«Μὲ τὸ νὰ ὑποφέρουμε μικροὺς καὶ ὀλιγοχρόνιους
κόπους στὴν ζωή, ἀπολαμβάνουμε πολὺ μεγάλη χαρὰ καὶ εὐχαρίστηση μετὰ τὸν θάνατον. Γι᾽ αὐτὸ ἐκεῖνος,
ποὺ πολεμᾶ κατὰ τῶν παθῶν του
καὶ θέλει νὰ στεφανωθῆ ἀπὸ τὸν Θεόν, ἂν πέση σὲ ἁμαρτία, ἂς μὴ χάση τὸ θάρρος
του καὶ ἂς μὴ παραμείνη στὴν πτώση του ἀπελπισμένος, ἀλλὰ νὰ σηκωθῆ καὶ νὰ ἀρχίση πάλι νὰ ἀγωνίζεται καὶ
νὰ φροντίση νὰ στεφανωθῆ. Καὶ ἂν
ξαναπέση πρέπει μέχρι τὴν τελευταία ἀναπνοή του νὰ σηκώνεται. Γιατὶ οἱ σωματικοὶ
κόποι εἶναι ὅπλα καὶ μέσα γιὰ νὰ
ἀποκτήσουμε τὶς ἀρετές, ποὺ σώζουν τὴν ψυχή μας».
Ο χριστιανός πεθαίνει κάθε μέρα, η κάθε ημέρα είναι ένας θάνατος, μια ημέρα πένθους και σκληρής δοκιμασίας, ένας καθημερινός Γολγοθάς εκούσια λαμβανόμενος. Αγώνας κυρίως με τον εαυτό του, ο οποίος άλλα ζητάει, ρέπει στο χώμα και τη λάσπη, απέναντι σε ένα αδυσώπητο κόσμο, ο οποίος του προσφέρει λιχουδιές και δελεάσεις που στο εσωτερικό του περιτυλίγματος το δηλητήριο τον αναμένει, έχει επίσης απέναντί του και το πονηρό. Εκείνος δε φαίνεται, αόρατος, στέκεται στη γωνία, παραμονεύει ώστε με το πρώτο σκίρτημα της καρδιάς, με τη πρώτη νοητική προσβολή να οδηγήσει το χριστιανό σε παράδρομο για να τον λιανίσει. Τρομερός πνευματικός αγώνας, άλλα επιζητεί ο χοικός του εαυτός, κι άλλα η σπίθα που πήρε κατά το βάπτισμα και τον νουθετεί. Κι όμως αυτή η σπίθα, αυτός ο πνευματικός φάρος, αυτό το μικρό λιχναράκι τον σώζει από τα σκοτάδια της επίπονης οδού. Έτσι και το χάσει, έτσι και το αγνοήσει, αλίμονό του, πόσο εύκολο είναι μετά να χάσει το δρόμο! Δύσκολα κανείς βρίσκει το δρόμο, δυσκολότερα κανείς τον ακολουθεί, και πολύ-πολύ εύκολα αν δε προσέξει τον χάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή