ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Ἰω. ζ΄ 37-52, η΄ 12
Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς, εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι ᾿Ιησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαν­τες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χρι­στός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐ­­­δεὶς ­ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Ιουνίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΤΥΧΩΝΟΣ Επισκόπου Αμαθούντος της νήσου Κύπρου του θαυματουργού.

O Συναξαριστής της ημέρας.
Κυριακή, 16  Ιουνίου 2019
                                              
Τύχων ο Άγιος και θαυματουργός ήκμασεν επί των βασιλέων Αρκαδίου και Ονωρίου εν έτει υ΄ (400)· έχων δε γονείς ευσεβείς και φιλοχρίστους αφιερώθη υπ’ αυτών εις τον Θεόν και έμαθε τα ιερά γράμματα. Όθεν αφ’ ου εμελέτησεν αρκετά τας Αγίας Γραφάς, πρώτον μεν έγινεν αναγνώστης και ανεγίνωσκεν εν τη Εκκλησία τους θείους Λόγους, είτα δε δια την εις όλα επιτηδειότητά του και δια την καθαρωτάτην και ακατηγόρητον ζωήν του εχειροτονήθη Διάκονος υπό του αγιωτάτου Επισκόπου Αμαθούντος, Μνημονίου ονομαζομένου.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ Οι Άγιοι Πατέρες και ο σύγχρονος Οικουμενισμός -- ΙΕΡΟΥ ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ ΣΧΟΛΑΡΙΟΥ

Γράμμα προς τους εκκλησιαστικούς, τον μέγα εκ­κλησιάρχη Σίλβεστρο και τον μέγα χαρτοφύλακα Α­γαλλιανό, το οποίο απέστειλε κατά την ημέρα που προσεκλήθησαν οι εκκλησιαστικοί στο παλάτι του Ξυλαλά. Και αυτή ήταν η πρώτη πρόσκλησις, αφ' ό­του ο καρδινάλιος και οι τρεις αρχιερείς του έτους ε­κείνου είχαν μυστικά προσχεδιάσει τα πάντα (για την ένωσι). 15η Νοεμβρίου (1452).
         Ο ιερός Γεννάδιος ο Σχολάριος, σοφός και άγιος Μοναχός, εμόνασε πλησίον της Κωνσταντινουπόλε­ως. Τις παραμονές της πτώσεως της Πόλεως διαβλέ­πει τα ερχόμενα δεινά. Καλεί σε μετάνοια για την α­ποσόβησί τους. Δεν ενδίδει στις πανταχόθεν πιέσεις (εκκλησιαστικών και πολιτικών) για  αναγνώρισι της ψευδοσυνόδου της Φλωρεντίας.
       Η  θεία Πρόνοια τον αναδεικνύει μετά την άλωσι πρώτο Πατριάρχη και Εθνάρχη.
       Η Πόλις εάλω. Αλλά η Ορθοδοξία εσώθη και  δια  της ομολογίας του ιερού Γενναδίου. Έτσι έχουμε ελπίδα σωτηρίας.
       Το κατωτέρω κείμενο-επιστολή απευθύνεται προς εκκλησιαστικά πρόσωπα. Απoτελεί μία ύστατη προ­σπάθεια να αποσοβηθή η υποταγή στις παπικές αξιώ­σεις για να σωθή η Πόλις. Έχουν προηγηθή πολλές ομιλίες προς τον λαό, πολλά διαβήματα προς τους πολιτικούς άρχοντας, εις ώτα όμως μη ακουό­ντων.
       Τον Νοέμβριο του 1452 γράφεται η επιστολή. Ένα μήνα αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου, συλλειτουρ­γούν δυστυχώς οι Ορθόδοξοι με τους Λατίνους στην Αγια-Σoφιά.

Η ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΠΟΝΗΡΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ. Ὁ Ἅγιος Ἡσύχιος ὁ Πρεσβύτερος μᾶς συμβουλεύει:

«Ὅταν συμβαίνη νὰ πληθύνωνται στὸν νοῦ μας οἱ πονηροὶ λογισμοί, νὰ βάζουμε ἀνάμεσά τους τὴν ἐπίκληση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (τὴν νοερὰ προσευχή) καὶ ἀμέσως θὰ τοὺς δοῦμε νὰ διαλύωνται σὰν καπνὸς στὸν ἀέρα, ὅπως μᾶς δίδαξε ἡ πεῖρα. Καὶ τότε, ἀφοῦ μένει μόνος του ὁ νοῦς, χωρὶς τοὺς πονηροὺς λογισμούς, ἄς ἀρχίσουμε πάλι τὴν συνεχῆ προσοχὴ καὶ ἐπίκληση (νήψη καὶ προσευχή), καὶ ὅσες φορὲς τὸ παθαίνουμε αὐτὸ ἀπὸ πειρασμό, ἔτσι νὰ ἐνεργοῦμε».

ΠΕΡΙ ΕΚΠΟΡΕΥΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ -- Ἠλίας Μηνιάτης, Ἐπίσκοπος Κερνίτζης καὶ Καλαβρύτων

1. Δογματίζει ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία πὼς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον ἐκπορεύεται, ἤγουν ἔχει τὴν ὕπαρξιν ἐκ τοῦ Πατρὸς καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ· ὅθεν εἰς τὸ ἅγιον σύμβολον τῆς πίστεως, εἰς τὸ ὄγδοον ἄρθρον ὁποῦ λέγομεν, «καὶ εἰς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον, τὸ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον», οἱ Λατῖνοι ἐπρόσθεσαν, «filioque» καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ. Ἡ δὲ Ἀνατολικὴ ἐκκλησία, ὁποῦ κρατεῖ ἀπαραλλάκτως τὰ παλαιὰ ἔθη καὶ δόγματα, ἀποβάλλουσα κάθε καινοτομίαν, δογματίζει πὼς καθὼς ὁ Πατὴρ εἶναι ρίζα καὶ πηγὴ τῆς Θεότητος, ὡς θεολογεῖ ἐν τῷ περὶ θείων ὀνομάτων ὁ Ἀρεοπαγίτης, τέτοιας λογῆς ἐκ μόνου τοῦ Πατρὸς ἔχουσι τὴν ὕπαρξιν ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμα, καὶ ὁ μὲν γεννᾶται, τὸ δὲ ἐκπορεύεται. Δεύτερον, εὔκολα δύναται νὰ εὕρῃ τὴν ἀλήθεαν τῶν δογμάτων ἐκεῖνος, ὁποῦ ζητεῖ μὲ ἁπλότητα πνεύματος φιλαλήθους· μὰ ὅταν ἢ τὸ πάθος μᾶς σκοτίσῃ ἢ ἡ ἔρις μᾶς θερμαίνῃ τὸν νοῦν, καὶ τότε ὅτε βλέπομεν τὸ φανερὸν καὶ παρατρέχομεν ἔξω τῆς εὐθείας καὶ δὲν ζητοῦμεν ἁπλῶς τὴν ἀλήθειαν, ἀλλ᾿ ἐμπαθῶς ἐρευνῶμεν πῶς νὰ παραστήσωμεν τὴν γνώμην μας, σύροντες πρὸς τὸ μέρος μας, ὄχι μόνον τοὺς πατέρας, ἀλλὰ καὶ αὐτῆς τῆς θείας γραφῆς διαστρέφοντες τὴν ἔννοιαν, καὶ παρεξηγοῦντες τοὺς λόγους, διὰ τοῦτο μὲ τὰς λογομαχίας δὲν κατορθοῦμεν τίποτε.

«Λοιπόν, αγριωθήτε, με χαρά στην Τουρκιά!» -- του Στέλιου Παπαθεμελή*

Συμπυκνωμένη σοφία και λεβεντιά από τον ακατάβλητο Μίκη:
                                «Είσαι Έλληνας! Αυτό που
                            ήσουν κάποτε θα γίνεις ξανά!» (…)
                          «Ενωθείτε! Βάλτε την αμαξοστοιχία
                      “Eλλάς”  πάνω στις ράγες τής συνεργασίας,
                       της δημιουργίας και της προόδου! (…)
             «Ξαναφέρτε πίσω τα φωτεινά μυαλά της νέας γενιάς!»

    Στον αντίποδα αυτής της αντρειοσύνης οι συμβουλές του μοιραίου πρωθυπουργού των Ιμίων, της Μαδρίτης, του Ελσίνκι κ.λ.π. κ.λ.π. μάς καλούν έναντι πάσης εθνικής ταπείνωσης «να βρούμε λύσεις όχι πάντοτε ευχάριστες». Επί λέξει: «Πιστεύω ότι η τακτοποίηση των εκκρεμοτήτων μετά τις εκλογές είναι αναγκαία. Ο κίνδυνος επεισοδίων με αρνητικές επιπτώσεις θα είναι υπαρκτός, εάν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε λύσεις, όχι πάντα ευχάριστες ίσως, αλλά που κατοχυρώνουν την ειρήνη στην περιοχή. Σε μια τέτοια προσπάθεια η Ελλάδα θα έχει, πιστεύω, την συμπαράσταση τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και των ΗΠΑ» (Καθημερινή, 9/6/19).

Η προσφορά της Πεντηκοστής -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Ο λόγος δώρο αποκλειστικό του Θεού στον άνθρωπο, που τον κατέστησε κυβερνήτη και άρχοντα του σύμπαντος, υπέστη και αυτός τις συνέπειες της πτώσεως. Μαζί με τα άλλα θεϊκά στοιχεία της προσωπικότητος φθείρεται και η λειτουργία του λόγου· η σκέψη του ανθρώπου, οδηγός για την γνώση και την αλήθεια, εκτρέπεται σε δρόμους απωλείας και η γλώσσα του, μέσο συνεννοήσεως και συνδέσμου, γίνεται όργανο διασπάσεως και συγχύσεως. Καταντά άλογος και άλαλος ο πεσμένος άνθρωπος και η Βαβέλ περνά στην ιστορία ως σύμβολο της αποτυχίας και της διαιρέσεως της ανθρώπινης  κοινωνίας.