Από το βιβλίο: Κατά ενωτικών - Αλέξανδρου Καλόμοιρου

Ειρήνη χωρίς αλήθεια
Σήμερα που όλοι μιλούν για ειρήνη και για ενότητα, η φιλαυτία και τα μίση, η αδικία και το ψέμα, η φιλοδοξία και η πλεονεξία μεσουρανούν. Όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, μιλούν για την αγάπη πρός τον άνθρωπο, για την αγάπη πρός την ανθρωπότητα. ∆εν υπήρξε όμως ποτέ μεγαλύτερη υποκρισία από αυτήν την δήθεν αγάπη. Γιατί η αγάπη πρός κάτι το θεωρητικό, πρός κάτι το φανταστικό, όπως είναι η έννοια «ανθρωπότης» είναι εξ’ ίσου θεωρητική και φανταστική. Δεν έχει καμμία σχέσι με την αγάπη πρός τον συγκεκριμένο άνθρωπο που έχουμε μπροστά μας. Αυτή η αγάπη πρός ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, όταν υπάρχη, είναι η μόνη πραγματική. Είναι η αγάπη πρός τον πλησίον μας που εζήτησε ο Χριστός.
---------------------------------------
Δημήτριος Χατζηνικολάου είπε...
Καλόμοιρος: «Μέσα σ’ αυτήν την τρικυμία είναι αδύνατον να βρής τον δρόμο σου χωρίς πυξίδα. Υπάρχει ένα κριτήριο αλάνθαστο: η συνέχεια της Παραδόσεως. Όπου η Παράδοσις διατηρείται ζωντανή και ανόθευτη, χωρίς διακοπή ή αλλοίωσι από τους χρόνους των Αποστόλων, όσοι πιστοί - επίσκοποι, πρεσβύτεροι ή λαϊκοί - ζούν και μεταδίδουν αυτήν την Παράδοσι, εκεί είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία και αυτοί αποτελούν το σώμα του Χριστού.»

Πράγματι, ἀλάνθαστον κριτήριον ἡ Ἱερά Παράδοσις, ἕν "litmus test," ἐφόσον, κατά τόν Ἅγιον Βικέντιον τοῦ Λειρίνου, «ὀρθόδοξον εἶναι αὐτό πού πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη». Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «παράδοσις εἶναι; μήν ἐξετάζεις τίποτε ἄλλο!» Σήμερα, ὅμως, ἐμεῖς οἱ μοντέρνοι «ὀρθόδοξοι», μέ πρῶτον τόν γράφοντα, εὑρίσκουμε μύριες ὅσες δικαιολογίες, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουμε τά πάθη μας, παραβαίνοντες τίς ἱερές παραδόσεις! Ὡς ἐκ τούτου, εἴμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί. Ὅσοι δέ ὄχι μόνον παραβαίνουν συστηματικῶς τάς ἱεράς Παραδόσεις, ἀλλ' εἰσηγοῦνται καί τήν κατάργησίν των, ὅπως τήν κατάργησιν ἱερῶν κανόνων, οἷοι εἰσί οἱ Οἰκουμενισταί, αὐτοί δέν εἶναι ἁπλῶς ἁμαρτωλοί, ἀλλά καί αἱρετικοί.

Αυτός ο συγκεκριμένος άνθρωπος με τις ατέλειες και τις αδυναμίες του, αντί να αγαπηθή, μισήθηκε στις ημέρες μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Και όχι μόνον μισήθηκε, αλλά περιφρονήθηκε και εξευτελίσθηκε, θεωρήθηκε ένα «πράγμα», χωρίς ιδιαίτερη αξία, μέσον για την επίτευξι «υψηλών» σκοπών, ένα μόριο της μάζας. Αυτοί που μιλούν περισσότερο για την αγάπη προς τον άνθρωπο και την ανθρωπότητα, για την ειρήνη και την ενότητα, είναι ακριβώς εκείνοι που μισούν περισσότερο τον πλησίον τους, τον γνωστό τους. Αγαπούν τον άνθρωπο: πλάσμα της φαντασίας τους, δεν αγαπούν τον άνθρωπο: πραγματικότητα. Αυτή η λατρεία του ειδώλου «άνθρωπος» είναι στην πραγματικότητα ναρκισισμός, είναι η λατρεία του «εγώ».
Θα ήταν λοιπόν αφέλεια να πιστέψη κανείς ότι η φιλειρηνική διάθεσις που χαρακτηρίζει την ανθρωπότητα σήμερα προέρχεται από αγάπη. Όχι! Τα περί αγάπης είναι υποκρισία ή αυταπάτη. Ο πόθος της ειρήνης προέρχεται από το χάσιμο των ιδανικών, από τον φόβο και την αγάπη της καλοπέρασης. Είναι ο πόθος να μας αφήσουν ήσυχους να απολαύσουμε τα αγαθά της γής. Είναι η κατά συνθήκην συνεργασία για την απόκτησι των αγαθών που χωριστά ο καθένας δεν θα μπορούσε να αποκτήση. Είναι η παγκόσμιος συνεννόησις πάνω σε κάτι που έγινε το πάθος ολοκλήρου της γής: την φιληδονία και την φιλοϋλία. Είναι προϊόν της ανάγκης.
Η ειρήνη για την οποία μιλάει σήμερα ο κόσμος είναι η άνευ όρων συνθηκολόγησις κάθε καλού και μεγάλου και η επικράτησις της μικρότητος, της μετριότητος και της χλιαρότητος. Είναι η εξάλειψις της προσωπικότητος των ατόμων και των λαών. Είναι μία μαρμελάδα συμβιβασμών και υπολογισμών, μία θάλασσα υποκρισίας, η αδιαφορία για την αλήθεια, η προδοσία κάθε ιερού και οσίου.
Ο πόλεμος είναι κάτι το φοβερό, αποτέλεσμα της πτώσεως του ανθρώπου, και κανείς δεν πρόκειται να τον εξυμνήση. Όμως η ειρήνη που παζαρεύει ο σύγχρονος κόσμος είναι κάτι απείρως φοβερώτερο. Ο πυρετός είναι κάτι το πολύ δυσάρεστο, δείχνει όμως τουλάχιστον ότι ο οργανισμός αντιδρά στό κακό που τον βρήκε. Η ειρήνη που θέλουν να φέρουν δεν είναι δυστυχώς εκείνη που έρχεται από την κατανίκησι του κακού, αλλά εκείνη που έρχεται από την ήττα. Είναι η απυρεξία του πτώματος.
Στό βάθος η ειρήνη που επιδιώκουν οι άνθρωποι δεν είναι μόνον η ειρήνη των όπλων. Είναι η ειρήνη της συνειδήσεως. Θέλουν να ειρηνεύση το καλό με το κακό. Η δικαιοσύνη με την αδικία, η αρετή με την αμαρτία, η αλήθεια με το ψέμα, για να μπορέσουν να ειρηνεύσουν κι αυτοί με την συνείδησί τους.
Το αλάνθαστο κριτήριο

Μέσα στό χάος και την υποκρισία του σύγχρονου κόσμου δεν είναι εύκολο να διακρίνη κανείς την Εκκλησία του Χριστού και να την πλησιάση. Γιατί δεν αρκεί να ονομάζεται Ορθόδοξη μια Εκκλησία για να είναι και στην κυριολεξία. Η αποστασία δυστυχώς υπάρχει και κάτω από το τυπικώς ορθόδοξο ράσο, και κάτω από τους ορθόδοξους θόλους, και μέσα στον θρησκευτικό λαό. Αυτό εξ άλλου δεν είναι κάτι το καινούργιο· το εγνώρισε η Εκκλησία από τα πρώτα της βήματα. Μόνο που τώρα έχει πάρει απίθανες διαστάσεις.
Την Εκκλησία πρέπει να μάθουμε να την διακρίνουμε πίσω από τα φαινόμενα. Φαινομενικά στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί σήμερα η σύγχυσις και το χάος. Ο καθένας, εγγράμματος ή αγράμματος, πιστός ή άπιστος έχει και μια δική του εκδοχή για το τι είναι Ορθοδοξία ή Χριστιανισμός, και αυτή την εκδοχή την υποστηρίζει με φανατισμό. Μέσα σ’ αυτήν την τρικυμία είναι αδύνατον να βρής τον δρόμο σου χωρίς πυξίδα. Υπάρχει ένα κριτήριο αλάνθαστο: η συνέχεια της Παραδόσεως. Όπου η Παράδοσις διατηρείται ζωντανή και ανόθευτη, χωρίς διακοπή ή αλλοίωσι από τους χρόνους των Αποστόλων, όσοι πιστοί - επίσκοποι, πρεσβύτεροι ή λαϊκοί - ζούν και μεταδίδουν αυτήν την Παράδοσι, εκεί είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία και αυτοί αποτελούν το σώμα του Χριστού. Όλοι οι άλλοι - ιερείς ή λαϊκοί - που θέλουν να λέγωνται Ορθόδοξοι χωρίς να ακολουθούν την από αιώνων ζώσα Παράδοσι, είναι παρείσακτοι, είναι τα ζιζάνια μέσα στό χωράφι του Χριστού.
Σήμερα τα ζιζάνια είναι πάρα πολλά και τα στάχια πολύ λίγα, όμως το χωράφι είναι χωράφι του Θεού και παρ’ όλη την ποικιλία των ζιζανίων, το σιτάρι παραμένει το ίδιο από γενεά σε γενεά, από σπορά σε σπορά, όπως εκείνο το πρώτο που φύτεψε, μέσα σ’ αυτό το ίδιο θεϊκό χωράφι, το Πνεύμα το Άγιο την ημέρα της Πεντηκοστής.
Το σιτάρι και τα ζιζάνια έχουν το ίδιο χρώμα, και από μακριά δύσκολα μπορεί να τα ξεχωρίση κανείς, από κοντά όμως, όταν το σιτάρι το πλησιάσης, ξέρεις πώς είναι σιτάρι.
Αυτή η ζώσα Παράδοσις δεν διεκόπη ποτέ, γιατί το στόμα του Χριστού υποσχέθηκε στην Εκκλησία ότι «και πύλαι Άδου ου κατισχύσουσιν αυτής», και το στόμα του Θεού δεν ψεύδεται. Άρα αυτοί που ψάχνουν να βρούν την Παράδοσι της Χριστιανικής Εκκλησίας των πρώτων αιώνων ή των αιώνων πρό του Σχίσματος για να την ακολουθήσουν, ομολογούν ότι έχουν χάσει την συνέχεια της Παραδόσεως, αλλά δεν πρόκειται πιά ποτέ να τη βρούν, όσο και αν προωθήσουν τις έρευνές τους. Γιατί η Παράδοσις είναι κάτι ζωνταντό και μεταδίδεται, όπως η ζωή, από ζωντανό σε ζωντανό. ∆εν είναι κάτι που ανακαλύπτεται με επιστημονικές μελέτες, ούτε κάτι που μαθαίνεται εγκεφαλικά.

8 σχόλια:

  1. Καλόμοιρος: «Μέσα σ’ αυτήν την τρικυμία είναι αδύνατον να βρής τον δρόμο σου χωρίς πυξίδα. Υπάρχει ένα κριτήριο αλάνθαστο: η συνέχεια της Παραδόσεως. Όπου η Παράδοσις διατηρείται ζωντανή και ανόθευτη, χωρίς διακοπή ή αλλοίωσι από τους χρόνους των Αποστόλων, όσοι πιστοί - επίσκοποι, πρεσβύτεροι ή λαϊκοί - ζούν και μεταδίδουν αυτήν την Παράδοσι, εκεί είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία και αυτοί αποτελούν το σώμα του Χριστού.»

    Πράγματι, ἀλάνθαστον κριτήριον ἡ Ἱερά Παράδοσις, ἕν "litmus test," ἐφόσον, κατά τόν Ἅγιον Βικέντιον τοῦ Λειρίνου, «ὀρθόδοξον εἶναι αὐτό πού πάντοτε, παντοῦ καί ὑπό πάντων ἐπιστεύθη». Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει: «παράδοσις εἶναι; μήν ἐξετάζεις τίποτε ἄλλο!» Σήμερα, ὅμως, ἐμεῖς οἱ μοντέρνοι «ὀρθόδοξοι», μέ πρῶτον τόν γράφοντα, εὑρίσκουμε μύριες ὅσες δικαιολογίες, προκειμένου νά ἱκανοποιήσουμε τά πάθη μας, παραβαίνοντες τίς ἱερές παραδόσεις! Ὡς ἐκ τούτου, εἴμεθα ὅλοι ἁμαρτωλοί. Ὅσοι δέ ὄχι μόνον παραβαίνουν συστηματικῶς τάς ἱεράς Παραδόσεις, ἀλλ' εἰσηγοῦνται καί τήν κατάργησίν των, ὅπως τήν κατάργησιν ἱερῶν κανόνων, οἷοι εἰσί οἱ Οἰκουμενισταί, αὐτοί δέν εἶναι ἁπλῶς ἁμαρτωλοί, ἀλλά καί αἱρετικοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εντάξει κ.Χατζηνικολάου,και οι δικοί μας οι Επίσκοποι έκαναν οικονομία και δεν τήρησαν μερικούς Κανόνες,αλλά δεν είναι αιρερτκοί.Γύρνα στην Εκκλησία μας,στην Εκκλησία των Γνησίων Ορθοδόξων και μην σε σκανδαλίζουν οι παραβιάσεις μερικών Ιερών Κανόνων από τους Επισκόπους μας.Και ο Άγιος Χρυσόστομος ο Νέος Ομολογιτής έκανε οικονομίες και δεν τήρησε αρκετούς Κανόνες.Ήταν όμως Άγιος!Μην σχίζετε την Εκκλησία μας σαν τους Παπικούς και τους Νεοημερολογίτες.Ποιές είναι οι αδικίες και οι αιρέσεις των Επισκόπων μας και εκάνατε διακοπή κοινωνίας,ήγουν αποτείχιση;


    Ελάχιστος αδελφός

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πλανεμένο το σχόλιο του παλαιοημερολογίτη "Ελάχιστου αδελφού".

      Διαγραφή
    2. Κε ελάχιστε, επειδή το θέμα που εγείρετε είναι ενδιαφέρον και επειδή με γενικόλογα ομιλείτε, ππαρακαλώ εξηγήστε γιά ποία Εκκλησία γνησίων Ορθοδόξων αναφέρεστε και ποίοι οι κανόνες τής οικονομίας που δεν τήρησαν;

      Διαγραφή
  3. Ανώνυμος είπε...
    Πλανεμένο το σχόλιο του παλαιοημερολογίτη "Ελάχιστου αδελφού".


    Μια παράκληση:
    Παρακαλούνται οι σχολιαστές, προτού καταθέσουν το σχόλιό τους σε αυτό εδώ το ιστολόγιο να αποστέλλουν το σχόλιό τους προς τον Κριτήν πάσης οικουμένης τον κ. Ανώνυμο, ο οποίος μόνον αυτός είναι εις θέση να αποφασίζει περί του αν είναι το σχόλιο πλανεμένο ή όχι.

    Ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κώστα άφησε τις ειρωνείες.
      Δεν είναι σωστό να ειρωνεύεσαι τους Ορθόδοξους που σφαλιαρίζουν τις κακές απόψεις.

      Διαγραφή
  4. @ 29 Δεκεμβρίου 2019 - 2:26 μ.μ.
    «Μην σχίζετε την Εκκλησία μας σαν τους Παπικούς και τους Νεοημερολογίτες».

    Αὐτά τά διεστραμμένα τά ἀκοῦμε ἀπό τούς Ν/Ητας ἐδῶ καί 94 χρόνια, ὅταν ἐκαινοτόμησεν ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί, ὡς ἐκ τούτου, οἱ Ὀρθόδοξοι διεχώρισαν τάς εὐθύνας των. Τώρα πού ἐκαινοτόμησεν καί ἡ Σύνοδος τοῦ κ. Καλλινινίκου μέ τήν ὑπαγωγήν της εἰς τόν ν. 4301/2014, γιατί τώρα οἱ Ὀρθόδοξοι πού διεχωρίσαμε τάς εύθύνας μας εἴμεθα οἱ «σχίσται τῆς Ἐκκλησίας»; Τό ν.ἑ. εἶναι καινοτομία ἀπόπ τήν ὁποίαν ἐπιβάλλεται ἡ ἀποτείχισις, ἐνῷ ἡ προφανής καί φοβερά αἵρεσις τῶν ΘΝΠ δέν εἶναι; Μήπως ὅσοι ἰσχυρίζονται κάτι τέτοιο εἶναι ὄντως «δεκατριμερίται», ὅπως ἀδίκως κατηγοροῦν τούς Ὀρθοδόξους οἱ Οἰκουμενισταί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπουρδολογικό παλαιοημερολογίτικο το σχόλιο του παλαιοημερολογίτη Δ. Χατζηνικολάου!!!!

      Διαγραφή