Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Στη Γαλλία, σε συζήτηση με τον αντιπρόεδρο του RN της Λεπέν Louis Aliot, η δημοσιογράφος χαρακτήρισε ακροδεξιό τον χώρο του. Ο Aliot θύμωσε (δικαίως) και απάντησε: «Δεν είμαι ακροδεξιός. Σταματήστε αυτή την ορολογία, γιατί κάθε φορά που το λέτε προσβάλλετε 5.000.000 ψηφοφόρους. Δεν είμαστε ακροδεξιοί. Θα πρέπει τα ΜΜΕ να το βάλουν στο κεφάλι τους, γιατί αν δεν το κάνουν τα ίδια, θα το κάνουν οι ψηφοφόροι για αυτούς».
Ο Aliot απλά εξέφρασε αυτό που όλοι γνωρίζουν, αλλά κανένα μέσο δεν θέλει να πει: ότι ο Σαλβίνι, η Λεπέν, ο Ορμπαν και άλλοι ηγέτες αντίστοιχων πολιτικών θέσεων δεν είναι ακροδεξιοί, αλλά πολιτικοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη χώρα τους, παρά για τα συμφέροντα υπερεθνικών μορφωμάτων. Αν κάποιος ενημερωθεί για όσα πρεσβεύουν, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κάτι ακραίο στα λόγια τους και ότι οι πολιτικές που υποστηρίζουν είναι ουσιαστικά αυτές με τις οποίες πορεύθηκε η Ευρώπη προς την πρόοδο και την ανάπτυξη μέχρι πρόσφατα.
Από τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία επ’ ουδενί δεν πρέπει να συγχέουμε με την Ευρώπη, αποφάσισε να εξελιχθεί σε γερμανική αυτοκρατορία συνθλίβοντας την εθνική ταυτότητα των λαών αυτής της ηπείρου, άρχισε και η προπαγάνδα περί ακροδεξιών κομμάτων. Είναι περίεργο βέβαια ότι σε αυτή την προπαγάνδα πρωτοστατεί η Γερμανία, καθώς η χώρα αυτή γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι εστί Ακροδεξιά, αφού ουσιαστικά αυτή υπήρξε και ο δημιουργός της. Και θα έλεγα και ο συνεχιστής της, καθώς αυτό το δήθεν δημοκρατικό που ευαγγελίζονται οι ηγέτες της έχει μετατραπεί για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης σε θηλιά.
Η Ακροδεξιά έχει ως συστατικό της τη βία, όπως και κάθε άκρο. Στην Ευρώπη μπορεί να υπάρχουν κομματίδια σε διάφορες χώρες, τα οποία έχουν τα χαρακτηριστικά των ακροδεξιών ναζί, αλλά, όπως είπα, είναι κομματίδια.
Το να υποστηρίζεις ότι τα σύνορά σου δεν μπορεί να είναι διάτρητα, ότι τα εθνικά κυριαρχικά σου δικαιώματα δεν μπορούν να παραχωρούνται σε υπερεθνικούς οργανισμούς, ότι τα έθνη πρέπει να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, ότι ένας άντρας δεν μπορεί να είναι μαμά και ότι οι πολίτες πρέπει να είναι ασφαλείς δεν είναι ακροδεξιά ρητορική. Είναι το αυτονόητο σε μία δημοκρατία.
Αυτό οι Ευρωπαίοι πολίτες φαίνεται ότι το αντιλαμβάνονται με τον καιρό. Οπου υπάρχουν σοβαροί ηγέτες. ο κόσμος τούς στηρίζει όλο και περισσότερο. Τα ενοχικά σύνδρομα που θέλησαν να δημιουργήσουν περί φασιστών και ακροδεξιών ψηφοφόρων και πολιτικών οι πολίτες τα ξεπέρασαν. Ηρθε η ώρα να τα ξεπεράσουν και τα ΜΜΕ.
Στη Γαλλία, σε συζήτηση με τον αντιπρόεδρο του RN της Λεπέν Louis Aliot, η δημοσιογράφος χαρακτήρισε ακροδεξιό τον χώρο του. Ο Aliot θύμωσε (δικαίως) και απάντησε: «Δεν είμαι ακροδεξιός. Σταματήστε αυτή την ορολογία, γιατί κάθε φορά που το λέτε προσβάλλετε 5.000.000 ψηφοφόρους. Δεν είμαστε ακροδεξιοί. Θα πρέπει τα ΜΜΕ να το βάλουν στο κεφάλι τους, γιατί αν δεν το κάνουν τα ίδια, θα το κάνουν οι ψηφοφόροι για αυτούς».
Ο Aliot απλά εξέφρασε αυτό που όλοι γνωρίζουν, αλλά κανένα μέσο δεν θέλει να πει: ότι ο Σαλβίνι, η Λεπέν, ο Ορμπαν και άλλοι ηγέτες αντίστοιχων πολιτικών θέσεων δεν είναι ακροδεξιοί, αλλά πολιτικοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για τη χώρα τους, παρά για τα συμφέροντα υπερεθνικών μορφωμάτων. Αν κάποιος ενημερωθεί για όσα πρεσβεύουν, θα διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει κάτι ακραίο στα λόγια τους και ότι οι πολιτικές που υποστηρίζουν είναι ουσιαστικά αυτές με τις οποίες πορεύθηκε η Ευρώπη προς την πρόοδο και την ανάπτυξη μέχρι πρόσφατα.
Από τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Ενωση, την οποία επ’ ουδενί δεν πρέπει να συγχέουμε με την Ευρώπη, αποφάσισε να εξελιχθεί σε γερμανική αυτοκρατορία συνθλίβοντας την εθνική ταυτότητα των λαών αυτής της ηπείρου, άρχισε και η προπαγάνδα περί ακροδεξιών κομμάτων. Είναι περίεργο βέβαια ότι σε αυτή την προπαγάνδα πρωτοστατεί η Γερμανία, καθώς η χώρα αυτή γνωρίζει πάρα πολύ καλά τι εστί Ακροδεξιά, αφού ουσιαστικά αυτή υπήρξε και ο δημιουργός της. Και θα έλεγα και ο συνεχιστής της, καθώς αυτό το δήθεν δημοκρατικό που ευαγγελίζονται οι ηγέτες της έχει μετατραπεί για τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης σε θηλιά.
Η Ακροδεξιά έχει ως συστατικό της τη βία, όπως και κάθε άκρο. Στην Ευρώπη μπορεί να υπάρχουν κομματίδια σε διάφορες χώρες, τα οποία έχουν τα χαρακτηριστικά των ακροδεξιών ναζί, αλλά, όπως είπα, είναι κομματίδια.
Το να υποστηρίζεις ότι τα σύνορά σου δεν μπορεί να είναι διάτρητα, ότι τα εθνικά κυριαρχικά σου δικαιώματα δεν μπορούν να παραχωρούνται σε υπερεθνικούς οργανισμούς, ότι τα έθνη πρέπει να διατηρήσουν την ταυτότητά τους, ότι ένας άντρας δεν μπορεί να είναι μαμά και ότι οι πολίτες πρέπει να είναι ασφαλείς δεν είναι ακροδεξιά ρητορική. Είναι το αυτονόητο σε μία δημοκρατία.
Αυτό οι Ευρωπαίοι πολίτες φαίνεται ότι το αντιλαμβάνονται με τον καιρό. Οπου υπάρχουν σοβαροί ηγέτες. ο κόσμος τούς στηρίζει όλο και περισσότερο. Τα ενοχικά σύνδρομα που θέλησαν να δημιουργήσουν περί φασιστών και ακροδεξιών ψηφοφόρων και πολιτικών οι πολίτες τα ξεπέρασαν. Ηρθε η ώρα να τα ξεπεράσουν και τα ΜΜΕ.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών του Πανεπιστημίου
Paris III - Sorbonne Nouvelle
Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου