«Eκείνος, που φωτίστηκε, ώστε να βλέπη τις αμαρτίες του, δεν σταματά να θρηνή τον εαυτόν του και τους άλλους ανθρώπους, βλέποντας την τόσην ανοχήν του Θεού και τις τόσες αμαρτίες, που από την αρχή κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε διαρκώς οι άθλιοι. Απ᾽ αυτό γίνεται ευγνώμων, μη τολμώντας να κατακρίνη κανέναν, από ντροπή για τις πολλές ευεργεσίες του Θεού και τα δικά μας αμαρτήματα…».
Τρομερές αμαρτίες...ειδικά οι σαρκικές...Αηδιάζω τον εαυτό μου και μόνο που σκέφτομαι κάποια πράγματα γιατί και μόνο η σκέψη σημαίνει ακάθαρτο εσωτερικό και ακάθαρτη καρδιά...πόσο μάλλον σιχαίνομαι όταν ξεφεύγω ακόμα περισσότερο.Και μόνο από αυτές τις άθλιες σκέψεις φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να σωθώ....
ΑπάντησηΔιαγραφή