Η «νομιμοποιημένη» ληστεία των πολιτών μέσω της δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας και της υπέρμετρης φορολογίας
Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Η πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ., όπως εκφράζεται μέσα από την περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης, παραπέμπει σε μία «υπερδομή εξουσίας», η οποία μέσω του περιορισμού των πολιτικών δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας, της εργασίας, της ελευθερίας και των θεσμών «νομιμοποιεί» μια ολιγάριθμη ελίτ να μεθοδεύσει τη συστηματική ληστεία των υπηκόων της. Επειδή οι κοινωνικές δομές χαρακτηρίζονται από πολυπλοκότητα, εκφραζόμενη μέσα από ατομικές και συλλογικές αντιθέσεις, κοινωνικούς και αμοιβαίους δεσμούς, αλλά και εκμετάλλευση, καθώς και από ταξικές και διαπροσωπικές συγκρούσεις, η εξουσία επιδιώκει να ακυρώσει τις πολιτικές και οικονομικές εκφράσεις που δεν ελέγχει μέσω της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, των συλλογικών θεσμών και των διαπροσωπικών σχέσεων, η ύπαρξη των οποίων προστατεύει τους πολίτες από την ολοκληρωτική υποταγή στην εξουσία, αναφέρει ο Bertrand de Jouvenel στο βιβλίο του «Περί της εξουσίας. Φυσική ιστορία της εξέλιξής της».
Ετσι λοιπόν, ενώ η δυνάμει εξουσία (πολιτικά κόμματα) εμφανίζεται πριν από τις εκλογές να υπερασπίζεται και να συντηρεί τις υφιστάμενες κοινωνικές δομές και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτές, όπως το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, της εργασίας και της ελευθερίας, αργότερα, όταν καταλαμβάνει την εξουσία, μέσω του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου τις καταργεί.
Με αυτή την πολιτική πρακτική μπορεί να εισπράττει αδιαμαρτύρητα τους ληστρικούς φόρους (ΕΝΦΙΑ, αντικειμενικά κριτήρια), απολαμβάνοντας χωρίς αντίσταση τα οικονομικά οφέλη. Ενώ, λοιπόν, η εξουσία εμφανίζεται να διαχειρίζεται τη δύναμή της προς όφελος των πληβείων, στην πραγματικότητα τη χρησιμοποιεί αποκλειστικά προς ίδιον όφελος.
Αυτή η διαλεκτική αντίφαση της εξουσίας είναι υπεύθυνη για την εξέλιξη των κοινωνικών δομών και τη μετάβαση από τις πατριαρχικές κοινωνίες στη φεουδαρχία και ακολούθως στην αστική κεφαλαιοκρατία και τη μαζική δημοκρατία, όπου οι πληβείοι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, συνεισφέρουν στην απόλυτη ισχύ της εξουσίας.
Η συνεργασία των πληβείων με την εξουσία οδηγεί στον «καισαρισμό», όπου λαοπλάνοι αυτοκράτορες, αριστοκράτες και «δημοκράτες» πρωθυπουργοί, όλοι μαζί ως επιβήτορες της μηχανής του χρόνου αντιγράφουν το αρχέγονο μοτίβο της αιώνιας εξαπάτησης, της υποκρισίας, της εκμετάλλευσης και της επωφελούς διαχείρισης του συλλογικού πλούτου. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι πληβείοι, αναφέρει ο Jouvenel, είναι ότι η συνεργασία, η συναίνεση και το δικό τους αίμα ισχυροποιούν και τρέφουν το θηρίο της εξουσίας, που όσο ισχυροποιείται τόσο περιορίζει την ελευθερία και αφαιρεί την ιδιοκτησία. Το σημερινό δημοκρατικό ευρωπαϊκό πολίτευμα τοποθετεί τους πληβείους στο Κοινοβούλιο και τις ελίτ στην εξουσία με σκοπό να αφαιρέσει την ελευθερία και την περιουσία με την εξαπάτηση της επίκλησης της δημοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης.
Ο συλλογισμός τεκμηριώνεται από το ιστορικό παράδειγμα της διαφοράς ανάμεσα στη Βρετανία και την ηπειρωτική Ευρώπη κατά την εποχή του αστικού μετασχηματισμού, επειδή η πρώτη έβαλε στο Κοινοβούλιο τους αριστοκράτες τη στιγμή που παραχώρησε στους πληβείους τίτλους ιδιοκτησίας, επιτρέποντάς τους έτσι να μετατραπούν σε μικρούς ευγενείς (Yeomen).
Οι πληβείοι, τώρα, ως μικροϊδιοκτήτες είχαν κοινά συμφέροντα με τους λόρδους ώστε αμφότεροι να μπορέσουν να περιορίσουν τη βασιλική αυθαιρεσία και εξουσία. Το κοινωνικό συμβόλαιο στην Αγγλία διακήρυσσε ότι «οι πολιτείες σχηματίζονται αποκλειστικά από Gentlemen», δηλαδή από ελεύθερους ανθρώπους που κατέχουν ιδιοκτησία. Η αρχή αυτή αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος της βρετανικής ισχύος και διαφοροποίησε την Αγγλία από την υπόλοιπη Ευρώπη. Στην πρώτη η ιδιοκτησία και η ελευθερία που απορρέει από αυτή μετέτρεψαν τον λαό σε ένα συμπαγές σύνολο φιλελεύθερων αριστοκρατών, ενώ στη δεύτερη ο λαός συμμάχησε με τη βασιλεία ενάντια στο προνόμιο της ελευθερίας.
Αντίστοιχα, στην Ελλάδα η δίψα του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος για χρήμα και εξουσία μετασχημάτισε τη μέχρι πρότινος ελεύθερη κοινωνία των «αριστοκρατών ιδιοκτητών πολιτών» σε μια κοινωνία ανελεύθερων και αναξιοπρεπών πληβείων - επιδοματιών, που επιβιώνουν μέσω της ελεημοσύνης της μεταπολιτευτικής πολιτικής εξουσίας. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πρώτα κατέστρεψε το συλλογικό ιστορικό αφήγημα του έθνους-κράτους (συνειδητή εκχώρηση της ελληνικής Ιστορίας στα Σκόπια, διεθνισμός), μετά τους κοινωνικούς θεσμούς (θρησκεία, πολιτιστική αλλοίωση, κατάργηση συνόρων, εγκληματικότητα) και τελευταία τις διαπροσωπικές δομές και σχέσεις (προώθηση μοντέλων κατανάλωσης) με σκοπό να εξασκεί αδιαμαρτύρητα τη «νομιμοποιημένη» ληστεία των πολιτών-υπηκόων μέσω της δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας και της υπέρμετρης φορολογίας.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά
Η πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ., όπως εκφράζεται μέσα από την περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης, παραπέμπει σε μία «υπερδομή εξουσίας», η οποία μέσω του περιορισμού των πολιτικών δικαιωμάτων της ιδιοκτησίας, της εργασίας, της ελευθερίας και των θεσμών «νομιμοποιεί» μια ολιγάριθμη ελίτ να μεθοδεύσει τη συστηματική ληστεία των υπηκόων της. Επειδή οι κοινωνικές δομές χαρακτηρίζονται από πολυπλοκότητα, εκφραζόμενη μέσα από ατομικές και συλλογικές αντιθέσεις, κοινωνικούς και αμοιβαίους δεσμούς, αλλά και εκμετάλλευση, καθώς και από ταξικές και διαπροσωπικές συγκρούσεις, η εξουσία επιδιώκει να ακυρώσει τις πολιτικές και οικονομικές εκφράσεις που δεν ελέγχει μέσω της διάλυσης της κοινωνικής συνοχής, των συλλογικών θεσμών και των διαπροσωπικών σχέσεων, η ύπαρξη των οποίων προστατεύει τους πολίτες από την ολοκληρωτική υποταγή στην εξουσία, αναφέρει ο Bertrand de Jouvenel στο βιβλίο του «Περί της εξουσίας. Φυσική ιστορία της εξέλιξής της».
Ετσι λοιπόν, ενώ η δυνάμει εξουσία (πολιτικά κόμματα) εμφανίζεται πριν από τις εκλογές να υπερασπίζεται και να συντηρεί τις υφιστάμενες κοινωνικές δομές και τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτές, όπως το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, της εργασίας και της ελευθερίας, αργότερα, όταν καταλαμβάνει την εξουσία, μέσω του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου τις καταργεί.
Με αυτή την πολιτική πρακτική μπορεί να εισπράττει αδιαμαρτύρητα τους ληστρικούς φόρους (ΕΝΦΙΑ, αντικειμενικά κριτήρια), απολαμβάνοντας χωρίς αντίσταση τα οικονομικά οφέλη. Ενώ, λοιπόν, η εξουσία εμφανίζεται να διαχειρίζεται τη δύναμή της προς όφελος των πληβείων, στην πραγματικότητα τη χρησιμοποιεί αποκλειστικά προς ίδιον όφελος.
Αυτή η διαλεκτική αντίφαση της εξουσίας είναι υπεύθυνη για την εξέλιξη των κοινωνικών δομών και τη μετάβαση από τις πατριαρχικές κοινωνίες στη φεουδαρχία και ακολούθως στην αστική κεφαλαιοκρατία και τη μαζική δημοκρατία, όπου οι πληβείοι, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, συνεισφέρουν στην απόλυτη ισχύ της εξουσίας.
Η συνεργασία των πληβείων με την εξουσία οδηγεί στον «καισαρισμό», όπου λαοπλάνοι αυτοκράτορες, αριστοκράτες και «δημοκράτες» πρωθυπουργοί, όλοι μαζί ως επιβήτορες της μηχανής του χρόνου αντιγράφουν το αρχέγονο μοτίβο της αιώνιας εξαπάτησης, της υποκρισίας, της εκμετάλλευσης και της επωφελούς διαχείρισης του συλλογικού πλούτου. Αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι πληβείοι, αναφέρει ο Jouvenel, είναι ότι η συνεργασία, η συναίνεση και το δικό τους αίμα ισχυροποιούν και τρέφουν το θηρίο της εξουσίας, που όσο ισχυροποιείται τόσο περιορίζει την ελευθερία και αφαιρεί την ιδιοκτησία. Το σημερινό δημοκρατικό ευρωπαϊκό πολίτευμα τοποθετεί τους πληβείους στο Κοινοβούλιο και τις ελίτ στην εξουσία με σκοπό να αφαιρέσει την ελευθερία και την περιουσία με την εξαπάτηση της επίκλησης της δημοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης.
Ο συλλογισμός τεκμηριώνεται από το ιστορικό παράδειγμα της διαφοράς ανάμεσα στη Βρετανία και την ηπειρωτική Ευρώπη κατά την εποχή του αστικού μετασχηματισμού, επειδή η πρώτη έβαλε στο Κοινοβούλιο τους αριστοκράτες τη στιγμή που παραχώρησε στους πληβείους τίτλους ιδιοκτησίας, επιτρέποντάς τους έτσι να μετατραπούν σε μικρούς ευγενείς (Yeomen).
Οι πληβείοι, τώρα, ως μικροϊδιοκτήτες είχαν κοινά συμφέροντα με τους λόρδους ώστε αμφότεροι να μπορέσουν να περιορίσουν τη βασιλική αυθαιρεσία και εξουσία. Το κοινωνικό συμβόλαιο στην Αγγλία διακήρυσσε ότι «οι πολιτείες σχηματίζονται αποκλειστικά από Gentlemen», δηλαδή από ελεύθερους ανθρώπους που κατέχουν ιδιοκτησία. Η αρχή αυτή αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος της βρετανικής ισχύος και διαφοροποίησε την Αγγλία από την υπόλοιπη Ευρώπη. Στην πρώτη η ιδιοκτησία και η ελευθερία που απορρέει από αυτή μετέτρεψαν τον λαό σε ένα συμπαγές σύνολο φιλελεύθερων αριστοκρατών, ενώ στη δεύτερη ο λαός συμμάχησε με τη βασιλεία ενάντια στο προνόμιο της ελευθερίας.
Αντίστοιχα, στην Ελλάδα η δίψα του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος για χρήμα και εξουσία μετασχημάτισε τη μέχρι πρότινος ελεύθερη κοινωνία των «αριστοκρατών ιδιοκτητών πολιτών» σε μια κοινωνία ανελεύθερων και αναξιοπρεπών πληβείων - επιδοματιών, που επιβιώνουν μέσω της ελεημοσύνης της μεταπολιτευτικής πολιτικής εξουσίας. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα πρώτα κατέστρεψε το συλλογικό ιστορικό αφήγημα του έθνους-κράτους (συνειδητή εκχώρηση της ελληνικής Ιστορίας στα Σκόπια, διεθνισμός), μετά τους κοινωνικούς θεσμούς (θρησκεία, πολιτιστική αλλοίωση, κατάργηση συνόρων, εγκληματικότητα) και τελευταία τις διαπροσωπικές δομές και σχέσεις (προώθηση μοντέλων κατανάλωσης) με σκοπό να εξασκεί αδιαμαρτύρητα τη «νομιμοποιημένη» ληστεία των πολιτών-υπηκόων μέσω της δήμευσης της ιδιωτικής περιουσίας και της υπέρμετρης φορολογίας.
*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου