Οικουμενισμός το μυστήριο της ανομίας

Η Ορθοδοξία των Αγίων Πατέρων

Από: Π.Β.Πάσχος, Έρως Ορθοδοξίας, εκδ. Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1987.

Όπως στους αρχαίους καιρούς, είχαν συνήθεια oι άνθρωποι, εκείνους που γυρνούσαν νικηταί απ' τους πολέμους, να τους πανηγυριζουν και να βάζουν την εικόνα τους ή τα αγάλματά τους στις πλατείες και στα στάδια, από ευγνωμοσύνη πρώτα, γιατί εσωσαν την πατρίδα τους από μεγάλον κίνδυνο και για να παραδειγματίζουν κιόλας τη νεότητα, έτσι σήμερα κ' εμείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί, τιμούμε και πανηγυρίζουμε τους θεοφόρους Πατέρας της Εκκλησίας μας, που, σε καιρούς πολύ πονηρούς και πολύ δύσκολους για την Ορθοδοξία, πάλαιψαν γενναιότατα στις Οικουμενικές Συνόδους, όχι με κείνους τους εχθρούς που απειλούν την ελευθερία του σώματος, του τόπου ή του κράτους, μα με τους πιο φοβερούς εκείνους που απειλούσαν την καθαρότητα της πίστεώς μας και τη σωτηρία της ψυχής μας. Πάλαιψαν δηλ. με τον ίδιο το διάβολο και τα ανθρωπόμορφα όργανά του.

Χριστός Ανέστη- PASCHA - the Sunday of the Resurrection - Hymns

Τη ΙΕ΄ (15η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΠΑΧΩΜΙΟΥ.

O Συναξαριστής της ημέρας.

Τετάρτη, 15  Μαϊου 2019              

Παχώμιος ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη περί το έτος 290 εις την Θηβαϊδα της Αιγύπτου από γονείς ειδωλολάτρας, ως εκ των αχρήστων γεννάται το εύχρηστον, εκ των ακανθών το ρόδον και εκ των κακόσμων το ευωδέστατον. Υπετάσσετο λοιπόν ως παιδίον εις τους γονείς του και προσεκύνει εν αγνοία τα είδωλα. Ούτοι μετέβησαν ποτέ εις το ειδωλείον, ίνα προσφέρουν την μιαράν θυσίαν εις τους δαίμονας, έχοντες μετά των συνοδών των και τον Παχώμιον. Ως δε επλησίασεν εις το ανίερον ιερόν, εφώναξεν ο υπηρέτης των δαιμόνων, ως δαιμονιζόμενος, ειπών· «Διώξατε εκ του ναού τον εχθρόν των θεών».

Συμεών ο Ν. Θεολόγος:

Όπως ο χρυσός που σκωρίασε πολύ, δεν είναι δυνατόν να καθαρισθή και να επανέλθη εις την λαμπρότητά του, ειμή μόνον εάν ριφθή εις την κάμινον και κτυπηθή πολύ με τα σφυριά, έτσι και η ψυχή που εδέχθη την σκωρίαν της αμαρτίας και έχασε το κάλλος της, δεν δύναται κατ’ άλλον τρόπον να καθαρισθή και να λάβη πάλιν το αρχαίον κάλλος της, παρά μόνον εάν υπομείνη πολλούς πειρασμούς και εισέλθη εις την κάμινον των θλίψεων.

Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΕΝΤΕΛΩΣ ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ

τοῦ Νεκταρίου Δαπέργολα, Διδάκτορος Ἱστορίας

Ἡ πατρίδα μας διέρχεται σήμερα μια τρομακτική πολιτική, οἰκονομική καί κοινωνική κρίση, πού στήν πραγματικότητα βέβαια δέν εἶναι παρά ἁπλῶς ἡ πιό ὁρατή πλευρά μιᾶς βαθύτατης πνευματικῆς παρακμῆς, ἡ ὁποία ἔρχεται νά σφραγίσει μία μακρά περίοδο εὐτέλειας, ἱστορικῆς ἀμνησίας, πολιτισμικῆς διάβρωσης καί ἠθικῆς καταρράκωσης. Μιά περίοδο σταδιακῆς ἀποσάθρωσης τῆς ἴδιας μας τῆς συλλογικῆς ἰδιοπροσωπείας και αὐτοσυνειδησίας, κατά τήν ὁποία, ἑκούσια ὑποταγμένοι στά σκύβαλα τοῦ ἀτερμάτιστου εὐδαιμονισμοῦ καί τῆς δυτικότροπης «ἐκσυγχρονιστικῆς» ὑστερίας, πετάξαμε στή χωματερή βιώματα, ἀξίες, παραδόσεις, ἰδανικά καί ὅλα ἀκόμη ὅσα μᾶς διαμόρφωσαν ὡς λαό καί μᾶς κράτησαν ζωντανούς σέ καιρούς χαλεπούς καί δύσβατους, σέ καιρούς ἀνέχειας, ξένης κατοχῆς, διωγμῶν καί δοκιμασίας.

Διαβάζουμε ἕνα φοβερὸ παράδειγμα φιλαργυρίας καὶ ἴασή της στὸν βίο τοῦ Ὁσίου Παρθενίου Λαμψάκου.

Κάποτε περνώντας ὁ Ὅσιος ἀπὸ κάποια πόλι, βρῆκε τὸν Μητροπολίτη της πολὺ ἄρρωστο. Ὁ Ὅσιος κατάλαβε τὴν αἰτία τῆς ἀσθενείας του, ἡ ὁποία προερχόταν ἀπὸ τὴν φιλαργυρία καὶ μάλιστα ἀδικοῦσε τοὺς πτωχούς, καὶ τοῦ λέγει. «Γνώριζε ὅτι ἡ θλίψη αὐτὴ προῆλθε σὲ σένα ἀπὸ ψυχικὴ ἀσθένεια καὶ μάλιστα ἐπειδὴ ἀδίκησες πτωχούς.

Στη Νέα Σμύρνη (Aθήνα) οι κάρες των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού

Στην Αττική φιλοξενούνται για πρώτη φορά οι τίμιες κάρες των Αγίων Αναργύρων Κοσμά και Δαμιανού των εκ Ρώμης, οι οποίες φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Παντελεήμονος του Αγίου Ορους

Τις τίμιες κάρες -τις οποίες κόμισε ο ιερομόναχος Νικόλαος- υποδέχτηκαν, το απόγευμα του Σαββάτου, στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων στη Νέα Σμύρνη ο μητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών, εκπρόσωποι Αρχών, κληρικοί και πλήθος πιστών.

ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ -- του αειμνήστου Στέργιου Ν. Σάκκου Ομ. Καθ. Πανεπιστημίου

Η ΧΑΡΑ καί ὁ πόνος, τό γέλιο καί τό δάκρυ, ἡ εὐφροσύνη καί ἡ ὀδύνη χαρακτηρίζουν δύο καταστάσεις ἐντελῶς ἀντίθετες, ἀλλά καί ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένες μέσα στήν καθημερινή μας ζωή. ᾿Αποτελοῦν τίς δύο ὄψεις τοῦ αὐτοῦ νομίσματος. Καί θά ἦταν ἄκριτο ἀλλά καί ἀδύνατο νά ἐξαλείψουμε ἤ ἔστω νά παραβλέψουμε τήν μία ἀπό αὐτές τίς δύο ὄψεις, διότι θά καπηλεύαμε ἔτσι τό νόμισμα, θά ἀχρηστεύαμε τήν ζωή. ᾿Επιφανεῖς καί ἄσημοι, σοφοί καί ἁπλοϊκοί, ἅγιοι καί ἄγριοι γεύονται ἀναπόφευκτα καί τόν πόνο καί τήν χαρά. ᾿Ακόμη καί ὁ θεάνθρωπος Κύριός μας ὑποτάχθηκε σ᾿ αὐτή τήν πραγματικότητα. ῾Η ζωή του, πού φανερώνεται στόν κόσμο μέ τήν ταπείνωση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ καί καταλήγει στήν δόξα τῆς ἀφθαρτοποιήσεως τοῦ φθαρτοῦ σώματος καί τῆς ἀθανατοποιήσεως τοῦ θνητοῦ ἀνθρώπου, σηματοδοτεῖται ἀπό τόν σταυρό καί τήν δόξα καί περνᾶ ἀπό τό Πάθος στήν ᾿Ανάστασι. ᾿Αλλά ὁ πόνος καί ἡ χαρά τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἔχουν κάτι τό μοναδικό.

Εορτάστηκε η Επέτειος Αυτονομίας της Βορ. Ηπείρου στο Δελβινάκι

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ , ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 12ῃ Μαΐου 2019

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα, Κυριακή, 12 Μαΐου 2019, μέ τήν συμμετοχή πλήθους ἐνθουσιῶντος λαοῦ, πραγματοποιήθηκε στό ἡρωϊκό Δελβινάκι, ὁ ἑορτασμός τῆς ἐπετείου τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος τῆς Βορείου Ἠπείρου (17 Φεβρουαρίου 1914). Μετά τήν ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία, τελέσθηκε τό Μνημόσυνο τῶν Πρωτεργατῶν καί τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος, καθώς καί τοῦ Κων/νου Κατσίφα. Στήν συνέχεια, ἐψάλη τρισάγιο ἐπί τοῦ τάφου τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως Βασιλείου, καί ἀκολούθησε ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβ. Κ. ΑΝΔΡΕΟΥ. Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ἔκλεισε μέ τήν εἰρηνική πορεία μέχρι τό Ἡρῷον τῆς κωμοπόλεως, ὅπου ἐψάλη τρισάγιον ὑπέρ τῶν πεσόντων σέ ὅλους τούς ἀγῶνες τοῦ Ἔθνους, ἐψάλη ὁ Ἐθνικός μας Ὕμνος καί ἐγκρίθηκε ὁμόφωνα τό ἀκόλουθο

Ὁ Δούρειος Ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ -- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Είναι ἀνησυχητικό φαινόµενο ὅτι στή Χώρα µας ἐλάχιστοι κληρικοί ἐκδηλώνονται δηµοσίως κατά τοῦ οἰκουµενισµοῦ, χωρίς νά ὑπολογίζουν τήν ἐνόχληση τῶν πρωτεργατῶν του, οἱ ὁποῖοι δυστυχῶς εἶναι µεγαλόσχηµοι κληρικοί. Ἡ δειλία πολλῶν µπροστά στή σκληρότητα τῶν οἰκουµενιστῶν εἶναι ἀδικαιολόγητη, γιατί ὅταν ὑποστηρίζεις τήν ἀλήθεια, ὅταν ἔχεις βιωµατική πίστη καί ἀκολουθεῖς τόν παραδοσιακό δρόµο τῶν ἁγίων, δέν ὑπολογίζεις τίποτα οὔτε βέβαια ὑποστέλλεις τή σηµαία τῆς Ὀρθοδοξίας. Μπορεῖ νά χάσεις τήν εὔνοιά τους, µπορεῖ νά σέ βάλουν στό περιθώριο, µπορεῖ νά σέ ἀποµακρύνουν ἀπό τό κέντρο, µπορεῖ νά σέ θεωρήσουν φανατικό, ἀδιάλλακτο, µέ περιορισµένη ἀντίληψη, ὅµως ἐσύ µένεις στή βίγλα σου, ἀρνεῖσαι τίς οἰκουµενιστικές ἐκδηλώσεις, διακηρύττεις ὅτι οἱ λεγόµενοι ἑτερόδοξοι εἶναι αἱρετικοί καί ὡς τέτοιοι πρέπει νά ἀντιµετωπίζονται καί νά µή θεωροῦνται µέλη τῆς διαιρεµένης Ἐκκλησίας, τά ὁποῖα πρέπει νά ἑνωθοῦν, γιά νά ὁλοκληρωθεῖ ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδή, δέν πιστεύουν οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ἡ µία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία. Οἱ οἰκουµενιστές στούς διαλόγους δέν ἀναφέρουν τήν ἁπλή πρόταση, πού θά ἔλυνε τό πρόβληµα µέ τούς ἑτερόδοξους.