ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ -- † Ὁ Μητροπολίτης Ράσκας καὶ Πριζρένης Ἀρτέμιος»

Ἐδῶ καὶ ὀκτὼ μῆνες ἡ Σερβία βουίζει περὶ τῆς «Ραβέννας», καὶ αὐτὸ τὸ θέμα δὲν βρίσκεται στὴν “Ἡμερήσια διάταξη” τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας. Ὁ πιστὸς λαός, ὁ ὁποῖος ἀνησυχεῖ γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη του, ἀναμένει ἀπὸ αὐτὴ τὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας μία σαφῆ ἀπάντηση, γιὰ τὸ τί συνέβη στὴ Ραβέννα ἀπὸ 8 ἕως 15 Ὀκτωβρίου τὸ 2007. Καὶ ὄχι μόνο ὁ λαός. Αὐτὸ τὸ ἀναμένει καὶ ἡ πλειοψηφία τῶν Ἱεραρχῶν, οἱ ὁποῖοι καθόμαστε ἐδῶ. Κι ἐμεῖς ἔχουμε πολλὲς ἐρωτήσεις καὶ ἀμφιβολίες, οἱ ὁποῖες θὰ ἦταν καλὸ νὰ ἐπιλυθοῦν ἐδῶ. Ὁ συμμέτοχος τῶν συμβάντων στὴ Ραβέννα, ὁ Σεβασμιώτατος Ἐπίσκοπος Μπάτσκας κύριος Εἰρηναῖος καταθέτει στὴ Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο, μετὰ ἀπὸ πέρασμα πάνω ἀπὸ τρεῖς μῆνες (23 Ἰανουαρίου 2008), τὴν δική του “Ἔκθεση περὶ τῆς δεκάτης συνεδριάσεως τῆς Ὁλομέλειας τῆς Μικτῆς Διεθνοῦς Ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν θεολογικὸ διάλογο μεταξὺ τῆς Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἔλαβε χώρα στὴ Ραβέννα (Ἰταλία) ἀπὸ 8 μέχρι 15 Ὀκτωβρίου τὸ 2007”. Ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τὸ ἀποστέλλει στοὺς Ἀρχιερεῖς στὶς 5 Φεβρουαρίου 2008, καὶ ἐμεῖς τὸ λαμβάνουμε, ὁ καθένας, ἀνάλογα μὲ τὴ διάσταση τῶν ἑδρῶν μας καὶ τῆς ἀμεσότητας τοῦ ταχυδρομείου. Ἐν τῷ μεταξὺ στὸ διάστημα αὐτό, ἀπὸ τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2007 μέχρι τὸ Φεβρουάριο τοῦ 2008, ὑπῆρχε πολὺς χρόνος γιὰ διάφορες εἰκασίες, ὑποθέσεις, μαντεψιὲς καὶ γητέματα – τί πραγματικὰ συνέβη στὴ Ραβέννα; Τί ὑπογραφόταν; Ἀπὸ ποιόν; Μὲ συγκατάθεση καὶ εὐλογία τίνος; Στὸ ὄνομα τῶν ἰδίων τῶν συμμετεχόντων ἢ στὸ ὄνομα ὅλων τῶν Ἀρχιερέων καὶ τοῦ πιστοῦ λαοῦ; Λαμβάνοντας τὴν ὑπʼ ἀρ. 131/ 66 ἀπὸ 5 Φεβρουαρίου τοῦ 2008 ἐπιστολὴ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου, μὲ τὴν ἐσώκλειστη ἔκθεση τοῦ ἀδελφοῦ Εἰρηναίου, ἀναμέναμε νὰ βροῦμε στὴν ἴδια τὶς ἀναφερόμενες ἐρωτήσεις ἀπαντήσεις. Ἀλλὰ δὲν τὶς βρήκαμε. Ἔμεινε ἡ ἐλπίδα ὅτι περὶ τούτου θὰ μάθουμε σὲ αὐτὴ τὴ συνεδρίαση τῆς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, ὅμως, αὐτὸ τὸ θέμα δὲν ὑπάρχει κἂν στὴν Ἡμερήσια διάταξη! Γιὰ νὰ μὴ μείνουμε περαιτέρω στὸν λαβύρινθο πολλῶν ἐρωτήσεων, ἐμεῖς ὑποβάλλουμε πρὸς τὴν Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας αὐτὴ τὴν Ἐπιστολὴ μὲ τὴν ἐπιθυμία ὅτι θὰ μάθουμε ἐπισήμως:

1. Πότε, μὲ ποιὰ ἀπόφαση καὶ ἀπὸ ποιὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα ὁρίστηκαν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς ἡμετέρας Ἐκκλησίας ὁ Ἐπίσκοπος Μπάτσκας Εἰρηναῖος καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Μπρανίτσεβο Ἰγνάτιος, νὰ συμμετάσχουν στὴν ἐργασία τῆς “Μεικτῆς διεθνοῦς ἐπιτροπῆς γιὰ τὸν θεολογικὸ διάλογο μεταξὺ Ὀρθοδόξου καὶ Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας”;

2. Μὲ τὴν Ἀπόφαση αὐτὴ (ἐφόσον ὑπάρχει) δόθηκε σὲ αὐτοὺς τοὺς ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας μας “ἰσόβια θητεία” ἢ συγκεκριμένη εὐλογία γιὰ τὴ συμμετοχή τους στὴν συγκεκριμένη συνεδρίαση τῆς Ἐπιτροπῆς αὐτῆς;

3. Οἱ ἐκπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας μας πρὶν τὴν ἀναχώρηση στὶς συναντήσεις αὐτὲς εἶναι ὑποχρεωμένοι νὰ συμβουλευτοῦν τὴν Διαρκῆ Ἱερὰ Σύνοδο ἢ τὴ Σύνοδο τῆς Ἱεραρχίας, καὶ συμμορφώνονται οἱ θέσεις, τὶς ὁποῖες οἱ ἴδιοι στὸ ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας μας θὰ ὑποστηρίζουν;

4. Συγκεκριμένα, σχετικὰ μὲ τὴ Ραβέννα, μαθαίνουμε ἀπὸ τὴν ἔκθεση τοῦ Ἐπίσκοπου Μπάτσκας, ὅτι τὸ Κείμενο αὐτὸ ποὺ υἱοθετήθηκε στὴ Ραβέννα ἀποτελεῖ “θεολογικὴ εἰσαγωγὴ στὴ συζήτηση περὶ τῆς θέσεως τοῦ ἐπίσκοπου Ρώμης στὴν Ἐκκλησία”, καὶ ἀναρωτιόμαστε: Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γίνει συζήτηση περὶ τῆς “θέσεως τοῦ ἐπίσκοπου Ρώμης στὴν Ἐκκλησία”, ἀφοῦ ὁ “ἐπίσκοπος–πάπας” Ρώμης δὲν βρίσκεται στὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ στὴν αἵρεση, ἐκτὸς τῆς Ἐκκλησίας; Ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση τῆς συζητήσεως περὶ τῆς θέσεώς του στὴν Ἐκκλησία, δὲν θὰ ἦτο ἡ ἐπιστροφή του στὴν Ἐκκλησία; Μὲ τὸ κείμενο τῆς Ραβέννας δὲν προκαταλήφθηκε ἡ ἕνωσι τῆς Ὀρθόδοξης καὶ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας;
--------------------

Ο/Η Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

Ἀρτέμιος: «Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ γίνει συζήτηση περὶ τῆς “θέσεως τοῦ ἐπίσκοπου Ρώμης στὴν Ἐκκλησία”, ἀφοῦ ὁ “ἐπίσκοπος–πάπας” Ρώμης δὲν βρίσκεται στὴν Ἐκκλησία».

Ἀσφαλῶς, Σεβ. κ. Ἀρτέμιε, ὁ «πάπας» Ρώμης δέν ἀνήκει στήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἐπειδή, ὅμως, γνωρίζω ὅτι δέν ἀναφέρεσθε σ' Αὐτήν, ἀλλά στήν «ἐκκλησίαν» εἰς τήν ὁποίαν ἀνήκει τό Πατριαρχεῖον τῆς Σερβίας, μίαν ἀπό τίς 14 «ἐκκλησίες πονηρευομένων», ἔχετε λάθος. Διότι, ἀπό τό 1965, οἱ ἐν λόγῳ «ἐκκλησίες» εἶναι ἡνωμένες μέ τόν «πάπαν».

