Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Τι έκανε τον κόσμο να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και να φέρει ένα κόμμα του 3% στην εξουσία; Τι άλλαξε και ένα κόμμα με παλαβές ιδέες και ακόμη πιο παλαβούς ανθρώπους, το οποίο βρισκόταν στο περιθώριο όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και της κοινωνίας, έγινε κυβέρνηση; Πώς πείστηκε ο λαός να εμπιστευθεί μια δράκα ανεπάγγελτων, άπειρων και εν πολλοίς αγράμματων ανθρώπων με κομμουνιστικές ιδεοληψίες για να τον κυβερνήσει;
Αυτό το παρτσακλό συνονθύλευμα θα γινόταν ποτέ κυβέρνηση, αν ο κόσμος δεν είχε στριμωχτεί από τις «μνημονιακές υποχρεώσεις» της χώρας; Με τα Μνημόνια απαξιώθηκαν τα δύο μεγάλα κόμματα, ως συνυπεύθυνα για την οικονομική καταστροφή της χώρας. Ο,τι και αν έλεγαν ή αν έκαναν, δεν έπειθαν για το έργο τους. Κατόπιν αναζητήθηκε από τον ψηφοφόρο ο πολιτικός χώρος που θα τον έβγαζε από αυτό το αδιέξοδο.
Στις εκλογές, τα δύο μεγάλα κόμματα βγήκαν με το σύνθημα «Μνημόνια για να ανακάμψουμε». Το outsider Τσίπρας βγαίνει με σύνθημα «Σκίζουμε τα Μνημόνια, καταργούμε ΕΝΦΙΑ και δίνουμε 13η-14η σύνταξη». Το 2015, η Ελλάδα βρίσκεται ήδη στον πέμπτο χρόνο επιτροπείας. Και αυτό έχει κουράσει. Τι πίστευαν ότι θα προτιμήσει ο ψηφοφόρος;
Πολλοί είπαν «μα, δεν είναι δυνατόν να ψηφίζουν ανθρώπους με τέτοια εμφάνιση, τέτοιο άθλιο λέγειν και μηδενικό βιογραφικό». Γιατί δεν είναι δυνατόν; Καταρχάς, ήδη τα ΜΜΕ τούς είχαν δώσει βήμα και τους είχαν κάνει συνομιλητές. Όταν ο τηλεθεατής έβλεπε στην εκπομπή του Πρετεντέρη τον Βούτση, έναν τύπο ανεπάγγελτο, να απαξιώνει τον Δένδια, που ήταν τότε πετυχημένος υπουργός Δημόσιας Τάξης, και να αποχωρεί γιατί ο Δένδιας είχε πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει τρομοκράτες -λες και δεν ήταν αλήθεια-, το κοινό εθιζόταν ασυναίσθητα σε αυτή την αισθητική καφενείου.
Οταν οι συριζαίοι «στόλιζαν» ως «ακροδεξιούς» και «φασίστες» όλους τους διαφωνούντες με τις ακραίες θέσεις τους και δεν εξέφραζαν ούτε μισό επιχείρημα -πού να το βρουν, άλλωστε;-, το κοινό εθιζόταν ασυναίσθητα στην αισθητική τού όχλου. Με τους χοντροκομμένους αυτούς τύπους να κυριαρχούν στον δημόσιο χώρο, ο ψηφοφόρος εθιζόταν στον πολιτικό «λόγο» που παράγει ήχο, αλλά δεν έχει περιεχόμενο.
Αν προσθέσει κανείς και όλες αυτές τις εκπομπές, που αναλύουν με μεγάλη σοβαρότητα το «πώς ακούγεται το τζίντζερ στη σάλτσα» και «γιατί η Μαρία έχει τσακωθεί με τον Μπάμπη», ο ψηφοφόρος εκπαιδεύεται στην ανοησία και στο άλογο, αυτό που στερείται λόγου και νόησης.
Δούλεψαν πολλοί και πολύ για να φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Και το έργο τους συνεχίζεται, καθώς οι αντίθετες δυνάμεις φαίνονται αδύναμες να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να χαράξουν μία εθνική πολιτική και να πείσουν.
*Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών
του Πανεπιστημίου Paris III - Sorbonne Nouvelle
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου