Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η αντίληψη της εν αποδρομή κυβερνήσεως διά τους θεσμούς αντικατοπτρίστηκε εύγλωττα εις την άρον άρον ψήφιση του νέου Ποινικού Κώδικα και της Ποινικής Δικονομίας, με όλες τις συνεπαγόμενες αβελτηρίες, όχι κατ’ ανάγκη περί των δικαιοπολιτικώς ορθών τροποποιήσεων, αλλά διά τις άμεσες, εξόχως επαχθείς απτές συνέπειες αυτών εις την ελλαδική κοινωνία.
Η λογικώς ανεξήγητη κατάργηση σωρείας ποινικών διατάξεων και η μετατροπή τους από κακουργήματα σε πλημμελήματα περισσότερα προβλήματα δημιουργούν και επισωρεύουν εις την κοινωνία, παρά επιλύουν. Η κοινωνία πλέον επαπειλείται από το οργανωμένο έγκλημα, όπου σεσημασμένοι και σκληροτράχηλοι εγκληματίες θα κυκλοφορούν διά νόμου πλέον ελεύθεροι ανάμεσά μας, εμφορούμενοι συνάμα και εκ της αντιλήψεως ότι, ένεκεν του υφιστάμενου ποινικού συστήματος, καθίστανται άτρωτοι και ατιμώρητοι, και θα επιδοθούν εκ νέου εις την εγκληματική δράση τους, απρόσκοπτα.
Η απαξία της αριστερώνυμης φενάκης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κοινωνική συνοχή, την εν τοις πράγμασι προστασία των θεμελιωδών ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την αδήριτη αναγκαιότητα τηρήσεως της συνταγματικής εννόμου τάξεως, τον σεβασμό εις τους θεσμούς, καθώς και την περιφρούρηση της αξιοκρατίας και της αριστείας καθίσταται καθολική και όζει βάναυσα την ολιγαρχική αντίληψη την οποία πρεσβεύει για τη διαχείριση-διοίκηση του Κράτους καθώς και την «ισόβια» νομή της εξουσίας, υπό την έννοια ότι η κατάληψη του κυβερνητικού θώκου δέον όπως συντελείται εν παντί και πάντοτε ελέω Θεού, λόγω του περιλάλητου προσφυούς δήθεν ηθικού πλεονεκτήματός της.