Βησσαρίων ο Όσιος Πατήρ ημών εγεννήθη εις την Αίγυπτον, αφ’ ου δε
απεγαλακτίσθη και έμαθε τα ιερά γράμματα, φως άγιον έλαμψεν εν τη καρδία του·
όθεν, επειδή εκ νεαράς ηλικίας ηγάπησεν πολύ τον Θεόν, δεν εμόλυνε παντελώς δι’
ουδενός αμαρτήματοα το δοθέν εις αυτόν, νηπιόθεν, άγιον Βάπτισμα, αλλ’ αναβάς
επί ερήμου τόπου, εκεί, ως πετεινόν και ως άσαρκος ηγωνίζετο, διότι δεν είχε
φροντίδα οίκου, ούτε τόπους επεθύμησεν, ούτε κόρον τροφής, ούτε κτήσεις αγρών,
ούτε βίβλων περιφοράς. Επί τεσσαράκοντα δε έτη δεν εκοιμήθη πλαγιασμένος, αλλ’
ή καθήμενος ή ιστάμενος.
Καταφρονήσας λοιπόν εξ ολοκλήρου το σώμα ως φθαρτόν, υπέταξεν αυτό εις το κρείττον, ήτοι εις την ψυχήν και εύρε τον Θεόν βοηθόν, τον οποίον επόθησε. Τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας εστάθη εις προσευχήν εν μέσω ενός θάμνου, ως στύλος ακίνητος, τεταμένας μεν έχων τας χείρας και τα όμματα εις τον ουρανόν, την δε ψυχήν ηνωμένην μετά του Θεού και αχχώριστον. Δια τούτο ηξιώθη, ο μακάριος, να λάβη τοιαύτην Χάριν παρά Θεού, ώστε να τελή όχι τα τυχόντα θαυμάσια· διότι αυτός, ως ο Προφήτης Μωϋσής, χαράξας το σημείον του Σταυρού εις τον αέρα, μετέβαλε το αλμυρόν ύδωρ της θαλάσσης εις γλυκύτατον και με αυτό παρηγόρησε τον μαθητήν του και τον εζωοποίησεν, όστις λιποθυμισμένος ων εκ της δίψης, έπιεν από το γλυκύ εκείνο ύδωρ και εχόρτασε, καθώς και άλλοι πιόντες εξ αυτού ηθχαρίστησαν και εδόξασαν τον Θεόν. Αυτός, ως ο Ιησούς του Ναυή, ευρεθείς εις τινα τόπον και συνομιλών με πολλούς αδελφούς τα προς ωφέλειαν, εσταμάτησε δια προσευχής του τον ήλιον, έως ότου ετελείωσε την διδασκαλία του, επειδή δύοντος του ηλίου δεν επρόφθανε να υπάγη εκεί όπου ήθελεν. Αυτός ως ο Ηλίας εν καιρώ ανομβρίας, κατεβίβασεν ύδωρ εξ ουρανού, όχι όμως ως ο Ηλίας άπαξ, αλλά δις και πολλάκις, διότι τούτο εζήτησαν άλλοι αδελφοί παρ’ αυτού· και καθώς ο Ελισσαίος διέβη τον Ιορδάνην με την μηλωτήν του Ηλιού, κατά τον αυτόν τρόπον και ούτος διέβη τον ποταμόν Νείλον πεζός με του Σταυρού την δύναμιν, ώστε μόνον οι πόδες του έως εις τους αστραγάλους εβράχησαν. Ούτος και άλλα σημεία διάφορα εποίησε με την δύναμιν του Χριστού. Τον Θεόν λοιπόν μέχρι τέλους θεραπεύσας, ετελείωσε την ζωήν του εις γήρας βαθύ και προς ον επόθει Χριστόν εξεδήμησε,
Καταφρονήσας λοιπόν εξ ολοκλήρου το σώμα ως φθαρτόν, υπέταξεν αυτό εις το κρείττον, ήτοι εις την ψυχήν και εύρε τον Θεόν βοηθόν, τον οποίον επόθησε. Τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας εστάθη εις προσευχήν εν μέσω ενός θάμνου, ως στύλος ακίνητος, τεταμένας μεν έχων τας χείρας και τα όμματα εις τον ουρανόν, την δε ψυχήν ηνωμένην μετά του Θεού και αχχώριστον. Δια τούτο ηξιώθη, ο μακάριος, να λάβη τοιαύτην Χάριν παρά Θεού, ώστε να τελή όχι τα τυχόντα θαυμάσια· διότι αυτός, ως ο Προφήτης Μωϋσής, χαράξας το σημείον του Σταυρού εις τον αέρα, μετέβαλε το αλμυρόν ύδωρ της θαλάσσης εις γλυκύτατον και με αυτό παρηγόρησε τον μαθητήν του και τον εζωοποίησεν, όστις λιποθυμισμένος ων εκ της δίψης, έπιεν από το γλυκύ εκείνο ύδωρ και εχόρτασε, καθώς και άλλοι πιόντες εξ αυτού ηθχαρίστησαν και εδόξασαν τον Θεόν. Αυτός, ως ο Ιησούς του Ναυή, ευρεθείς εις τινα τόπον και συνομιλών με πολλούς αδελφούς τα προς ωφέλειαν, εσταμάτησε δια προσευχής του τον ήλιον, έως ότου ετελείωσε την διδασκαλία του, επειδή δύοντος του ηλίου δεν επρόφθανε να υπάγη εκεί όπου ήθελεν. Αυτός ως ο Ηλίας εν καιρώ ανομβρίας, κατεβίβασεν ύδωρ εξ ουρανού, όχι όμως ως ο Ηλίας άπαξ, αλλά δις και πολλάκις, διότι τούτο εζήτησαν άλλοι αδελφοί παρ’ αυτού· και καθώς ο Ελισσαίος διέβη τον Ιορδάνην με την μηλωτήν του Ηλιού, κατά τον αυτόν τρόπον και ούτος διέβη τον ποταμόν Νείλον πεζός με του Σταυρού την δύναμιν, ώστε μόνον οι πόδες του έως εις τους αστραγάλους εβράχησαν. Ούτος και άλλα σημεία διάφορα εποίησε με την δύναμιν του Χριστού. Τον Θεόν λοιπόν μέχρι τέλους θεραπεύσας, ετελείωσε την ζωήν του εις γήρας βαθύ και προς ον επόθει Χριστόν εξεδήμησε,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου