Νέστωρ ο Άγιος Μάρτυς ήτο από την μεγαλόπολιν Θεσσαλονίκην, έζη δε κατά
τας ημέρας των δυσσεβών βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού κατά το αυτό έτος
κατά το οποίον εμαρτύρησεν ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Δημήτριος. Ήτο δε τότε ο
μακάριος ούτος Νέστωρ πολύ νέος, άγων την ηλικίαν εκείνην, κατά την οποίαν
αρχίζουσι να φύωνται αι τρίχες του πώγωνος, γλυκύς εις την θεωρίαν, ωραίος εις
το κάλλος και γνώριμος του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου.
Βλέπων δε ο μακάριος Νέστωρ ότι ο βασιλεύς Μαξιμιανός έχαιρε και ηγάπα βάρβαρόν τινα, Λυαίον ονομαζόμενον, και ότι εκαυχάτο μεγάλως εις την ανδρείαν του βαρβάρου εκείνου και εις τας νίκας, τας οποίας έκαμνε με όσους επάλαιεν, όστις και πολλούς Χριστιανούς εθανάτωσεν, εμίσησε την τοιαύτην υπερηφάνειαν του Λυαίου. Βλέπων δε και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, έλαβε θάρρος, ότι αν μόνον θωρακισθή με τας ευχάς εκείνου και πολεμήση τον βάρβαρον Λυαίον, θέλει βεβαίως τον νικήσει. Όθεν προστρέχει εις τον Μέγαν Δημήτριον, εις την φυλακήν τότε ευρισκόμενον, και πεσών εις τους πόδας αυτού λέγει: «Δούλε του Θεού Δημήτριε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με τον Λυαίον· δια τούτο εύξαι υπέρ εμού επικαλούμενος το όνομα του Χριστού». Ο δε Άγιος, σφραγίσας αυτόν με το σημείον του Τιμίου Σταυρού, του είπε: «Και τον Λυαίον θέλεις νικήσει και δια τον Χριστόν θέλεις μαρτυρήσει». Ούτω λοιπόν με τας ευχάς του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καθοπλισθείς ο γενναίος Νέστωρ εισήλθεν εντός του σταδίου αφόβως, και αφ’ ου εξέπληξε τον Μαξιμιανόν δια της ωραίας του όψεως, συνωμίλησε μετ’ αυτού ειπών όσα εις τον Βίον του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου είδομεν, είπεν· «Ο Θεός του Δημητρίου βοήθει μοι», και πολεμήσας με τον Λυαίον, κτυπά τούτον κατάκαρδα με την μάχαιράν του και τον φονεύει πάραυτα, πληγώνει δε ενταυτώ και τον βασιλέα με πληγήν ψυχικήν, διότι προυξένησεν εις αυτόν λύπην απαρηγόρητον· ένεκα του οποίου οργισθείς ο τύραννος προσέταξεν ο μεν Άγιος Δημήτριος να κατατρυπηθή με λόγχας, ο δε Άγιος Νέστωρ να θανατωθή με ξίφος. Και ούτως έλαβον αμφότεροι παρά Χριστού τους στεφάνους του Μαρτρίου.
Βλέπων δε ο μακάριος Νέστωρ ότι ο βασιλεύς Μαξιμιανός έχαιρε και ηγάπα βάρβαρόν τινα, Λυαίον ονομαζόμενον, και ότι εκαυχάτο μεγάλως εις την ανδρείαν του βαρβάρου εκείνου και εις τας νίκας, τας οποίας έκαμνε με όσους επάλαιεν, όστις και πολλούς Χριστιανούς εθανάτωσεν, εμίσησε την τοιαύτην υπερηφάνειαν του Λυαίου. Βλέπων δε και τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου, έλαβε θάρρος, ότι αν μόνον θωρακισθή με τας ευχάς εκείνου και πολεμήση τον βάρβαρον Λυαίον, θέλει βεβαίως τον νικήσει. Όθεν προστρέχει εις τον Μέγαν Δημήτριον, εις την φυλακήν τότε ευρισκόμενον, και πεσών εις τους πόδας αυτού λέγει: «Δούλε του Θεού Δημήτριε, εγώ είμαι πρόθυμος να μονομαχήσω με τον Λυαίον· δια τούτο εύξαι υπέρ εμού επικαλούμενος το όνομα του Χριστού». Ο δε Άγιος, σφραγίσας αυτόν με το σημείον του Τιμίου Σταυρού, του είπε: «Και τον Λυαίον θέλεις νικήσει και δια τον Χριστόν θέλεις μαρτυρήσει». Ούτω λοιπόν με τας ευχάς του Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου καθοπλισθείς ο γενναίος Νέστωρ εισήλθεν εντός του σταδίου αφόβως, και αφ’ ου εξέπληξε τον Μαξιμιανόν δια της ωραίας του όψεως, συνωμίλησε μετ’ αυτού ειπών όσα εις τον Βίον του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου είδομεν, είπεν· «Ο Θεός του Δημητρίου βοήθει μοι», και πολεμήσας με τον Λυαίον, κτυπά τούτον κατάκαρδα με την μάχαιράν του και τον φονεύει πάραυτα, πληγώνει δε ενταυτώ και τον βασιλέα με πληγήν ψυχικήν, διότι προυξένησεν εις αυτόν λύπην απαρηγόρητον· ένεκα του οποίου οργισθείς ο τύραννος προσέταξεν ο μεν Άγιος Δημήτριος να κατατρυπηθή με λόγχας, ο δε Άγιος Νέστωρ να θανατωθή με ξίφος. Και ούτως έλαβον αμφότεροι παρά Χριστού τους στεφάνους του Μαρτρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου