Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!

"Ιδού καιρός ήγγικε της σωτηρίας ημών! Ευπρεπίζου σπήλαιον, η Παρθένος εγγίζει του τεκείν". 

Με τον ύμνο αυτόν ο ιερός υμνωδός, μας εισάγει στην μεγάλη εορτή της Γεννήσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού. 
Ακούγοντας τα πανέμορφα αυτά λόγια έρχεται συνειρμικά στο νού μας μια παρόμοια υμνολογική φράση από την Μ. Τεσσαρακοστή: 
"ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας". 
Η σύνδεσή τους βαθύτατη, αφού κανένα νόημα δεν θα είχε ο ευπρεπισμός του υλικού σπηλαίου της Βηθλεέμ. 
Το ζητούμενο είναι ο ευπρεπισμός του σπηλαίου της ψυχής μας. Και τούτο δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνον διά της μετανοίας.
Eίθε αυτά τα Χριστούγεννα να είναι ένα νέο πνευματικό ξεκίνημα με περισσότερο ζήλο για αγώνα ώστε έτσι η Γέννηση του γλυκυτάτου Ιησού μας να επιτελείται διαρκώς εντός των σπηλαίων των καρδιών μας.

Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!

Λόγος πεζή φράσει εις την κατά Σάρκα ΓΕΝΝΗΣΙΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Δαμασκηνού Μοναχού, του Υποδιακόνου και Στουδίτου                                                                                                  

Αι εορταί της Εκκλησίας μας, ευλογημένοι Χριστιανοί, ομοιάζουν ωσάν μεγάλον και υπέρλαμπρον κήπον, εις τον οποίον υπάρχουν όλα τα άνθη· εντός δε του κήπου αυτού κάθηται Βασιλεύς λαμπροφόρος, όστις προσκαλεί πάντας τους ανθρώπους και συνομιλεί μετ΄ αυτών· όσοι δε εισέλθουν εις αυτόν, έχουν μεν χαράν, διότι ωσφράνθησαν τα ωραία εκείνα άνθη, αλλά περισσότερον χαίρονται, διότι επλησίασαν τον Βασιλέα και συνωμίλησαν μετ΄ αυτού· ούτως είναι και αι εορταί και αι μνήμαι των Αγίων. Κήπος είναι η Εκκλησία μας η Αγία και θεοτίμητος· άνθη είναι αι πανηγύρεις των Αγίων όλων, είτε Μαρτύρων είπης, είτε Ιεραρχών, είτε Αποστόλων, είτε Προφητών, είτε άλλου τινός. Βασιλεύς δε μέγας ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι, ο λαμπρός, ο καθαρός, ο Σωτήρ του κόσμου, ο ιατρός των ανθρώπων, ο ζωοδότης των κτισμάτων όλων.

Christ is Born - Χριστός Γεννάται

Τη ΚΕ΄ (25) Δεκεμβρίου, η κατά Σάρκα ΓΕΝΝΗΣΙΣ του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Η Γέννησις του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού ούτως εγένετο.  Βλέπων ο φιλάνθρωπος Θεός ότι το γένος των ανθρώπων ετυραννείτο υπό του διαβόλου, ευσπλαγχνίσθη, και αποστείλας τον Άγγελον αυτού Γαβριήλ διεμήνυσε δι΄ αυτού εις την Θεοτόκον το «Χαίρε κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου»· ειπούσης δε Αυτής το «Ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», ευθύς συνελήφθη εν τη αχράντω και παρθενική μήτρα Αυτής ο Υιός και Λόγος του Θεού και Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Η Σάρκωσις του Θείου Λόγου, ως Έλλογος Θεανθρώπινος πανενότης εις την αλογίαν της διεσπασμένης ανθρωπότητος!...

Τοῦ κ. Παναγιώτου  Γκιουλέ

«Μέγα καί παράδοξον θαῦμα τετέλεσται σήμερον! Παρθένος τίκτει

καί μήτρα οὐ φθείρεται· ὁ Λόγος σαρκοῦται, καί τοῦ Πατρός οὐ κεχώρισται. Ἄγγελοι μετά ποιμένων δοξάσουσι, καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς

ἐκβοῶμεν· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ· καί ἐπί γῆς εἰρήνη» (α´ ἰδιόμελον ἐν

τοῖς ἀποστίχοις). 

Ὄντως Μέγα καί παράδοξον θαῦμα συντελεῖται σήμερον! Ἡ Παρθένος γεννᾶ «ἐν σαρκί» τον πρό τῶν αἰώνων γεννηθέντα ἀχρόνως ἐκ Πατρός καί ἡ μήτρα τῆς Παρθένου δέν φθείρεται!…

Ὤ θαῦμα πάντων θαυμάτων ὑπέρτερον! Πῶς ἡ Παρθένος συνέλαβεν «ἐν γαστρί» καί ἐγέννησεν «ἐν σαρκί» τόν ἐνυπόστατο Λόγο τοῦ Πατρός, τήν ἐνυπόστατη ἀλήθεια καί ζωή καί ἔγινε ἡ οὐράνιος «παστάς τοῦ Λόγου», πού μέσα της ἐτελεσιουργήθη καί ἱερουργήθη το μέγα Μυστήριο τῆς ὑποστακτικῆς ἑνώσεως θείας καί ἀνθρωπίνης φύσεως;

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί...,

Ένα εύλογο ερώτημα περί οραμάτων στον αγαπητό πατέρα Νικόλαο Μανώλη -- Γράφει ο αδελφός μας Ιουστίνος

Ένα εύλογο ερώτημα στον αγαπητό  πατέρα Νικόλαο, θα ήταν να μας εξηγήσει καθαρότερα γιατί ο οσιώτατος γέρων Εφραίμ αλλά και ο γέροντας του πατρός Νικολάου, π. Αγάθων της Κωνσταμονίτου ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΗΚΑΝ αμέσως μετά το Κολυμπάρι! Από ότι μας έχει πεί μέχρι τώρα ο π. Νικόλαος, γνωρίζουμε ότι  ο γέρων Εφραίμ ο Αριζονίτης είχε εμποδίσει τον γέροντα Αγάθωνα από την αποτείχιση, επειδή θεωρούσε ότι ο καιρός δεν ήταν κατάλληλος ακόμη. Περίμενε δηλαδή ο γέρων Εφραίμ   να έχει ο Βαρθολομαίος πρώτα δημοσίως  κοινό ποτήριο με τον πάπα  Ρώμης και  ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΤΕΙ. Το ερώτημα λοιπόν προς τον π. Νικόλαο είναι το εξής: ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ   ΕΜΠΟΔΙΣΕ τον γέροντα Εφραίμ να αποτειχιστεί απο την παναίρεση του Κολυμπαρίου; Μήπως είχε κάποιο όραμα όπως ΕΙΧΕ ΠΑΛΙΑ  ο γέροντάς του ο όσιος Ιωσήφ ο ησυχαστής; Και τελικά ποιά είναι η γνώμη σας πάτερ Νικόλαε, τι από τα δύο είναι ΠΙΟ ορθόδοξο, τι πρέπει να ακολουθούμε, τους οσίους γέροντας με  τα αρνητικά οράματα ή την διαχρονική στάση των Αγίων Πατέρων απέναντι στις αιρέσεις; Διότι εάν ακολουθήσουμε τους οσίους γέροντας με τα αρνητικά οράματα, όπως κάνει σήμερα ο γέρων Αγάθων - και που ίσως και αυτός είδε κάποιο όραμα - τότε κάνουμε υπακοή σε οράματα  και δεν ακολουθούμε τους αγίους Πατέρας.  Εάν όμως ακολουθούμε τους αγίους Πατέρας,  τότε  πρέπει λογικά  να προβληματιζόμαστε για την - λόγω οραμάτων - αξιοπιστία της  στάσης των γερόντων, που ίσως και  να περίμεναν να κάνουν την αρχή της αποτείχισης κάποιοι επίσκοποι, ώστε να ακολουθήσουν τους αγίους Πατέρας και  να αποτειχιστούν... Μήπως όμως αυτή  η ρομαντική περίοδος  αναμονής για την επανάκαμψη των επισκόπων στην ορθοδοξία - που ίσως και να βασιζόταν πάλι σε οράματα - έχει πιά τελειώσει; Ουδείς μέχρι τώρα "λέων"  έχει εμφανιστεί. Εφόσον λοιπόν έχει κορυφωθεί η Αποστασία, γιατί δεν γίνεται ακόμη σύναξη   όλων των αποτειχισθέντων κληρικών; Μήπως και εσείς έχετε  κάποια "οράματα"   που την  εμποδίζουν;
-----------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 27 Δεκεμβρίου 2019 - 11:59 π.μ., 27 Δεκεμβρίου 2019 - 12:01 μ.μ.
«Δεν υπάρχει "δόγμα εορτολογικής ενότητος"!!!»

Ἡ ἑορτολογική ἑνότης τῶν Ὀρθοδόξων ἀποτελεῖ ἀπαραίτητον στοιχεῖον τοῦ δόγματος τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ἑρμηνεύων τόν 56ον Κανόνα τῆς ΣΤ' Οἰκ. γράφει: «Ὅθεν ἡ Σύνοδος αὕτη, διά τοῦ παρόντος Κανόνος, ὁρίζει, ὅτι ὅλη ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἡ εἰς πᾶσαν τήν οἰκουμένην εὑρισκομένη, νά φυλάττῃ μίαν καί τήν αὐτήν τάξιν, καί νά νηστεύῃ ...»

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ!

Εις ποίαν οδυνηράν δοκιμασίαν μας υποβάλλει το μήνυμα! Πως θα αναμετρηθώμεν με την απαίτησιν;  Πως θα κατορθώσωμεν αξίως να δοξάσωμεν τον Γεννώμενον Χριστόν; Διανοούμεθα εν πίστει την Ενσάρκωσιν του Θείου Λόγου και περιπίπτωμεν εις θάμβος. Βυθιζόμεθα εις το μυστήριον, το «ξένον και παράδοξον» και μένομεν άναυδοι. Που θα εύρωμεν αγγελικόν νουν, δια να κατανοήσωμεν την κένωσιν του Υιού και Θεού; Με ποίαν καρδίαν θα αγαπήσωμεν; Ομολογουμένως, η πιστή ψυχή, μελετώσα την άπειρον αγάπην του Θεού προς τους ανθρώπους, περιέρχεται εις αμηχανίαν. Ω, πόσον μικροί είμεθα ημείς και πόσον μέγας ο Θεός! Και ποίον μεγαλείον κρύπτεται εις την εκούσιον ταπείνωσίν Του! Μία μόνον διέξοδος υπάρχει δια την έκθαμβον και ευεργετουμένην ψυχήν: Η ευγνωμοσύνη, ο πνευματικός κλαυθμός, η ευχαριστία προς την αγάπην, τον Θεόν. Και νομίζω ότι το μόνον ανταπόδομα εις τας ανεκφράστους ευεργεσίας του Θεού είναι η θερμή ευχαριστία και ευγνωμοσύνη. Ω, και να εγνωρίζαμεν τι είμεθα, από πού ερχόμεθα, που πηγαίνομεν!

Κάλαντα Χριστουγέννων Μ. Ασίας (Σμύρνης)

Ὁμιλία στὴν Γέννηση τοῦ Χριστοῦ -- Του Μεγάλου Ἀθανασίου

Βλέπω ἕνα παράδοξο μυστήριο, δηλαδὴ ἀντὶ γιὰ τὸν ἥλιο βλέπω τὸν ἥλιο τῆς δικαιοσύνης μὲ ἀπερίγραπτο τρόπο νὰ ἔχει χωρέσει στὴν Παρθένο. Μὴ ρωτᾶς πῶς ἔγινε αὐτό, «ἀφοῦ ὅπου θέλει ὁ Θεὸς ὑποχωρεῖ ἡ τάξη τῆς φύσης». Γιατί θέλησε ὁ Θεός, μπόρεσε, κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανό, μᾶς ἔσωσε. Ὅλα ἂς συντρέχουν. Ὁ Θεὸς πού ὑπάρχει τώρα καὶ πού προϋπῆρχε, σήμερα γίνεται ὅπως δὲν ἦταν. Γιατί, ἐνῶ εἶναι Θεός, γίνεται ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ παύει νὰ εἶναι Θεός.