ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ,

μνήμην επιτελούμεν των Αγίων και Δικαίων ΙΩΣΗΦ του Μνήστορος, ΙΑΚΩΒΟΥ του Αδελφοθέου, και ΔΑΒΙΔ του Προφήτου και Βασιλέως.                                                                                   

Ιωσήφ ο Δίκαιος και Μνήστωρ της Θεοτόκου ήτο υιός του Ιακώβ (Ματθ. α: 16), γαμβρός δε και επομένως υιός πάλιν (Λουκ. γ: 23) του Ηλεί (όστις και Ελιακείμ και Ιωακείμ καλείται και είναι ο της Παρθένου Μαρίας πατήρ). Ούτος κατήγετο εκ της φυλής του Ιούδα και εκ της οικογενείας του Δαβίδ, κατώκει δε εις την Ναζαρέτ. Ήτο δε ο μακάριος Ιωσήφ τέκτων την τέχνην και γέρων την ηλικίαν, ότε κατ΄ ευδοκίαν Θεού εμνηστεύθη την Παρθένον Μαρίαν, ίνα υπηρετήση αυτήν εις το μέγα μυστήριον της ενσάρκου αυτού οικονομίας. Ετελεύτησε δε, κατά την παράδοσιν των Πατέρων, μετά το 12ον έτος από της του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Γεννήσεως.

Φώτης Κόντογλου - Ὁ χρόνος, ὁ φθονερὸς γέρων

Ὁ καιρὸς εἶναι ἕνα πρᾶγμα ἄπιαστο καὶ κατὰ βάθος ἀκατανόητο. Τὸ μυαλό μας κ᾿ ἡ καρδιά μας τὸν νοιώθουνε ἀπὸ τὶς ἀλλαγὲς ποὺ γίνονται στὸν κόσμο. Μὰ κάποιες ἀλλαγὲς μπορεῖ νὰ γίνουνε πολὺ γρήγορα, ἀπὸ μιὰ μέρα σὲ ἄλλη, ὅπως ἡ παραμόρφωση τοῦ ἄνθρωπου ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν ἀρρώστεια, ἢ ἕνας ξαφνικὸς θάνατος ποὺ μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ κάνει τὸν ἄνθρωπο ἕνα ἀγνώριστο κουφάρι. Τὸν καιρὸ τὸν νοιώθουμε πιὸ δυνατὰ ἀπὸ τὸ πάλιωμα κι ἀπὸ τὸ γῆρας, ποὺ ἀλλάζουνε τὰ νεαρὰ καὶ τὰ ζωντανὰ πλάσματα, κι αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ τὴν καταλαβαίνουμε σκληρά. Τὸν νοιώθουμε κι ἀπὸ τὴν καινούργιεψη τοῦ κόσμου, μὰ πιὸ δυνατὰ τὸν νοιώθουμε ἀπὸ τὴ φθορά· καὶ τὸν νοιώθουμε ἀπ᾿ αὐτὴ πιὸ δυνατά, γιατὶ πονᾶμε, κι ὁ πόνος εἶναι πιὸ βαθὺς ἀπὸ τὴ χαρά.

Εἶναι «μία τάξις παγκοσμίως» ἄλλοι νά ἑορτάζουν Χριστούγεννα καί νά τρώγουν κρέας καί ταυτοχρόνως ἄλλοι νά ἑορτάζουν τόν Ἅγιον Σπυρίδωνα καί νά νηστεύουν; --- Γράφει ο κ. Δημήτριος Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

56ος Κανών τῆς ΣΤ': «Ἔδοξε τοίνυν καί τοῦτο, ὥστε τήν κατά πᾶσαν τήν οἰκουμένην τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίαν, μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξει, τήν νηστείαν ἐπιτελεῖν».

Γιά ὅσους γνωρίζουν τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, ἡ παρενθετική πρότασις «μιᾷ κατακολουθοῦσαν τάξει», ἡ ὁποία τίθεται ἐντός κομμάτων, ἀνάγει τό ἐπί μέρους ἐξεταζόμενον θέμα (κατάλυσις ὠῶν καί τυροῦ κατά τά Σάββατα καί τίς Κυριακές τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς) εἰς τήν γενικήν ἀρχήν, ὅτι ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀνά τήν Οἰκουμένην πρέπει νά φρονοῦν καί νά κάμνουν τό αὐτό καί νά μήν ὑπάρχουν διχοστασίες, ἀλλά ὁμόνοια καί ἀγάπη. Αὐτό τονίζουν καί οἱ ἑρμηνευταί τοῦ Κανόνος Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης καί Βαλσαμών:
-----------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 27 Δεκεμβρίου 2019 - 8:07 μ.μ.

«ο Ανδρούτσος δίδαξε παπική θολολογία,αλλά εδώ δεν γράφει κάτι λάθος.Απλά γράφει ότι η εκκλησιαστική κοινωνία δηλώνει ενότητα πίστεως.Ή δεν γνωρίζει να διαβάζει Ελληνικά ο Δ.Χ ,ή δεν καταλαβαίνει αυτά που διαβάζει.Αυτό το επιχείρημα που προβάλλει ο Δ.Χ.,γυρίζει σαν μπούμεραγκ στο κεφάλι του.Γιατί;Γιατί οι Γ.Ο.Χ διέκοψαν την εκκλησιαστική κοινωνία με τις ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ τοπικές Εκκλησίες,δηλαδή την ενότητα την εορτολογική!»

Ὥστε, λοιπόν, ἡ φράσις τοῦ Χ. Ἀνδρούτσου: «καθόσον δ' ἐν γένει ἡ λατρεία εἶναι ἡ ἔκφρασις ἅμα καί ἡ βεβαίωσις τῆς πίστεως, εἶνε προφανές ὅτι καί ἡ τήρησις τῆς αὐτῆς λατρείας, ἐφ' ὅσον αὕτη στηρίζεται ἐπί δογματικῶν βάσεων, εἶναι ἕτερον γνώρισμα ἅμα καί στοιχεῖον τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως» σημαίνει ὅτι «η εκκλησιαστική κοινωνία δηλώνει ενότητα πίστεως»; Ἄφησε, ἐπιτέλους, καί κάτι πού νά μήν τό διαστρεβλώσῃς! Τό δέ φοβερώτερον εἶναι ὅτι κατηγορεῖς τούς Ὀρθοδόξους τοῦ 1924 ἐπειδή εἶπαν ΟΧΙ εἰς τό πρῶτον βῆμα διά τήν «ἕνωσιν τῶν ἐκκλησιῶν», τοὐτέστιν εἶπαν ΟΧΙ εἰς τήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἰσχυριζόμενος ὅτι ἔπρεπε νά εἴπουν ΝΑΙ, διά νά μήν χάσουν τήν ἑορτολογικήν ἑνότητα μέ τούς Οἰκουμενιστάς!!! Καί αὐτό τό τραγελαφικόν τό λές «μπούμερανγκ πού πέφτει στό κεφάλι μου»!!! Τήν εἰσαγωγήν τοῦ ν.ἑ. ἔκαμαν οἱ Οἰκουμενισταί Μεταξάκης, Παπαδόπουλος κ.ἄ., προκειμένου νά συνεορτάζουν μέ τούς παπικούς καί τούς Προτεστάντας. Αὐτό εἶναι γεγονός ἀδιαμφισβήτητον, ὁμολογούμενον ἀπό τούς ἰδίους τούς Οἰκουμενιστάς (βλ. π.χ. τήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920). Ἀλλά, τό νά ἐπιδιώκῃ κάποιος τόν συνεορτασμόν μέ τούς αἱρετικούς, ὅπως ἔκαμαν οἱ Οἰκουμενισταί τό 1924, εἶναι ἐφάμαρτον, ὅπως προστάσσει ὁ 37ος Κανών τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Συνόδου: «Ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνοερτάζειν αὐτοῖς». Ἀκούεις, ἀπαγορεύεται νά ἐπιδιώκῃς τόν συνεορτασμόν μέ αἱρετικούς! Ἀντιλαμβάνεσαι κάτι ἀπό αὐτά ἤ τό σκότος πού σ' ἔχει κυριέψει δέν σοῦ ἐπιτρέπει νά ἰδῇς καί ν' ἀντιληφθῇς οὔτε κἄν τά ὀφθαλμοφανῆ; Ἐν συμπεράσματι, λοιπόν, ἐσεῖς οἱ κρυπτο-οικουμενισταί κατηγορεῖτε ὡς «σχισματικούς» τούς Ὀρθοδόξους τοῦ 1924 ἐπειδή ἀντεστάθησαν εἰς τά Δαιμονικά σχέδια τῶν Οἰκουμενιστῶν!!! Ὅπως ἔγραψα καί χθές, εἶναι σπατάλη χρόνου ν' ἀσχολοῦμαι μαζί σας, διό καί σταματῶ ἐδῶ.

Χριστός γεννᾶται...,Μεγάλυνον ψυχή μου...,Μυστήριον ξένον...

Τη ΚΗ΄ (28η) Δεκεμβρίου, ο Όσιος ΣΙΜΩΝ ο Μυροβλύτης, ο κτίτωρ της εν τω Άθω Ιεράς Μονής Σιμωνοπέτρας, εν ειρήνη τελειούται.

Σίμων ο Όσιος Πατήρ ημών πατρίδα ή γονείς ή αδελφούς επί γης ποίους είχε δεν γνωρίζομεν. Εις ουρανούς δε πάντως πατρίδα μεν έχει την πόλιν του Θεού, την χώραν των Αγγέλων, την άνω Ιερουσαλήμ, Πατέρα τον Θεόν, μητέρα δε την Αγίαν Εκκλησίαν, πρότερον μεν την Αγωνιζομένην (την επί γης), εις ην και ανεγεννήθη, νυν δε την εν ουρανώ Θριαμβεύουσαν, την υπό του Αποστόλου καλουμένην «των Πρωτοτόκων» (Εβρ. ιβ: 23), της οποίας υιός γενόμενος έχει επομένως και αδελφούς όλους τους Αγγέλους και Μάρτυρας και Οσίους.

Eνός κακού δοθέντος (με τη συμμετοχή μας στο Π.Σ.Ε.), μύρια έπονται:

Με το κείμενο του Porto Alegre Βραζιλίας, εκτός των άλλων, αναγνωρίσαμε εκκλησιαστική υπόσταση στις 340 προτεσταντικές «εκκλησίες» του Π.Σ.Ε. (Παγκοσμίου Συμβουλίου ¨Εκκλησιών¨) και αποδεχτήκαμε ότι η πληθώρα των κακοδοξιών και των πλανών τους, είναι «διαφορετικοί τρόποι διατύπωσης της ΄Ιδιας Πίστης και ποικιλία Χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»! Η δημοσίευση αυτής της επαίσχυντης συμφωνίας τότε συγκλόνισε τον πιστό λαό ανά την Ελλάδα. Τώρα με το 6^ο  άρθρο, η ληστρική Σύνοδος της Κρήτης έδωσε εκκλησιαστική υπόσταση και στην Παπική παρασυναγωγή !!!

Ελεύθερος ο πατέρας Κλεομένης! -- Ιερός Λόχος 2012 - Ελληνορθόδοξη Στρατιά

Παρασκευή, 27 Δεκεμβρίου 2019

Ανακοίνωση:

Πριν από λίγο (απόγευμα Παρασκευής 27.12) αποφυλακίστηκε από τις φυλακές Ναυπλίου ο Πατέρας Κλεομένης.
Χθες το απόγευμα δώσαμε ως Ιερός Λόχος 2012 1000 ευρώ που είχαμε συγκεντρώσει. Ήταν ακριβώς όσα χρήματα χρειαζόταν για να συγκεντρωθεί το ποσό και να βγει ο πάτερ. Είμαστε βαθύτατα συγκινημένοι γιατί ξεκινήσαμε εμείς την έκκληση για τα χρήματα και με την τελική κατάθεση επί της ουσίας "σφραγίσαμε" την απελευθέρωση του πατέρα Κλεομένη. Ευχαριστούμε όλες και όλους τους γνωστούς και άγνωστους φίλους που βοήθησαν σε αυτή την προσπάθεια.

ΙΣ ΧΡ
ΝΙ ΚΑ
-------------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 27 Δεκεμβρίου 2019 - 4:08 μ.μ.

Πάντως, ἐγώ δέν θά ἔλεγα κάποια ἀπό τά λόγια πού λέγει ὁ π. Κλεομένης καί δέν θά ἔκαμνα κάποιες ἀπό τίς πράξεις πού κάμνει, ἀλλά καί δέν θά τόν κρίνω. Δεδομένου ὅτι σχεδόν τά πάντα εἰς τόν ἀξιακόν κώδικα τοῦ πλανήτου ἔχουν ἀνατραπῆ, καί τό μαῦρον πλέον λέγεται ἄσπρον καί τό ἄσπρον μαῦρον, τό φῶς λέγεται σκότος καί τό σκότος φῶς, τό πικρόν λέγεται γλυκύ καί τό γλυκύ πικρόν (Ἠσ. 5:20-23), δέν ἀποκλείεται ἡ σωστή ἀντιμετώπισις αὐτῆς τῆς ἀποστασίας νά εἶναι αὐτή τοῦ π. Κλεομένη, ἐνῷ ἡ δική μας, δηλαδή ἀντίστασις μέ ἄρθρα καί σχόλια, νά εἶναι ἐσφαλμένη. Ὁ π. Κλεομένης μοῦ θυμίζει τόν Προφήτην Ἠλίαν, ὁ ὁποῖος, προκειμένου νά βάλῃ φρένον εἰς τήν ἀποστασίαν ἀπό τόν ἀληθινόν Θεόν πού ἐπεκράτει τότε, «καθάρισε» μερικάς ἑκατοντάδας προσκυνητῶν τοῦ Βάαλ.

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟΝ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Ν. Σάκκου, ῾Ομ. Καθ/τοῦ Πανεπιστημίου

ΟΧΙ ΜΟΝΟ τό Δεκέμβριο ἀλλά ὅλο τό χρόνο, ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς δημιουργίας μέχρι τή συντέλεια, τόν σημαδεύει ἡ κατά σάρκα γέννησι τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Σηματοδοτεῖ τή ζωή ὄχι μόνο τῶν χριστιανῶν, ἀλλά κι ἐκείνων πού πολεμοῦν τόν Χριστό κι ἐκείνων πού τόν περιφρονοῦν καί δέν θέλουν νά ἔχουν σχέσι μαζί του. Τέμνει τήν παγκόσμια ἱστορία σέ πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν. Αλλά ἀνατέμνει καί τήν ἀνθρωπότητα ὅλη, καθώς αὐτόβουλα οἱ ἄνθρωποι δέχονται ἤ ὄχι τόν Χριστό κι ἀναπόφευκτα λαμβάνουν θέσι μετά ἤ κατά τοῦΧριστοῦ. Εἴκοσι αἰῶνες τώρα, ἀπό τότε πού οἱ ἁπλοῖ βοσκοί ὑπακούοντας στό ἀγγελικό μήνυμα ἔσκυψαν στή φάτνη τῆς Βηθλεέμ, γιά νά βεβαιωθοῦν ὅτι «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ» καί οἱ σοφοί μάγοι τῆς ᾿Ανατολῆς ἔσπευσαν νά προσκυνήσουν τόν τεχθέντα βασιλέα, ἡ ταπεινή φάτνη παραμένει ἡ ἀνεξάντλητη πηγή τῆς χαρᾶς, τῆς εἰρήνης, τῆς λυτρώσεως, τῆς ἀληθινῆς καί πεπληρωμένης ζωῆς.

Ἡ μεγάλη ἀποστασία

Ἐνῶ θὰ περίμενε κανεὶς οἱ ταγοὶ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὸν ἀντιαιρετικὸ πατερικὸ θησαυρὸ καὶ νὰ ἀποδοθοῦν σὲ παρόμοιους ἀγῶνες, ἀκολουθώντας ταπεινὰ τὰ βήματα, ποὺ χάραξαν οἱ ἅγιοι Πατέρες, ὅπως ὁ Μέγας Φώτιος, καὶ νὰ ὁδηγήσουν τοὺς αἱρετικοὺς σὲ μετάνοια, ἐπιστροφὴ καὶ ἐγκεντρισμὸ στὴν ἁγία Ὀρθοδοξία, δυστυχῶς μιὰ ἀθεολόγητη ὁμάδα ἀναξίων μεγαλόσχημων κληρικῶν καὶ θεολόγων πράττει τὰ ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα πρὸς ὅσα ἐντέλλεται ὁ Κύριός μας, τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ Ἁγία Γραφή, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οἱ Ἱεροὶ Κανόνες καὶ γενικὰ ἡ ἱερὰ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὅλοι ἔχουμε καταστεῖ μάρτυρες αὐτῆς τῆς ἀποστασίας τῶν τελευταίων δεκαετιῶν, παρακολουθώντας τὶς συνεχῶς πυκνούμενες ἐπισκέψεις μεταξὺ αἱρετικῶν καὶ Ὀρθοδόξων, τοὺς ἐναγκαλισμούς, τὶς συμπροσευχές, τὰ θυμιατίσματα, τὰ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τὴν πρόταση χειρῶν πάπα καὶ Πατριάρχου ὡς σύμβολο ἑνότητος καὶ νίκης, τὴν ἀναγνώριση  τῶν αἱρέσεων ὡς «Ἐκκλησιῶν», τὴν ἀναγνώριση τῆς ἐγκυρότητος τῶν μυστηρίων τῶν αἱρετικῶν.

Ὁ Σεβ. Ἀβύδου ὁµολογεῖ ποίαν “πίστιν” προωθεῖ ἡ Μ. Σύνοδος -- Τοῦ κ. ∆ηµητρίου Ἰ. Κάτσουρα, θεολόγου

Ἡ αὐτόκλητος ὁµολογία καί οἱ ἀποκαλυπτικές τοποθετήσεις τοῦ ἐπισκόπου τοῦ Πατριαρχείου Σεβ. Κυρίλλου περιέχονται σέ ἐκτενές ἄρθρο του µέ τίτλο «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν Χριστιανικόν κόσµον», δηµοσιευθέν τήν 29η Μαΐου τρ. ἔτους (πύλη ἐκκλ/κῶν εἰδήσεων amen.gr). Ἰδού λοιπόν (ἐνδεικτικῶς!) ἡ ὁµολογία καί τά ἀποκαλυπτήρια τῆς Πίστεως πού ἐνέπνευσε τά Κείµενα τῆς "Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου":

"Εἶναι δεδοµένο καί ἀπολύτως κατανοητό ὅτι, γιά νά µπορεῖ νά γίνει λόγος γιά Ἐκκλησία ἔξω ἀπό τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, θά πρέπει νά ὑπερβεῖ κανείς τήν ἀντίληψη τῆς ἀποκλειστικότητας καί νά παραδεχθεῖ τήν ὕπαρξη τῆς χάριτος καί τήν πνοή τοῦ Ἁγ. Πνεύµατος ἐκτός αὐτῆς.