Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος,
σε συνέντευξη, που παρεχώρησε σε εφημερίδα της Β. Ελλάδος, μεταξύ άλλων,
σχετικώς με την επίσκεψη του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη, είπε ότι η επίσκεψη
αυτή «εκπέμπει μήνυμα αισιοδοξίας», ενώ, «αναφερόμενος στον διάλογο των δύο
Εκκλησιών, τάχθηκε υπέρ της ένωσής τους και πρόσθεσε πως από την μέχρι τώρα
διδασκαλία του Πάπα ως θεολόγου, εκφράζεται η κοινή συνείδηση της ¨αδιαιρέτου
αρχαίας Εκκλησίας¨». («Ο.Τ.» 27.10.06).
Η άποψη αυτή του
Παναγιωτάτου κ. Βαρθολομαίου, αν πράγματι έτσι διατυπώθηκε, στην εν λόγω
συνέντευξη, φαίνεται να μη δικαιώνεται εκ των πραγμάτων, εφόσον άλλωστε,
ουσιαστικώς, δεν είναι δυνατόν, η διδασκαλία του Πάπα, να είναι διαφορετική από
την κατεστημένη διδασκαλία της παπικής ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας! Η δε
διδασκαλία της παπικής Εκκλησίας αφίσταται ως γνωστόν, παρασάγγας από τη
συνείδηση της «αρχαίας αδιαιρέτου Εκκλησίας»!
Έπειτα, ένωση δύο Εκκλησιών δεν είναι δυνατή ως ένωση με τον Πάπα και τη διδασκαλία του, έστω και αν ακόμη η διδασκαλία του Πάπα εκφράζεται ως συνείδηση της αρχαίας κατ΄ Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας! Οπωσδήποτε, όμως, η πιο πάνω άποψη του Οικουμενικού Πατριάρχου βρίσκεται εκτός της πραγματικότητος! Ο Πάπας Βενέδικτος ο ΣΤ΄, στη γνωστή διάλεξή του, στο Πανεπιστήμιο της Ρετισβάνης, η οποία προκάλεσε την οργή του μουσουλμανικού στοιχείου, στην ίδια αυτή διάλεξη, βρήκε την ευκαιρία να υποτιμήσει την εκκλησιολογική – θεολογική αρτιότητα και ολοκληρία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και να την παρουσιάσει ως υστερούσα στα σημεία αυτά, του ρωμαιοκαθολικισμού! Είπε δηλ. ο Πάπας, μεταξύ άλλων, ότι· Η βαθύτερη προσέγγιση ανάμεσα στη βιβλική πίστη και την ελληνική φιλοσοφική αναζήτηση ήταν γεγονός αποφασιστικής σημασίας όχι μόνο από την άποψη της ιστορίας των θρησκειών, αλλά και από εκείνη της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι ένα γεγονός, που μας αφορά ακόμη και σήμερα. Λόγω αυτής της σύγκλησης δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Χριστιανισμός, παρότι οι αρχές του και οι ορισμένες πολύ σημαντικές εξελίξεις τοποθετούνται στην Ανατολή, τελικά έλαβε την ιστορική αποφασιστική του μορφή στην Ευρώπη. Μπορούμε να το δούμε και από άλλη πλευρά: Αυτή η σύγκληση, με την ακόλουθη πρόσθεση της ρωμαϊκής κληρονομίας, δημιούργησε την Ευρώπη και παραμένει το θεμέλιο αυτού, που ονομάζουμε Ευρώπη! Επομένως η «αρχαία αδιαίρετος Εκκλησία», δεν αποτελεί, κατά τον Πάπα, την «ιστορικά αποφασιστική μορφή του Χριστιανισμού»! Κατά τον Πάπα τελικά, η κατ΄ Ανατολάς Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού, υπολείπεται ιστορικώς και θεολογικώς του ευρωπαϊκού χριστιανισμού, δηλ. του καθολικισμού, ο οποίος διαμορφώθηκε (εξελικτικώς) με καίριες παρεκκλίσεις από τη συνείδηση της αρχαίας Εκκλησίας και εν τούτοις αξιώνει σήμερα πρωτείο αλάνθαστου καθορισμού της ιστορικής αποφασιστικής μορφής του Χριστιανισμού! Έτσι ο ισχυρισμός του Πάπα, ότι ο Χριστιανισμός διαμορφώθηκε οριστικώς στον ευρωπαϊκό αποκλειστικώς χώρο, δηλώνει σαφώς ότι η Ορθόδοξος κατ΄ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού, παρά τον καταπληκτικό πλούτο της πατερικής παραδόσεως, δεν εκφράζει ιστορικά αυτό, που σήμερα λέγεται Χριστιανισμός! Αλλά η συνέπεια ενός τέτοιου ισχυρισμού σημαίνει αυτομάτως, ότι, στην ενδεχόμενη περίπτωση μιας ενώσεως των δύο Εκκλησιών, κατά το πνεύμα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, η «υποβαθμισμένη» Ορθόδοξος Εκκλησία, ως εταίρος της Παπικής ευρωπαϊκής Εκκλησίας, χρειάζεται (κατά τη λογική του Πάπα) περίοδο εξελικτικής πορείας της (προς τα πρόσω), σύμφωνα με τις παπικές – ευρωπαϊκές αξιώσεις, προκειμένου να φθάσει η Εκκλησία αυτή, η Ορθόδοξος, στον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της χριστιανικής της αυτοσυνειδησίας, μάλιστα με την αποδοχή της διδασκαλίας της ρωμαϊκής κληρονομίας!!!
Επί πλέον ο εν λόγω ισχυρισμός του Πάπα, σε μια «αισιόδοξη» ενδεχόμενη ένωση των Εκκλησιών, σημαίνει επίσης την υποτέλεια της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην αποκλειστική εξουσία του Πάπα, του «Πατριάρχη της Παγκόσμιας Εκκλησίας»! Σε μια τέτοια περίπτωση, πρώτο το (πρώην) Οικουμενικό Πατριαρχείο και ακολούθως τα λοιπά Πατριαρχεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα είναι πλέον υποτελή αυτής της Παγκόσμιας κυριαρχίας του Ρωμαίου Ποντίφικος!
Έπειτα, ένωση δύο Εκκλησιών δεν είναι δυνατή ως ένωση με τον Πάπα και τη διδασκαλία του, έστω και αν ακόμη η διδασκαλία του Πάπα εκφράζεται ως συνείδηση της αρχαίας κατ΄ Ανατολάς Ορθοδόξου Εκκλησίας! Οπωσδήποτε, όμως, η πιο πάνω άποψη του Οικουμενικού Πατριάρχου βρίσκεται εκτός της πραγματικότητος! Ο Πάπας Βενέδικτος ο ΣΤ΄, στη γνωστή διάλεξή του, στο Πανεπιστήμιο της Ρετισβάνης, η οποία προκάλεσε την οργή του μουσουλμανικού στοιχείου, στην ίδια αυτή διάλεξη, βρήκε την ευκαιρία να υποτιμήσει την εκκλησιολογική – θεολογική αρτιότητα και ολοκληρία της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και να την παρουσιάσει ως υστερούσα στα σημεία αυτά, του ρωμαιοκαθολικισμού! Είπε δηλ. ο Πάπας, μεταξύ άλλων, ότι· Η βαθύτερη προσέγγιση ανάμεσα στη βιβλική πίστη και την ελληνική φιλοσοφική αναζήτηση ήταν γεγονός αποφασιστικής σημασίας όχι μόνο από την άποψη της ιστορίας των θρησκειών, αλλά και από εκείνη της παγκόσμιας ιστορίας. Είναι ένα γεγονός, που μας αφορά ακόμη και σήμερα. Λόγω αυτής της σύγκλησης δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Χριστιανισμός, παρότι οι αρχές του και οι ορισμένες πολύ σημαντικές εξελίξεις τοποθετούνται στην Ανατολή, τελικά έλαβε την ιστορική αποφασιστική του μορφή στην Ευρώπη. Μπορούμε να το δούμε και από άλλη πλευρά: Αυτή η σύγκληση, με την ακόλουθη πρόσθεση της ρωμαϊκής κληρονομίας, δημιούργησε την Ευρώπη και παραμένει το θεμέλιο αυτού, που ονομάζουμε Ευρώπη! Επομένως η «αρχαία αδιαίρετος Εκκλησία», δεν αποτελεί, κατά τον Πάπα, την «ιστορικά αποφασιστική μορφή του Χριστιανισμού»! Κατά τον Πάπα τελικά, η κατ΄ Ανατολάς Ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού, υπολείπεται ιστορικώς και θεολογικώς του ευρωπαϊκού χριστιανισμού, δηλ. του καθολικισμού, ο οποίος διαμορφώθηκε (εξελικτικώς) με καίριες παρεκκλίσεις από τη συνείδηση της αρχαίας Εκκλησίας και εν τούτοις αξιώνει σήμερα πρωτείο αλάνθαστου καθορισμού της ιστορικής αποφασιστικής μορφής του Χριστιανισμού! Έτσι ο ισχυρισμός του Πάπα, ότι ο Χριστιανισμός διαμορφώθηκε οριστικώς στον ευρωπαϊκό αποκλειστικώς χώρο, δηλώνει σαφώς ότι η Ορθόδοξος κατ΄ Ανατολάς Εκκλησία του Χριστού, παρά τον καταπληκτικό πλούτο της πατερικής παραδόσεως, δεν εκφράζει ιστορικά αυτό, που σήμερα λέγεται Χριστιανισμός! Αλλά η συνέπεια ενός τέτοιου ισχυρισμού σημαίνει αυτομάτως, ότι, στην ενδεχόμενη περίπτωση μιας ενώσεως των δύο Εκκλησιών, κατά το πνεύμα του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, η «υποβαθμισμένη» Ορθόδοξος Εκκλησία, ως εταίρος της Παπικής ευρωπαϊκής Εκκλησίας, χρειάζεται (κατά τη λογική του Πάπα) περίοδο εξελικτικής πορείας της (προς τα πρόσω), σύμφωνα με τις παπικές – ευρωπαϊκές αξιώσεις, προκειμένου να φθάσει η Εκκλησία αυτή, η Ορθόδοξος, στον ευρωπαϊκό χαρακτήρα της χριστιανικής της αυτοσυνειδησίας, μάλιστα με την αποδοχή της διδασκαλίας της ρωμαϊκής κληρονομίας!!!
Επί πλέον ο εν λόγω ισχυρισμός του Πάπα, σε μια «αισιόδοξη» ενδεχόμενη ένωση των Εκκλησιών, σημαίνει επίσης την υποτέλεια της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, στην αποκλειστική εξουσία του Πάπα, του «Πατριάρχη της Παγκόσμιας Εκκλησίας»! Σε μια τέτοια περίπτωση, πρώτο το (πρώην) Οικουμενικό Πατριαρχείο και ακολούθως τα λοιπά Πατριαρχεία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα είναι πλέον υποτελή αυτής της Παγκόσμιας κυριαρχίας του Ρωμαίου Ποντίφικος!
Που πορεύεται, αλήθεια, η υψηλή ηγεσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας; Το
πλήρωμα της Εκκλησίας αγωνιά και προβληματίζεται ! Και προβληματιζόμενο αγωνιά την αγωνία της…
Γεθσημανής! «Ουκ ισχύσατε μίαν ώραν γρηγορήσαι;» Μαζί με το πλήρωμα αγωνιά ο
Χριστός της Γεθσημανής! Και αναμένει την έκβαση…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου