεδρία του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου, ήτοι του Σ.Τ.Ε.

Όμως εκ πεποιθήσεως τίθεται εις τον αντίποδα με την Εκκλησία, πρεσβεύει την εγκαθίδρυση ενός ουδετερόθρησκου Κράτους, στρέφεται εναντίον του έθνους, ειδικότερον το 2006, είχε καταστεί αυτοκλήτως (..!!!), σφοδρός πολέμιος κατά του Χριστοδούλου, με ό,τι συνεπάγεται (νοείται αντιπαρατίθεται άρδην κατά της ζώσης Ορθοδόξου Παραδόσεως, συντάσσεται με τις μονομερείς επιταγές της Νέας Τάξης Πραγμάτων κατά της Εκκλησίας μας, όπως απαλοιφή τότε του θρησκεύματος από τις ταυτότητες, αποκαθήλωση των εικόνων από τα δικαστήρια).

Περαιτέρω, προέρχεται από το «Ρήγα Φεραίο» από την οργάνωση του Κ.Κ.Ε εσωτερικού, με ό,τι τούτο εν τέλει συνεπάγεται και σημαίνει δια την εξέλιξη της σκέψης ενός ελεύθερου μη δογματικού ανθρώπου, απαλλαγμένου από αγκυλώσεις και ιδεοληψίες, ότι δηλαδή ενστερνίζεται την «κουλτούρα» του χρεοκοπημένου Κομμουνισμού, προφανώς όπως εξελίχθηκε εις την πράξη του, μέχρι και την εκκωφαντική κατάρρευσή του.

Περαιτέρω, η εν λόγω κυρία πρωτοστάτησε υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών απορρίπτοντας τις  κατατεθείσες αιτήσεις ακυρώσεως ενώπιον του Σ.Τ.Ε, υπό των παμμακεδονικών οργανώσεων, συνάμα συντάχθηκε ευθαρσώς και διαπρυσίως υπέρ της Συνταγματικότητας των μνημονίων και δη υπέρ της περικοπής του 13^η και 14^ου μισθού.

Εν ολίγοις πρόκειται όχι απλώς δια ένα κομματικά ουδέτερο πρόσωπο του δικαστικού σώματος, το οποίο ανεπηρέαστο υπό ιδεολογικές επιρροές υπηρετούσε ευόρκως απλώς την Δικαιοσύνη, εγκύπτοντας στις σχηματισθείσες δικογραφίες και μελετώντας απλώς τα στοιχεία των υποθέσεων προς έκδοση δικαστικών αποφάσεων, αλλά δια μία ιδιαιτέρως δραστήρια δικαστή.

Η γνωστή της δράση, την είχε καταστήσει δημοφιλή έκπαλαι εις το Σ.Τ. Ε εξ αυτού του λόγου, σήμερον, κατέκτησε το ύπατο αξίωμα της Δημοκρατίας, πέραν από την εξίσου τιμητική εφάμιλλης θεσμικής αξίας και κύρους θέση, του Προέδρου του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου του τόπου μας, ήτοι του Σ.Τ.Ε.

Τούτο σημαίνει ότι προήχθη εις αυτήν την θέση επειδή πρεσβεύει όλως συμπτωματικώς και ταυτίζεται απολύτως με ό,τι, η Νέα Τάξη πρεσβεύει σήμερον εν Ελλάδι, ήτοι την προαγωγή ενός ουδετεροθενούς και ουδετερόθρησκου κράτους; όμως  δεν θέλω να σκέπτομαι τοιουτοτρόπως, πάντως το μόνον σίγουρο είναι ότι η αποστολή της θα μας αποδείξει τις μέχρι τούδε ανησυχίες μας, δια  την επάξια εκπροσώπηση του έθνους μας.

Τούτο επαναλαμβάνω ουδόλως σχετίζεται με την προσωπικότητα της κ. Σακελλαροπούλου αλλά μόνον με την συγκεκριμένη κομματική-πολιτική της δράση και την απερίφραστη και απροκάλυπτη εκδήλωση των απόψεών της, οι οποίες ταυτίζονται αμιγώς με του Σύριζα, παρά το γεγονός ότι απηχούν εις την ισχνή μειοψηφία.

Επί παραδείγματι, το 2006 είχε αρνηθεί διαρρήδην να συμμετάσχει εις τον Αγιασμό του Σ.Τ.Ε υπό του μακαριστού Αρχιεπισκόπου τότε Χριστοδούλου, με το κεκαλυμμένο επιχείρημα, ότι ο Αγιασμός θέτει εν αμφιβόλω την θρησκευτική ουδετερότητα του δικαστικού σώματος, όμως παραλλήλως δεν έκανε μνεία, ούδ’ επελάχιστον αφενός εις την προμετωπίδα του Συντάγματος, το οποίο έχει ψηφισθεί εις το Όνομα της Αγίας, Αδιαιρέτου και Ομοουσίου Τριάδος και αφετέρου το άρθρο 3, το οποίο αναφέρεται σχοινοτενώς δια την Ορθόδοξη Παράδοσή μας,  ως επικρατούσα, εν Ελλάδι, θρησκεία, το οποίο εισέτι και σήμερον, παραμένει αλώβητο και αναλλοίωτο ακόμη και μετά την τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος του 2019.

Εννοώ δηλαδή πώς είναι δυνατόν ένας δικαστής ο οποίος υπηρετεί το Σύνταγμα και δη το δικαστήριο το οποίο σχετίζεται άμεσα και ευθέως με τον δικαστικό έλεγχο της Συνταγματικότητα των νόμων, να δηλώνει ευθέως τέτοια πράγματα, με γνώμονα τις προσωπικές-πολιτικές πεποιθήσεις, παρακάμπτοντας τις ίδιες, αυτές καθ’ αυτές, αυξημένης τυπικής ισχύος, Συνταγματικές διατάξεις.

Είναι λοιπόν φυσικό επόμενο και αναγκαίο επακόλουθο ο απλώς λαός, ανεξαρτήτως εάν κατέχει ή όχι ή εάν έχει ειδικές γνώσεις και τεκμηριωμένη επιχειρηματολογία να σκανδαλίζεται περί της «λειτουργικής ανεξαρτησίας» της δικαιοσύνης ιδίως εις τα υψηλά κλιμάκια, τούτο ασφαλώς δεν σημαίνει εν τοις πράγμασι και συλλήβδην, άκρατα ότι η Δικαιοσύνη ως προς όλες τις βαθμίδες και ως προς όλους του Δικαστές ότι κηδεμονεύται ή χειραγωγείται, μακρά εμού πάσα πρόθεση, απλώς καθιστώ σαφές τις θεσμικές αντιφάσεις οι οποίες αναπτύσσονται εις τους ιδίους κόλπους της Δικαιοσύνης όπου κανείς θα ανέμενε, ότι οι Δικαστικές ως πρόσωπα θεσμικά, θα ήταν καθολοκληρίαν αποστασιοποιημένοι και στυγνά ουδέτεροι, να προβάλλουν έστω και έμμεσα  τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

Εν ολίγος λοιπόν, θεωρώ, ότι το αλλοτριωτικό πνεύμα της εποχής, καλπάζει και επελαύνει προς αυτήν την κατεύθυνση, την στιγμή την οποία, επί δέκα συναπτά έτη μνημονίων, με αιματηρές και επαχθείς συνέπειες δια την πατρίδα μας και ειδεχθές αντίκτυπο εις την κοινωνίας μας,  παρά ταύτα, το δημόσιο χρέος παραμένει αυξημένο, η οικονομική καταβαράθρωση και η κοινωνική εξαθλίωση δεσπόζει, εν συνδυασμό προς την ραγδαία αύξηση της πάσης φύσεως εγκληματικότητας, εξαιτίας και συνεπεία της ανελέγκτου ροή της μεταναστεύσεως.

Εκ παραλλήλου, πληθαίνουν οι πλειστηριασμοί, εκτινάσσεται η ανεργία, και η Πολιτεία σιωπή, πρόκειται περί πολιτικών ευλάλων μαριονέτων, εντολοδόχων, μίσθαρνων έμμισθων οργάνων των υπερεθνικών δομών της Νέας Τάξης Πραγμάτων, οι οποίοι ανενδοίαστα και άνευρα, αντιμετωπίζουν τους λαούς ως ευνουχισμένη και διανοητικώς λοβοτομημένη μάζα, η οποία σκέπτεται βοσκηματωδώς, ένας συνονθύλευμα ψυχών ανάξιων λόγων και μη δεκτικών επιμόρφωσης, με αποτέλεσμα να τις επιβάλλουν ότι πιο αισχρό και αντιλαϊκό μέτρο, δεδομένου ότι δεν υπάρχει ουσιαστική οργανωμένη αντίδραση πέραν από την καθεστωτική συμπεριφορά της αριστεράς, να καταπνίγει από εν τη γεννέσει τους ή να υπονομεύει οιαδήποτε αυθόρμητη λαϊκή, ακομμάτιστη αντίδραση με το επιχείρημα του «ακραίου, συντηρητικού», ή δια της διασπαστικής μεθόδου των Δούρειων ίππων, εντός των κόλπων οιασδήποτε συλλογικής δράσεως.

Είναι λοιπόν πρόδηλο, ενταύθα, αν δει κανείς ολιστικά την πραγματικότητα, ότι οι ενέργειες του συστήματος καθίστανται απολύτως ισχυρές, Σιδηρές θα λέγαμε και κυκλωτικές προς την κοινωνία, η οποία απληροφόρητη άγεται και φέρεται από τους επίδοξους προπαγανδιστές των συστημικών εξωνημένων Μέσα Μαζικής ενημερώσεως, οι οποίοι παραπληροφορούν, παραχαράσσουν την αλήθεια και κατευθύνουν την κοινή γνώμη προς μία αλλότρια κατεύθυνση πειθαναγκάζοντας τους ότι είναι η ορθή.

Ως εκ τούτου λοιπόν, η κατάσταση καθίσταται ιδιαίτατα κρίσιμη, διότι η Ελλάς σφυροκοπείται πανταχόθεν, και ουδείς δεν έχει συνειδητοποιήσει επί της αρχής προς ποια κατεύθυνση θα κινηθεί, υπό την έννοια ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός απλώς «καταναλώνει» το θέαμα των πολιτικών, οι οποίοι εκτελούν έναντι τριάκοντα αργυρίων, συμβόλαια θανάτου της κοινωνίας και εν γένει του έθνους μας.

Συνελόντι ειπείν δια αυτό το οποίο βιώνουμε σήμερον, θα παραθέσω το έκπαγλο ποίημα του Καβάφη :  «οι Αλεξανδρινοί Βασιλείς :

Μαζεύθηκαν οι Αλεξανδρινοί να δουν της Κλεοπάτρας τα παιδιά, τον Καισαρίωνα, και τα μικρά του αδέρφια, Αλέξανδρο και Πτολεμαίο, που πρώτη φορά τα βγάζαν έξω στο Γυμνάσιο, εκεί να τα κηρύξουν βασιλείς, μες στη λαμπρή παράταξι των στρατιωτών.

Ο Αλέξανδρος — τον είπαν βασιλέα της Αρμενίας, της Μηδίας, και των Πάρθων. Ο Πτολεμαίος — τον είπαν βασιλέα της Κιλικίας, της Συρίας, και της Φοινίκης. Ο Καισαρίων στέκονταν πιο εμπροστά, ντυμένος σε μετάξι τριανταφυλλί, στο στήθος του ανθοδέσμη από υακίνθους, η ζώνη του διπλή σειρά σαπφείρων κι αμεθύστων, δεμένα τα ποδήματά του μ’ άσπρες κορδέλες κεντημένες με ροδόχροα μαργαριτάρια. Αυτόν τον είπαν πιότερο από τους μικρούς, αυτόν τον είπαν Βασιλέα των Βασιλέων.

Οι Αλεξανδρινοί ένιωθαν βέβαια που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.

Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική, ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό, το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης, των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη, ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά (της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)· κι οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή, κι ενθουσιάζονταν, κι επευφημούσαν ελληνικά, κι αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα, γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα —μόλο που βέβαια ήξευραν τί άξιζαν αυτά, τί κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.

        Χαράλαμπος Β. Κατσιβαρδάς

         Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω

         www.katsivardas-dimitriadou.gr

                       6944-938836