Οικουμενισμός το βδέλυγμα της ερήμωσης (18ον)

ΘΕΟΤΟΚΕ ΠΑΡΘΕΝΕ -- Orthodox Hymns

Η  Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά τον λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας Θεοτόκου : Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς (ήτοι εις την ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου), εξέλαμπεν ως φέγγος από της δόξης κυκλόθεν.

Τη ΛΑ΄ (31η) Οκτωβρίου, μνήμη των Αγίων εξ Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα ΣΤΑΧΥΟΣ, ΑΠΕΛΛΟΥ, ΑΜΠΛΙΟΥ, ΟΥΡΒΑΝΟΥ, ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ και ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΥ.

Στάχυς ο Άγιος Απόστολος ο πρώτος εκ των εξ τούτων Αγίων Αποστόλων έγινε πρώτος Επίσκοπος Βυζαντίου, από τον Πρωτόκλητον Ανδρέαν· ούτος δε έκτισεν Εκκλησίαν και εις την Αργυρούπολιν, ήτις έκειτο εντός της περιοχής εις την οποίαν ωκοδομήθη μετά ταύτα η Κωνσταντινούπολις και εκεί εδίδασκε τα εν αυτή συναγόμενα πλήθη των Χριστιανών. Διανύσας λοιπόν εις το αποστολικόν κήρυγμα δεκαέξ έτη ανεπαύθη εν Κυρίω, το δε ιερόν αυτού λείψανον ενεταφιάσθη εις την Αργυρούπολιν όπου και ευρίσκεται μέχρι σήμερον.    

28η Οκτωβρίου --- ‘‘Ζήτω η Ελλάς’’

Ανησυχούμε και απελπιζόμεθα, όταν μελετούμε τους εκτεθέντας από την Εθνικήν Στατιστικήν Υπηρεσίαν αριθμούς, εν σχέσει προς το δημογραφικόν πρόβλημα της Ελλάδος.  Εκ των αριθμών, αποδεικνύεται ότι η πατρίς μας είναι άτεκνος σχεδόν χώρα, χώρα, κατά το πλείστον, γερόντων!  Ποίος θα το εφαντάζετο;  Οι Έλληνες, δυστυχώς κατ’ όνομα οι πλείστοι Ελληνορθόδοξοι, εγένοντο αρνηταί της ζωής, φυγότεκνοι, στείροι!  Ωσάν να μη υπήρξαν απόγονοι ενδόξων όντως προγόνων, οι οποίοι εξύψωσαν την ιδέαν και αξίαν του Ανθρώπου και του Ανθρωπισμού όσον ουδέν άλλο έθνος επί της γης.  Η δε πολιτεία, άνευ βουλής ενεργήσασα, εψήφισε νόμον περί αμβλώσεων δια του οποίου φονεύονται 300—400 χιλιάδες  Ελληνορθόδοξα νήπια ετησίως και όντως επεδεινώθη επικινδύνως το δημογραφικόν πρόβλημα της Χώρας.  Υπό το πνεύμα του δήθεν «εκδημοκρατισμού» της οικογένειας, του γάμου και του ατόμου ηλλοίωσε το Οικογενειακόν δίκαιον και ενομιμοποίησε την μοιχείαν και ομοφυλοφιλίαν.  Με την ανεξέλεγκτη και μεθοδευμένη μετακίνηση ξένων πληθυσμών στον Ελληνικό χώρο, η πολιτεία θα επιδεινώση ακόμα περισσότερον την πληθυσμιακήν αλλοίωση και θα βοηθήση την ανάπτυξη ξένων ισχυρών μειονοτήτων, που θα δρουν διασπαστικά στο τέλος, ως πέμπτη φάλαγξ εντός των τειχών. Η πολιτεία μεθοδευμένα ηλλοίωσε, την Χριστιανικήν αγωγήν του Λαού και τας ηθικοθρησκευτικάς του αξίας, διότι η φυγοτεκνία είναι θέμα κυρίως ηθικόν.  Ηλλοίωσε και το εθνικόν φρόνημα.  Είναι ολοφάνερον, ότι η εθνική συνείδησις έχει σήμερον αμβλυνθή κυρίως στις ψυχές των νέων!  Εφ’ όσον δεν υπάρχει μέσα μας έντονον το αίσθημα της φιλοπατρίας, πώς είναι δυνατόν να σκεπτόμεθα το μέλλον της Ελλάδος;  Έτσι, αφού οι Έλληνες αντέστησαν επί χιλιετίας εις αφανιστικούς κινδύνους, ήδη εξαφανίζονται ειρηνικώς και αφ’  εαυτών!

‘‘Ζήτω  η Ελλάς,’’ αναφωνούν, κατά τα επετειακά ειωθότα, οι ομιληταί.  Αλλά πώς θα ζήση η Ελλάς χωρίς Έλληνας;

Παναγία η Εικοσιφοίνισσα

Το μοναστήρι της Παναγίας της Εικοσιφοίνισσας με τη θαυματουργή και αχειροποίητη εικόνα της δεσπόζει σκαρφαλωμένο στις καταπράσινες πλαγιές του Παγγαίου. Η ίδια η Θεοτόκος παρήγγειλε με άγγελο στον πρώτο κτίτορα άγιο Γερμανό ( 9ος αιώνας ), να αναγείρει τη Mονή. Κι από τότε δεν παύει με κάθε τρόπο να μεριμνά και να ενδιαφέρεται για αυτήν. 

Κάποια ημέρα παρουσιάστηκε σε ένα νέο 18 χρονών, που όργωνε κοντά στο μοναστήρι και του είπε: 
- Να έρθεις , σε χρειάζομαι. Έχω ανάγκη στο μοναστήρι μου. Κι εκείνος σαν άλλος Ελισσαίος άφησε τα ζώα ζευγμένα και ξεκίνησε αμέσως για τη Mονή, όπου έγινε μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός ( Τσομπάξης ), και αργότερα ηγούμενος. Ο πατήρ Δαμασκηνός έβλεπε την Παναγία μέσα στην εκκλησία να επιστατεί. Κι όταν ανέβαινε τις σκάλες των κελλιών, την έβλεπε να κατεβαίνει, και αντιστρόφως. Το 1908 οι Τούρκοι ληστές πλησίασαν μια νύχτα το μοναστήρι. Η πύλη ήταν ασφαλισμένη με βαριά σίδερα. Άφησαν λοιπόν ένα σκοπό εκεί και οι υπόλοιποι κάρφωναν καρφιά για να ανεβούν στο τείχος. Ξαφνικά ακούνε τον σκοπό να φωνάζει: 
- Βοήθεια, σώστε με! Μια γυναίκα μαυροφόρα με έχει αρπάξει από τα μαλλιά. Βοήθεια! Οι Τούρκοι τρομοκρατημένοι πήδηξαν αμέσως από το τείχος και έφυγαν.

π. Γεώργιος Μεταλληνός για τον Παπουλάκο και Κοσμά Φλαμιάτο:

Ο αιδεσιμ. πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής και έγκριτος και αυτός επιστήμων αντιλέγει: «μορφές, όπως ο Χριστοφόρος Παναγιωτόπουλος (Παπουλάκος) και ο Κοσμάς Φλαμιάτος, φαίνονται πολύ διαφορετικά σήμερα απ’ ότι στα μαθητικά μας χρόνια, που μας είχαν μάθει να τούς βλέπουμε «ως αμαθείς» και φανατικούς, «των οποίων η μνήμη ταχέως εσβήσθη»! Γιατί όπως η σύγχρονη έρευνα αποκαλύπτει, τίποτε δεν είναι περισσότερο αναληθές από αυτό.

π. Νικόλαος Δημαράς -- Ἡ διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καί τῶν θεοφόρων Πατέρων μέσα ἀπό τά Πρακτικά τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Οἱ αἱρετικοί Εἰκονομάχοι ἔγιναν μέν δεκτοί, ὄχι ἁπλῶς καί ὥς ἔτυχεν, ἀλλά μέ μεγάλη δυσκολία, μετά ἀπό ἀνάκριση καί ἐξέταση τοῦ κάθε ἑνός ἀπό αὐτούς ὡς κατηγορουμένου, πού σέ καμμία περίπτωση καί κανείς δέν δικαιώθηκε γιά τήν μέχρι τότε στάση του!

