Εκ του Συντάγματος αποτελούν τις θεμελιώδεις έννοιες της δημοκρατίας
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η επιτομή του συνταγματικού πατριωτισμού, η οποία αρθρώνεται εις την παράγραφο 2 του άρθρου 120, συνιστά την πίστη εις το Σύνταγμα και εις τους συνάδοντες προς αυτό νόμους, καθώς και εις την αφοσίωση εις την πατρίδα και τη δημοκρατία.
Τούτο σε αδρές γραμμές (…) σημαίνει ότι το Σύνταγμα συνιστά την κατευθυντήρια γραμμή και την προμετωπίδα της συνταγματικής μας ιστορίας και της πολιτισμικής μας ταυτότητας, όπως συγκεφαλαιώνεται εκ της υπάρξεως του Ελληνισμού, υπό το φως των ποικιλότροπων εκφάνσεων, εις το διάβα των ετών.
Αρα, λοιπόν, το Σύνταγμα καθίσταται υπέρτερο έναντι οιασδήποτε ιδεολογίας, όπως και οι νόμοι, άπαντες είναι υπόλογοι έναντι του νόμου ανεξαρτήτως ιδεολογιών, εξ αυτού του λόγου είθισται να λέγω προσφυώς ότι το Σύνταγμα ωσαύτως θεμελιώνει τον αντίποδα της «απομνημειωμένης ευήθειας», υπό την έννοια ότι καταλύει οιαδήποτε πραξικοπηματική εγκαθίδρυση ιδεολογικής αυθαιρεσίας ή θεσμικής παρέκκλισης.
Εκ του Συντάγματος λοιπόν αρύεται ότι το έθνος και η πατρίδα αποτελούν τις θεμελιώδεις και αναλλοίωτες έννοιες της δημοκρατίας μας και της λαϊκής κυριαρχίας, δεδομένου ότι, πέραν από σωρείας διατάξεων, αναφέρονται εκτεταμένως εις το έθνος και την πατρίδα (άρθρο 33 παρ. 2, 51 παρ. 2, 59, 120) αλλά και το δημοφιλές άρθρο 1 παρ. 3 «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Τούτο δε σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι σύμφυτη με το έθνος και την πατρίδα και συνιστά ένα διαρκές ζητούμενο, επιτυγχάνεται, εξελίσσεται και βελτιώνεται αδιαλείπτως εις την καθημερινή πολιτική κονίστρα και δεν συνιστά απλώς μία παρωχημένη, θέσφατη, απαρασάλευτη έννοια, απονεκρωμένη σε αόριστες και άνευρες ιδρυτικές διακηρύξεις, ενσωματωμένες σε ανυπόληπτους και απαρχαιωμένους θεσμούς.
Σήμερον, βεβαίως, η στυγνή κομματικοκρατία, διά της ιταμής ποδοπάτησης του Συντάγματος και της υπερεκχειλιζούσης αυθαιρεσίας, περιφρονεί τους νόμους και επιτίθεται κατά του έθνους, επιβάλλοντας κυνικώς ιδεοληπτικούς κανόνες διακυβέρνησης.
Ο ύτως βραχέως ειπείν, παραθέτω την υπ. αριθ. 350/2011 απόφαση του ΣΤΕ, η οποία μας καλύπτει απολύτως:
«Η νομιμοποίηση της κρατικής εξουσίας βασίζεται μεν στη βούληση του λαού, αλλά υπάρχει και ασκείται προς το συμφέρον του έθνους, οντότητας υπερβαίνουσας χρονικά της εν ζωή κοινότητας των ανθρώπων και τα γεωγραφικά όρια του Ελληνικού Κράτους. Τούτο δε διότι το έθνος αναφέρεται τόσο στις παρελθούσες όσο και στις μέλλουσες γενεές, τα συμφέροντα των οποίων πρέπει να υπηρετεί η κρατική πολιτική, απαρτίζεται δε και από τους Ελληνες της διασποράς…»
*Δικηγόρος
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Η επιτομή του συνταγματικού πατριωτισμού, η οποία αρθρώνεται εις την παράγραφο 2 του άρθρου 120, συνιστά την πίστη εις το Σύνταγμα και εις τους συνάδοντες προς αυτό νόμους, καθώς και εις την αφοσίωση εις την πατρίδα και τη δημοκρατία.
Τούτο σε αδρές γραμμές (…) σημαίνει ότι το Σύνταγμα συνιστά την κατευθυντήρια γραμμή και την προμετωπίδα της συνταγματικής μας ιστορίας και της πολιτισμικής μας ταυτότητας, όπως συγκεφαλαιώνεται εκ της υπάρξεως του Ελληνισμού, υπό το φως των ποικιλότροπων εκφάνσεων, εις το διάβα των ετών.
Αρα, λοιπόν, το Σύνταγμα καθίσταται υπέρτερο έναντι οιασδήποτε ιδεολογίας, όπως και οι νόμοι, άπαντες είναι υπόλογοι έναντι του νόμου ανεξαρτήτως ιδεολογιών, εξ αυτού του λόγου είθισται να λέγω προσφυώς ότι το Σύνταγμα ωσαύτως θεμελιώνει τον αντίποδα της «απομνημειωμένης ευήθειας», υπό την έννοια ότι καταλύει οιαδήποτε πραξικοπηματική εγκαθίδρυση ιδεολογικής αυθαιρεσίας ή θεσμικής παρέκκλισης.
Εκ του Συντάγματος λοιπόν αρύεται ότι το έθνος και η πατρίδα αποτελούν τις θεμελιώδεις και αναλλοίωτες έννοιες της δημοκρατίας μας και της λαϊκής κυριαρχίας, δεδομένου ότι, πέραν από σωρείας διατάξεων, αναφέρονται εκτεταμένως εις το έθνος και την πατρίδα (άρθρο 33 παρ. 2, 51 παρ. 2, 59, 120) αλλά και το δημοφιλές άρθρο 1 παρ. 3 «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του έθνους και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα».
Τούτο δε σημαίνει ότι η δημοκρατία είναι σύμφυτη με το έθνος και την πατρίδα και συνιστά ένα διαρκές ζητούμενο, επιτυγχάνεται, εξελίσσεται και βελτιώνεται αδιαλείπτως εις την καθημερινή πολιτική κονίστρα και δεν συνιστά απλώς μία παρωχημένη, θέσφατη, απαρασάλευτη έννοια, απονεκρωμένη σε αόριστες και άνευρες ιδρυτικές διακηρύξεις, ενσωματωμένες σε ανυπόληπτους και απαρχαιωμένους θεσμούς.
Σήμερον, βεβαίως, η στυγνή κομματικοκρατία, διά της ιταμής ποδοπάτησης του Συντάγματος και της υπερεκχειλιζούσης αυθαιρεσίας, περιφρονεί τους νόμους και επιτίθεται κατά του έθνους, επιβάλλοντας κυνικώς ιδεοληπτικούς κανόνες διακυβέρνησης.
Ο ύτως βραχέως ειπείν, παραθέτω την υπ. αριθ. 350/2011 απόφαση του ΣΤΕ, η οποία μας καλύπτει απολύτως:
«Η νομιμοποίηση της κρατικής εξουσίας βασίζεται μεν στη βούληση του λαού, αλλά υπάρχει και ασκείται προς το συμφέρον του έθνους, οντότητας υπερβαίνουσας χρονικά της εν ζωή κοινότητας των ανθρώπων και τα γεωγραφικά όρια του Ελληνικού Κράτους. Τούτο δε διότι το έθνος αναφέρεται τόσο στις παρελθούσες όσο και στις μέλλουσες γενεές, τα συμφέροντα των οποίων πρέπει να υπηρετεί η κρατική πολιτική, απαρτίζεται δε και από τους Ελληνες της διασποράς…»
*Δικηγόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου