ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΡΧΙΑ :

Επί σειρά ετών η Αθήνα είναι δέσμια μιας λούμπεν ομάδας κουκουλοφόρων άγνωστης ιδεολογίας και προέλευσης. Αλλοι τους αποκαλούν τρομοκράτες, άλλοι αναρχικούς των Εξαρχείων και άλλοι προβοκάτορες. Ποία είναι επ’ αυτού η πραγματικότης που μια μικρή ομάδα κουκουλοφόρων, καταστρέφει τις περιουσίες των συνανθρώπων τους χωρίς να δίνει λογαριασμό; Είναι δυνατόν αυτοί οι αλήτες να είναι αναρχικοί όταν καταστρέφουν μικροεπαγγελματίες, σπάζοντας τα καταστήματά τους και πλιατσικολογώντας το εμπόρευμά τους; Ασφαλώς όχι, είναι απλώς ένα μπέρδεμα από τοξικομανείς με τους οποίους έχουν αναμειχθεί ακροδεξιά και ακροαριστερά άτομα, τα οποία πλαισιώνουν και προβοκατορικά εξωελληνικά στοιχεία, πολύ πιθανό δε και πράκτορες της Μ.Ι.Τ. κ.λ.π. μυστικών υπηρεσιών εχθρικών προς την Ελλαδα κρατών.

Μαζί με τα τόσα άλλα η Ελλάς απέκτησε και αναρχικούς, οι οποίοι γράφουν εντός κύκλου το κεφαλαίον {Α} και με τη μαύρη σημαία της αναρχίας, εμφορούνται από ασίγαστο μίσος έναντι των πάντων, και εξορμούν εναντίον καταστημάτων οικιών και προβαίνουν σε λεηλασίες - λαφυραγωγίες που τις αποκαλούν απαλλοτριώσεις. Εισβάλλουν σε εκκλησίες και καταστρέφουν άμφια, εικόνες και σκεύη τα οποία δεν είναι δυνατό να τα πουλήσουν! Είναι όμως αυτό αναρχισμός;

Ο αναρχισμός όπως ενεφανίσθη κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα, στοιχειοθετείται από κάποιες θεωρίες οι οποίες έχουν ως άποψη ότι η εξουσία είναι περιττή και επιβλαβής. Επειδή όμως δεν υπάρχει ορισμός κοινής αποδοχής περί του αναρχισμού, θα πούμε ότι ο αναρχισμός είναι ένα κίνημα διαμαρτυρίας κατά των ατελειών του οποιουδήποτε καθεστώτος και ιδιαίτερα κατά της παντοδυναμίας του κράτους. Το δόγμα του είναι ότι η ανθρώπινη φύση είναι γενικώς καλή, αλλά έχει διαφθαρεί από την Εκκλησία και το κράτος. Αποτελεί την έσχατη μορφή φιλελευθερισμού και κηρύσσει την ανάγκη της κατάργησης κάθε οργανωμένης εξουσίας, κάθε κρατικού μηχανισμού και εγκαθίδρυσης ακρατικής κοινωνίας.

Οι αναρχικοί υποστηρίζουν ότι οποιαδήποτε μορφή κυβέρνησης αποτελεί «Τυραννία». Ζητούν την κατάργηση όλων των κρατικών μορφών διακυβέρνησης και την αντικατάστασή τους με ελεύθερες ενώσεις ατόμων ή ομάδων, άνευ γραπτών νόμων, αστυνομίας, δικαστηρίων, ενόπλων δυνάμεων κ.λ.π. Πιστεύουν δε ούτω ότι θα ζούν αρμονικώς σεβόμενοι αλλήλους, δια της πειθούς, της διαφώτισης και της μόρφωσης. Συνίσταται όμως και πρόγραμμα βίας {προπαγάνδα δια των γεγονότων}, το οποίον αποτελεί τη μετάβαση από τον αναρχισμό στην τρομοκρατία. Εκπρόσωποι αυτής της μορφής επαναστατικού τρομοκρατικού αναρχισμού υπήρξαν ο Μ. Μπακούνιν, με τον διαβολικό του φίλο Σ. Νετσάγιεφ, ο Κροπότνικ, ο Ε. Μαλατέστα και ο Β. Σαβίνκωφ.

Όλοι αυτοί εκτός του παρανοϊκού Νετσάγιεφ διεκρίνοντο για τον υψηλό ιδεαλισμό τους και κατέφευγαν στην ατομική τρομοκρατία με οδύνη. Από αυτούς ξεκίνησαν και οι μηδενιστές οι οποίοι ίδρυσαν την οργάνωση «Ναρόντναγια Βόλια» που το έτος {1881} εφόνευσε τον Τσάρο «Αλέξανδρο Β’». Οι αρχηγοί της Α. Ζελιάμπωφ και Σ. Περόφσκαγια ανέβηκαν στο ικρίωμα με περήφανη αξιοπρέπεια. Εδώ θα σταθούμε και θα πούμε ότι και ο Σαντάμ Χουσεΐν αντιμετώπισε το ικρίωμα έπίσης με περήφανη αξιοπρέπεια! Αργότερα ίδρυσαν το «Σοσιαλιστικό Επαναστατικό Κόμμα» το οποίο με τη «Μαχητική Οργάνωσή» του συνέχισε την τρομοκρατική παράδοση με αρχηγό τον δολοφονηθέντα το {1926} με εκπαραθύρωση από τους μπολσεβίκους «Β. Σαβίνωφ». Για να αντιληφθούμε την ηθική τους αναφέρω ένα παράδειγμα απο τα κριτήρια της τρομοκρατικής δράσεώς τους που αναφέρεται στις «Αναμνήσεις» του Β. Σαβίνωφ».

Το 1904 είχεν αποφασισθεί η εκτέλεση του κυβερνήτη της Μόσχας μεγάλου δουκός «Σεργίου Αλεξάντροβιτς» ο οποίος ήταν ένας από τους σκληρότερους εκπροσώπους του τσαρικού καθεστώτος. Η απόπειρα είχεν ορισθεί για το πρωί στις 08.00 της 2ας Φεβρουαρίου του 1905, που ο μέγας δούκας θα πήγαινε στην «Οπερα». Εκτελεστής είχεν οριστεί ο «Ιβάν Καλάγιεφ». Οταν το αμάξι έστριψε, στάθηκε στη μέση του δρόμου και ύψωσε το χέρι του για να ρίξει τη σχετική βόμβα, είδε δίπλα στο μεγάλο δούκα τη γυναίκα του και τα ανήψια του Μαρία και Δημήτρη τέκνα του μεγάλου δουκός Παύλου. Τότε έκανε στην άκρη και ακύρωσε την εκτέλεση, και προχώρησε προς τον κήπο Αλεξανδρόφσκυ που τον περίμενε ο Β. Σαβίνκωφ και πλησιάζοντας του είπε : «Θαρώ πως έκανα καλά. Μπορεί κανείς να σκοτώνει παιδιά ;».

Ο δε Β. Σαβίνκωφ του είπε ότι όχι μόνο δεν καταδίκασε την πράξη του αλλα την επεδοκίμασε. Τελικώς ο μέγας δούκας εφονεύθη δυο ημέρες αργότερα στις 02.45 μ.μ. της 4ης Φεβρουαρίου του 1905 από τον ίδιο τον Ιβάν Καλάγιεφ που συλληφθείς απηγχονίσθη την 9η Μαΐου 1905, με ήσυχη τη συνείδησή του ότι δεν είχε φονεύσει αθώους. Δυστυχώς όμως τέτοιου είδους αναστολές δεν γνωρίζει σήμερα η τρομοκρατία είτε είναι αναρχική είτε είναι κρατική! Απλώς αναφέρουν τον όρο «παράπλευρες απώλειες».

Δημοσιεύτηκε στις 18-1-2009 στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ» από τον Φ.Π.