Από τον Μανώλη Κοττάκη
Το κατήγγειλε με προβληματισμό σε βουλευτή μεγάλου κόμματος καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης, που διδάσκει σε γυμνάσιο της Κυψέλης: «Από τα 25 παιδιά στην τάξη, τα 19 είναι ξένα, όχι μιας εθνικότητας. Πασχίζω να κάνω μάθημα στα ελληνικά, αλλά δεν τα καταφέρνω! Δεν ανήκω στην Ακροδεξιά, την απεχθάνομαι. Προσπαθώ όμως να κάνω τη δουλειά μου, αλλά δεν τα καταφέρνω και απελπίζομαι». Είμαι βέβαιος ότι ο αγαπητός υπουργός Εσωτερικών Αλέξης Χαρίτσης αγνοεί αυτή την πραγματικότητα.
Η Αριστερά είναι εγκλωβισμένη σε ένα ξεπερασμένο δόγμα για το τι είναι προοδευτικό και τι ρατσιστικό, τα έχει τακτοποιημένα στο μυαλό της, δεν παρατηρεί τη μεταβολή γύρω της, πολιτεύεται αμέριμνη με παλαιές σταθερές και διαρκώς αιφνιδιάζεται. Το ζήτημα της απονομής ιθαγένειας και της συνακόλουθης αύξησης των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους της Α’ Αθηνών ενόχλησε τον υπουργό, ο οποίος τόνισε πως δεν θεωρεί τίποτε πιο αυτονόητο από τη χορήγηση ιθαγένειας σε κάποιον που μένει στην Ελλάδα είκοσι χρόνια ή σε κάποιο αλλοδαπό που γεννήθηκε στην Ελλάδα και μετέχει της ημετέρας παιδείας.
Θα ήθελα πολύ να συμφωνήσω με τη (λογικότατη) βάση της σκέψης του, αλλά... -διάβολε- τα έθνη που σέβονται τον εαυτό τους θέτουν ορισμένες προϋποθέσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Προφανώς και είναι «δικαίωμα» η ιθαγένεια έπειτα από πολυετή παραμονή σε μια χώρα. Ομως, για να κερδίσεις το δικαίωμα να φέρεις τον τίτλο του Ελληνα πολίτη πρέπει προηγουμένως να απαντήσεις σε ορισμένα ερωτήματα. Μπήκες σε αυτή την επικράτεια νόμιμα ή παράνομα; Στα χρόνια που ζεις εδώ άνοιξες «λογαριασμό» με τις φορολογικές Αρχές; Ή όλα μαύρα; Τα χρήματά σου τα έχεις εδώ ή τα στέλνεις εμβάσματα στη δική σου χώρα; Με τον ποινικό νόμο τα πήγες καλά ή τον παραβίασες; Τη γλώσσα αυτού του τόπου την έμαθες; Λίγη από την ιστορία του μήπως;
Και αν όντως συντρέχουν όλοι αυτοί οι λόγοι, πράγματι ο αλλοδαπός μπορεί να αποκτά status Ελληνα πολίτη. Αλλά και πάλι: Δικαίωμα ψήφου αμέσως, γιατί; Ειδικά ο νέος 17άρης που αποκτά την ιθαγένεια! Αν μια δημοκρατία παραχωρεί τόσο εύκολα προνόμια σε πολίτες που διανύουν τα πρώτα βήματα για να αποκτήσουν δεσμούς μαζί της, μήπως στέλνει γενικότερα λάθος μηνύματα;
Θυμίζω ότι ο Αλβανός Οδυσσέας Τσενάι, για τον οποίο κάποιοι έδωσαν ρέστα για να φέρει την ελληνική σημαία στα χέρια του, με το που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα εγκατέλειψε τη χώρα για τις ΗΠΑ και σε δηλώσεις του από εκεί τακτικά βάλλει κατά της πατρίδας μας. Το παράδειγμα Αντετοκούνμπο είναι κορυφαίο, αλλά δεν ξέρω αν αρκεί.
Μια Δημοκρατία πρέπει να σέβεται τον εαυτό της, λοιπόν, όταν ασκεί πολιτική για τους μετανάστες. Δεν μπορεί να θέτει άνευ προϋποθέσεων τη σφραγίδα με το εθνόσημο σε χαρτιά μεταναστών. Η ελληνική υπηκοότης είναι πολύ ακριβό προνόμιο για να το σκορπάμε με ευκολία.
Αντί όλων αυτών, τι παρατηρούμε: Η Ελληνική Δημοκρατία ήταν πάντα... large. Ανοιχτά σύνορα, ιθαγένειες-εξπρές, δικαίωμα ψήφου άνευ ωρίμανσης, γιατί όχι και πολιτογραφήσεις άνευ πιστοποίησης ελληνικής γλώσσας, όπως μελετά το υπουργείο Εσωτερικών; Γιατί όχι και Ελληνες άνευ ελληνικών! Σάμπως αντιδρά κανείς; Οποιος τολμά να πει κουβέντα γι’ αυτό εισπράττει διαδικτυακό bullying. Tα δε κόμματα εξουσίας δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στη βάση της κοινωνίας.
Λυπάμαι, μα θα είμαι αιρετικός: Το κέντρο πoυ ονειρεύονται όλοι να κατακτήσουν έχει μετακινηθεί, με βάση τους παλαιούς ορισμούς, προς τα δεξιά. Με όρους λογικής -όπως η δασκάλα της εισαγωγής-, όχι ιδεολογίας. Oποιος θέλει να το συναντήσει, ειλικρινά, ας πάει εκεί να το βρει.
Το κατήγγειλε με προβληματισμό σε βουλευτή μεγάλου κόμματος καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης, που διδάσκει σε γυμνάσιο της Κυψέλης: «Από τα 25 παιδιά στην τάξη, τα 19 είναι ξένα, όχι μιας εθνικότητας. Πασχίζω να κάνω μάθημα στα ελληνικά, αλλά δεν τα καταφέρνω! Δεν ανήκω στην Ακροδεξιά, την απεχθάνομαι. Προσπαθώ όμως να κάνω τη δουλειά μου, αλλά δεν τα καταφέρνω και απελπίζομαι». Είμαι βέβαιος ότι ο αγαπητός υπουργός Εσωτερικών Αλέξης Χαρίτσης αγνοεί αυτή την πραγματικότητα.
Η Αριστερά είναι εγκλωβισμένη σε ένα ξεπερασμένο δόγμα για το τι είναι προοδευτικό και τι ρατσιστικό, τα έχει τακτοποιημένα στο μυαλό της, δεν παρατηρεί τη μεταβολή γύρω της, πολιτεύεται αμέριμνη με παλαιές σταθερές και διαρκώς αιφνιδιάζεται. Το ζήτημα της απονομής ιθαγένειας και της συνακόλουθης αύξησης των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους της Α’ Αθηνών ενόχλησε τον υπουργό, ο οποίος τόνισε πως δεν θεωρεί τίποτε πιο αυτονόητο από τη χορήγηση ιθαγένειας σε κάποιον που μένει στην Ελλάδα είκοσι χρόνια ή σε κάποιο αλλοδαπό που γεννήθηκε στην Ελλάδα και μετέχει της ημετέρας παιδείας.
Θα ήθελα πολύ να συμφωνήσω με τη (λογικότατη) βάση της σκέψης του, αλλά... -διάβολε- τα έθνη που σέβονται τον εαυτό τους θέτουν ορισμένες προϋποθέσεις σε τέτοιες περιπτώσεις. Προφανώς και είναι «δικαίωμα» η ιθαγένεια έπειτα από πολυετή παραμονή σε μια χώρα. Ομως, για να κερδίσεις το δικαίωμα να φέρεις τον τίτλο του Ελληνα πολίτη πρέπει προηγουμένως να απαντήσεις σε ορισμένα ερωτήματα. Μπήκες σε αυτή την επικράτεια νόμιμα ή παράνομα; Στα χρόνια που ζεις εδώ άνοιξες «λογαριασμό» με τις φορολογικές Αρχές; Ή όλα μαύρα; Τα χρήματά σου τα έχεις εδώ ή τα στέλνεις εμβάσματα στη δική σου χώρα; Με τον ποινικό νόμο τα πήγες καλά ή τον παραβίασες; Τη γλώσσα αυτού του τόπου την έμαθες; Λίγη από την ιστορία του μήπως;
Και αν όντως συντρέχουν όλοι αυτοί οι λόγοι, πράγματι ο αλλοδαπός μπορεί να αποκτά status Ελληνα πολίτη. Αλλά και πάλι: Δικαίωμα ψήφου αμέσως, γιατί; Ειδικά ο νέος 17άρης που αποκτά την ιθαγένεια! Αν μια δημοκρατία παραχωρεί τόσο εύκολα προνόμια σε πολίτες που διανύουν τα πρώτα βήματα για να αποκτήσουν δεσμούς μαζί της, μήπως στέλνει γενικότερα λάθος μηνύματα;
Θυμίζω ότι ο Αλβανός Οδυσσέας Τσενάι, για τον οποίο κάποιοι έδωσαν ρέστα για να φέρει την ελληνική σημαία στα χέρια του, με το που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα εγκατέλειψε τη χώρα για τις ΗΠΑ και σε δηλώσεις του από εκεί τακτικά βάλλει κατά της πατρίδας μας. Το παράδειγμα Αντετοκούνμπο είναι κορυφαίο, αλλά δεν ξέρω αν αρκεί.
Μια Δημοκρατία πρέπει να σέβεται τον εαυτό της, λοιπόν, όταν ασκεί πολιτική για τους μετανάστες. Δεν μπορεί να θέτει άνευ προϋποθέσεων τη σφραγίδα με το εθνόσημο σε χαρτιά μεταναστών. Η ελληνική υπηκοότης είναι πολύ ακριβό προνόμιο για να το σκορπάμε με ευκολία.
Αντί όλων αυτών, τι παρατηρούμε: Η Ελληνική Δημοκρατία ήταν πάντα... large. Ανοιχτά σύνορα, ιθαγένειες-εξπρές, δικαίωμα ψήφου άνευ ωρίμανσης, γιατί όχι και πολιτογραφήσεις άνευ πιστοποίησης ελληνικής γλώσσας, όπως μελετά το υπουργείο Εσωτερικών; Γιατί όχι και Ελληνες άνευ ελληνικών! Σάμπως αντιδρά κανείς; Οποιος τολμά να πει κουβέντα γι’ αυτό εισπράττει διαδικτυακό bullying. Tα δε κόμματα εξουσίας δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στη βάση της κοινωνίας.
Λυπάμαι, μα θα είμαι αιρετικός: Το κέντρο πoυ ονειρεύονται όλοι να κατακτήσουν έχει μετακινηθεί, με βάση τους παλαιούς ορισμούς, προς τα δεξιά. Με όρους λογικής -όπως η δασκάλα της εισαγωγής-, όχι ιδεολογίας. Oποιος θέλει να το συναντήσει, ειλικρινά, ας πάει εκεί να το βρει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου