Πρὸς τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην --- Τοῦ ἱερέως π. Κωνσταντίνου Σκόδρα

Παναγιώτατε, Καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῆς πορείας σας ὡς Οἰκουμενικός Πατριάρχης, μεθοδευμένα μᾶς ὁδηγεῖτε ταχύτατα στὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μετὰ λύπης μου παρατηρῶ ὅτι, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν καθολικὴ ἀντίδραση τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἐσφιγμένου καὶ μεμονωμένων διαμαρτυριῶν ἀπὸ Ἁγιορεῖτες Μοναχοὺς, τὸ Ἅγιο Ὄρος ἐν γένει, κρατᾶ στάση σιωπῆς. Ἐνῶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἐλέγξουν τὴν αἱρετικὴ πορεία σας, ὄχι μόνο σιωποῦν, ἀλλὰ ἀντίθετα προσπαθοῦν νὰ φιμώσουν τὸν ὁποιονδήποτε τὸ πράττει. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι, ἡ πρόσφατη γενναία πράξη ὁμολογίας πίστεως τοῦ Μοναχοῦ Γέροντα Σάββα Λαυριώτη, ποὺ σὲ ἀνοιχτὲς ἐπιστολὲς του στὴν ἐφημερίδα Ὀρθόδοξος Τύπος (ἀρ. φύλ. 2025/06-06-2014 καὶ ἀρ. φύλ. 2038/26-9-2014) τάσσεται, ἐπώνυμα, ἐνάντια στὰ αἱρετικὰ φρονήματά σας καὶ στὴν σιωπὴ τῶν Ἡγουμένων τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μὲ ἀφορμὴ ὅσα προανέφερα καὶ ἐπειδὴ εἶστε ἡ κεφαλὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, παίρνω τὸ θάρρος νὰ σᾶς πῶ τὰ ἑξῆς: Εἰλικρινὰ ἀναρωτιέμαι, δὲν ἔχετε φόβο Θεοῦ;

Οικουμενισμός το βδέλυγμα της ερημώσεως (4ον)

Οἱ κοινωνοῦντες μέ τόν Βαρθολομαῖον κοινωνοῦν καί μέ τόν «πάπαν» -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου

Τό 1969, ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς (ΡΟΕΔ), Ἅγιος Φιλάρετος, ἔγραψε ἐπιστολήν στόν «ἀρχιεπίσκοπον» Β & Ν Ἀμερικῆς Ἰάκωβον (γνωστόν καί ὡς Σιάκωβον), ὅπου, μεταξύ ἄλλων, ἐπέκρινε τόν «πατριάρχην» Ἀθηναγόραν ὅτι ἔχει γράψει στά Δίπτυχα τοῦ Πατρ/χείου Κων-λεως τόν «πάπαν» καί τούς ἀρχηγούς τῶν ἄλλων αἱρέσεων. Ἡ πληροφορία αὐτή οὐδέποτε διεψεύσθη! Συνεπῶς, οἱ κοινωνοῦντες μέ τόν Βαρθολομαῖον κοινωνοῦν καί μέ τόν «πάπαν». Ἰδού τό σχετικόν ἀπόσπασμα τῆς ἐν λόγῳ ἐπιστολῆς:

«We therefore regard it as our duty to protest strongly against the distortion of the dogma of the Church so insistently made by His Holiness Patriarch Athenagoras and Your Eminence. We protest against the "Ecumenical Doxology" and against the inclusion in the Diptychs by His All Holiness Athenagoras of the name of the Pope of Rome and of "all the confessions of the East and West," which was announced in His Holiness' Christmas Message. This inclusion in the Diptychs has always been testimony that a certain person is recognized as Orthodox. If the Fifth Ecumenical Council ordered the name of Theodore of Mopsuestia stricken from the Diptychs when his teaching was found unorthodox, then how can any Patriarch or Bishop now include in the Diptychs those who do not even nominally belong to the Orthodox Church, and who, on the contrary, continue to proclaim doctrines inconsistent with her dogmas?»

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ -- Orthodox Hymns

«Ω των υπέρ έννοιαν θαυμάτων σου, Πανάχραντε! Ξένη σου η γέννησις υπάρχει∙ ξένος ο τρόπος ο της αυξήσεως∙ ξένα και παράδοξα τα σα πάντα, Θεονύμφευτε, και βροτοίς ανερμήνευτα».

Τη Ζ΄ (7η) του Δεκεμβρίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Επισκόπου Μεδιολάνων.

Αμβρόσιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη κατά το έτος τμ΄ (340) εις Μεδιόλανα της Ιταλίας, όπου και δια τας πολλάς του αρετάς κατέστη Επίσκοπος και από των οποίων ως αστήρ φωτεινότατος κατηύγασεν άπασαν την οικουμένην με το φως της διδασκαλίας του εκπληρώσας εις εαυτόν την εντολήν του Κυρίου την λέγουσαν· «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσι τον Πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς» (Ματθ. ε: 16).

Ο Καθηγούμενος Αρχιμ. Κύριλλος Μελισσοχωρίου : το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται

...Κυριολεκτικά ισοπεδώθηκαν όλα όσα επί χίλια και πλέον έτη εχώριζαν και χωρίζουν – και θα χωρίζουν – τους αιρετικούς Παπικούς από τους Ορθοδόξους. Μόνο προσχηματικά και τυπικά δεν υπήρξε και το «κοινόν Ποτήριον» ακόμη. Αυτό γίνεται σταδιακά και μεμονωμένα προς το παρόν. Αλλ’ όμως ήδη από το 1965, μετά την αντικανονική και μονομερή «άρση των αναθεμάτων», το όνομα του αιρεσιάρχου Πάπα έχει αναγραφή στα Δίπτυχα του Πατριαρχείου και μνημονεύεται «σιωπηρώς» ως ομόπιστος Πατριάρχης Ρώμης και μάλιστα ως πρώτος τη τάξει!

Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική.

Τριάντα χρόνια προ της πτώσεως του Βυζαντίου, ο μέγας μοναχός της Μονής του Στουδίου Ιωσήφ ο Βρυέννιος, εκήρυττεν εις το παλάτι και εις τον κόσμον ότι η υποδούλωσις εις τους Τούρκους είναι αναπόφευκτος δια τον αμαρτωλόν βίον των Βυζαντινών, από του Βασιλέως και του Πατριάρχου μέχρι του τελευταίου πολίτου και του εσχάτου Μοναχού. Και το Βυζάντιον έπεσε και υπεδουλώθη 400 χρόνια. Και αι οιμωγαί υψώθησαν μέχρις ουρανού… Έδωκεν ο Θεός και ηλευθερώθημεν. Αλλά πάλιν η αμαρτία κατέκλυσε παν το Ελληνικόν και εφθάσαμεν σήμερον εις το απελπιστικώτερον αδιέξοδον, που εγνώρισε ποτέ ο Ελληνισμός, και κατηντήσαμεν «ονειδισμός και χλευασμός τοις κύκλω ημών». Και διατί όλα αυτά; Διατί αι συνεχιζόμεναι συμφοραί του Έθνους; Δια να συνέλθωμεν από την αμαρτωλόν νάρκην, άρχοντες και αρχόμενοι, Επίσκοποι και Μοναχοί. Διότι η αμαρτία επλεόνασεν. Η αποστασία από τον Θεόν καθίσταται γενική. Οι Ιεράρχαι μας ερωτοτροπούν με τους αιρετικούς από μίαν κακώς εννοουμένην αγάπην και από την φενάκην ότι θα μας βοηθήσουν οι Παπικοί. Ολόκληρος η Ελλάς φλέγεται από την αμαρτίαν, την αθεϊαν, τον οικουμενισμόν, τον μασσωνισμόν, τας αιρέσεις. Πως λοιπόν αυτός ο δυστυχής λαός θα ίδη ειρήνην και ευτυχίαν; Και πώς να μη έρχεται η οργή του Θεού; Εάν θα ημπορούσαμεν να ίδωμεν με πνευματικά μάτια τους εξωτερικώς λαμπρούς φαινομένους Χριστιανούς μας, δεν θα εβλέπαμεν ειμή αθλίους, ρακενδύτους και καταπληγωμένας ψυχάς από την αμαρτίαν, την απιστίαν και τας αιρέσεις. Θα εβλέπαμεν ανθρώπους δίχως πνεύμα. Και ο πρώτος δι΄ ύδατος κατακλυσμός εγένετο με το αιτιολογικόν: «δια το είναι αυτούς σάρκας». Ας φοβηθώμεν τον δεύτερον κατακλυσμόν, τον δια πυρός, ως λέγει ο Απόστολος Πέτρος, κατά τον οποίον «ουρανοί πυρούμενοι λυθήσονται και στοιχεία καυσούμενα τήκεται!»….

Ιερά Λαύρα Σάββα του Ηγιασμένου -- «Φωνή βοώσα εκ της Ερήμου»

Επιθυμούμεν δια του παρόντος να εκφράσωμεν τον βαθύτατον πόνον, την θλίψιν και την αγωνία μας δι΄ όσα εσχάτως συμβαίνουν εις βάρος της αμολύντου φιλτάτης Ορθοδοξίας από τα όργανα της παναιρέσεως του Αντίχριστου Οικουμενισμού.                                                                                                     

Αναγκαζόμεθα να λύσωμεν την ερημητικήν σιωπήν και υψώνομεν την ταπεινήν μας φωνήν με όλους τους εναπομείναντας αγωνιζομένους Ορθοδόξους ιεράρχας, ιερείς, μοναχούς, μοναχάς και λαϊκούς αδελφούς: «Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Η Χάρις του Θεού μάς αξίωσε να έχωμεν προστάτας και οδηγούς εις τον μοναχικόν μας βίον τον εκ βρέφους Ηγιασμένον Όσιον Σάββαν και τον Άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν, πρωτοστάτας εις τον αγώνα κατά των Μονοφυσιτών και Εικονομάχων. Τα όσα διαδραματίζονται με υποκινητάς δυστυχώς «Ορθοδόξους» Πατριάρχας και Αρχιερείς είναι προ πολλού έξω από τα όρια της ανοχής και υπομονής μας. Η Ορθοδοξία μας εμπαίζεται, καταπατείται και διαστρέφεται εκ των έσω, και δυστυχώς οι περισσότεροι σιωπούν.   

Ὄξυνσις τῶν διεκκλησιαστικῶν σχέσεων

Ὁ Πρωθιερεὺς Βσέβολοντ Τσάπλιν προέβη εἰς βαρυτάτας δηλώσεις μετὰ τὴν ὑποτιθεμένην ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ τὸ Οὐκρανικόν. Δὲν εἶναι τυχαῖον πρόσωπον, καθὼς διετέλεσε Πρόεδρος τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὴν Συνεργασίαν Ἐκκλησίας καὶ Κοινωνίας τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας ἀπὸ τὸ 2009 ἕως τὸν Δεκέμβριον τοῦ 2015 καὶ ἀναπληρωτὴς πρόεδρος τοῦ Παγκοσμίου Ρωσικοῦ Λαϊκοῦ Συμβουλίου ἕως τὴν 29ην Δεκεμβρίου 2015. Συμφώνως πρὸς τὴν ἱστοσελίδα cretedoc.gr:

«Ὅσοι ἀναγνωρίζουν τὸ σχίσμα εἶναι σχισματικοί. Ἡ «ἱεραρχία» καὶ ὁ «κλῆρος» τους καθαιροῦνται καὶ ἀντικαθίστανται ἀπὸ καινούριους.

Σχόλιο του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου

Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Μά καλά, συμφώνως πρός τόν «μητροπολίτην Πειραιῶς» κ. Σεραφείμ καί πολλούς ἄλλους «ἀντι-οικουμενιστάς», δέν ὑπάρχει ἀκόμη «κοινόν ποτήριον». Αὐτό τό ψέμμα ἀναμασσοῦν καθημερινῶς καί οἱ «σχολιασταί-παράσιτα» τοῦ παρόντος ἱστολογίου, πρός παραπλάνησιν τῶν ἀναγνωστῶν. Ἤ μήπως ἐννοοῦν ὅτι δέν ὑπάρχει ἀκόμη παντοῦ τό «κοινόν ποτήριον», δηλαδή καί εἰς τό τελευταῖον χωρίον; Μᾶλλον αὐτό ἐννοῦν, διότι αὐτή εἶναι ἡ αἵρεσις τοῦ μέντορός των, τοῦ π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου: «Πιστεύω ὅτι σύμπασα ἡ ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατεπόθη ὑπό τῆς πλάνης καί μόνον ἐγώ καί ὀλίγοι ἀκόμη ἐμείναμεν διασώζοντες τήν ἀλήθειαν;» («Τά Δύο Ἄκρα», σ. 58). Τοὐτέστιν, κατ' αὐτούς, ἡ ἀποκήρυξις τῶν «ψευδεπισκόπων» δέν ἐπιτρέπεται πρίν αὐτοί προλάβουν νά καταστρέψουν ὁλοσχερῶς τήν Ἐκκλησίαν!!!