Ἡ Ἑκκλησία οὐδέποτε ἀνεγνώρισε ἱερωσύνην στούς αἱρετικούς, κατά τόν χρόνον πού βρίσκονταν στήν αἵρεση τῆς βδελυρῆς καί ἀντιθέου Εἰκονομαχίας! Τό ὅτι δηλ. τάχα τελοῦσαν σωστικά μυστήρια, γιατί κάτι τέτοιο οὐδέποτε διετύπωσε κανείς ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες καί καμμία Οἰκουμενική Σύνοδος, πού ἐπέχει πρόσωπον Ἐκκλησίας, δέν τό εἶπε! Μία ἀντίθετη διατύπωση θά συνιστοῦσε βλασφημία κατά τοῦ Παναγίου Πνεύματος!

Ἀπό τήν Ζ΄ Οἰκουμενικήν Σύνοδον ἔγιναν δεκτοί ἐκ τῶν Εἰκονομάχων ἐπισκόπων:

Δημήτρης Νατσιός: Εἰς μάτην. Καταλάβαμε. Κατέθεσε τά διαπιστευτήριά της καί ἡ νῦν ὑπουργός.

Δημήτρης Νατσιός: " Περιμέναμε νά ἐκπαραθυρωθοῦν τά βλάσφημα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, μετά καί τήν δεύτερη καταδίκη τους ἀπό τό ΣτΕ. Εἰς μάτην. Καταλάβαμε. Κατέθεσε τά διαπιστευτήριά της καί ἡ νῦν ὑπουργός."

 «Mωρέ, κάνε με πρωθυπουργό ή υπουργό για μια μέρα και να δεις πως στρώνουν τα πράγματα».

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος - Κιλκίς

Πριν από πολλά χρόνια, όταν αντάμωναν οι παρέες, συζητώντας για την κατάντια του τόπου και τα τρέχοντα θλιβερά γεγονότα, κάποιος θα πετιόταν και θα φώναζε αγανακτισμένος «μωρέ, κάνε με πρωθυπουργό ή υπουργό για μια μέρα και να δεις πως στρώνουν τα πράγματα». Χρόνια έχω να το ακούσω. Είναι πλέον τόσο το κατέβασμα στου «κακού τη σκάλα» και το περιρρέον πνεύμα παραίτησης και υποταγής, που κανείς δεν διανοείται ότι μπορεί κάτι να αλλάξει. Οι «κυβερνήσεις πέφτουνε» και, συνήθως, μετά από λίγο, όλοι μονολογούν και λένε με έκδηλη την απογοήτευση: μια από τα ίδια. «Οι βιολιτζήδες άλλαζαν, μα ο χαβάς μένεις ο ίδιος» όπως θα έλεγε και ο Κολοκοτρώνης.

Ἡ δογματική διάστασις τοῦ νέου ἑορτολογίου -- Τοῦ κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Ἀν. Καθηγητοῦ Οἰκονομικῶν τοῦ Παν/μίου Ἰωαννίνων

Ἔχει λεχθῆ καί γραφῆ πολλάκις, ἀλλ’ ἀνακριβῶς, ὅτι τό 1924 οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί (Ο.Χ.) δέν ἐγνώριζον δῆθεν ὅτι ὁ λόγος τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἑορτολογίου (ν.ἑ.) ἦτο ἡ προώθησις τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Συνεπῶς, συμπεραίνουν αὐτοί πού χρησιμοποιοῦν αὐτήν τήν ἐπιχειρηματολογίαν, ὅσοι ἀπετειχίσθησαν τότε ἀπό τήν καινοτομήσασαν Ἐκκλησίαν, ἐπικαλούμενοι τόν 15ον Κανόνα τῆς ΑΒ Συνόδου καί γενικώτερον τήν Πατερικήν Διδασκαλίαν καί Παράδοσιν, ἔσφαλον, διότι δῆθεν δέν ὑφίστατο δογματικός λόγος πού νά δικαιολογῇ τήν ἀποτείχισιν, ἐνῷ ὅσοι ἀπεδέχθησαν τό ν.ἑ. δέν ὑπέπεσαν εἰς δογματικόν σφάλμα.

Σκοπός τοῦ παρόντος ἄρθρου εἶναι ν’ ἀποδείξῃ ὅτι ὁ ὡς ἄνω ἰσχυρισμός εἶναι ἐσφαλμένος, παραθέτοντας κείμενα πού εἶδον τό φῶς τῆς δημοσιότητος πρό τοῦ 1924 καί πού ἀποδεικνύουν ὅτι ἀπό τό 1582 καί ἐντεῦθεν εἶναι γνωστόν ὅτι οἱ παπικοί καί οἱ ἑνωτικοί «ὀρθόδοξοι» (οἱ σημερινοί Οἰκουμενισταί, δηλαδή) ἐπεδίωκον τήν ἐπιβολήν τοῦ ν.ἑ. εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ὡς τό «πρῶτον βῆμα» διά τήν εἰς τόν Παπισμόν ὑποταγήν της, πού ἐθεωρεῖτο ἀνέκαθεν ὡς τό πρῶτον στάδιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Τά στοιχεῖα πού παρατίθενται κατωτέρω, μικρόν μόνον δεῖγμα ἀπό τά πολλά πού ὑπάρχουν φανερώνουν ἐπίσης ὅτι ἡ ἐπιβολή τοῦ ν.ἑ. ἀνεμένετο νά προκαλέσῃ σχίσμα εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, θίγοντας ἔτσι τό δόγμα τῆς ἑνότητός της. Φανερώνουν ἐπιπλέον ὅτι κατακριτέα δέν εἶναι μόνον ἡ ἀλλαγή τοῦ Πασχαλίου, ὅπως διατείνονται ἐσφαλμένως πολλοί, ἀκόμη καί σήμερον, ἀλλά καί ἡ «διόρθωσις» τοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΙΝ -- Τῆς Μοναχῆς Εἰρήνης

Ἡ κατάθλιψη εἶναι μιά πάθηση, πού ταλαιπωρεῖ πολλούς ἀνθρώπους στήν ἐποχή μας. Ἀνθρώπους πού εἴτε πάσχουν οἱ ἴδιοι ἀπό κατάθλιψη, εἴτε ἔχουν νά ἀντιμετωπίσουν τήν κατάθλιψη κάποιου ἀγαπημένου τους προσώπου, πού ἐπίμονα ἀρνεῖται ἤ ἀδυνατεῖ νά κάνει κάτι, προκειμένου νά βοηθήσει τόν ἑαυτό του. Ἄλλοι ζητοῦν τή βοήθεια κάποιου εἰδικοῦ τῆς ψυχικῆς ὑγείας, καί καταφεύγουν εἴτε σέ θεραπεία μέ ἀντικαταθλιπτικά φάρμακα, εἴτε σέ ψυχοθεραπεία, εἴτε σέ συνδυασμό τῶν δύο. Ἡ θεραπεία μέ φάρμακα τίς πιο πολλές φορές βοηθάει στήν ἀντιμετώπιση τῶν συμπτωμάτων τῆς κατάθλιψης, τουλάχιστον προσωρινά, καί εἰδικά, ὅταν πρόκειται γιά σοβαρό καταθλιπτικό ἐπεισόδιο, εἶναι συχνά ἀπαραίτητη προκειμένου να ἀποφύγει κανείς μοιραῖες αὐτοκαταστροφικές πράξεις.
--------------------

Ο/Η Marinos Ritsoudis είπε...

Κατάθλιψη είναι ένα μεγάλο πέλαγος ενός πληγωμένου εγωισμού που έχει χρόνια συσσώρευση και επίδραση στον άνθρωπο.
Είναι πάθος που επιδρά από την παιδική μας ηλικία αλλά δεν διακρίνεται εύκολα τότε.
Όποιος θέλει να απαλλαγεί, ας αρχίζει να διαβάζει τους βίους των Αγίων, που περιγράφουν τους αγώνες τους διωγμούς και τα μαρτύρια, και ας κάνει 100 έως 150 μετάνοιες γονατιστές στην Κα Θεοτόκο ημερησίως.
Αμέσως θα φύγει η κατάθλιψη, ούτε τρίχα της δεν θα μείνει.

π.Θεόδωρος Ζήσης, Επισκόπων ατοπήματα – συνοδικά και προσωπικά (Γ΄)