Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Το 1981 θέλαμε απεγνωσμένα να φύγει η κακιά Δεξιά να έρθει ο καλός σοσιαλισμός και ψηφίζαμε Αντρέα με χέρια και με πόδια. Μερικά χρόνια μετά δεν μας έκανε ο Αντρέας, πολλά σκάνδαλα είχαν γίνει, είχαμε την ανάγκη για κάθαρση, να φύγουν αυτοί να έρθουν άλλοι, και βρεθήκαμε να συγκυβερνά η Δεξιά με το ΚΚΕ. Η δεκαετία του ’90 χαρακτηρίζεται από πολιτική αφασία, καθότι έχουμε να αχοληθούμε με το lifestyle, η πολιτική δεν μας λέει κάτι και ζούμε τον μύθο μας.
Ο Σημίτης ψηφίζεται το 2000 κυρίως για να μας εκσυγχρονίσει, το 2004 ο Καραμανλής ψηφίζεται για να επανιδρύσει το κράτος, και ο Γιώργος Παπανδρέου ψηφίζεται το 2009, γιατί δεν μπορούμε άλλο Καραμανλή, θέλουμε κάτι πιο σοσιαλιστικό, πιο πράσινη ανάπτυξη, πιο μεταρρυθμιστικό. Ως μεταρρύθμιση φέρνει το Μνημόνιο και το ΔΝΤ και οι Ελληνες ψηφίζουν πάλι Ν.Δ. το 2012. Αγανακτισμένοι και με τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν το 2015 την ελπίδα που έρχεται. Αντί να έρθει η ελπίδα, έρχεται η τρελοπαρέα της πενθήμερης και διαλύει το σύμπαν. Απηυδισμένοι τώρα οι Ελληνες θα ψηφίσουν τον επόμενο, στον οποίο έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ενα αύριο που για τον καθένα έχει άλλο νόημα.
Τί θέλω να πω; Είμαστε πολύ θερμόαιμοι ως λαός. Ψηφίζουμε συναισθηματικά, όχι λογικά. Εναποθέτουμε ένα σωρό «θέλω» μας στον έναν και τον άλλον σωτήρα, και όταν αυτός δεν μπορεί να τα ικανοποιήσει τον πετάμε σαν λεμονόκουπα, για να προστρέξουμε στον επόμενο, που θα έχει την ίδια τύχη. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η χώρα έχει πολύ καιρό να βγάλει ηγέτες, χαρισματικές προσωπικότητες, ανθρώπους που θα δουλέψουν για τη χώρα και όχι για την Ε.Ε. και κάθε αλλοδαπό παράγοντα.
Τους ολίγιστους τους κάνουμε θεούς και μόλις αποδεικνύονται ολίγιστοι τους περνάμε γενεές δεκατέσσερις, μήπως και οι γύρω μας ξεχάσουν ότι μέχρι πρόσφατα τους εκθειάζαμε ολημερίς και ολονυχτίς. Πρέπει να έχουμε τους περισσότερους γυρολόγους πολιτικούς του πλανήτη, αλλά δεν μας ενοχλεί. Αφού είδαν το φως το αληθινό και τάχθηκαν με το κόμμα που στηρίζουμε, συγχωρεμένοι.
Οι εκλογές στην Ελλάδα είναι σαν το ποίημα του Σεφέρη «Αρνηση». «Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας. Λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή». Αν και κακοποιώ τον πολύ όμορφο αυτόν στίχο, όπου «ζωή» ας γράψουμε «κόμμα». Ετσι πορευόμαστε οι Ελληνες στην πολιτική. Πάθος και μετά λάθος. Αλλά, ως γνωστόν, μετά την απομάκρυνσή μας από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Οπότε προσοχή πού δίνουμε την ψήφο μας.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Το 1981 θέλαμε απεγνωσμένα να φύγει η κακιά Δεξιά να έρθει ο καλός σοσιαλισμός και ψηφίζαμε Αντρέα με χέρια και με πόδια. Μερικά χρόνια μετά δεν μας έκανε ο Αντρέας, πολλά σκάνδαλα είχαν γίνει, είχαμε την ανάγκη για κάθαρση, να φύγουν αυτοί να έρθουν άλλοι, και βρεθήκαμε να συγκυβερνά η Δεξιά με το ΚΚΕ. Η δεκαετία του ’90 χαρακτηρίζεται από πολιτική αφασία, καθότι έχουμε να αχοληθούμε με το lifestyle, η πολιτική δεν μας λέει κάτι και ζούμε τον μύθο μας.
Ο Σημίτης ψηφίζεται το 2000 κυρίως για να μας εκσυγχρονίσει, το 2004 ο Καραμανλής ψηφίζεται για να επανιδρύσει το κράτος, και ο Γιώργος Παπανδρέου ψηφίζεται το 2009, γιατί δεν μπορούμε άλλο Καραμανλή, θέλουμε κάτι πιο σοσιαλιστικό, πιο πράσινη ανάπτυξη, πιο μεταρρυθμιστικό. Ως μεταρρύθμιση φέρνει το Μνημόνιο και το ΔΝΤ και οι Ελληνες ψηφίζουν πάλι Ν.Δ. το 2012. Αγανακτισμένοι και με τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ ψηφίζουν το 2015 την ελπίδα που έρχεται. Αντί να έρθει η ελπίδα, έρχεται η τρελοπαρέα της πενθήμερης και διαλύει το σύμπαν. Απηυδισμένοι τώρα οι Ελληνες θα ψηφίσουν τον επόμενο, στον οποίο έχουν εναποθέσει όλες τους τις ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο. Ενα αύριο που για τον καθένα έχει άλλο νόημα.
Τί θέλω να πω; Είμαστε πολύ θερμόαιμοι ως λαός. Ψηφίζουμε συναισθηματικά, όχι λογικά. Εναποθέτουμε ένα σωρό «θέλω» μας στον έναν και τον άλλον σωτήρα, και όταν αυτός δεν μπορεί να τα ικανοποιήσει τον πετάμε σαν λεμονόκουπα, για να προστρέξουμε στον επόμενο, που θα έχει την ίδια τύχη. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η χώρα έχει πολύ καιρό να βγάλει ηγέτες, χαρισματικές προσωπικότητες, ανθρώπους που θα δουλέψουν για τη χώρα και όχι για την Ε.Ε. και κάθε αλλοδαπό παράγοντα.
Τους ολίγιστους τους κάνουμε θεούς και μόλις αποδεικνύονται ολίγιστοι τους περνάμε γενεές δεκατέσσερις, μήπως και οι γύρω μας ξεχάσουν ότι μέχρι πρόσφατα τους εκθειάζαμε ολημερίς και ολονυχτίς. Πρέπει να έχουμε τους περισσότερους γυρολόγους πολιτικούς του πλανήτη, αλλά δεν μας ενοχλεί. Αφού είδαν το φως το αληθινό και τάχθηκαν με το κόμμα που στηρίζουμε, συγχωρεμένοι.
Οι εκλογές στην Ελλάδα είναι σαν το ποίημα του Σεφέρη «Αρνηση». «Με τι καρδιά, με τι πνοή, τι πόθους και τι πάθος πήραμε τη ζωή μας. Λάθος! Κι αλλάξαμε ζωή». Αν και κακοποιώ τον πολύ όμορφο αυτόν στίχο, όπου «ζωή» ας γράψουμε «κόμμα». Ετσι πορευόμαστε οι Ελληνες στην πολιτική. Πάθος και μετά λάθος. Αλλά, ως γνωστόν, μετά την απομάκρυνσή μας από το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Οπότε προσοχή πού δίνουμε την ψήφο μας.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου