Η εξουθένωση του Σταυρού και η δόξα της Αναστάσεως είναι
οι δύο άξονες της πορείας του Θεανθρώπου Κυρίου μας πάνω στη γη. Ταπεινώθηκε
τόσο πολύ, ώστε έγινε «υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού» (Φιλ. 2, 8).
«Χωρίς να έλθει σε επαφή με την ουσία του θανάτου, κατέβηκε στο χώμα του
θανάτου», γράφει ο άγιος Αθανάσιος. Εντούτοις, συνεχίζει ο άγιος πατέρας, δεν
παρέμεινε νεκρό το σώμα του. Κάτι τέτοιο «δεν ήταν δυνατόν, διότι αυτό (το σώμα
του) είχε γίνει ναός ζωής. Γι΄ αυτό, πέθανε μεν ως θνητό, ανέζησε όμως λόγω της
ζωής που είχε μέσα του». Η πιο εκφραστική εικόνα, όπου παρουσιάζεται ο Χριστός
σταυρωμένος και αναστημένος ταυτόχρονα, είναι εκείνη την οποία καταχωρίζει ο
άγιος απόστολος Ιωάννης στο ιερό βιβλίο της Αποκαλύψεως. Ο Ιησούς, ο «λέων» εκ
της φυλής του Ιούδα (Γε. 49, 9), ο δυνατός βασιλιάς των βασιλιάδων και Κύριος
των κυρίων εμφανίζεται με τη μορφή ενός αρνίου, το οποίο μάλιστα έχει δύο
παράδοξα χαρακτηριστικά·
Τη ΚΒ΄ (22α) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Συκεώτου Επισκόπου Αναστασιουπόλεως.
O Συναξαριστής της ημέρας.
Δευτέρα, 22 Απριλίου 2019
Δευτέρα, 22 Απριλίου 2019
Θεόδωρος ο εν Αγίοις Πατήρ
ημών, ο Επίσκοπος Αναστασιουπόλεως, εγεννήθη κατά τους χρόνους του βασιλέως
Ιουστινιανού Α΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ - φξε΄ (527 – 565) εις
χωρίον της Γαλατίας Συκεοί καλούμενον, εξ ου και Συκεώτης απεκλήθη. Γονείς του
υπήρξαν ο βασιλικός αποκρισάριος Κοσμάς και πόρνη τις γυνή ονόματι Μαρία. Παρά
το γεγονός όμως ότι ο μακάριος ούτος ανήρ υπήρξε νόθος υιός τοιούτων γονέων,
αυτός ανήλθεν εις την ανωτάτην βαθμίδα της αρετής και ηξιώθη όχι μόνον να γίνη
Επίσκοπος και να διαπρέψη εις τον έντιμον βίον, αλλά και να καταταγή μετά των
Αγίων δια τας πολλάς αυτού αρετάς τε και χάριτας. Ακούσατε όμως τον κατά πλάτος
Βίον αυτού, ίνα πολλήν την ωφέλειαν λάβητε.
Εἰς τὰ φρικτὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ*
«Τί ἀνταποδώσωμεν
τῷ Κυρίῳ περὶ πάντων, ὧν ἀνταπέδωκεν ἡμῖν;» Τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιμανδρίτου π.
Μάρκου Κ. Μανώλη
Ἀδελφοὶ
καὶ Πατέρες, πάντοτε τὰ ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὰ ἐνθυμηθῆ
ὁ εὐλαβὴς ἄνθρωπος, προκαλοῦν κατάνυξιν καὶ δάκρυα καὶ φέρουν τὴν ψυχὴν εἰς
μεγάλην ταπείνωσιν. Ἀναφέρει τὸ «Γεροντικὸν» τὴν ἑξῆς διήγησιν. «Εἶπεν ὁ Ἀββᾶς Ἰσαὰκ
ὅτι ἐκαθήμην κάποτε κοντὰ εἰς τὸν ἀββᾶ Ποιμένα· καὶ τὸν εἶδα ὅτι ἦλθε εἰς θείαν
ἔκστασιν καὶ ἐπειδὴ εἶχα πολὺ θάρρος εἰς αὐτόν, τοῦ ἔβαλα μετάνοια καὶ τὸν
παρεκάλεσα λέγοντας: πές μου, ποῦ ἤσουν; Ὁ δὲ Γέροντας, ἀφοῦ τὸν ἠνάγκασα, εἶπε
ὁ λογισμός μου ἦτο ὅπου ἡ ἁγία Μαρία ἡ Θεοτόκος ἔστεκε καὶ ἔκλαιε πλησίον τοῦ
Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος· καὶ ἐγὼ ἤθελα πάντοτε ἔτσι νὰ κλαίω».
ΓΙΑΤΙ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΘΛΙΨΕΙΣ -- Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀσκητής γράφει στόν «Πνευματικόν Νόμον» του ὅτι:
«Μή νομίζης ὅτι κάθε θλίψη ἔρχεται στούς
ἀνθρώπους ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν. Ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού εὐαρεστοῦν τόν Θεόν,
καί ὅμως ἔχουν θλίψεις. Γιατί λέγει ἡ Ἁγία Γραφή “θά διωχθοῦν οἱ ἄνομοι καί οἱ
ἀπόγονοι τῶν ἀσεβῶν θά ἐξολοθρευθοῦν” (Ψαλμ. ΛΣΤ´ 28)». ᾽Επίσης γράφει τό
Εὐαγγέλιον: « Ὅλοι ὅσοι θέλουν νά ζοῦν μέ εὐσέβεια στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ,
θά ὑποστοῦν διωγμούς» (Β´ Τιμ. Γ´ 12). Γι᾽ αὐτό ἄς μή παραπονιόμαστε γιά τίς
θλίψεις, πού μᾶς ἔρχονται.
Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ ΕΛΠΙΔΑ - Προσεγγίζοντες τό Σταυρο-αναστάσιμον Πάσχα
Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου
Κωνσταντίνου Φιοράκη
Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα ἀποτελεῖ
τήν καρδιά ὅλων τῶν ἑβδομάδων τοῦ χρόνου. Καί αὐτό δέν εἶναι ἁπλά ἕνα σχῆμα
λόγου, ἀλλά εἶναι ἡ πραγματικότητα τῶν γεγονότων πού φανερώνει. Ἡ χρονική της διάρκεια
εἶναι ἡ ἴδια μὲ αὐτὴ τῶν ἄλλων, διαφέρει μονάχα στό λειτουργικό χρόνο, μιά καί ὅσα
συνέβησαν σέ κάποια ὁρισμένη στιγμή εἶναι τόσο μεγάλα καί ἱερά, πού ξεπερνοῦν
τή χρονικότητα. Δέν ἀποτελοῦν ἱστορικές ἀναμνήσεις, ἀλλά γίνονται διαρκῶς
παρόντα και εἰσβάλλουν στήν αἰωνιότητα. Τά γεγονότα πού φανερώνει εἶναι ὁ Σταυρός
καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Μέσα ἀπό τή Μεγαλοβδομάδα βιώνουμε τό
Σταυροαναστάσιμο γεγονός, τό ὁποῖο εἶναι διαρκῶς παρόν καί προσφέρεται μέσα ἀπ΄
αὐτό δυνατότητα στόν ἄνθρωπο νά βρεῖ πάλι τή δόξα καί μακαριότητα ἀπό τήν ὁποία
ξέπεσε ἐξαιτίας τῆς τραγικῆς πτώσεώς του.
ΕΤΣΙ ΘΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΓΕΣΙΑ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ
Τα κόμματα απομακρύνονται συνεχώς από την κοινωνία και μόνο αντίδοτο σε αυτό είναι η ενεργοποίηση των πολιτών
Από τον Δημήτρη Γαρούφα*
Τον τελευταίο μήνα ήμουν ομιλητής στο ιστορικό ποντιακό σωματείο «Εύξεινος Λέσχη» της Θεσσαλονίκης, που αποτελεί τη «ναυαρχίδα» των ποντιακών σωματείων, σε εκδήλωση των Σαρακατσάνων φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, επίσης όμως χρειάστηκε για επαγγελματικούς λόγους να βρεθώ σε Κατερίνη, Σέρρες και Κομοτηνή. Συζήτησα με εκατοντάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην περιφέρεια και απ’ ό,τι διαπίστωσα όλοι με απογοήτευση και θλίψη παρακολουθούν όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, τα οποία φιλοτεχνούν εικόνα σήψης και παρακμής.
Από τον Δημήτρη Γαρούφα*
Τον τελευταίο μήνα ήμουν ομιλητής στο ιστορικό ποντιακό σωματείο «Εύξεινος Λέσχη» της Θεσσαλονίκης, που αποτελεί τη «ναυαρχίδα» των ποντιακών σωματείων, σε εκδήλωση των Σαρακατσάνων φοιτητών στη Θεσσαλονίκη, επίσης όμως χρειάστηκε για επαγγελματικούς λόγους να βρεθώ σε Κατερίνη, Σέρρες και Κομοτηνή. Συζήτησα με εκατοντάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην περιφέρεια και απ’ ό,τι διαπίστωσα όλοι με απογοήτευση και θλίψη παρακολουθούν όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τους τελευταίους μήνες, τα οποία φιλοτεχνούν εικόνα σήψης και παρακμής.