Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Εξ αφορμής της προσφάτου καταργήσεως του άρθρου 201 του Π.Κ., περί «περιύβρισης νεκρών», πέραν από την αθεϊστική υποκουλτούρα της εν αποδρομή ιδεοληπτικής κυβερνήσεως ή την επιμελή μεθόδευση πλήρους αποπνευματικοποιήσεως της κοινωνίας ή του διαχωρισμού της Εκκλησίας από την Πολιτεία καθώς και την ευθεία υποτίμηση της ζώσης ορθοδόξου παραδόσεως έναντι του Ισλάμ, υποκρύπτεται σαφώς και ο υπερεκχειλίζων υποπολιτισμός της, ήτοι η έλλειψη ουσιαστικού υποβάθρου αξιών, ιδεωδών, αρχών και εν γένει σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή.
Η έλλειψη ψήγματος σεβασμού, υποτυπώδους ευαισθησίας διά τους νεκρούς εκ του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει τη ρηχότητα της σκέψης του, την έλλειψη ανθρώπινου πολιτισμού και συναισθηματισμού προς την ύπατη αξία της ζωής, η οποία άρχεται εκ του τοκετού και εξικνείται μέχρι την κοίμηση, αλλά ιδίως διά ημάς τους ορθοδόξους χριστιανούς Ελληνες και την προσδοκία της Αναστάσεως των νεκρών κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Θεανθρώπου, Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Τον ενταφιασμό των κεκοιμημένων νεκρών, ως εικός επιβάλλει, διαχρονικώς, απαράβατος εθιμικός και θρησκευτικός νόμος. Η ψυχή του Πατρόκλου στην «Ιλιάδα» δεν ησυχάζει ώσπου να γίνει ενταφιασμός του ήρωος. Η Αντιγόνη αποθνήσκει ίνα εκπληρώσει το χρέος της έναντι εις τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη. Οι Αθηναίοι καταδικάζουν εις θάνατον τους στρατηγούς των επειδή δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς μετά τη ναυμαχία εις τις Αργινούσες. Οταν οι Αχαιοί θρηνούν τον νεκρό Πάτροκλο και οι Τρώες τον Εκτορα, πεσόντα κάτω από το ακόντιο του Αχιλλέως, εμφαίνονται εν σπέρματι ουσιώδη στοιχεία επιταφίου λόγου. Οι ελεγείες των λυρικών ποιητών και τα εγκώμια προς τιμή των νεκρών πολεμιστών περιέχουν ωσαύτως δομικά στοιχεία επιταφίου λόγου.
Ο σεβασμός προς τους νεκρούς των μαχών ήταν τόσο ισχυρός εις όλες τις ελληνικές πόλεις, ώστε γινόταν ανακωχή ανάμεσα εις τους εμπολέμους διά την περισυλλογή και τον ενταφιασμό των νεκρών. Επισφράγισις δε της απονομής των επικήδειων τιμών ήταν η εκφώνηση του επιταφίου λόγου από πρόσωπο πολιτικό εγνωσμένου κύρους, το οποίο όριζε η Πολιτεία, όπως εις την περίπτωσιν του Επιταφίου που εξεφώνησε ο Περικλής.
Εν κατακλείδι, λοιπόν: «Ανδρών γαρ επιφανών πάσα γη τάφος, και ου στηλών μόνος εν τη οικεία σημαίνει επιγραφή, αλλά και εν τη μη προσηκούση άγραφος μνήμη παρ’ εκάστω της γνώμης μάλλον ή του έργου ενδιαιτάται, ους νυν υμείς ζηλώσαντες και το ευδαίμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους», ήτοι «Γιατί των επιφανών πάσα γη τάφος και τούτο δεν το φανερώνει μόνον μίαν επιγραφή επιτύμβιων στηλών στη δική τους χώρα, αλλά και στις ξένες χώρες μένει αιώνια στην ψυχή του καθενός άγραφη η μνήμη του φρονήματός τους, περισσότερο εκ του έργου τους. Αυτούς λοιπόν τώρα κι εσείς αφού τους μιμηθείτε και θεωρήσετε την ελευθερία ευδαιμονία και τη γενναιότητα ελευθερία, μην ενδοιάστε έμπροσθεν των πολεμικών κινδύνων. Το συμπέρασμα είναι ότι άλλος Ελληνας, άλλο μπολσεβίκος.
*Δικηγόρος
Εξ αφορμής της προσφάτου καταργήσεως του άρθρου 201 του Π.Κ., περί «περιύβρισης νεκρών», πέραν από την αθεϊστική υποκουλτούρα της εν αποδρομή ιδεοληπτικής κυβερνήσεως ή την επιμελή μεθόδευση πλήρους αποπνευματικοποιήσεως της κοινωνίας ή του διαχωρισμού της Εκκλησίας από την Πολιτεία καθώς και την ευθεία υποτίμηση της ζώσης ορθοδόξου παραδόσεως έναντι του Ισλάμ, υποκρύπτεται σαφώς και ο υπερεκχειλίζων υποπολιτισμός της, ήτοι η έλλειψη ουσιαστικού υποβάθρου αξιών, ιδεωδών, αρχών και εν γένει σεβασμού προς την ανθρώπινη ζωή.
Η έλλειψη ψήγματος σεβασμού, υποτυπώδους ευαισθησίας διά τους νεκρούς εκ του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει τη ρηχότητα της σκέψης του, την έλλειψη ανθρώπινου πολιτισμού και συναισθηματισμού προς την ύπατη αξία της ζωής, η οποία άρχεται εκ του τοκετού και εξικνείται μέχρι την κοίμηση, αλλά ιδίως διά ημάς τους ορθοδόξους χριστιανούς Ελληνες και την προσδοκία της Αναστάσεως των νεκρών κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Θεανθρώπου, Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού.
Τον ενταφιασμό των κεκοιμημένων νεκρών, ως εικός επιβάλλει, διαχρονικώς, απαράβατος εθιμικός και θρησκευτικός νόμος. Η ψυχή του Πατρόκλου στην «Ιλιάδα» δεν ησυχάζει ώσπου να γίνει ενταφιασμός του ήρωος. Η Αντιγόνη αποθνήσκει ίνα εκπληρώσει το χρέος της έναντι εις τον νεκρό αδελφό της Πολυνείκη. Οι Αθηναίοι καταδικάζουν εις θάνατον τους στρατηγούς των επειδή δεν περισυνέλεξαν τους νεκρούς μετά τη ναυμαχία εις τις Αργινούσες. Οταν οι Αχαιοί θρηνούν τον νεκρό Πάτροκλο και οι Τρώες τον Εκτορα, πεσόντα κάτω από το ακόντιο του Αχιλλέως, εμφαίνονται εν σπέρματι ουσιώδη στοιχεία επιταφίου λόγου. Οι ελεγείες των λυρικών ποιητών και τα εγκώμια προς τιμή των νεκρών πολεμιστών περιέχουν ωσαύτως δομικά στοιχεία επιταφίου λόγου.
Ο σεβασμός προς τους νεκρούς των μαχών ήταν τόσο ισχυρός εις όλες τις ελληνικές πόλεις, ώστε γινόταν ανακωχή ανάμεσα εις τους εμπολέμους διά την περισυλλογή και τον ενταφιασμό των νεκρών. Επισφράγισις δε της απονομής των επικήδειων τιμών ήταν η εκφώνηση του επιταφίου λόγου από πρόσωπο πολιτικό εγνωσμένου κύρους, το οποίο όριζε η Πολιτεία, όπως εις την περίπτωσιν του Επιταφίου που εξεφώνησε ο Περικλής.
Εν κατακλείδι, λοιπόν: «Ανδρών γαρ επιφανών πάσα γη τάφος, και ου στηλών μόνος εν τη οικεία σημαίνει επιγραφή, αλλά και εν τη μη προσηκούση άγραφος μνήμη παρ’ εκάστω της γνώμης μάλλον ή του έργου ενδιαιτάται, ους νυν υμείς ζηλώσαντες και το ευδαίμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον κρίναντες μη περιοράσθε τους πολεμικούς κινδύνους», ήτοι «Γιατί των επιφανών πάσα γη τάφος και τούτο δεν το φανερώνει μόνον μίαν επιγραφή επιτύμβιων στηλών στη δική τους χώρα, αλλά και στις ξένες χώρες μένει αιώνια στην ψυχή του καθενός άγραφη η μνήμη του φρονήματός τους, περισσότερο εκ του έργου τους. Αυτούς λοιπόν τώρα κι εσείς αφού τους μιμηθείτε και θεωρήσετε την ελευθερία ευδαιμονία και τη γενναιότητα ελευθερία, μην ενδοιάστε έμπροσθεν των πολεμικών κινδύνων. Το συμπέρασμα είναι ότι άλλος Ελληνας, άλλο μπολσεβίκος.
*Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου