Ο Αρχιερεύς μας Χριστός Κύριος -- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η πτώση των πρωτοπλάστων απομάκρυνε τον αποστάτη άνθρωπο από τον Δημιουργόν του, σκότισε το νου του και τον αποπροσανατόλισε από τη θεία αλήθεια, εξασθένισε τη βούλησή του, η οποία πλέον ρέπει προς το κακό και τα γήϊνα, αχρείωσε το «κατ΄ εικόνα» και τον κατέστησε ανίκανο να εκπληρώσει τον υψηλό σκοπό του, το «καθ΄ ομοίωσιν Θεού». Έτσι, ο πεσμένος άνθρωπος χρειαζόταν το φωτισμό της αληθινής διδασκαλίας, ποθούσε την εξιλέωση και συμφιλίωση με τον Θεό, είχε ανάγκη από τη θεία ενίσχυση για την αρμονική οργάνωση της ζωής του. Αυτές τις τρεις αδήριτες ανάγκες επεδίωξαν να ικανοποιήσουν στον ειδωλολατρικό κόσμο η φιλοσοφία, η θρησκεία και η εξουσία αντίστοιχα, που η κάθε μια ξεχωριστά υποσχόταν στον άνθρωπο την ευτυχία, τη λύτρωση και την ασφάλεια.
Αλλά αν η ειδωλολατρία περιπλανάται σε δρόμους σκοτεινούς και αβέβαιους, που κοινή κατάληξί τους έχουν το αδιέξοδο, η ιουδαϊκή θρησκεία, που αποτελεί αποκάλυψη του αληθινού Θεού, ανοίγει ένα σίγουρο και φωτεινό μονοπάτι για τον άνθρωπο. Εδώ ο ίδιος ο Γιαχβέ καθοδηγεί και κατευθύνει το λαό του, διορίζοντας για το σκοπό αυτό τους απεσταλμένους του· προφήτες, ιερείς και βασιλείς. Τα τρία αυτά αξιώματα παρέχονται με ειδική τελετή, τη χρίση. Χρίονται οι προφήτες, για να αποκαλύψουν το σχέδιο του Θεού και να διδάξουν το θέλημά του στο λαό του, οι αρχιερείς, για να ιερουργούν τις θυσίες και να εξιλεώνουν τον Θεό για τις αμαρτίες του λαού, και οι βασιλείς, για να διοικούν το λαό στο θεοκρατικό πολίτευμα του Ισραήλ. Οι τρεις αυτές τάξεις, προφήτες, ιερείς και βασιλείς, αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη με το όνομα «χριστοί Κυρίου», διότι τους «έχριε», τους διόριζε ο Κύριος. Αλλά οι «χριστοί Κυρίου», που χειραγωγούν το λαό του Θεού μέσα στα σκοτάδια της ειδωλολατρίας, δεν εξυπηρετούν μόνο την ανάγκη της εποχής τους. Λειτουργούν και προφητικά μέσα στο σχέδιο της θείας οικονομίας, διότι προτυπώνουν τον αληθινό προφήτη και διδάσκαλο, τον τέλειο αρχιερέα, τον αιώνιο βασιλέα, που θα έρθει να διδάξει, να λυτρώσει και να κυβερνήσει την ανθρωπότητα. Είναι τύποι του Ιησού Χριστού, ο οποίος συγκεντρώνει και ασκεί με μοναδικό τρόπο και σε απόλυτο βαθμό τη διδακτική, την αρχιερατική και τη βασιλική εξουσία. Ο Ιησούς είναι ο κατ΄ εξοχήν «Χριστός Κυρίου». Αυτός αναλαμβάνοντας το επί γης έργο του θα εφαρμόση στον εαυτό του την προφητεία του Ησαϊα διαγγέκοντας «Πνεύμα Κυρίου επ΄ εμέ, ου είνεκεν έχρισέ με…» (Λκ 4, 18-19· πρβλ. Ησ 61, 1-2), και θα αποδείξει με τη ζωή και το έργο του ότι γι΄ αυτόν έχει γραφεί το «δια τούτο έχρισέ σε, ο Θεός, ο Θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου» (Ψαλμ. 44, 8· Εβρ. 1, 9). Δηλαδή υπερέχει όλων των «χριστών Κυρίου», διότι, ενώ σ΄ εκείνους δίδεται από το Πνεύμα του Κυρίου, αυτός έχει όλο το Πνεύμα δικό του. Είναι ο ίδιος ο Κύριος ο Θεός και γι΄ αυτό θα ονομασθεί όχι απλώς «χριστός Κυρίου», αλλά «Χριστός Κύριος» (Λκ 2, 11). Βέβαια, είναι σχολαστική η διάκριση και εσφαλμένη η απόπειρα αξιολογήσεως των τριών αξιωμάτων του Κυρίου. Ανά πάσαν στιγμήν της επιγείου διακονίας του ο Ιησούς Χριστός ήταν συγχρόνως ο Διδάσκαλος, ο Αρχιερεύς και ο Βασιλεύς. Εξ άλλου, οι τρεις αυτές λειτουργίες είναι εξ ίσου απαραίτητες για την απολύτρωση και τη σωτηρία του ανθρώπου. Διότι ως διδάσκαλος ο Κύριος καλλιεργεί και προετοιμάζει τον άνθρωπο, ως αρχιερεύς τον λυτρώνει και τον αγιάζει, και ως βασιλεύς τον διατηρεί στο καθεστώς της χάριτος, στη λύτρωση. Γι΄ αυτό και η Εκκλησία, που συνεχίζει την επίγεια διακονία του Κυρίου, επιτελεί συγχρόνως και εξ ίσου τις τρεις αυτές λειτουργίες· διδάσκει, αγιάζει και διοικεί το πλήρωμά της.