Πρὸς τὴν τρίτην Ἅλωσιν; Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ

Οἱ ἁλώσεις τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 ἀπειλοῦσαν γεωγραφικὰ σύνορα καὶ προκάλεσαν δουλεῖες σωµάτων. Ἡ ψυχὴ καὶ τὸ φρόνηµα τοῦ Γένους-Ἔθνους ἔµειναν ἀδούλωτα καὶ γι᾽ αὐτὸ ἐπιβιώσαµε, κατορθώνοντας νὰ φθάσουµε στὸ 1821, ἔστω καὶ ἂν δὲν ὁλοκληρώθηκαν µὲ αὐτὸ οἱ στόχοι τοῦ Γένους-Ἔθνους, ποὺ ἦταν καὶ ἡ πολιτικὴ ἀνάσταση τῆς αὐτοκρατορίας. Λέµε «πολιτική», διότι πνευµατικὰ καὶ συνειδησιακὰ ἡ αὐτοκρατορία ἐπιβιώνει µόνιµα µέσα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ λατρεία.

Σήµερα ὅµως τὰ σύνορά µας βρίσκονται µέσα στὴν ψυχή µας. Δὲν εἶναι κυρίως γεωγραφικά, ἀλλὰ πνευµατικὰ καὶ συνειδησιακά, ὅπως ἐλέχθη. Ἡ ψυχή µας ἀπειλεῖται µὲ νέα µεγάλη ἅλωση, τὴν Τρίτη καὶ ἀποφασιστικότερη, ποὺ ἴσως ἀποδειχθεῖ καὶ τελεσίδικη. Ἡ Ὑπερδύναµη τῆς Νέας Ἐποχῆς µὲ ὅλες τὶς συνιστῶσες της ἔχει ἀποβεῖ «καθολική µας µητρόπολη», κατὰ τὸν µακαριστὸ ἱστορικὸ Κωστὴ Μοσκὼφ καὶ µόνιµο σηµεῖο ἀναφορᾶς καθορίζοντας καὶ προσδιορίζοντας σύνολο τὸν ἐθνικό µας βίο, καὶ αὐτὸ τὸ φρόνηµά µας µὲ τὴν ἐξω- προσδιοριζόµενη παιδεία. Σ᾽ αὐτὸ τὸ σηµεῖο θὰ ἐπαναλάβω ἕνα λυγµικὸ λόγο τοῦ Νικολάου Τωµαδάκη: «Ἐλᾶτε -γράφει- νὰ µνηµονεύσωµεν τὴν Ἅλωσιν! Ποίαν; Τὴν ἐκ τῶν ἔνδον ἐπελθοῦσαν.

Τὴν αὐτοάλωσιν ἢ τὴν βίᾳ διὰ τῆς τουρκικῆς σπάθης πραγµατοποιηθεῖσαν τὸ 1453; Ποία εἶναι ἡ δραµατικωτέρα, ἡ χειρότερα; Διὰ ποίαν εὐθυνόµεθα περισσότερον; Ἀπὸ ἐκείνην, ἡ ὁποία µᾶς ἔδωκε τὰ παραδείγµατα καὶ τὴν ἐλπίδα; Ἢ ἀπὸ τὴν τωρινήν, ἡ ὁποία καταλύει τὴν πίστιν;». Αἰωνία ἡ µνήµη τοῦ σοφοῦ Διδασκάλου! Ἀπὸ τὴν ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους (συµβατικὰ τὸ 1830) οἱ ἐκδυτικισµένοι εὐρωπαϊστὲς καὶ γι᾽ αὐτὸ στὰ Ἐκκλησιαστικὰ Ἑνωτικοί, καί, σύµφωνα µὲ τὰ σηµερινὰ δεδοµένα, ἐκσυγχρονιστὲς (δηλαδὴ νεωτεριστὲς καὶ µετανεωτεριστές), φαίνεται ὅτι ἔχουν στὶς ἀντορθόδοξες πρακτικές τους τὴν «ἀλλαγὴ» τοῦ Ἔθνους ὡς διαστροφὴ καὶ καταστροφὴ τῆς ταυτότητάς του. Ἤδη οἱ ὀπαδοὶ τῆς Βαυαροκρατίας ἔβαλαν στὸ στόχαστρό τους τὰ Μοναστήρια καὶ τοὺς Μοναχούς. Διότι οἱ Εὐρωπαῖοι καὶ εὐρωπαϊστὲς γνωρίζουν καλά, ὅτι ὁ χῶρος αὐτὸς ἐξασφαλίζει τὴν συνέχεια τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης καὶ τῆς συνοχῆς τοῦ Ἔθνους µας. Τὸ πνεῦµα τοῦ ἐξευρωπαϊσµοῦ παραµένει ἔκτοτε συνδεδεµένο µὲ τὸν ἐπαρχιωτισµὸ καὶ τὴν ἡττοπάθεια µπροστὰ στὴν Δύση, πολιτικὰ καὶ θρησκευτικά, δηµιουργώντας στὸ Ἔθνος συνείδηση προτεκτοράτου. Ἡ ἀδυναµία βιώσεως τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσης ἀπὸ ἐξωνηµένους Ἡγέτες µας ἐξασθενίζει τὶς ἀντιστάσεις τους καὶ τὶς ἐκµηδενίζει, ὁδηγώντας καὶ στὴν ἀδυναµία ὀρθῆς ἀποτίµησης τοῦ πολιτισµοῦ µας καὶ τῆς ἱστορίας µας, µὲ ἀποτέλεσµα νὰ αἰσχύνονται γιὰ τὴν ταυτότητά τους. Πῶς λοιπόν, ν᾽ ἀγωνισθοῦν ὑπὲρ τοῦ Ἔθνους καὶ τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής του; Καὶ στὶς ἡµέρες µας ἐπιδιώκονται καὶ πραγµατοποιοῦνται, βαθµιαῖα, πολιτειακὰ µέτρα, ποὺ ἀποδοµοῦν ὄχι µόνο τὸν ἐκκλησιαστικό, ἀλλὰ καὶ τὸν ἐθνικό µας βίο. Τέτοιες ἐπιδιώξεις καὶ ἀποφάσεις µεταξὺ ἄλλων εἶναι: Καθαίρεση τῶν θρησκευτικῶν συµβόλων καὶ εἰκόνων ἀπὸ ὅλους τοὺς δηµόσιους χώρους· µεθόδευση τῆς κατάργησης τοῦ µαθήµατος τῶν Θρησκευτικῶν, ὡς καὶ τῆς συρρίκνωσης καὶ τελικὰ διάλυσης τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν· ἀπαίτηση ἐξαφάνισης κάθε θρησκευτικοῦ περιεχοµένου στὶς ἐθνικές µας ἑορτές, ἀλλὰ καὶ κατάργησης θρησκευτικῶν ἀργιῶν· ἐκδίωξη µὲ νόµο τῶν Κληρικῶν ἀπὸ τὰ Σχολεῖα, τὰ Νοσοκοµεῖα, τὶς φυλακὲς καὶ τὰ Σώµατα τῶν Ἐνόπλων Δυνάµεων, ὑπονόµευση τῆς βαπτίσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων· ἐπιβολὴ πολιτικοῦ γάµου, πολιτικῆς κηδείας, ἀνηλεὴς διωγµὸς κατὰ τῆς γλώσσας καὶ τῆς ἱστορίας µας, θέσπιση τῆς καύσεως τῶν νεκρῶν καὶ τῶν χριστιανῶν, ἐπαχθεῖς φορολογήσεις καὶ περικοπὲς τῆς µισθοδοσίας τῶν πολιτῶν καὶ τῆς ἰατρο- φαρµακευτικῆς περίθαλψής τους· σκανδαλώδης ἀποφυγὴ ἐφαρµογῆς τῶν νόµων καὶ ἀτιµωρησία, µὲ ἀποτέλεσµα τὴν αὔξηση τῆς τροµοκρατίας καὶ παρανοµίας· διαιώνιση τῆς ἀνυπαρξίας ἀποφασιστικῆς καὶ ὀρθολογικῆς µεταναστευτικῆς πολιτικῆς, ποὺ ἀποβαίνει εἰς βάρος τῶν Πολιτῶν τῆς Χώρας µας, ἀλλὰ καὶ αὐτῶν τῶν µεταναστῶν, µὲ τὴν διευκόλυνση τῆς λαθροµετανάστευσης· µειοδοσία στὰ ἐθνικά µας θέµατα καὶ ἀπεµπόληση τῶν ἐθνικῶν κυριαρχικῶν δικαιωµάτων µας· ἀλλοίωση καὶ παραχάραξη τῆς ἱστορίας τοῦ Ἔθνους µας καὶ προώθησή της στὴν ἐκπαίδευση µὲ τὰ σχολικὰ βιβλία. Ὄχι δηλαδὴ µόνο ἡ πίστη καὶ ὁ ἐκκλησιαστικός µας βίος, ἀλλὰ ὁλόκληρος ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισµός µας πλήττεται θανάσιµα. Ἤδη πρὶν ἀπὸ δεκαετίες σηµείωνε ὁ διδάσκαλος Νικόλαος Τωµαδάκης, σὲ σπουδαῖο ἄρθρο του µὲ τὸν τίτλο: «Κινδυνεύοµεν µὲ νέαν ἅλωσιν ἐκ τῶν ἔνδον»: «Ὀλίγαι ἑκατοντάδες ἀνθρώπων, οἱ πολλοὶ µόνον κατὰ συνήθειαν, θὰ µαζευθοῦν σήµερον, διὰ νὰ µνηµονεύσουν τὸν νέον Κόδρον, τὰς νέας Θερµοπύλας. Ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ σηµάνη πένθιµα τὶς καµπάνες της, ἡ Πολιτεία δὲν θὰ δώση ἀφορµὴν διπλωµατικῶν παραστάσεων εἰς τὴν γείτονα «σύµµαχον». Τὰ κόµµατα ηὕραν ἄλλα σύµβολα, ἄλλα συνθήµατα. Τὰ ἐκπαιδευτικὰ- ἱδρύµατα, τὰ σχολεῖα θὰ πανηγυρίζουν ἄλλας ἐπετείους, αἱ πορεῖαι θὰ ἔχουν ἄλλα λάβαρα, αἰτήµατα, συνθήµατα. Διάφοροι λογοκόποι, ὁµιλοῦν διὰ τὴν παράδοσιν καὶ «γιὰ τὲς ρίζες µας». Ἀλλὰ διὰ τὴν θυσίαν τῆς 29ης Μαΐου µόνον οἱ ἀµφισβητίαι. Ἡ Μεγάλη ἰδέα ἀντικατεστάθη ἀπὸ τὴν Κοινὴν Ἀγοράν‑ Μᾶς ἔµεναν τὰ Γράµµατα. Καὶ αὐτὰ µὲ τὴν ὑποβάθµιση τῆς διδασκαλίας τῶν Ἀρχαίων Ἑλληνικῶν (σηµ. Γ.Δ.Μ. ποῦ νὰ ζοῦσε ὁ Διδάσκαλος, γιὰ νὰ δεῖ τὸν διωγµὸ τῆς Ἱστορίας καὶ τῶν Θρησκευτικῶν) ἐπῆγαν περίπατον µὲ µίαν συστηµατικὴν ἐκβαρβάρωσιν, ἡ ὁποία ἐπὶ τοῦ παρόντος ἀποβλέπει εἰς τὴν ἀποκοπὴν τῶν συγχρόνων Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν γλῶσσαν τῆς ἀρχαιότητος, τοῦ Μεσαιωνικοῦ Ἑλληνισµοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας, ἀργότερον θὰ ὁλοκληρωθῇ µὲ τὴν εἰσαγωγὴν τοῦ λατινικοῦ ἀλφαβήτου, διὰ νὰ γίνωµεν τέλειοι Εὐρωπαῖοι ἐξωτερικῶς, µὲ ὅλα τὰ γνωρίσµατα, ἑνὸς καταρρέοντος κοινωνικοῦ συστήµατος, ἀπίστου, ἀθρήσκου, ραθύµου, δυστυχῶς ἀπὸ ἀνίαν, πλῆξιν καὶ ἀπὸ τὴν ἔλλειψιν τοῦ πετρελαίου». Οἱ κινήσεις ὅµως αὐτὲς τῶν αὐτοκτονούντων ἐθνοκτόνων µας ἐνισχύονται ἀπὸ τὴν πέµπτη φάλαγγα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χώρου, τοὺς µετα- πατερικοὺς Κληρικοὺς καὶ κατ᾽ ἐπάγγελµα Θεολόγους, τοὺς «συνευδοκοῦντας τοῖς πράσσουσι» (Ρωµ. 1, 32) τὴν ἀνοµία, ἐκπροσώπους τῆς κατὰ κανόνα ἀφελληνισµένης καὶ ἀποχριστιανοποιηµένης πολιτικῆς Ἡγεσίας. Ἡ διάσπαση δὲ τῆς Ἱεραρχίας εὐνοεῖ ἀποφαστικὰ τὴν προώθηση καὶ ἐπιβολὴ τῶν ἀνατρεπτικῶν καινοτοµιῶν. Ὅπως τὸν 19° αἰῶνα, ἔτσι καὶ σήµερα ὑπάρχουν, δυστυχῶς, «ὑδαρεῖς» -κατὰ τὸν ἀείµνηστο καθηγητὴ Χρῆστο Ἀνδροῦτσο- Κληρικοί, συσχηµατιζόµενοι µὲ τὰ µέτρα τῆς Πολιτικῆς Ἡγεσίας, γιὰ λόγους προοδευτισµοῦ ἢ διεκδίκησης προσωπικῶν ὠφεληµάτων. Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία! Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πραγµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη- ἡ Τρίτη ἅλωση καὶ µᾶλλον διανύουµε τὸ τελικὸ στάδιό της. Ἡ ἅλωση τοῦ 1453 ἀποδείχθηκε ἱστορικὰ µικρῆς σηµασίας ἔναντι ἐκείνης τοῦ 1204, ποὺ ὁλοκληρώνεται σήµερα. Ἡ Φράγκικη Δύση πῆρε ἐπιτέλους τὴ «Ρεβὰνς» (revenche). Τώρα πραγµατοποιεῖ τὸν µακραίωνα πόθο της, τὴν διάλυση τοῦ Ἔθνους τῶν Ἑλλήνων. Ἐντασσόµενοι - στὴν Ἑνωµένη Εὐρώπη, ἐκάµαµε τόσους πανηγυρισµούς, διότι θεωρήσαµε τὸ γεγονὸς ὡς σωτηρία µας. Ὁ Θεὸς ἐπέτρεψε, γι᾽ αὐτό, νὰ µᾶς ἀπογοητεύσει ἡ Εὐρώπη ἐκεῖ, ποὺ στηρίξαµε τὴν «πᾶσαν ἐλπίδα» µας, στὰ οἰκονοµικά. Ἡ ἱστορία παίρνει τὴν ἐκδίκησή της! Ξεχάσαµε τὸν Θεὸν τῶν Πατέρων ἡµῶν καὶ πιστεύσαµε στὴν ἀπολυτοποιηµένη «ἀξία» τοῦ οἰκονοµισµοῦ. Δὲν ἀνοίχθηκε καµιὰ κερκόπορτα, ἀλλὰ οἱ πύλες τῆς ψυχῆς καὶ καρδίας µας, γιὰ νὰ µᾶς ἀλλοτριώσει καὶ νὰ µᾶς συντρίψει ἡ σηµερινὴ ἀνθελληνικὴ καὶ ἀντορθόδοξη Δύση. Εὐτυχῶς ὑπάρχει καὶ ἡ ἄλλη Δύση, ποὺ ποτίζεται ἀπὸ τὰ νάµατα τῆς ἑλληνικότητας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, στὸ χῶρο τῆς ἔρευνας καὶ τῆς νοσταλγίας. Ἀλλά, δυστυχῶς, δὲν εἶναι αὐτὴ ἡ Δύση, στὴν ὁποία πολιτικὰ «ἀνήκοµεν». Εὐτυχῶς ὅµως ὑπάρχει -εἶναι βέβαιο αὐτό- καὶ ἡ «µαγιὰ» τοῦ Μακρυγιάννη. Σ᾽ αὐτὴν ἀνήκουν ὅσοι σηµερινοὶ Ἕλληνες µένουµε πιστοὶ στὴν Ὀρθοδοξία τῶν Ἁγίων µας καὶ στὴν δι᾽ αὐτῶν συνεχιζόµενη ἑλληνικότητά µας. Οἱ ἀληθινὰ πατερικοὶ Ἑλληνορθόδοξοι. Αὐτοί, µὲ τὴν Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ µας, θὰ ἀναστήσουν τὸ Ἔθνος, µὲ κάποιο νέο ᾽21, ὅταν ὁ Θεὸς τὸ ἐπιτρέψει!