ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ -- Αθωνικά άνθη

Ουδέν σύνθημα είναι τόσον επικίνδυνον σήμερον, όσον είναι το της ενότητος. Σήμερον η ενότης αποτελεί πόθον και απαίτησιν όλων των λαών. Πόθον, διότι η ενότης ευρίσκεται εις τα βάθη της ανθρωπίνης ψυχής. Απαίτησιν, διότι μόνον δια της ενότητος των λαών, δύναται να αποφευχθή ο διαγραφόμενος κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου. Ποίος τολμά να αντιτεθή εις το σύνθημα τούτο, χωρίς να θεωρηθή ως εχθρός της παγκοσμίου οικογενείας;  Εχαρακτηρίσαμεν το σύνθημα της ενότητος ως επικίνδυνον. Εξηγούμεθα. Αν πρόκηται περί ενότητος, εις το επίπεδον της συνεργασίας και συνυπάρξεως των εθνών και ανοχής, των μεταξύ των καθεστωτικών διαφορών, παρά τον πρόσκαιρον χαρακτήρα της εκβιαζομένης αυτής ενότητος, ουδέν, ίσως, το κακόν υπάρχει. Αν όμως το σύνθημα της ενότητος περιλαμβάνη τον θρησκευτικόν βίον των λαών, όπως ακριβώς και επιζητείται, το πράγμα είναι απατηλόν και ολέθριον, δι’ αυτήν την ιδίαν ανθρωπότητα.
Βεβαίως, η άποψις ότι η θρησκευτική ενότης βλάπτει, εν τη εννοία της θρησκευτικής εξισώσεως των πάντων, δεν γίνεται αποδεκτή ούτε από την διεθνή μασωνίαν, ούτε από τον παγκόσμιον κομμουνισμόν, αλλ’ ούτε και από τα αναρίθμητα πλήθη των θρησκευτικώς αδιαφόρων. Διότι η μασωνία, ως υπερθρησκεία, αίρεται υπεράνω των θρησκευτικών διαφορών και εναγκαλίζεται, εν ισότητι, πάσας τας θρησκείας. Ο κομμουνισμός, επίσης ως άθρησκος, απεκδέχεται την επί διεθνούς επιπέδου επικράτησίν του ή δια της εκριζώσεως του θρησκευτικού συναισθήματος ή, εφ’ όσον δεν δύναται να επιτύχη τούτο, τουλάχιστον να καταστήση πάσας τας θρησκείας ακινδύνους, δια της αμβλύσεως των δογμάτων. Και κατά τα τελευταία έτη προς τας δύο αυτάς κατευθύνσεις στρέφεται. Ωσαύτως, οι θρησκευτικώς αδιάφοροι ουδέν έχουν να ζημιωθούν, εάν ενοποιηθούν πάσαι αι, κατ’ αυτούς, πεπλανημέναι θρησκείαι, χάριν της παγκοσμίου ενότητος. Το πράγμα όμως διαφέρει δια τον Βουδισμόν και τον Μωαμεθανισμόν, που συνεχώς εξαπλούνται εις τον κόσμον, διότι έχουν τον εγωισμόν και την φιλοτιμίαν να μη θέλουν οιανδήποτε ενότητα εις βάρος της μωράς πίστεώς των. Εύγε των!...

Εκείνοι που συζητούν περί ενότητος όλων των δογματικών αποχρώσεων, ενώ εκ των προτέρων δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τας πιστευομένας αληθείας των, είναι οι χριστιανοί. Και οι «ορθόδοξοι» θέλουν ενότητα και οι παπικοί και προτεστάνται. Καμμία κίνησις δεν εύρεν εις τον κόσμον τόσην απήχησιν τελευταίως, όσον η προς ενότητα του χριστιανικού κόσμου κίνησις, αφού το μείζον τμήμα της ανθρωπότητος ανήκει εις τον κομμουνισμόν, τον μασωνισμόν και τους αδιαφόρους θρησκευτικώς. Διατί να μη θέλουν την ένωσιν του χριστιανικού κόσμου, χάριν της επί γης ειρήνης; Και οι μεν εντός εισαγωγικών «ορθόδοξοι», μη γνωρίζοντες την Ορθοδοξίαν, ως και την κατ’ ευθείαν από τον Χριστόν, τους Αποστόλους και την παράδοσιν ΜΙΑΝ Εκκλησίαν, ευκόλως διαλέγονται δια μίαν ενότητα με τον παπισμόν και τον προτεσταντισμόν επί ίσοις όροις, εκάστου δόγματος διατηρούντος ό,τι πιστεύει ως αλήθειαν. Οι δε προτεστάνται δεν θα είχον πολλήν αντίρρησιν να αποδεχθούν παπισμόν και Ορθοδοξίαν ως δύο επί πλέον χριστιανικάς ομολογίας εις τας τετρακοσίας περίπου προτεσταντικάς, χωρίς βεβαίως να απαρνηθούν ό,τι θεωρούν ορθόν ιδικόν των και χωρίς να σταματούν την ατέρνονα έρευνάν των δια την εύρεσιν της αληθείας! Οι δε παπικοί ευρίσκουν την προς ενότητα τείνουσαν εποχήν μας ως μίαν σπανίαν ευκαιρίαν να αντλήσουν οφέλη τόσον από τους αφελείς «ορθοδόξους», όσον και από το επαναστατήσαν τέκνον των, τον προτεσταντισμόν, αρκούμενοι μόνον εις την αξίωσιν να βλέπουν πάντες εις το πρόσωπον του πάπα την μίαν εν τω κόσμω Εκκλησίαν. Και ας κρατούν τας παραδόσεις των…

Αυτή είναι, είτε το θέλομεν είτε όχι, η σημερινή πραγματικότης. Πραγματικότης άκρως δραματική δια την Ορθοδοξίαν και ιδίως την Ελληνικήν. Διότι οι Σλαυϊκοί λαοί διήλθον από την κάμινον των πειρασμών και ήδη ανανεούνται εν τη Ορθοδοξία των δια του κομμουνιστικού κνούτου. Και τους μεν, βεβαίως, διαλόγους ούτε τους φοβούμεθα, αλλά ούτε και τους απωθούμεν. Φοβούμεθα μόνον τους δια λογαριασμόν της Ορθοδοξίας περιάγοντας ξηράν και θάλασσαν χάριν της ενότητος, διαλεγομένους και εφαπτομένους επικινδύνως των παπικών και προτεσταντικών περιοχών. Εκείνο όμως το οποίον περισσότερον και μας φοβίζει και μας εμβάλλει εις ανησυχίας, είναι η απύθμενος άγνοια και αδιαφορία δια την ορθόδοξον πίστιν του ελληνικού λαού. Ο λαός μας, από της απελευθερώσεως του Γένους, υπέστη μίαν προοδευτικήν παραπλάνησιν, και σήμερον αφού «εμίγη τοις έθνεσι και έμαθε τα έργα αυτών», ευρίσκεται αποχρωματισμένος από την πίστιν των Πατέρων του και με «της ψυχής τα όμματα πεπηρωμένα ως ο τυφλός εκ γενετής». Εάν εγίνετο ένα είδος δημοψηφίσματος μεταξύ του ελληνικού λαού, ως προς την θρησκευτικήν του προτίμησιν, πως θεωρεί την Ορθοδοξίαν, τους αιρετικούς, τας ανατολικάς θρησκείας, την αθεϊαν, τι, εν πάση περιπτώσει, είναι ένας έκαστος, θα ευρισκόμεθα ενώπιον του πλέον τραγικού μωσαϊκού ιδεών, ηθικής, θρησκειών και ασεβείας. Ο Ελληνικός λαός, ας το αντιληφθώμεν, δεν είναι ο περιούσιος ορθόδοξος λαός, όπως θέλομεν να τον αποκαλώμεν. Διέρχεται τρομεράν πνευματικήν, ηθικήν και φιλοσοφικήν κρίσιν. Ευρεθείς εντός των πλέον γοητευτικών ρευμάτων της εποχής, εστερημένος των βιωμάτων της νικώσης τον κόσμον Ορθοδόξου πίστεως, ηναγκάσθη να δεχθή εις την ψυχήν του ό,τι δύναται να φαντασθή κανείς. Και ούτω, του είναι αδύνατον να αντιληφθή δια ποίον λόγον η ενότης είναι ολεθρία δι όλην την ανθρωπότητα, καθ’ ον χρόνον κινδυνεύει το μοναδικόν φως του κόσμου…

Μέσα εις την αυτήν την άνευ προηγουμένου σύγχυσιν του Ελληνικού λαού, συνετηρήθησαν και αδιάφθοροι εις την Ορθοδοξίαν των Έλληνες. Αυτοί είναι αρκετοί μεταξύ του κλήρου και του λαού, όσοι χρειάζονται δια να μαρτυρούν την σώζουσαν Ορθοδοξίαν και να αντιδρούν εις αντορθοδόξους ενεργείας και να δακτυλοδεικτούν το φως της πίστεως. Εις αυτούς πίπτει το βάρος της ευθύνης, όπως, ευκαίρως, ακαίρως, εις πάσαν περίπτωσιν, και δια παντός μέσου ευαγγελίζωνται την Ορθοδοξίαν, καταδεικνύουν την αλήθειαν και επισημαίνουν τους κινδύνους της αγιωτάτης Εκκλησίας μας. Και ο μέγας κίνδυνος σήμερον είναι το κήρυγμα της ενότητος επί βάσεως αορίστου, της ενότητος δια την ενότητα, με συνέπειαν την νόθευσιν της Ορθοδόξου διδασκαλίας. Δια την απόκρουσιν δε της επιβουλής είναι επείγουσα ανάγκη ενότητος καρδιών, θελήσεων και σκέψεων, παραμεριζομένων των μικροφιλοτιμιών και λησμονουμένων των πικριών, «αν τις έχη προς τινα μομφήν». Δεν χρειάζεται πολλή διορατικότης, δια να διίδη κανείς την επιδείνωσιν της καταστάσεως και το ανατέλλον – «αν μη Κύριος διασκεδάση βουλάς αρχόντων» -- σχίσμα εντός των κόλπων της Ελλαδικής Εκκλησίας. Όσοι, χάριτι Χριστού, παρέμειναν γνησίως Ορθόδοξοι κατά βίον και γνώσιν, οφείλουν να συσπειρωθούν περί την Ορθόδοξον Ελληνικήν Εκκλησίαν, δια να προλάβουν, ανθρωπίνως, το διαγραφόμενον σχίσμα, διακηρύττοντες ότι η ενότης είναι δυνατή μόνον επί του εδάφους της Ορθοδοξίας. Πάσα άλλη ενότης αποτελεί ασυγχώρητον έγκλημα. Διότι νοθεύεται η μόνη απομείνασα ελπίς του κόσμου Ορθοδοξία, η οποία δέον όπως παραμένη, ως Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, έξω των κόλπων της οποίας δεν υπάρχει σωτηρία. Ενότης λοιπόν εν Ορθοδοξία. Τα άλλα όλα είναι επιτεύγματα του Σατανά και των «κατεφθαρμένων τον νουν».