Δέν εἶναι στήν δικαιοδοσίαν μας ν' ἀποφασίζουμε πότε καί ἀπό ποιόν «ἔφυγεν ἡ Χάρις». -- Του κ. Δημητρίου Χατζηνικολάου, Αν. Καθηγητού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

Βλέπω καί μάλιστα πεντακάθαρα τίς αἱρετικές δηλώσεις, τίς ἑνώσεις μέ Μονοφυσίτας (1990) καί Παπικούς (1965, 1993) κ.λπ. πού ἔχουν κάνει οἱ Οἰκουμενισταί. Αὐτές, ὅμως, εἶναι πράξεις πού ἔχουν κάνει οἱ ὑψηλόβαθμοι «πατριάρχαι», οἱ ὁποῖες ὅμως δέν ἔχουν περάσει εἰς ὅλους τούς ἐπισκόπους, οὔτε εἰς τούς ἱερεῖς, καί βεβαίως οὔτε εἰς τούς λαϊκούς, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ὁποίων τίς ἀγνοεῖ παντελῶς καί πιστεύουν βαθειά ὅτι εἶναι ὀρθοδοξώτατοι! Εἰς τούς Ναούς των δέν κηρύττονται τά αἱρετικά δόγματα τῶν Μονοφυσιτῶν καί τῶν Παπικῶν, δέν ἑορτάζονται οἱ ἑορτές των, οὔτε οἱ «ἅγιοί» των. Ἀκόμη κι ἐμεῖς οἱ «ψαγμένοι» μόλις τό 2006 μάθαμε ἀπό τό βιβλίον τοῦ Δικηγόρου-Θεολόγου κ. Ἀθ. Σακαρέλλου ὅτι τό 1965 ἔγινεν «ἄρσις τῆς ἀκοινωνησίας» καί ὄχι ἁπλῶς «ἄρσις τῶν ἀναθεμάτων».
------------------------------
Ελλας ορθοδοξων είπε...

Φυσικά δεν είναι υποχρεωτική η Αποτείχιση όπως και καμία άλλη εντολή του θεού. Γι αυτό λέει ο κύριος. «ὁ μὴ ὢν μετ' ἐμοῦ κατ' ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει» (Ματθ., 12:30). Αποτείχιση η μόνη οδός σωτηρίας.
---------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...

@ 23 Δεκεμβρίου 2019 - 12:56 μ.μ.: «Η αποτείχιση όμως είναι προαιρετική για την σωτηρία!!!»

Πῶς εἶναι προαιρετική ὅταν οἱ ἐν γνώσει κοινωνοῦντες μέ αἱρετικούς χαρακτηρίζονται ἀπό τούς Ἁγίους «ἐχθροί τοῦ Θεοῦ» καί ἀναθεματίζονται;

«Ἐχθρούς γάρ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας, μεγάλῃ καί πολλῇ τῇ φωνῇ ἀπεφήνατο» (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου,P.G. 99, σ. 1049), «τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς Εἰκόνας, Ἀνάθεμα γ´» (Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, Τριώδιον, Ἐκδ. Φῶς, σελ. 161).

Ἐκμεταλλευόμενοι τήν παχυλήν αὐτήν ἄγνοιαν τοῦ κοινοῦ, πολλοί «ἐπίσκοποι» «τό παίζουν» ἀκόμη «βράχοι καί λέοντες τῆς Ὀρθοδοξίας»! Ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμβαρίου, ἡ ὁποία γιά τούς «ψαγμένους» εἶναι ὄντως αἱρετική, ἐντούτοις δέν λέγει ὅτι ἀναγνωρίζει τίς ἑτερόδοξες «ἐκκλησίες», ἀλλά μόνον τήν «ἱστορικήν ὀνομασίαν» των! Ὅσον γιά τήν ἐκκλησιαστικότητα πού -- κρίνοντες αὐστηρά -- ὄντως ἀνεγνώρισε στούς ἑτεροδόξους, ἐντούτοις ὑποθέτω ὅτι θά λέγουν ὅτι «χαλαρά» μόνον ἐχρησιμοποίησαν τόν ὅρον «ἐκκλησία», ὅπως γίνεται σέ ὅλα τά ἐπιστημονικά καί μή βιβλία καί ἄρθρα μέ τούς ὅρους «Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία», «Ἀγγλικανική Ἐκκλησία», «Κοπτική Ἐκκλησία» κ.λπ. Ἄν δέν κάνω λάθος, ἀκόμη καί οἱ Ἅγιοί μας κάμνουν αὐτήν τήν «χαλαρήν» χρῆσιν. Ὑπάρχει, συνεπῶς, μία σύγχυσις, διό καί εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητος ἡ σύγκλησις Ὀρθοδόξου Συνόδου, ἡ ὁποία μπορεῖ νά γίνῃ μόνον μέ τήν θαυματουργικήν ἐπέμβασιν τοῦ Πηδαλιούχου τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τήν ὁποίαν ὁ Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ θά εἶναι ὑπόδικοι, καί ἡ ὁποία θ' ἀκυρώσῃ ὅλες τίς παρανομίες τῶν «ἐπισκόπων» τοῦ νέου καί τοῦ παλαιοῦ, θά καθαιρέσῃ καί θ' ἀναθεματίσῃ τούς ὑπευθύνους κ.λπ. Τό δικόν μας χρέος φθάνει ἕως τήν ἀποτείχισιν καί τήν κήρυξιν τῆς Ἀληθείας, ἔτσι ὥστε ν' ἀφυπνισθοῦν οἱ πιστοί καί νά προκληθῇ Πανορθόδοξος Σύνοδος. Δέν εἶναι στήν δικαιοδοσίαν μας ν' ἀποφασίζουμε πότε καί ἀπό ποιόν «ἔφυγεν ἡ Χάρις».