Το μεγάλο μυστικό…! -- Του αειμνήστου Ιωάννου Κορναράκη Ομ. Καθηγητού Παν. Αθηνών

Όλο το πνεύμα του Ευαγγελίου του Χριστού, από τη στιγμή που πραγματοποιούμε την πρώτη κατάδυσή μας στην ιερή κολυμβήθρα του Μυστηρίου του Βαπτίσματος, μας εντάσσει σε μια μεταμορφωτική πορεία. Η πνευματική μας προσπάθεια δεν προσδιορίζεται μόνο ως ακρόαση του λόγου του Θεού και ως εφαρμογή ορισμένων εντολών. Προβάλλεται και διευκρινίζεται σαν μια διαδικασία δημιουργίας νέας ζωής! Θα έλεγε κανείς ότι, μέσα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της φύσεως του ανθρώπου, η νέα ζωή κατανοείται σαν μια οντολογική μεταβολή με σαφή τον εξελικτικό της χαρακτήρα από την πνευματική νηπιότητα στην ανδρική πνευματική ωριμότητα, εφ’ όσον οφείλουμε να φτάσουμε «οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού».

Κατά ΘΝΠ -- του Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αναπληρωτού Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ἀγαπητέ καί Σεβαστέ μοι Πάτερ,

Ἐπειδή ἀνεδημοσιεύσατε ἄρθρον πού χαρακτηρίζει «ὑποκριτάς», «συμφεροντολόγους», «φανατισμένους», «παρασυρμένους» κ.λπ. ὅλους ἐμᾶς πού ἀντιδροῦμε στόν καινοφανῆ ἐκκλησιαστικόν θεσμόν τῶν Θρησκευτικῶν Νομικῶν Προσώπων (ΘΝΠ) τοῦ Ν. 4301/14, τόν ὁποῖον υἱοθέτησε καί ἐφήρμοσεν ἡ Σύνοδσος τοῦ κ. Καλλινίκου, μάλιστα δέ καλοῦν εἰς μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν εἰς τήν Σύνοδον ὅλους ἐμᾶς πού ἀπετειχίσθημεν ἀπό αὐτήν ἐπειδή θεωροῦμε τόν ἐν λόγῳ θεσμόν δεινήν αἵρεσιν, αἰσθάνομαι ὑποχρεωμένος ν’ ἀπαντήσω. Σᾶς παρακαλῶ νά καταχωρήσετε τήν ἀπάντησίν μου.

Κατ’ ἀρχάς, ἄς σημειωθῆ ὅτι μέχρι τώρα δέν ἔχω ἀκούσει οὔτε ἕν σοβαρόν ἐπιχείρημα πού νά καταρρίπτῃ αὐτά πού ἔχω δημοσιεύσει ἐπανειλημμένως, τά ὁποῖα ἀποδεικνύουν περιτράνως ὅτι ἡ ὑπαγωγή εἰς τόν Ν. 4301/14 ἀποτελεῖ αἵρεσιν. Ἀφορισμοί τοῦ τύπου «εἶναι ἕν νομικόν περίβλημα, δέν εἶναι θέμα πίστεως» δέν μοῦ χρειάζονται.

Άγιος Νεόφυτος ο Έγκλειστος Κυριακή των Αγίων 318 Πατέρων

Κατήχηση ΙΕ’
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΟΓΜΑΤΙΣΑΝ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΟΡΘΟ ΒΙΟ

Αδελφοί και Πατέρες,
Σήμερα είναι μια εορτή μεταξύ δύο φωτεινών και σωτηρίων εορτών (της Αναλήψεως και της Πεντηκοστής). Σήμερα, μεταξύ δύο μεγάλων μέχρι τον ουρανό πανηγύρεων παρουσιάζονται οι πολύφωτοι αστέρες. Σήμερα, μεταξύ των δύο αρμάτων που έχουν δρόμο τον ουρανό, εμφανίζονται τριακόσιοι δεκαοκτώ αρματηλάτες, όχι βέβαια για να διευθύνουν την ορμή αυτών των δύο κατευθυνομένων αρμάτων, αλλά για να διευθύνουν αυτούς που απιστούν για Εκείνους που έχουν ανεβεί επάνω στα άρματα, και να τους οδηγήσουν στην πίστη, για το ότι το μεν ένα άρμα ανέβασε από τη γη προς τις ουράνιες αψίδες και τους κόλπους του Πατέρα από τη γη τον σαρκοφόρο Θεό Λόγο, το δε άλλο άρμα, ότι τον «άλλο Παράκλητο» (Ιω. ιδ’ 16) (το Άγιο Πνεύμα), αντί για τον Χριστό που αναλήφθηκε, Τον κατέβασε από τον ουρανό «σαν άνεμος που φυσούσε δυνατά» (Πράξ. β’ 3), για να εκπληρωθεί ο λόγος του Χριστού που έλεγε ότι «σας συμφέρει να φύγω εγώ. Γιατί, αν εγώ δεν φύγω, δεν θα έλθει σ’ έσας ο Παράκλητος, ενώ αν πάω εκεί θα Τον στείλω σ’ εσάς. Και όταν έλθει Εκείνος, θα ελέγξει τους ανθρώπους για την αμαρτία, για τη δικαιοσύνη και για την κρίση» (Ιω. ιε’ 7-8).

Τη Ι΄ (10η) Ιουνίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και ΑΝΤΩΝΙΝΗΣ.

O Συναξαριστής της ημέρας.
Δευτέρα, 10  Ιουνίου 2019

                                                                                                                              
Αλέξανδρος και Αντωνίνη οι άγιοι Μάρτυρες ήσαν από χωρίον ονομαζόμενον Κροδάμων ή Καρδάμου, και η μεν Αγία Αντωνίνα διήγε την ζωήν της σεμνώς και οσίως· συλληφθείσα δε από τον ηγεμόνα Φήστον και μη πεισθείσα να αρνηθή τον Χριστόν και να λατρεύση τους δαίμονας, εβλήθη εις πορνοστάσιον ένθα διέμεινε τρεις ημέρας νηστική. Φως τότε ουράνιον εφάνη εις αυτήν κατά την νύκτα, και βροντή έγινε μεγάλη· όθεν ευθύς ήνοιξαν αι θύραι του πορνοστασίου και ήλθεν εις αυτήν φωνή από τον ουρανόν, η οποία την παρεκίνει να σηκωθή και να φάγη άρτον.

Oι «Ηρωδιάδες» της Αγιομάννας Ελλάδας -- Του αδελφού μας Ιουστίνου

Βρεφομαχεί, νηπιομαχεί, παιδοσφάζει ο Ηρώδης, μεθυσμένος απ’ την μανία του να σκοτώση το «παιδίον νέον», τον Ιησούν!
Ανεξίτηλη η ντροπή του. Άνανδρη η ενέργειά του! Θύμα του το παιδί!
Στα ίχνη του παιδοκτόνου Ηρώδη, οι …. «Ηρωδιάδες» όλων των εποχών. Γυναίκες του Λαού, ή Αρχόντισσες, παντρεμένες ή ανύπαντρες σκοτώνουν με εμβρυοκτόνα βότανα, ή με άλλους τρόπους, το πρωτοσχημάτιστο παιδικό πλάσμα, που «τόλμησε» να παρουσιαστή μέσα τους, σαν φυσική συνέπεια μιας νόμιμης ή λαθραίας σαρκικής ηδονής! Θύμα, κι εδώ, το παιδί! Και ποιος να το φανταζότανε πως οι «Ηρωδιάδες» αυτές θα συγκροτούσανε στην Αγιομάννα Ελλάδα συμμορίες παιδοφθόρες, που, κάτω από έναν απατηλό φεμινισμό, θα κηρύσσανε εξοντωτική σφαγή κατά των αγέννητων νηπίων της Ελλάδος;

Ιανουάριος 1970---Δεκέμβριος 2018
18 .160. 000,  Ελληνόπουλα κατακρεουργήθηκαν από τις «Ηρωδιάδες» Eλληνίδες δια των αμβλώσεων!!!

Περί της ομιλίας του Γέροντα Μεθοδίου - του Δ. Χατζηνικολάου, Αναπληρωτού Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

Ἄκουσα ὁλόκληρον τήν ὁμιλίαν τοῦ γ. Μεθοδίου Ἐσφιγμενίτου ἐπί τῇ Ἑορτῇ τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου (https://www.youtube.com/watch?v=PCyogycq4RA ). Μεταξύ ἄλλων, στό 52:00 λεπτόν, εἶπε καί τά ἑξῆς προφητικά:


Ὑπάρχει ἐπιβουλή. Θά κάνουν μία ἐκκλησία μέ τό νέο καί ὅσοι δέν ὑποτάσσονται δέν θά εἶναι Ὀρθόδοξοι, κατ’ αὐτούς. Θά κάνουν μία ἐκκλησία μέ τό παληό καί ὅσοι δέν ὑποτάσσονται δέν θά εἶναι ἐκκλησία. Θά εἶναι ἡ ἐκκλησία αὐτή πού λέει: Ὑπάρχει ἐκκλησία μέ τό παληό! Ἐσεῖς ποιοί εἴσαστε;

Ὁ Γέροντας προβλέπει, προφανῶς, ὅτι καί οἱ Σύνοδοι τοῦ Πατρίου Ἑορτολογίου (π.ἑ.) θά προσκυνήσουν τό Θηρίον!  Τά σημεῖα τῶν καιρῶν ὁμιλοῦν ἀπό μόνα τους. Τό πλέον πρόσφατον εἶναι ἡ Ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπ. Παιδείας μέ τίτλον «Πιλοτική ἐφαρμογή τοῦ Ἠλεκτρονικοῦ μητρώου Θρησκευτικῶν καί Ἐκκλησιαστικῶν Νομικῶν Προσώπων & Θρησκευτικῶν Λειτουργῶν ...», ἡ ὁποία θεωρεῖ «ψευδολειτουργούς» τούς ἱερεεῖς πού δέν δέχονται νά ὑπαχθοῦν εἰς κάποιαν ἀνεγνωρισμένην ἀπό τό Κράτος θρησκευτικήν ὀντότητα, ὅπως, παραδείγματος χάριν, εἶναι οἱ ἀποτειχισμένοι ἱερεῖς ἀπό τό νέον καί ἀπό τό παλαιόν ἑορτολόγιον. 

Ψυχοσάββατο,το Σάββατο προ της Πεντηκοστής.

«Κατά την ημέραν ταύτην μνήμην ποιείται η Εκκλησία πάντων των από Αδάμ ευσεβώς κοιμηθέντων, δέεται υπέρ αυτών και αιτείται παρά .Χριστού του Θεού του αναληφθέντος εις τους ουρανούς και εν δεξί καθεσθέντος του Πατρός, όπως εν ώρα της κρίσεως απολογίαν αγαθήν δώσωσιν αυτώ τω πάσαν κρίνοντι την γην, τύχωσι της εκ δεξιών αυτού παραστάσεως εν χαρά, εν μερίδι δικαίων και εν κλήρω φωτεινώ αγίων και γίνωσιν άξιοι της ουρανίου βασιλείας κληρονόμοι».

Το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Πεντηκοστής, λέγεται «Σάββατο των Ψυχών» ή Ψυχοσάββατο.
Είναι το δεύτερο από τα δύο Ψυχοσάββατα του έτους (το πρώτο επιτελείται το Σάββατο πριν από την Κυριακή της Απόκρεω).
Ο λόγος που το καθιέρωσε η Εκκλησία μας, παρ’ ότι κάθε Σάββατο είναι αφιερωμένο στους κεκοιμημένους, είναι ο εξής:

«Τάς μυστικάς σήμερον σάλπιγγας, τούς θεοφόρους Πατέρας ἀνευφημήσωμεν»

Ἡ 7η Κυριακὴ ἀπὸ τοῦ Πάσχα εἶναι ἀφιερωμένη στοὺς ἁγίους θεοφόρους Πατέρες τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Μέσα στὸ χαρμόσυνο ἀναστάσιμο κλῖμα, καλούμαστε οἱ πιστοὶ νὰ ἀποδώσουμε τὴν δέουσα τιμὴ πρὸς τοὺς 318 αὐτοὺς Πατέρες, οἱ ὁποῖοι ὡς ὄργανα καὶ στόματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, συγκλήθηκαν νὰ ἀποφανθοῦν συνοδικὰ καὶ νὰ περιχαρακώσουν τὴν σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπέναντί τους ὁ ἔχων δαιμονικὸ ἐγωισμὸ αἱρεσιάρχης Ἄρειος, ὁ ὁποῖος νόμισε ὅτι οἱ δικές του διανοητικὲς ἱκανότητες, εἶναι πάνω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Μὲ τὴν ἐπήρεια τοῦ Σατανᾶ, διανοήθηκε ὅτι μποροῦσε νὰ πλήξει τὸ Θεῖο Πρόσωπο τοῦ Λυτρωτῆ μας Χριστοῦ, νὰ Τὸν ἀπογυμνώσει ἀπὸ τὴν θεία Του φύση καὶ νὰ Τὸν ὑποβιβάσει στὴν κατηγορία τῶν κτισμάτων. Ἔδωσαν μεγάλους ἀγῶνες καὶ ἀντέταξαν τὰ ἀσθενῆ καὶ βασανισμένα σαρκία τους στοὺς ἰσχυρούς τοῦ κόσμου, γιὰ νὰ διασώσουν τὴ μεγάλη ἀλήθεια: «ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο» (Ἰωάν.1,16), ὡς τὴν πεμπτουσία τῆς σωτηρίας μας.

Ο θεσμός της Οικουμενικής συνόδου -- Ιω. Φειδά , Εκκλησιαστική Ιστορία

Η Οικουμενική σύνοδος υπήρξε η αυθεντική φανέρωση της συνοδικής συνειδήσεως της Εκκλησίας και σφράγισε την όλη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος κατά τη δογματική διατύπωση της εμπειρικώς βιουμένης άληθείας της πίστεως ως προς συγκεκριμένο θεολογικό πρόβλημα. Η συνοδική συνείδηση υπήρξε πάντοτε μία μόνιμη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος, η οποία βιώνεται από την ευχαριστιακή σύναξη μέχρι την ενεργοποίηση των ποικίλων μορφών του συνοδικού συστήματος. Κορυφαία έκφρασή της ήταν η ενεργοποίηση του θεσμού της Οικουμενικής συνόδου για την περιφρούρηση ή την αποκατάσταση της ενότητας της Εκκλησίας στην ορθή πίστη και στην αγάπη. Βεβαίως, η σύγκληση των Οικουμενικών συνόδων υπήρξε έκτακτο γεγονός στη ζωή της Εκκλησίας και συνδέθηκε πάντοτε με την έγερση κάποιου σοβαρού ζητήματος πίστεως, το οποίο απειλούσε την αυθεντικότητα της παραδόσεως ή της πνευματικής αποστολής της Εκκλησίας στον κόσμο.

Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΝΗΠΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΩΣ ΘΕΜΕΛΙΟ ΤΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ* -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

Στό πλαίσιο τῆς ἐµψυχούµενης ἀπό τίς ἡσυχαστικές πρακτικές παράδοσης εἶναι δυνατόν νά ἑρµηνευθεῖ ἒγκυρα ἡ ἐθνική, κοινωνική, πολιτιστική, ἀλλά καί πολιτική ἱστορία τῆς Ἑλληνορθοδοξίας. Ἡ «Βυζαντινή» καί «Μεταβυζαντινή» διάρκεια δέν µπορεῖ νά ἀποτιµηθεῖ σωστά χωρίς γνώση τῆς πατερικῆς Θεολογίας, πού δέν εἶναι ἂσαρκη, στοχαστική-διανοητική θεολόγηση, ἀλλά καρπός εὒχυµος τῆς ἡσυχαστικῆς πράξης, ὡς ἂσκησης. 
1. Ὁ Ἡσυχασµός συνιστᾶ τήν πεµπτουσία τῆς ρωµαίικης (ὀρθοδόξου) παραδόσεως, ταυτιζόµενος µέ αὐτό πού περικλείει καί ἐκφράζει ὁ ὃρος Ὀρθοδοξία1 . Ὀρθοδοξία ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική παράδοση εἶναι ἀδιανόητη καί ἀνύπαρκτη. Ἡ Ἡσυχαστική, ἐξ ἂλλου, πράξη εἶναι ἡ «λυδία λίθος» γιά τήν ἀναγνώριση τῆς αὐθεντικῆς χριστιανικότητος. ∆έν ὑπάρχει Ἃγιος ἒξω ἀπό τήν ἡσυχαστική πράξη, ὃπως περίτρανα ἀποδεικνύει ἡ ὑµνογραφία τῆς Ἐκκλησίας µας.